Morgunblaðið - 12.11.2000, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 12. NÓVEMBER 2000 41
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir alit og allt.
(V. Briem.)
Sóley Hallgrímsdóttir,
Hinrik Freyr Hinriksson.
Þá ert þú farin, Helga frænka
mín. Þetta er svo sárt. Ég veit núna
að þú varst búin að kveðja mig en
ég hlustaði bara ekki nógu vel. Því
ætla ég að kveðja þig núna. Þú hafð-
ir trúna og trúðir sterkt en mér
reynist það erfitt en ég er að segja
sjálfri mér að þér líði vel og allt sé
gott þar sem þú ert því þar átt þú
svo sannarlega heima og eins og
hún Herdís systir þín sagði svo
réttilega þá ert þú ein af englum al-
heimsins og henni ætla ég að trúa.
Vertu sæl Helga mín og góða ferð.
Þín frænka,
Hekla.
Birtu er brugðið í lífi Helgu Sör-
ensen og dagarnir taldir. Misjafnt
hlutskipti er okkur mönnunum ætl-
að og hlutur Helgu var á tíðum afar
erfiður.
Helga var ein af þessum ógleym-
anlegu mannvinum í samfélaginu
sem aldrei líða úr minni. Ég varð
þeirrar gæfu aðnjótandi að eignast
Helgu að traustum og miklum vini á
vordögum í fyrra. Einn daginn
skálmaði Helga inn úr dyrum kosn-
ingamiðstöðvar okkar og bauð fram
krafta sína. Hún kryddaði tilveruna
og var okkur hinum ljós í erli dags-
ins. Helga var framúrskarandi
greind og leiftrandi persóna og þeg-
ar hlé varð á ágjöfunum, sem sá
rammi sjúkdómur sem hrjáði hana
kallaði yfir hana, nutu þessir eðlis-
kostir hennar sín vel.
Kynni af manneskju sem Helgu
bæta og stækka þá sem vináttu og
samskiptanna njóta. Hún var stór í
sorgunum og hrífandi glöð í sigrun-
um. Smámunir hversdagsins voru
sem hjóm við hlið þeirra hluta sem
raunverulegu máli skipta í lífinu. Ég
þakka Helgu fyrh- þau allt of stuttu
kynni sem við áttum og sendi að-
standendum hennar samúðarkveðj-
ur. Minningin lifir um góða mann-
eskju.
Björgvin G. Sigurðsson.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðarviðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka,
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Já, kallið er komið. Margs er að
minnast, eins og segir í sálminum
og margt er hér að þakka. í dag
kveðjum við einn af englum al-
heimsins, Helgu Sorensen. Við sem
þekktum Helgu eigum minningar
um hana sem eru okkur mikils virði
og munu hjálpa til að varðveita
minningu hennar. Minningar um
glæsilega konu sem barðist lengi við
erfiðan sjúkdóm. Minningar um
konu sem fór ekki í felur með sjúk-
dóm sinn og kenndi okkur margt.
Minningu um konu sem átti auðvelt
með að koma okkur til að hlæja með
skemmtilegum sögum og bröndur-
um. Með sárum söknuði vil ég með
þessum orðum kveðja ástkæra
frænku mína, þakka henni sam-
fylgdina og hlýhug.
Elsku Hinrik, Guðrún, Gísli
Ragnar, Kristinn Karel og fjöl-
skyldur. Elsku mamma, Haddi og
Herdís. Sorg ykkar er mikil. Megi
algóður Guð veita ykkur styrk og
huggun. Guð blessi minningu
Helgu.
Elísabet St. Jóhannsdóttir
og fjölskylda.
GUÐBJORG
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Guðbjörg Guð-
mundsdóttir
fæddist á Bíldudal
20. ágúst 1911. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Patreksfjarðar 20.
október síðastliðinn.
Guðbjörg var jarð-
sungin frá Bfldu-
dalskirkju 28. októ-
ber.
Gengin er mæt kona,
Guðbjörg Guðmunds-
dóttir frá Bíldudal.
