Andvari - 01.01.1906, Síða 134

128
Fiskirannsóknir 1905.
ugl. Þeir verða mjög lítið varir við þau úr því að
keraur út fyrir þarana. Þau taka mjög sjaldan beitu
eða öngul, svo sjaldan, að það hefir verið álitið
feigðarmerki að draga hrognkelsi á öngul. Það lítið,
sem eg liefi fengið að vita um þetla atriði, stafar
mest frá botnvörpungum. Þeir fá þau stundum í
vörpur sínar hæði hér úli í ílóanum á 20—30 fðm.
dýpi, snemma á vorín (í apríl), og út undan Grinda-
vík hafa þau fengist þannig á 40—50 fðm. í febrú-
ar. Arni Thorsteinsson landfógeti hefir sagt mér, að
hákarl, sem í ungdæmi hans, hafi verið veiddur eftir
nýjár á Hellnum og Stapa, á 60—70 faðma dýpi,
hafi aðeins haft hrognkelsi í maga. Eftir þessu að
dæma fara þau alldjúpt.
Oftar hafa menn lekið eftir fullvöxnum hrogn-
kelsum ofansjávar langt frá landi. Hafnamenn verða
ofl varir við þau ofansjávar á uppgöngu í febrúar
og Grindvíkingar sjá þau þannig ofl út á djúpmið-
um um miðjan vetur og telja það vita á vind, el'
þau vaða uppi. Sjálfur hef eg líka séð hrognkelsi
ofansjávar úli á miðjum Húnaflóa 17/ágúst árið 1900.
Það var freklega hálfvaxinn fiskur. Skrítið er það,
að jafn-klunnalegur fiskur, sem annars er regluleg-
ur botnfiskur, skuli gera sér tíðar ferðir upp um sjó.
Hrognkelsin fara eflaust út um sjó til þess að
leita sér fæðu, Að vísu liefir það verið ætlun manna,
að þau tækju ekki fæðu, en lifðu á straumnum (líkl og
menn hafa álitð með laxinn). Þessi skoðun sýnir,
að þau laka litla fæðu, meðan þau eru við land,
því menn finna þá sjaldan fæðu í maga þeirra. En
þau svelta ekki ætíð. Eg hefi skoðað rauðmaga
nreð troðinn magann af maðkamóður (Nereis pelagica)
og leifar af kampalampa (Pandalns) og í annað sinn
lirognkelsi með mjög mikið af kampalampa, marlló
og leifar af maðkamóður. Hvortlveggja var seint í