Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1960, Blaðsíða 16

652
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Lengi lá hann á knjábeðnum.
(Teikning Halldór Péturssonj.
yfir sig og var jafnframt reiður sjálf-
um sér, en varð enn sem fyrr að hlýða
henni. Hann hafði hvorki þrótt né hug
til annars. Bæn sinni skyldi hann halda
áfram, jafnvel þó að þar að kæmi að
hún yrði að guðlasti, því lagði hann nú
skjálfandi hendur sínar á dauð augna-
lokin.
,,Guð minn, ég bið þig um það sem
sérstaka náðargjöf að þú læknir þenn-
an ógæfusama mann“. Um leið sneri
hann sér að blinda manninum og bætti
við, hárri röddu:
„Maður, líttu ljósið!“
Samvizkubitið kvaldi hann og hann
sneri sér undan til þess að dylja tár
sín Hann fann með sjálfum sér að nú
hafði hann náð yztu endamörkum
mannlegrar hugarkvalar.
Þá birtist skyndilega logi í augum
hins vanheila manns. Óvænt lýsti lif-
andi ljós upp ásjón hans Hann tók
höndunum upp að ummynduðu andliti
sínu lét þær síðan falla niður mátt-
lausar og hrópaðj upp: „Ljósið!“ Fyr-
ir undrandi augum móður sinnar og
prestsins sneri hann sér síðan aðstoð-
arlaust að kertunum, sem vörpuðu
daufri birtu út í myrkurdjúp kirkjunn-
ar,
— O —
Montoire presti mundi hafa fundizt
sem himnarnir væru að hrynja um-
hverfis sig ef ekki hefði verið fyrir það
hve gersamlega sljór hann var. Hann
stóð kyrr í sömu sporum og gat ekki
talað. ekki andað, ekki hugsað. Kon-
una greip taugaskjálfti og með afmynd-
uðu andliti hélt hún sér dauðahaldi í
altarisborðið. Hún rak upp vein þegar
sonui hennar sneri sér við og kom til
hennar. Samtímis því, að hann fékk
aftui sjónina, hafði hann líka fengið
vitið Loks fékk hún mátt til þess að
rétta fram hendurnar og þau föðmuð-
ust kjökrandi.
„Eg vissi það“, sagði hún, „eg vissi að
guð mundi bænheyra yður. Verið þér
blessaður, prestur góður . . þetta er of
mikil hamingja. Eg ætla að láta loga
á.kertum .... ég ætla að fara til messu
á hverjum degi. Eg ætla að fara píla-
grímsför . . . þú sérð aftur núna,
Jonni minn, þú hefir fengið sjónina . . .
þakkaðu, ó þakkaðu þessum heilaga
manni, því að það er fyrir hans mátt
að undur hefir gerzt . . . Hvernig eig-
um við að sýna þakklæti okkar? Hér
eru allir mínir peningar handa fá-
tæklingum yðar. Eg mundi gefa yður
enn meira . . .
Gleðin svipti hana allri skynsemi.
Presturinn stamaði ógreinilega: „Þið
megið ekki þakka mér. Hann einn
megnar allt“.
„Guð minn góður, hvað þetta er
skammarlegt af mér“, hrópaði konan
upp, „ég hefi ekki enn varpað mér á
hné frammi fyrir honum“.
Hún kraup frammi fyrir altarinu svo
að enni hennar snerti gólfið.
„Já, krjúpið þér“, sagði presturinn
með annarlegum tónblæ.
Hann virtist enn ekki hafa náð sér
til fulls aftur og hann horfði á hana
þar sem hún lá á gólfinu í auðmýkt
sinni og það var eins og honum kæmi
þetta undarlega fyrir sjónir.
„Á hnén“, sagði hann aftur blæ-
lausri röddu.
Þá komst hann aftur til sjálfs sín.
„Við skulum líka krjúpa, sonur
minn, og þakka guði fyrir þetta ó-
Wenjulega miskunnarverk".
Langa stund lágu þau á köldu stein-
gólfinu. Móðir og sonur báðu heitt.
Presturinn reyndi að hrista af sér marg
-ar gagnstæðar tilfinningar til þess að
ekki skyldi verða rúm fyrir annað en
þakklætissemina. Honum reyndust
vera kveljandi erfiðleikar á að einbeita
sér þó ekki væri nema einfaldrar þakk-
arbænar. Loks reis hann þunglama-
lega á fætur. Konan gerði hið sama og
sonur henar gekk í kringum þau með
geirtandi augum. Hún virtist vera orðin
ofurlítið rólegri.
Enn stóðu þau nokkur augnablik
þegjandi; svo spurði presturinn kvíða-
fullur.
, Eruð þér viss um að hann væri
ekki sjáandi áður?“
„Hvort ég er viss um það! Eg er
búin að grgta nóg og formæla óláni
okkar. Eg yar frá vitinu vegna þess.
Eg hefi ekki sagt yður það, prestur
góður, en sannleikurinn er sá, að ég
hefði fúslega selt mig myrkrahöfðingj-
anum. Eg fór til spámanns. Mér er
ómögulegt að segja yður frá öllu því,
sem ég hefi reynt fyrir mér, svo ógæfu-
söm sem ég var, þvi að ég hafði ekk-
ert traust á honum, sem allt megnar,
eins og þér sönnuðuð af prédikunar-
stólnum".
„Já, allt, sannarlega allt, eins og ég
sannaði af prédikunarstólnum“ endur-
tók presturinn, og var eins og orð hans
kæmu út úr vél. „En segið mér ná-
kvæmlega að hvaða niðurstöðu Faivre
læknir komst“.
„Nú get ég játað það fyrir yður.
Hann hafði alls enga von. Það var hann
smámsaman búinn að láta mig skilja,
en hann gerði það með mildum orðum
vegna þess að hann er svo góður mað-
ur Rök hans hefi ég ekki fest mér í
minni. Hann talaði um sundurbrunna
vefi, um . . . . ó, allt þetta er nú liðið
hjá. Hann verður fjarska undrandi
þegar hann sér hann. Þér voruð sá eini
sem sagði sannleikann, prestur góður,
gagnstætt öllum læknum. Eg minnist