Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1960, Blaðsíða 37

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
673
hana, og hún hafði haft áhuga á þeim
líkt og á kóröllunum og krossfiskunum,
en nú fór hún satt að segja að kunna
þá utan bókar. Þar var ekkert nýtt að
kanna framar. Það var staðreynd, að
náin kynni af fólki í veiðistöðinni
miklu gerðu henni lífið beiskt. En hún
kenndi sjálfri sér einni um. Hún var
vond og spillt. Hún óskaði, að hún
gæti horfið á brott úr þorpinu, áður
en þetta mæta fólk veitti því athygli,
hve grálynd hún var. En hvaða ástæðu
hafði hún til að láta bakkana unaðs-
legu og ættaróðalið?
Það tók að vora, og kvöldin urðu
björt og hlý. Hún gekk þá oft út á
víðavang, þar sem sílatorfur sveim-
uðu í smádælum og lævirkjar flugu
með dillandi kvaki og klið upp af þúf-
unum. Og hún sat þar og sat og naut
hvergi betur gróðurs á hverri ein-
stakri þúfu en einmitt þarna. Henni
þótti gaman að horfa á stóra, lima-
ríka trjákrónu, er bar við sjóndeildar-
hring. Henni fannst unun að virða fyr-
ir sér ský, bryddað kveldroðaútunum.
Hún kunni því vel að sjá speglun í
Sundinu, og hún hlustaði hugfangin á
söng villtra svana. Henni fannst hún
þurfa að gefa öllu þess háttar svo
nánar gætur þarna syðra, þar sem á
skorti að landslagsheild væri stór-
brotin og fjölbreytt. En kæmi einhver
úr sjávarþorpinu henni að óvörum og
truflaði hana á þessum griðastað, þá
varð henni við líkt og hún væri ónáð-
uð, er hún var sokkin niður i hjal við
elskhuga sinn. Og hún velti fyrir sér,
hvernig á því stóð, að hún hafði eng-
um manni valdið hryggð öðrum en
honum, sem hún unni. Hvílík ráðgáta
var lífið. Úr því að hún hafði svikið
hann, var að vísu ekki til neins að
rekja þetta í huga sér.
Kvöld eitt í maí sat hún við sæ
frammi og flutti þrurtluræðu yfir
sjálfri sér. Margur hefði þótzt hólpinn í
hennar sporum að umgangast fjölda
fólks og hafa aðra eins mannhylli —
vinsældir, sem margur maður þráði, en
auðnaðist aldrei að hljóta. Og gat hún
ekki lært drjúgt af þessum óbreyttu
vinum sínum, þessu erfiðisfólki?
Þorpsbúar létu engar glapsýnir blinda
augu sín. Þeir mátu gæfuna. Þeir gnpu
tækifærið, þegar það gafst. Þeir hentu
ekki gæðum lífsins frá sér af nálfgild-
ings kveifarskap og kæruleysi. Þeir
voru alltaf reiðubúnir að sigla, er
byr gaf. Þeir þreyttust ekki á að draga
upp færin, meðan nokkur branda beit
á. Þeir höfnuðu ekki veizlukosti, hvar
sem hann stóð til boða. Þeir voru sælir,
hvar sem sól skein og gras greri.
Hún varð svo ör, að hún spratt upp
og baðaði út höndunum. Var þetta
ekki stálheilbrigð hugsun? Það var
sjúklega andhælislegt að hafa annað
viðhorf, til dæmis að hlaupast á brott í
þoku og skugga, þegar sól ástarinnar
skein á mann. Ef sú sól skini nú eigi
á mann nema eitt skipti á ævinni, var
þá nokkur ástæða til þess að fela sig
fyrir henni vegna hvíts húss og Glasis-
lundar eða þá vegna Sundsins töfrandi
fagra?
Henni varð ljóst, að fyrir _ mörgu
glötuðu stundirnar hafði fólkið í sjáv-
arþorpinu gefið henni gjöf í móti,
listina að vera smeyk um að láta gæf-
una ganga sér úr greipum, þegar mað-
ur hefur hreppt hana, að taka henni
með gát, er hún kemur, og leita hennar
í auðmýkt, þegar hún hefur reynzt
hverful. Ög ástin var gæfa, en rækt
við minningu foreldra og ljóma nafns-
ins og þrá eftir sléttunni var mýrar-
ljós cg ekkert annað. Það gat að
vísu verið harla fagurt tilsýndar. en
mest og bezt var að halda út í glaða-
sólskin ástarinnar.
Ekki mátti svo búið standa. Hún
varð að fara undir eins til borgarinnar
þá um kvöldið og senda símskeyti til
Norðlands.
Þegar hún gekk heimleiðis, sá hún
farfuglahópa koma á fleygiferð, og nú
sá hún auðvitað, að Amor og dísirnar
fylgdust með glaummiklum fugla-
sveimnum. Hún fékk þá hugboð um, að
ekki hefði hann, sem hún rauf heit
við, verið einn í ráðum.
Hún varð þess allt í einu vör, að
henni þótti vænt um fólkið þarna í
sjávarþorpinu, viðhorf hennar til þess
var þelhreint enda er viðhorf til ná-
ungans svo, þegar allt er með felldu.
Einar Guðmundsson þýddi.
Bridge-þrautir
+ —
V G 10 9
♦ 10 9
+ G 10
I.
* D 10
V K 6 5
♦ —
+ 9 6
N
V A
S
AG
V D 7
♦ D 7
* K 8
+ —
V 8
♦ G 8 6
+ D 7 5
Grand er spilað. S slær út. S-N
eiga að fá alla slagina.
II.
+ 10 6
V 9 4 3
♦ A G 4 2
♦ A K 7 2
♦ ÁKD987
V 7 5 2
♦ K 7
+ 43
S hafði sagt 4 spaða, en hinir sögðu
ekkert. V slær út HK og þeir taka 3
slagi í hjarta. Síðan slær V út L9.
Nú er sennilegt að spilið vinnist, ef
trompin eru 2—3 hjá andstæðingum.
S unnið ef skiftingin er
t
III.
+ D 7 5
V A 6 4
♦ 7 5 4 2
+ Á K G
7 N
V A
3 S
+ Á K G 3 2
V D 8 2
♦ A K
+ D 8 3
4
hálfslemm í spaða. Út kom
TG. Hvernig á S að vinna?
+ 10 8 4
V 10 5
♦ D 9 6
+ 10 9 7 5
En getur
önnur?
V
+ 96
V K G 9
3
♦ G 10 8
+ 62
S sagði
/
1