Dagblaðið Vísir - DV - 14.07.1988, Blaðsíða 18

18
FIMMTUDAGUR 14. JÚLÍ 1988.
Menning
Á sýningu sýninganna
Engin alþjóöleg myndlistarsýning
gerir eins mikið fyrir myndlistina og
hinn rómaði Tvíæringur í Feneyjum.
Bíennalinn svonefndi. sem fyrir
nokkrum dögum var opnaður i fer-
tugasta og þriðja sinn.
Hér á ég við að sjálft umhverfið.
og þá helst sætabrauðshallirnar og
oarokkkirkjurnar við sólmistraða
kanalana. bregður svo ævintýraleg-
um ljóma á þau myndverk sem þarna
eru til sýnis að þau fá aukna þýðingu
i huga sérhvers áhorfanda.
Ég man til dæntis eftir verkum sem
voru skelfilega þreytandi er þau voru
til sýnis á stórri þýskri sýningu en
blómstruðu þegar til Feneyja var
komið.
Hin aðkomnu myndverk verða
einnegin eins og eðlileg framlenging
á þvi ..Gesamtkúnstverki" sem Fen-
eyjar sjálfar eru en ekki partur af
timabundinni innrás mtTtdlistarinn-
ar. eins og gerist í vestur-þýsku smá-
borginni Kassel fimmta hvert ár þeg-
ar efnt er til „dókúmentu".
í Fene>jum má líka sniðganga
þann herskara af sjálfumglöðum art-
istum, girugum galleristum og þung-
brýndum, þýsk-innréttuðum kenn-
ingasmiðum, sem venjulega yfirtaka
alþjóðlegar listsýningar af þessari
stærðargráðu, og leita sér öðruvísi
andlegrar upplyftingar í gömlum
kirkjum og höllum, svo og líkamlegr-
ar á ótal matsölustöðum.
Sú gastrónómíska upplifun að
borða svart spaghetti, það er með
kolkrabbasneiðum og blekinu með,
var mér til dæmis á við meiri háttar
fagurfræðilega reynslu.
Þotugengi og kúltúrfólk
Þarna úti í „Giardini", görðunum
frægu út með ströndinni, var undir-
ritaöur samt staddur á opnunarat-
höfn Bíennalsins, innan um þotu-
gengið og löggilt kúltúrfólk eins og
Melínu Mercouri og Jack Lang, að-
eins tæpar átta klukkustundir frá
íslandi, þökk sé beinu flugi Arnar-
flugs til Mílanó.
Undir ræðuhöldum aðstandenda
og hæstvirtra þingmanna mátti
gamna sér við að horfa á mannfólk-
ið, grásprengda þýska listamenn í
buxum úr krókódílaskinni, ásamt
með vel tilhöíðum og öllu yngri við-
höldum, fíngerða ítalska galleríeig-
DV á Bíennalnum í Feneyjum
endur af karlkyni (held ég), afar vel
varðveittar franskar aðalsfrýr með
gullbönd um sig miðja, kinnfiska-
sogna gagnrýnendur meö sóttlúta-
glampa í augunum. Við Norðurevr-
ópubúar skárum okkur helst úr fyrir
svitastorknar skyrtur og skrauíþurr-
ar tungur.
Loks linnti ræðum og fjöldinn rauf
tvöfalda röð karabíneranna, hinna
bráðsnyrtilegu ítölsku lögreglu-
manna. og flæddi inn í hina ýmsu
sýningarstaði þjóðanna þar sem
margir listamenn voru enn að hag-
ræða verkum sínum.
Áður en lengra er haldið er rétt að
skýra fyrirkomulag á þessari elstu
alþjóðlegu myndlistaruppákomu
heims.
Fjölskrúðug sýning
í meginatriðum má segja að í dag
sé Bíennalinn í Feneyjum samansett-
ur úr þrenns konar sýningum, sýn-
ingum þjóðanna, sem nú eru 45 tals-
ins, alþjóðlegum stórsýningum, sem
taka fyrir þróunina í samtímalistum
eða ganga út frá einhvers konar stefi,
og hinum svokölluðu kynningarsýn-
ingum eða „Aperto“, þar sem nefnd
alþjóðlegra gagnrýnenda velur
ákveðinn fjölda ungra listamanna „á
uppleið" og gefur þeim tækifæri til
að láta ljós sitt skína.
Þar að auki hafa gestgjafarnir, ítal-
ir, ævinlega verið fyrirferöarmiklir
á sýningunni, eru til dæmis með
stærsta sýningarskálann og sérsýn-
ingar í honum eða við hann.
Sökum ýmissa skrifræðilegra
vandræða hófst undirbúningur
þessa Bíennals nokkru síðar en
venjulega, sem varð til þess að hætt
var við aö setja upp „tema" sýningar
og sögulegar listsýningar. Þess í stað
einbeittu allir aðilar sér einfaldlega
að þvi að sýna gott og fjölbreytt úr-
val nútímalistar í háum gæðaflokki.
Þetta er því tæplega eins heildstæð-
ur Bíennall og venjulega. Hann er
hins vegar mjög fjölskrúðugur, ekki
síst kynningarsýningin, „Aperto 88“,
þar sem hvorki fleiri né færri en 86
ungir listamenn frá 25 löndum sýna
ótrúlega mörg sterk myndverk af
öllum gerðum.
Ekki sakar að kynningarsýningin
fer fram í hinu svokallaða „cordi-
ere“, fomri hampiðju, sem er eitt-
■
■
m ll* «:v
Æ 1«Nl >lÍIí
hvert skemmtilegasta sýningarlókal
sem undirritaður hefur litið.
Þjóðlistamenn
Þar fyrir utan er svo hin venjulega
sýning þjóðanna í skálum vítt og
breitt um sýningarsvæðið, sýning á
verkum 25 „valdra“ myndhöggvara
(t.d. Segal, Nevelson, Caro, de Koon-
ing, Chillida o.fl.) á sama svæði, úr-
val 19 ítalskra listamanna í ítalska
skálanum, „Ambiente Italia“, sem er
sýning á verkum 8 útlendra lista-
manna (m.a. Dibbets, Le Witt, Matta,
Twombly) sem búa og starfa á Ítalíu,
og loks lítil sýning á ítalskri afstrakt-
list frá eftirstríösárunum (Guttuoso,
Santomaso, Vedova o.fl.) þegar ítalir
fóru aftur að gera sig gildandi í al-
þjóðlegri myndlist eftir næstum þrjá-
tíu ára valdaskeið fasista.
Nú má auðvitaö deila um gildi þess
að skipuleggja listsýningar á „þjóð-
legum" forsendum, enda hefur það
sýnt sig að ýmsir þeir listamenn, sem
hafðir eru í hávegum í heimalöndum
sínum, eru alls ekki til útflutnings.
Mörgum útlendingum gengur til
dæmis erfiðlega að átta sig á mynd-
list Kjarvals, svo eitt dæmi sé nefnt.
Sem aftrar sumum löndum ekki frá
tilraunum til að markaösfæra „sína
menn“ með hanastélsveislum og
fima vönduðum sýningarskrám.
Grikkir gefa til dæmis út litprentaða
doðranta um fulltrúa sína, Caiúaris
og Nikos, sem standa því miður ekki
undir slíkri viðhöfn.
Samt verða þessar sýningar þjóð-
Meðal þess sem athygli vakti
á sýningunni voru tréportrett-
myndir Japanans Katsura
Funakoshi, sem báru nöfn
eins og „Sunnanvindur“.