Andvari - 01.01.1906, Síða 29

Frá Arnljóti Olafssini.
23
legir, og sumir betri enn nú tíðkast (t. d. stundarlöij
firir það sem nú er kallað bráðabirgðalög).
A1‘ rilum hans um sögu íslands og bókmentir
má benda á útgáfu bans á Varnarriti Guðbrands
biskups í Safni til sögu íslands 2. bindi og hinar
fróðlegu atbugasemdir, er því filgja. Enn perlan er
þó liin ágæta ritgjörð hans »Um lögaura og silfur-
gang« í Tímariti Bókmentaljelagsins 25. ári, er liann
ritaði um áttrætt. Sínir sú ritgjörð, að sálargáfum
bans var ekki farið að hnigna, enda var efnið hag-
fræðilegt og bonum því liið tamasta. Hann greiðir
hjer meistarlega úr flóknu máli, sem ímsurn hafði
orðið liált á áður, meðal annars doktor ValtjT Guð-
mundssini, og er indi að lesa bina Ijósu og skarp-
legu röksemdarleiðslu hans. Auk þess má benda á
skarplega atliugasemd um tölu dómenda í fjórðungs-
dómum i fornöld í Víkverja 1. ári 67. tölubl. og
kaflann um akurirltju á íslandi í fornöld í ritg. Arn-
ljóts um þjóðmegunarfræði í Níjum Fjelagsritum 15.
ári 87. bls. Þekking hans á hinum fornu lögnm
íslendinga, bæði Jónsbók og Grágás, var fágæt, og
kcmur það víða fram í ritum hans og ræðum, l. d.
í greininni um lögaura og silfurgang og greinum
bans um skattamálið í Norðlingi 2. ári Nr. 25, þar
sem hann talar um lögleigu á búfje.
Um orðfæri og málfæri á ritum sr. Arnljóts er
það að segja, að bann gcrði sjer mjög mikið far um
að vanda málið og hreinsa af öllum dönskuslettum
og öðrum slettum, og sakir bins mikla fróðleiks síns
tckst bonum það betur enn flestum oðrum samtíða
'nönnum, Honum liættir slundum til að vera of
lornirtur, enn einkum kom það þó fram í orðaskip-
un og ritbætti, síður í orðavali. Ekki er liann all af
sjálfum sjer samkvæmur í því að færa ritbáttinn til
lorns máls (ritar l. d. þeir eigu í fleirt. framsögu-