Andvari - 01.01.1906, Qupperneq 25

19
Frá Arnljóti Olafssini.
sældir hjá mörgum mönnum, sem þetta var hjartans
mál, og sumir brugðu honum jafnvel um, að hann
Ijeti ekki i þessu máli leiðast af sannfæringu sinni
einni saman. Enn slikt vóru ástæðulausar getsakir.
Eftir skaplindi sínu og mentunarstefnu hlaut sr. Arn-
Ijótur að vera andvígur stjórnarskrárbaráttunni. Frá
því hann first kom til Kaupmannahafnar, hneigðist
hugur lians mest að hagfræði og fjelagsfræði. Bún-
aðarhættir, verslun, siglingar, fiskiveiðar, iðnaður og
aðrir atvinnuvegir vóru honum hið helsta og hugð-
næmasta viðfangs og umhugsunar efni. Andi lians
beindist að verklegum efnum. Og það var skoðun
liaxrs, að stjórnmálamenn ættu ekki að láta stjórnast
af hugsjónum sínum og lillinningum, heldur rann-
saka kalt og rólega með skinsemi sinni, livað nit-
samast væi'i og aifarasælast firir land og líð, ekki
bei'ja liöfðinu við steininn, heldur haga sjer eftir efn-
um og ástæðum. Honum var jafnt og Jóni Sigurðs-
sini og Benedikt Sveinssini ant um frelsi og sjálfstæði
landa sinna, enn hann vildi fai'a aði'a leið enn þeii',
taka því sem í hoði var og fæi'a sig svo smátt og
smátt upp á skaftið, eftir því sem bolmagnið irði
meira1. Og með engu móti vildi hann láta það, sem
hann kallaði »endalaust og árangurslaust stjórnbóta-
stagl« (Norðanf. 10. ár 21. bls.) hamla verklegum
umbótum og framförum. Annað var það og, sem olli
þvi, að hann stírði aldi'ei ílokki á þingi. Hann var
að vísu hinn málsnjallasti maður, og einkum sjer-
lega laginn á að íinna röksemdir firir sínum málstað;
liann hilnaði sjaldan, talaði oftast kalt og rólega, har
ekki óðan á, og þegar málhvíld var, hætti lionuin við
að dæsa, meðan hann var að hugsa sig um, enn
aldrei varð honum orðfall, og allra manna íimastur
var hann að lienda á lofti hnútur, sem að honum
Sbr. Fróða 6. ár Nr. 177.
2*