Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1960, Blaðsíða 26

662
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
í þessum norð-mið-fylkjum Banda
ríkjanna ber svip Norður-Evrópu
búa.
Þjóðvegur 69
27. des., kl. hálfátta vöknuðum
við og litum til veðurs. Kuldi var
heldur minni en daginn áður, en
aftur á móti hafði snjóað tölu-
vert um nóttina. Við snæddum
morgunverð, fengum benzín á bil-
inn og héldum síðan á stað út á
þjóðveginn. Vegurinn hét 69. AIl-
ir amerískir þjóðvegir heita núm-
erum. Og þjóðvegur 69 varð næstu
daga eins konar heimili okkar
Vegir eru heimili flökkumanna.
Það var töluverður snjór á veg-
inum, en ljóst var orðið af degi
og snjómokstursbílar komnir á
vettvang. Við ókum því nokkuð
greitt. Sums staðar var samt
hálka sem tafði okkur. Þarna var
haldið beint í suður. Okkur var
nú ekki lengur kalt, en dálítið
fundum við til kvíða vegna snjo-
komunnar. Um hádegið komum
við á krossgötur og þar urðum
við að stanza mitt í snjóskafli
(litlum). Hreyfillinn í bílnum
stanzaði um leið og vildi ekki af
stað. En svo vel vildi til að stutt
þar frá var bílaverkstæði, svo
viðgerðarmenn komu fljótt á vett-
vang. Það reyndist aðeins vera
smá benzínstífla, sem þjáð hafði
gæðinginn. Og við héldum áfram.
Vegurinn batnaði og hraðinn var
aukinn. Áfram, raulaði golan. —
Seinnipart dagsins komum við til
Des Moines í Iowa. Þar áðum við
um stund og héldum síðan áfram
í von um meiri sól og minnkandi
frost. Um sólsetur komum við til
bæjar í suður Iowa sem Leon
heitir og tókum þar náttstað. Það
virtist hvergi skortur á góðum
hótelum. Við vorum þreytt og
sváfum því vel.
Bæir allir í Iowa og Minnæota
virðast að mestu eins. Þeir hafa
breiðar götur og þriflegt um-
hverfi, og hver veitingastaður er
öðrum líkur. Stærri bæir hafa
háa skýjakljúfa en þorpin þriggja
og fjögra hæða hús við aðalgötu.
Þjóðvegurinn liggur stundum um
aðalgötuna, en allt eins oft eða
oftar er aðalgatan næsta gata við
þjóðveginn. Alls staðar er fullt af
benzínstöðvum og bílaverkstæð-
um.
Morguninn 28. fórum við
snemma af stað sem daginn áður.
Veður var kalt og hreint en þó
ekki eins kalt og um morguninn
í Rochester. Snjór var minni en
daginn áður, og vegurinn snjó-
laus framundan. Landið fram
undan var mjög flatt, og það virt-
ist eins og bændabýlin stækkuðu,
eða að minnsta kosti varð lengra
á milli þeirra. Allur búskapur í
fylkjum þessum virðist sams
konar — maís- og hveitirækt a-
samt eldi holdanauta. Þarna voru
nautgripir úti að deginum og
gengu á beit í hálmstökkunum.
Kuldinn var líka óðum að réna.
Um eftirmiðdaginn ókum við
gegnum Kansas-City, og þar var
þá komin frostleysa og dálítil
hálka á götum. Við fórum okk-
ur hægt og vorum um tvo tima
að aka suður borgina, og ókum
síðan til Kansas-fylkis. Þannig
héldum við áfram móti hlýrra
veðri. Og fararskjótinn lék við
stýrið sem fyrr. Það var stöðugt
verra og verra að halda honum
niðri á hinum löggilta hraða. Bil-
ar geta líka orðið sem gæðingar
sem vekja hugarhlýu og æsa
lundina, þegar áfram er þotið á
beinni braut. Rétt fyrir rökkur
syðst í Kansas staðnæmdumst við
í smáþorpi til þess að fá okkur
hressingu. Þegar við komum út,
fundum við hlýu — hlýu sem um
vor í loftinu. Kuldinn var buinn.
Við skildum hann eftir fyrir norð
an. Það gaf notalega tilfinningu
og létta lund. En þá fór að skyggja
og við þurftum að hraða okkur að
finna náttstað, hvern við fundum
í bæ þeim sem Pleasanton heitir.
Undanfarið hafði ég fengið mér
upphitaðan bílskúr fyrir bílinn,
en nú lagði ég honum á götunni
við hóteldyrnar.
Oklahoma
29. var sem fyr lagt af stað um
birtingu. Um nóttina hafði gert
svolitla ísingu og vegurinn var
því dálítið háll á pörtum. En mað-
ur verður að gera sér að góðu
þótt smáörðugleikar verði á vegi.
Að aka með gætni er allur vand-
inn. Um hádegi þennan sama dag
ókum við inn í hið fræga og fagra
ævintýranna land, Oklahoma-
fylki. Eg get aðeins getið þess
að ég nota hér ávallt orðið fylki
en ekki ríki sem þýðingu á orð-
inu „state.“ En ég tel það vafa-
mál hvort orðið sé réttara að
nota. Nokkru eftir að við komum
til Oklahoma gerði mikið og all
hlýtt sólskin. í sama mund var
vegur 69 fyrir okkur á enda. Þar
voru sem sé kaflaskil í ferð okk-
ur, og við kvöddum veginn með
ljúfum söknuði, sem þó gleymdist
fljótt. Því um leið blasti við okk-
ur hinn frægi og breiði þjóðvegur
66, sem John Steinbeck lætur svo
mikið af sögunni „Þrúgur reið-
innar“ gerast á. Vegur 66 er svo
langur að okkur finnst hann eins
konar tákn eilífðarinnar. Hann
endar sem sé ekki fyr en í himna-
ríkissælunni í Hollywood. Við veg
þennan bundum við tryggð okkar,
gleði og erfiði, um nokkra daga.
í sólskini og sumarblíðu var nú
haldið í vestur og suðvestur. Það
voru nú dagar, Mangi!
Eg hafði tekið eftir því í Minne-
sota að trén þar voru stór og