Morgunblaðið - 16.05.2000, Blaðsíða 40

40 ÞRIÐJUDAGUR 16. MAÍ 2000
MORGUNBLAÐIÐ
LISTIR
Léttsveit Kvennakórs Reykjavíkur ásamt Aðalheiði Þorsteinsdóttur, Wilmu Young og Jóhönnu V. Þórhallsdóttur sf jórnanda.
Sumar-
tónleikar
Léttsveit-
arinnar
LÉTTSVEIT Kvennakórs Reykja-
víkur heldur sumartónleika í Lang-
holtskirkju á morgun, miðvikudag,
og föstudagskvöldið 19. mai kl. 20
bæði kvöldin. Tónleikarnir heita
„Nú tekur hýrna um hólma og
sker“ og verða flutt verk eftir Leif
Þórarinsson, sænskir, franskir og
ítalskir söngvar, auk íslenskra og
enskra dægurlaga. Aðalheiður Þor-
steinsdóttir er pianóundirleikari
kórsins og auk hennar leika með
kórnum Wilma Young, Tómas R.
Einarsson og Stína bongó. Ein-
söngvari er Björk Jónsdóttir.
Óvæntur glaðningur
TOIVLIST
Sölvasalur
Sólon íslanóus
DJASSTÓNLEIKAR
Erik Griswold pianó og tílfar Ingi
Haraldsson bassa. Laugardaginn
13. mai kl. 15.
ÞAÐ er langt síðan maður hefur
heyrt Úlfar Inga Haraldsson spila
djass, en hann var liðtækur djass-
bassaleikari áður en hann hélt til San
Diego í Kalifomíu þar sem hann
lagði stund á tónsmíðanám, ásamt
Uppboð í skugga
rannsóknar
Reuters
STARFSMENN uppboðsfyrirtæk-
isins Christie’s taka við boðum í
teikninguna Etude pour „Nu
rose“ eftir Henri Matisse í gegn-
um síma á uppboði í New York
fyrir helgi. Verkið, sem er frá
1935, var slegið á tæpar átján
milljónir króna.
Uppboðið fór fram í skugga
rannsóknar sem nú stendur yfir á
meintum óheilindum Christie’s og
helsta keppinautarins, Sotheby’s.
Er þeim gefið að sök að taka of
há sölulaun og hafa tugir kaup-
og seljenda listaverka höfðað mál
á hendur fyrirtæhjunum á þeim
forsendum að þeir hafí goldið
þjónustuna of dýru verði.
bassaleik, í sjö ár. Nú er hann kom-
inn heim og hafa heyrst verk eftir
hann á tónleikum hér og líkað vel.
Síðasta laugardag, á sólríku síð-
degi, boðaði hann til tónleika ásamt
félaga sínum frá Kalifomíuámnum,
píanistanum Erik Griswold, er hér
var staddur ásamt konu sinni, slag-
verksleikaranum Vanessu Tomlin-
son. Héldu þau hjón tónleika í Nor-
ræna húsinu og fluttu forsamin og
spunnin verk fyrir píanó og slagverk
auk sjónrænna gjörninga, svoog
verk eftir Úlfar Inga. Áður en tón-
leikarnir á Sólon hófust sagði Úlfar
að Erik hefði hvatt sig til að halda
þessa tónleika, hann þyrfti að liðka
djassbassafinguma.