Langar mig að minn-
ast hennar fáeinum
kveðjuorðum. Það er margs að
minnast frá liðnum árum og koma
þá fyrst í huga mér öll þau góðu
samskipti sem við áttum í kvenfé-
laginu Framsókn á Bíldudal. Þar
var hún ein sterkasta stoðin og alltaf
tilbúin að leggja sitt af mörkum og
rúmlega það. Eg veit að kvenfélags-
konur á Bíldudal minnast hennar
með þakklæti og virðingu og á út-
farardaginn minntust þær hennar í
verki eins og þeim einum er lagið.
Þökk sé þeim.
Guðbjörg var glæsileg kona og
alltaf svo mikil reisn yfir henni og
mikill myndarskapur í kringum
hana.
Eiginmaður Guðbjargar var Sig-
urmundur Jörundsson skipstjóri,
mikill dugnaðarmaður. Húsið sem
þau hjónin byggðu sér stendur á fal-
legum stað á Bíldudal, lítið fallegt
hús sem alltaf var glansandi af
hreinlæti og snyrtimennsku utan-
húss sem innan. Húsið nefndu þau
Sólbakka. Blóma- og trjágarðurinn
umhverfis húsið var mjög fallegur.
Margt var þar fallegra
blóma sem Guðbjörg
var alltaf að gefa af í
aðra garða og naut ég
þess í ríkum mæli sem
og alls góðs frá henni
alla tíð. Guðbjörg og
Sigurmundur eignuð-
ust sjö böm, sex dætur
og einn son, sem flest
hafa búið á Bíldudal og
áttu þau fjölmarga af-
komendur. Dætur
þeirra hafa flestar ver-
ið góðar og traustar fé-
lagskonur í kvenfélag-
inu Framsókn. Þegar
ég bjó á Dalbraut 18 á Bíldudal
bjuggu dætur þeirra, Erla og Stein-
unn, sitt hvorum megin við mig í
húsunum númer 16 og 20. Vorum
við góðar vinkonur og mikill sam-
gangur á milli heimilanna. Við áttum
það allar sameiginlegt að vera mikl-
ar áhugamanneskjur um garðrækt
og hlúði Guðbjörg vel að þessum
áhuga okkar og hvatti okkur óspart
við garðræktina.
Þegar komið er að kveðjustund er
mér efst í huga þakklæti fyrir góðar
stundir.
Síðustu árin dvöldu þau hjónin á
sjúkrahúsinu á Patreksfirði sökum
heilsubrests og létust þar bæði í
hárri elli, Sigurmundur í maí á síð-
asta ári og Guðbjörg fyrsta vetrar-
dag í ár. Södd lífdaga. Búin að ljúka
miklu og góðu ævistarfi. Samúðar-
kveðjur sendum við, ég og fjölskylda
mín, til allra aðstandenda þeirra.
Blessuð sé minning þessara góðu
hjóna. Hvíli þau í guðsfriði.
Sigríður Pálsdóttir frá
Bfldudal.
UNNUR
SIGURÐARDÓTTIR
+ Unnur Sigurðar-
dóttir fæddist í
Bolungarvík 30. júlí
1919. Hún lést 30.
október síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Neskirkju
7. nóvember.
Hin langa þraut er liðin
nú loksins hlaustu
friðinn
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt er runnin
á bak við dimma dauðans
nótt.
(V. Briem.)
Elsku Gógó mín.
Mig setti hljóða er ég frétti um
andlát þitt, þó svo að þú værir orðin
fullorðin og veikburða þá er ávallt
til staðar söknuður og minningar
sem rifjast upp við slík atvik. Ég
átti því láni að fagna að kynnast þér
og syni þínum, Sigurði Viggó, í gegn
um samband okkar Björgvins, vinar
ykkar. Af langri reynslu þinni um
ævina varð ég ýmsu fróðari. Ég
gleymi ekki, heldur geymi þær góðu
minningar sem ég á um þig, ég
geymi líka öll kortin og bréfin, sem
þú sendir mér frá Bandaríkjunum,
þegar þú dvaldir þar hjá syni þín-
um, sem þú elskaðir svo heitt og
ekki elskaðir þú minna Svandísi
Unni, dóttur hans, enda voru þínar
sælustundir, þegar þú fékkst litlu
„dísina“ í heimsókn á Hagamelinn.
