Andvari - 01.01.1906, Qupperneq 88

82 Vegir og fiutningar.
Hæfilegt er að vegurinn liggi rjett við túnin, ('ram
hjá þeim annaðhvort fyrir ofan bæi eða neðan, en
um fram allt ekki svo langt burtu frá bæjunum, að
það sje frágangssök að nota veginn fyrir þann, sem
vill fara til næsta bæjar.
í einstölcu sveitum er þetta þegar orðið mönn-
um ljóst; það er þar sem samlagsrjómabú eru komin
á stofn. Þar finna menn bæði til þess, að vegirnir
þurfa nauðsynlega að liggja svo nálægt bæjum, að
lrver bær eigi bægt með að ná lil vegarins, og eins
til liins, sem engum hefur dottið í liug fyrri en á
siðustu árum, að svéitarvégirnir eiga að uera akfœrir
að sumarlagi. Minni kröfur en það rná ekki gjöra
til þeirra.
Mótbárurnar eru auðvitað á takteinum hjá þeim,
sem helzt vilja búa við gamla lagið. Hin fyrsta mun
vera sú, að það sje ókleyfur kostnaður að leggja ak-
brautir lieim að bverjum bæ. Sjeu ekki gjörðar frek-
ari kröfur en þær, að vegirnir sjeu akfærir að sum-
arlagi, er kostnaðurinn samt víðast hvar mjög viðráðan-
legur, enda hefur reýnzlan þegar sýnt það hjer á
landi. Má benda á Rangárvallasýslu (veginn austan
undan Eyjafjöllum allt vestur að Ytri-Rangá og íleiri
vegi þar í sýslu) og ýmsar aðrar rjómabúasveitir,
sem þegar hafa komið á hjá sjer akfærum sumar-
vegum með svo litlum tilkostnaði að furðu gegnir.
Önnur mótbáran býst jeg við að verði sú, að
þessir akvegir sjeii að vísu þaríir og gagnlegir í rjóma-
búasveitum, en að þeir eigi ekki við í þeim sveitum,
sem eru betur fallnar lil sáuðfjárræktar, eða að minnsta
kosti sjeu þeir óþarfir þar. Þetta er einnig misskiln-
ingur. Fyrst og fremst er ekki hægt að vita nema í
þeim sveitum, sem nú þykja bezt fallnar til sauðljár-
ræktar, gæti komið upp einhver samvinnu-búskapur,
ef vegirnir leyfðu þær samgöngur, er slíkt útheimtir.