Fyrsta lagið á efnisskránni var
Makki hnífur úr Túskildingsóper-
unni eftir Bertold Brecht og Kurt
Weil. Louis Armstrong gerði þetta
lag vinsælt í djassi og söng það með
sínu lagi. Á þann hátt hafa djass-
menn síðan leikið Makka, en Erik og
Úlfar notuðu framútgáfu Weils í
túlkun sinni. Dúettinn hljómaði dá-
lítið sundrlaus, hvort sem það hefur
verið vegna fastheldni minnar við
Armstrong-útgáfuna eða að þeir hafi
ekki leikið lagið mikið saman - sem
mér finnst líklegra. Næst léku þeir
klassískan söngdans, Stella by star:
light, kröftuglega og rösklega. í
Makka brá Gamer fyrir í spuna Er-
iks og hér var hann á slóðum Red
Garlands, sem einn fátra djassleik-
ara gat höndlað Gamer-áhrif. Úlfar
lék laglínuna í næsta dansi, Alic in
Wonderland. Hann hefur fínlegan
mjúkan tón, en tónmyndunin var
ekki alltaf sem skyldi. Þrjú síðustu
lögin fyrir hlé vom fimagóð. Kröft-
ugur Blue Monk, skemmtilegt verk
eftir Erik, Better days, spuninn
kryddaður blokkhljómum og ýmist
grúfaði píanistinn eða hellti yfir okk-
ur tónaregni a la Ganer í hægum
milliköflum. Það besta á að leika síð-
ast og það gerðu þeir félagar svo
sannarlega; ópus Ellingtons og Ju-
ans Tisols, Caravan, er hljómar trú-
lega einhvers staðar í heiminum all-
an ársins hring. Latínkraftur og
sveifla skiptust á hjá þeim félögum
og þó Úlfar sé ekki í toppþjálfun sem
bassaleikari, og bassinn ekki búinn
að ná sér eftir heimkomuna frá Am-
eríku, var sveiflan fín hjá honum - og
það skiptir höfuðmáli í djassi.
Þeir félagar hófu síðari hluta tón-
leikanna á franska slagaranum C’est
si bon. Louis Armstrong færði djass-
heiminum þetta lag einsog Makka
hníf og enn þræddu þeir félagar
hljómagötu höfundar, en ekki Arm-
strongs. Lagið er sosum enginn
húsgangur í djassinum frekar en
Mona Lisa er Úlfar lék einn. Um það
lag, sem Nat King Cole, Otto Brand-
enburg og Haukur Morthens sungu,
er til ágæt saga frá Noregi. Barpían-
isti nokkur var beðinn um að leika
Round midnight eftir Monk og fengi
hann koníak að launum. Honum leist
ekki alls kostar á verkefnið, klóraði
sér í höfðinu og spurði svo: Er ekki í
lagi að ég leiki Monu Lisu og fái bara
rósavín?
Erik lék tvö lög einn: I put a spell
on you eftir Screamin Jay Hawkins
þarsem segulband var honum til að-
stoðar og lag eftir Madonnu, en þar
brá hann nokkram nafnspjöldum á
strengi píanósins og var þá stundum
einsog Pop Foster væri með honum
á bassa.
Tveir húsgangar vora á dagskrá
eftir hlé. Au private eftir Charlie
Parker og söngdans Richards Rodg-
ers: My romance. Þó heyi’a mætti að
Erik þekkti Bill Evans var flutning-
ur þeirra félaga á My romance lítt
spennandi, en afturá móti fóra þeir á
kostum í Au private. Var það ásamt
Caravan og tveimur lögum Eriks
hápunktur tónleikanna - en þeir
enduðu á því seinna: Pice of january.
Maður vissi ekki á hverju von var
á í Sölvasal þetta ljúfa laugardags-
síðdegi, en það var svo sannarlega
þess virði að hlusta á Erik Griswold
og Úlfar Inga.
Vernharður Linnet
Fyrirlest-
ur um
Varðlok
Guðríðar
JÓN Hnefill Aðalsteinsson pró-
fessor flytur fyrirlesturinn
Varðlokkur Guðríðar Þorbjarn-
ardóttur í dag, þriðjudag, kl.
17.15, í stofu 101 í Odda.
Varðlokk-
ur, eða Varð-
lokm-, er heiti
á kvæði því er
Guðríður
Þorbjarnar-
dóttir er sögð
hafa kveðið í
H ^ H seið Þor-
Hil W mmI bjargar lítil-
Jóii Hnefill völvu á
Aðalsteinsson Grænlandi
fyinr liðlega þúsund árum.
Hvorki er ágreiningslaust
hvernig skýra skuli heiti kvæð-
isins né heldur hvert hlutverk
umræddrar kveðandi raun-
veralega var, segir í fréttatil-
kynningu. I fyiirlestrinum mun
Jón Hnefill rekja niðurstöður
fræðimanna um þessi efni og
leitast við að varpa nýju Ijósi á
sjálft rannsóknarverkefnið.