Þegar ég bjó með Björgvini suður
með sjó stóð heimilið þitt ávallt opið
fyrir okkur, þegar við komum í
bæinn. Þar áttum við margar góðar
stundir saman við fallega arineldinn
þinn, kertaljós og reykelsi og síðast
en ekki síst gleymi ég aldrei þegar
þú settir mig í drottninganáttslopp-
inn þinn bláa, sem þú aldrei vildir
nota sjálf. Ekki varst þú heldur að
flýta þér þegar þú heimsóttir okkur
á Suðurnesin, heldur dvaldir hjá
okkur í nokkra daga í senn.
Elsku Gógó mín, það
eru svo miklu fleiri
minningar sem fylla
huga minn þegar ég
rita þessar línur en ég
ætla að láta þetta duga
að sinni.
Ég votta öllum ætt-
ingjum og vinum mína
dýpstu samúð og megi
góður Guð styrkja þau
í sínum söknuði og
sorg.
Hvíl þú rótt í faðmi
Drottins og blessuð sé
minning þín, elsku vin-
kona.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Edda Eyfeld.
HELGI
ÞORLÁKSSON
+ Helgi Þorláksson
fæddist i' Múla-
koti á Síðu 31. októ-
ber 1915. Hann lést á
Droplaugarstöðum
18. október síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Langholts-
kirkju 30. október.
Mig langar að minn-
ast Helga Þorláksson-
ar í fáeinum orðum.
Kynni okkar hófust
þegar fjölskylda mín
fluttist í Nökkvavog 21
en þar bjuggu þá Helgi
og Gunnþóra með bömum sínum
ásamt foreldrum Gunnþóra. Mikill
samgangur var á milli fjölskyldn-
anna og sambýlið einstaklega gott.
Með mér og dóttur þeirra hjóna
tókst mikill vinskapur enda ekki
nema tæpt ár á milli okkar í aldri.
Ekki spillti nú fyrir þegar uppgötv-
aðist að skyldleiki var milU feðra
okkar og við þar með orðnar frænk-
ur. Ur Nökkvavoginum á ég afskap-
legar ljúfar bemskuminningar og er
það ekki síst vegna þessa góða sam-
býlis við þau Helga og Gunnþóru.
Helgi var einstaklega ljúfur og geð-
góður maður og tók ólátunum í okk-
ur Þóru af stöku jafnaðargeði þótt
honum fyndist stundum ástæða til að
siða dömurnar eilítið til eða skakka
leikinn þegar upp á vinskapinn slett-
ist. Af Helga stafaði ákveðinn virðu-
leiki og hlýleiki sem gerði það að
verkum að umvandanir hans dugðu
alltaf þótt þær væru settar rólega
fram en ákveðið. Helgi var því einn
af föstu punktunum í
bemsku minni, en þeg-
ar við fluttum úr
Nökkvavoginum 1971
og Helgi og Gunnþóra
skömmu seinna hélst
samt áfram sá vinskap-
ur sem ríkt hafði með-
an á sambýli okkar stóð
og sambandið hélst
þótt við færam sitt í
hvora áttina og lengi
vel var það venja að
foreldrar mínir heim-
sæktu Helga og Gunn-
þóra í Akurgerðið á
gamlárskvöld. Síðasta
minningin sem ég á um Helga var
þegar ég og móðir mín, ásamt yngri
syni mínum, heimsóttum hann þar
sem hann dvaldist á Borgarspítalan-
um. Hann var þá nánast hættur að
geta tjáð sig og var bundinn við
hjólastól, en hlýjan sem skein úr
augum hans var á sínum stað. Hann
hafði sérstaklega gaman af að sjá
son minn enda afskaplega bamelsk-
ur. Sonur minn varð upprifinn af
þessari heimsókn og spurði mildð
um þennan mann á leiðinni heim.
Helgi hafði haft sín áhrif á hann eins
og flest böm sem hann umgekkst."
