Andvari - 01.01.1906, Síða 31

25
Frá Arnljóti Ólafssini.
anna á jörðu niðri«. Nokkuð hefur hann rilað um
guðfræðileg efni, enn varla er það teljandi.
Hann var hin mesta stoð og stitta sveitarfjelags
síns, og síndi það bezt sveitarstjórn hans, sem áður
er gelið. Hann var greiðvikinn og hjálpfús, örlátur
og gjafmildur við alla aumingja og vóru þau hjón
samvalin í því. Að því er hjeraðsmál snertir, má
geta þess, að hann var frumkvöðull að stofnun gagn-
fræðasltólans á Möðruvöllum1 2) og átli ásamt konu
sinni og fleirum góðan þátt í stofnun kvennaskóla í
Eijaíirði1, sem þó mest var Eggert Gunnarssini að
þakka. Líka var hann i öndverðu hvatamaður að
stofnun Gránufjelagsins.
Sr. Arnljótur var hár rnaður vexti og karlmann-
legur, fríður í andliti, nelið nokkuð bogið og frem-
ur stórt, enn sómdi sjer vel, augun snör og ljek oft
l)ros á vörum. Viðmót hans var þítt og ljúfmann-
legt, og allra manna var hann skemtilegastur og findn-
astur í viðræðum, gleðimaður mikill, enn kunni þó
hóf sitt. í viðskiftum sínum við aðra mun hann
ekki hafa viljað láta lilut sinn, og er það engin i'urða,
um þann mann, sem telur sjálfselskuna — jeg bið
vel að alhuga: hina söniiu, ekki hina skammsinu
sjálfselsku — »manninum meðskapaða og gefna
honum lil viðhalds og verndunar, vegs og sóma«
(Auðfr. 25. bls.). Enn sanngjarn var bann og hinn
áreiðanlegasli og skilvísasti um alt, sem hann lofaði.
Skafti svili hans segirum hann: »Óvinir hans köll-
uðu hann klókvitran, enn hann var hreinn og beinn«.
Hann var trúr vinur vina sinna, skapstór, ef hann
reiddist, enn þó vel stiltur.
Um það get jeg borið af eigin sjón, að það er
1) Sbr. Norðlingur 1. ár Nr. 9—13.
2) S. st. Nr. 21.