Auk ritgerðar um þjóðfræði
og tráarbrögð, sem birst hafa í
innlendum og erlendum
vísindaritum, hefur Jón Hnefill
Aðalsteinsson á síðustu árum
sent frá sér bækurnar Blót í
norrænum sið 1997; A Piece of
Horse Liver 1998; Kristnitakan
á íslandi 1999; Under the Cloak
1999. Tvær síðasttöldu bæk-
urnar eru endurátgefnar, hvor
um sig með tæplega hundrað
síðna bókarauka, þar sem nýj-
um stoðum er rennt undh’ fyrri
rannsóknarniðurstöður.
Fyrirlesturinn er á vegum
félagsvísindadeildar.
Tónleikar á
Ingjaldshóli
Hellissandi. Morgunblaðið.
Á DÖGUNUM voru haldnir tónleik-
ar í Safnaðarheimili Ingjaldshóls-
kirkju. Þar komu fram Veronica Ost-
erhammer messosópran og píanó-
leikarinn Krystyna Cortes og
klarinettuleikarinn Jón Aðalsteinn
Þorgeirsson. Flutt vora lög og aríur
efth’ Atla Heimi Sveinsson, Pál ís-
ólfsson, J. Rodrigo, J. Massenet,
W.A. Mozart ogíslensk þjóðlög.
Veronica býr á Brimisvöllum í
Fróðárhreppi og hefur sungið við
ýmsar uppákomum í Snæfellsbæ við
góðan orðstír.
Tónleikarnir á Ingjaldshóli vora
vel sóttir, en þeir vora styrktir af
Sparisjóði Ólafsvíkur og Lista- og
menningarnefnd Snæfellsbæjar.
Samskipti kynjanna
KVIKMYNDIR
Kringlubfó
„Splendor" 'k'/z
Leikstjóri: Gregg Araki. Handrit:
Gregg Araki. Aðalhlutverk: Kath-
leen Robertson, Johnathon
Schaech, Matt Keeslar, Kelly
Macdonald og Eric Mabius.
Summit 1998.
ÓHÁÐI bandaríski leikstjórinn
Gregg Araki hefur hingað til ver-
ið kunnur fyrir myndir úr veröld
samkynhneigðra en í rómantísku
gamanmyndinni „Splendor“ fjall-
ar hann um ástir gagnkyn-
hneigðra og samskipti kynjanna
almennt. Árangurinn er heldur
slakur, kannski vegna þess að
það vantar húmorinn og kannski
vegna þess að leikararnir eru
ekki sérlega spennandi. í öllu
falli er myndin þunnur þrettándi.
Hún segir af ungri og fallegri
stúlku sem birtist reglulega á
tjaldinu og segir okkur sögu sína
með glampa í augum og glossi á
vörum. Hennar vandamál, ef
vandamál skyldi kalla, er að hún
getur ekki gert upp á milli Abels
og Zeds, tveggja mjög ólíkra
karlmanna í lífi sínu. Ábel er ful-
lorðinslegur og alvarlega þenkj-
andi en Zed einfaldleikinn upp-
málaður og hálfgert barn. Hún
ákveður að búa með þeim báðum.
Það gengur ágætlega þangað til
hún hittir þriðja karlmanninn í
lífi sínu og verður enn ástfangin.
Ekki merkilegur söguþráður
og Gregg Araki tekst ekki að
gera hann áhugaverðan. „Splen-
dor“ minnir stundum á Kevin
Smith-myndina „Chasing Amy“
en samanburðurinn er varla
marktækur. Handritið er ekki
beint hlaðið gríni og snjöllum at-
hugasemdum um samskipti kynj-
anna. Persónurnar eru óáhuga-
verðar í meðförum leikaranna og
Araki virðist ekki gefa neina ná-
kvæma leiðsögn um stefnuna.
Þannig vantar til dæmis alla eig-
inlega dýpt í aðalpersónuna, sem
Kathleen Robertson leikur, og
mennirnir í kringum hana era
hálfgerðir tráðar.
Arnaldur Indriðason