Með þessum fátæklegu minninga-
brotum vil ég kveðja góðan mann
sem genginn er nú og þakka honum
fyrir þann þátt sem hann átti í að
gera bemsku mína ánægjulega. Við
móðir mín, Una Guðrún Jónsdóttir,
vottum Gunnþóra og fjölskyldunni
samúð okkar. Blessuð sé minning
Helga Þorlákssonar.
Rúna S. Geirsdóttir.
ALFHEIÐUR ERLA
ÞÓRÐARDÓTTIR
+ Álfheiður Erla
Þórðardóttir
fæddist á Fossi í
Mýrdal 24. maí 1946.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans í
Kópavogi 22. októ-
ber síðastliðinn. Út-
for Álfheiðar Erlu
fór fram frá Foss-
vogskirkju 27. októ-
ber.
Minningamar hrann-
ast upp við fréttir um að
frænka mín hún Erla sé
dáin. Minningar síðan ég var lítill
drengur sem kom daglega í heimsókn
til að leika mér við frændur mína.
Góðmennska og göfgi fylgdu henni
hvert sem hún fór og alltaf var hún
tilbúin að hjálpa mér og tala við mig.
Lát hennar er mikill missir fyrir alla
sem hafa kynnst henni, þó sérstak-
lega fyrir hann Adda frænda, Óla og
Steinar.
Ég man enn tilhlökkunina þegar
ég hljóp yfir túnið á jólunum, sem
ungur drengur, til að heimsækja Óla
og Steinar, því að hún Erla tók alltaf
svo vel á móti mér. Fót-
boltaleikir í ganginum
heima hjá henni voru all
rosalegir og oft þurfti
hún að skakka leikinn.
Mér varð bragðið
þegar ég heyrði að Erla
hefði fengið þann sjúk-
dóm, sem hún að lokum
varð að lúta í lægra
haldi fyrir. En að sjá
baráttuviljann sem hún
hafði fannst mér sem
ekkert gæti grandað
henni. En það er eins og
með annað; enginn veit
hver sigrar fyrr en ann-
ar liggur í valnum.
Erla var eins og tré, stóð sterk og
stór, en óveðrið sem skall á henni reif
það tré upp með rótum og felldi það í
blóma lífsins. Það er með söknuði
sem ég rita þessar línur en með hlýju
í hjarta, þess fullviss að nú líður henni
vel. Komin í faðm móður sinnar sem
hefúr öragglega tekið vel á móti
henni.
Elsku Addi, Óli og Steinar, Guð
blessi ykkur í sorg og gleði.
Ykkar frændi, Guðmundur J.
Ólafsson (Gummi Jó.).
EMILIA ESTHER
ÞORFINNSDÓTTIR
+ Emilía Esther
Þorfinnsdóttir
fæddist 13. janúar
1923. Hún lést 24.
október síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Keflavíkur-
kirkju 3. nóvember.
Elsku amma mín.
Nú ertu farin, og þó
að ég hafi vitað að það
yrði fyrr en seinna von-
aði ég alltaf að það yrði
mikið seinna. Ég man
alltaf eftir því þegar ég
kom til þín á Máva-
brautina og fékk þær
skrýtnustu pönnukök-
ur sem ég hafði séð og
ekki ætlaði ég að borða
þær, þá útskýrðir þú
fyrir mér að þetta væru
lummur. Við hlógum
svo seinna að því þegar
matvanda bamabarnið
þitt vildi ekki borða
skrýtnar pönnukökur.
Og þegar ég kom heim
til þín á Kirkjuveginn í
síðasta skiptið með
langömmubörnin þín
og þú sagðir mér allar fréttimar af
fjölskyldunni. Svo kom ég til þín upp
á spítala og þú hélst svo lengi í hönd-
ina á mér þegar ég var að fara eins
og þú vissir að þú værir að kveðja
mig í síðasta skiptið. Elsku amma,
minningarnar um þig geymi ég f
hjarta mínu og ég þakka þér fyrir
alla þá ást, umhyggju og hlýju sem
þú sýndir mér.
Ég sendi þér kæra kvedju,
nú komin er lífsins nótt
Þig umvefji blessun og bænir,
égbiðaðþúsofirrótt.
Þótt svíði sorg mitt hjarta
þásælteraðvitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Þín
Ester.