Andvari - 01.01.1906, Side 30

‘24
Frá Arnljóli Ólafssini.
háttar í nútíð, enn aftur þeir þurfá). Orðgnótt hans
og orðsnild samsvarar liugmindagnóLtinni, og stund-
um verður liann jafnvel of orðinargur og íburðar-
mikill, hrúgar saman orðum sömu þíðingar, þar scm
eitt af þeim mátti nægja. Kjarnirði, spalimæli og
einkennilegar, ofl rammíslensliar, mindir og samlík-
ingar hefur liann á liraðhergi1. Víða ltriddar liann
mál sitt með skritlum og ltálliroslegri kímni eigi ó-
svipaðri þeirri, er Sókrates beitti, og stundum með
nöpru liáði. Þegar á alt er lilið, má telja sr. Arn-
ljól með hinum sjerltennilegustu og snjöllustu ritliöf-
undum 19. aldarinnar i sundurlausu máli.
Það er sLtoðun mín, að sr. Arnljótur liafi ekki
komist á sína rjettu liillu í lífinu, er liann varð
pfestur. Mælska lians naut sín betur í liingsalnum
enn í prjedikunarstólnum, og prjedikaði hann þó ofl-
asl blaðalaust. Iiann var að minni higgju betur
kjörinn lil að vera forgöngumaður verklegra firir-
læltja, t. d. banltastjóri cða því um líkt, enn til prest-
embættis. Þó var hann liæði virtur og elsliaður af
sóknarbörnum sínum, að því er jeg frekast veit. Hann
var trúmaður, cinkmn á efri árum, enn frjálslindur
í trúarefnum, enginn krcddumaður, og umburðarlind-
ur við aðra. Einkennileg í þessu efni eru orð lians
í Fróða ö. ári 143. bls.: »Trúarorðið í þjóðfjelag-
inu ei- lillilega frjálst innan vjebanda lúterskunnar,
íirir því að það er í eðli sínu og á því að vera lil'-
andi orð lifandi sannfæringar um hinn lilanda guð,
á að vera lífsins orð um lífssamfjelag guðs og manna,
hins alnálæga föður á himnum uppi og guðsbarn-
1) T. (1. »Náttúran er eiginlega kóngsdóttir i álögiun, maðurinn verð-
ur að leisa liana útmeðmiklu fje og fögru gjaldk (Auðfr. 18G. bls.).
»Engin framfaragrein getur farið einförum, lieldur cru pær jafnan
samfara sem lóurnar á haustum og uorunm (Auðfr. 49. bls.).