Andvari - 01.01.1906, Qupperneq 53

Um þjóðfundinn 1851.
47
göngu skipað hina sömu menn til að fjalla um öll
málin. Ennfremur er þess að gæta, að það voru
ílest þeirra mála, sem lögð höfðu verið fyrir fund-
inn, sem enn voru órædd, og liefðu því ekki orðið
leidd til lykta, nema á mjög löngum tíma, líklega
hjer um bil jafnlöngum, sem þá var þegar liðinn
frá hyrjun, og þar eð leyli lil slíkrar framlengingar
varð að teljast ófáanlegt, þá sleit jeg fundinum.
Eins og jeg þegar heti skýrt stjórnarráðinu frá,
varð uppþot og skarkali við þetta tækifæri;
Jón Sigurðsson gjörði að vísu árangurslausa
tilraun til að grípa fram í ræðu mína, og þegar
að henni endaðri, stóð meiri hluti fundarmanna upp
með miklum hávaða, svo að eigi var hægt að greina
með vissu neitt orð. Hinir áköfustu voru Jón sýslu-
maður Guðmundsson, Jón Sigurðsson, Skaptason
læknir og Stephensen prófastur; þeir lömdu í horðin
og steyltu hnefana framan í mig um leið og þeir
hrópuðu upp, eptir því sem mjer skildist í hávað-
anum, að þeir mótmæltu í nafni konungs og laganna.
Þegar liávaðinn hyrjaði, sagði jeg liátt og greinile|a,
að með því fundinum nú væri slilið í nafni konungs,
væri hann ekki lengur lil; þeir væru eigi lengur þing-
menn, og hel'ðu því ekki lengur rjett til þess að ræða
neitt hjer. Þessu skeyttu þeir alls engu, og lieldur
ekki orðuin forseta í líka átt. Þegar honum hávað-
ans vegna var alls ómögulegl að hrópa lengi liii
Hans Hátign konungurinn, gekk hann úr sæti sínu
og fór út, og fór jeg þá einnig út af fundinum.
•leg hafði áður hoðið ölluin fundarmönnum lil
skilnaðarveizlu, en að eins þessir menn komu: Kon-
ferensráð Sveinbjörnsson, assessor Jónassen, prófessor
Pjetursson, amtmaður Melsteð og biskup Thordersen.
Eins og jeg einnig liefi skýrl frá, fóru nálega allir
l'undarmenn að þessu búnu niður á veitingahús bæj-