Andvari - 01.01.1906, Síða 139

Fiskirannsóknir 1905.
133
staklega hefir það sýnl sig þar sem nótveiðin er
stunduð, og menn leggja mikið i kostnaðinn og verða
því að alla mikið, til þess að hafa sæmilegan ágóða.
Þar hafa menn alt of oft fengið að kenna á hvikul-
leik síldarinnar, fengið að kenna á því, hve göngur
hennar langt inn í firði eru stopular. Þar sem nú
íiskimenn oft og liðum liafa orðið varir við síld úti
á liafi, úti fyrir fjörðum, þegar enga síld hefir verið
að íá inni í þeim, þá er eðlilegt að menn hafi farið
að finna til þess, hve öfugt það væri að biða eftir
síldinni, jafnvel árum saman, inni við fjarðarbotn,
með dýr og arðlaus veiðiáhöld, í stað þess að leita
liana uppi, eins og annan fisk, þar sem hana væri
að fá að staðaldri. Það er eðlilegt að þetta hafi
vakið löngunina hjá þeim til að veiða síldina þar
sem hana er tíðast að hitta, áti á rúmsjó.
Síldarveiðarnar liafa byrjað, eins og allar aðrar
fiskiveiðar, sem næst ströndunum, inni í vogum, víkum
og fjörðum, en eftir því sem allur útbúnaður, sér-
staklega fiskiskipin, hefir fullkomnast, samfara með-
vitundinni um það, að allar innfjarðaveiðar eru
stopulli en veiðar úti á rúmsjó, liafa veiðarnar færsL
lengra og lengra út á haíið, lengra og lengra frá
heimili fiskimannanna. Þær Norðurálfuþjóðir, sem
fyrst hafa farið að veiða sild úti á rúmsjó eru
Hollendingar og Bretar (einkum Skotar); síðar hafa
aðrar þjóðir tekið það upp, svo sem Svíar og Danir
og síðast Þjóðverjar og Norðmenn og veiðarfærin,
sem brúkuð eru til þessara veiða, eru reknetin. En
vestanvert við Atlanzhafið liafa Bandarikjamenn
lengi veitt síldlcynjaða fiska (menhaden og shad) og
makríl með s. n. snyrpinót (purse seine). Þetta
veiðarfæri er nú einnig farið að brúka við Evrópu-
strendur, jafnvel hér við land.
Af áðurnefndum ástæðum og með dæmi útlend-