Morgunblaðið - 14.02.1999, Síða 12

12 B SUNNUDAGUR 14. FEBRÚAR 1999
MORGUNBLAÐIÐ
>
RUTT í rökkurró. Oft er erfitt að athafna sig í mikilli birtu en þeim mun betra snemma morguns eða síðla kvölds. Þá nýtur Sigurður myrkursins og athafnar sig í ljósum bflsins.
FUNDAÐ á fjöllum. Sigurður í símauum, en Emil á Vopnafjarðarleiðnni bíður átekta.
KEÐJUNUM skellt undir, þegar færðin var orðin leiðinleg uppi á öræfum,
ÁFANGANUM náð enn einu sinni. Búið að opna veginn, og bflalestin brunar hjá.
Bragi á Grímsstöðum meta að-
stæður; hvort þurfi að opna og
hvaða tæki þurfi að nota. Hvaða
plóg við þurfum. Ef snjór er lítill
og veður ekki slæmt sér Vegagerð-
in um þetta sjálf. Hún er með pall-
bíla til þess.“ En yfirleitt er leitað
til Sigurðar. „Það kemur fyrir að
veðrið er svo brjálað að við förum
ekki einu sinni af stað til að reyna
að moka, já, já. Einhverjir slíkir
dagar hafa komið í vetur, en það
hefur nú ekki verið voðalega mikið.
En það er svolítið erfitt að draga
mörkin; meta hvenær veðrið er það
brjálað að ekki þýði að fara af stað.
Það eru sjálfvirkar veðurathugun-
arstöðvar á austari fjallgarðinum
og maður sér alltaf upplýsingar frá
þeim á textavarpinu; vindstigin og
hvaða vindátt er. En þær upplýs-
ingar segja ekki alltaf allt sem
þarf. Það geta verið mörg vindstig
þó ekki sé mjög erfitt að keyra í
sjálfu sér. Þess vegna er yfirleitt
_ best að fara af stað og meta
ástandið, þegar á staðinn er komið;
hvort borgi sig að ryðja eða ekki.“
Hann nefnir Fjarðarheiðina sem
dæmi: „Það geta til dæmis verið
tiltölulega fá vindstig hérna, sam-
kvæmt textavarpinu, þó veðrið sé
alveg vitlaust hinum megin í heið-
inni.“
Sigurður segist kunna starfi sínu
vel; það sé nokkuð skemmtilegt.
„Það er reyndar stopult. Það mætti
vera meiri rúntur á þessu, við
mættum fara oftar. Það væri ekki
verra að hafa enn meiri snjó og þar
af leiðandi ennþá meira að gera!“
Sigurður játar því þar af leiðandi
að þeir dansi frekar snjódans en
regndans - ruðningsmennirnir
austur þar! „Við viljum hafa snjó.
Og ég held það væri nú í góðu lagi
að hér færi að snjóa svolítið al-
mennilega; það hefur ekki komið
hér snjór í mörg ár sem hægt er að
kalla. Segja má að hér í Egilsstaða-
þorpi hafi verið fólksbílafært
marga síðustu vetur og það er
frekar óvenjulegt.“
Og Sigurður segir starfið mjög
þakklátt. „Maður finnur fyrir því.
Sumh- keyra mann meira að segja
uppi þegar maður er kominn hér í
Egilsstaði til að þakka fyrir og
aðrir hringja. Oftast eru það þeir
sem lent hafa í vandræðum. Þegar
fólk er ekki vant svona ferðum
getur það verið alveg hryllilegt að
ferðast á fjöllum í vondu veðri.
Sumir ei*u nú hálfskelkaðir að fara
þetta, fólk sem jafnvel er að fara í
fyrsta skipti og í vondum veðrum
verða menn nokkuð oft fyrir því að
lenda aðeins út fyrir veg og fest-
ast. En það er ekki mikið mál að
draga þá upp á veginn aftur á
svona bíl eins ógég er á. Aðalmálið
er að passa sig, ef þeir eru vel fast-
ir, að slíta þá ekki í sundur!“ segir
Sigurður og hláturinn kraumar oní
honum.
Fjandakornið; ekki hefurðu lent
í því, segir blaðamaður vantrúaður.
En svei mér þá. Sigurður getui-
nefnt dæmi um þetta: „Hann sat
alveg gífurlega fastur og það slitn-
aði allt aftan úr honum! Við festum
í hásinkuna á honum og hún kom
bara undan. En hann var nú orðinn
eitthvað þreyttur, bfllinn!" segir
hann og skellihlær.
„Bflstjórinn sat eftir í bílnum í
skaflinum, eftir að ég var kominn
upp á veg. Hann hló nú bara að
þessu. Hafði víst grun um að bíll-
inn væri orðinn hálflélegur!" sagði
Sigurður.