Andvari - 01.01.1906, Page 91

85
Vegir og flutningar.
sem takmarkar á nokkurn liátt sjálfræði sveitartje-
laganna. En jeg lít svo á, sem ekki sje mikið unnið
við að láta sveitarfjelög sjálfráð eða einráð um þær
framkvæmdir, sem engihn maður í sveitarfjelaginu
ber fullt skynbragð á.
Um sijsluvegina er llest liið sama að segja sem
um hreppavegina. Sýsluvegir, sem liggja í byggð,
eru venjulega af ámóta vanefnum gjörðir og breppa-
vegirnir, eiga að fullnægja alveg sömu skilyrðum og
leggjasl eptir sömu reglum, nema hvað þeir verða
að vera riokkuð vandaðri þar sem umferð er meiri
en á venjulegum lireppavegum. Þar sem sýsluvegir
liggja yfir hálsa eða óbyggðir milli sveita, fer það
eptir staðbáttum, hvort þeir eiga að vera akfærir
eða ekki.
Vegum þeim, sem lagðir eru á landssjóðs kostnað,
er sem kunnugt er skipt í þrjá flokka: fjallvegi, flutn-
ingabrautir og þjóðvegi. Um fjallvegina þarf ekki
að tala, því að þar er um svo miklar vegalengdir
og torfærur að ræða, að ekki getur komið til mála
að hugsa um annað en að gjöra þá greiðfæra fyrir
ríðandi menn að sumarlagi og varða þá. Um flutn-
ingabrautir þarf ekki beldur að fjölyrða, því að þær
eru einu vegirnir, sem öllum kemur saman um að
eigi að vera aklærir. Hjer skal jeg að eins taka það
fram, að ekki tjáir að marka aðalflutningabrautum
hjeraðanna stað án tillils til annara vega innan bjer-
aðs; allir vegirnir eiga að standa svo í sambandi bver
við annan, að þar sem einum sleppir, tekur annar við.
Um þjóðvegina virðast skoðanirnar hafa verið
nijög á reyki bingað til. Aðalreglan hefur víst verið
sú, að bugsa ekki um að gjöra þá akfæra, en slíkt
er alveg fjarstæða um þá þjóðvegakalla, sem liggja í
byggð. Þeir eiga að vera akfærir, og geta þá venju-
lega skoðast annaðhvort sem flutningabrautir (þar