Morgunblaðið - 14.06.1998, Blaðsíða 34

34 SUNNUDAGUR 14. JÚNÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Blómabúð Ír\
öai^ðskom
v/ PostíVogsl<i»*kjMga>*ð
Sími: 554 0500
Stefánsblóm
Laugavegí 178
S: 561 0771
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áralöng reynsla.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjðri útfararsyöri
Útfararstofa íslands
Suðurhlið 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn.

2
|
I
I
S
|
3
Fersk blóm og
skreytingar
við öll tœkifœri
Opið til kl.10 öll kvöld
Persónuleg þjónusta
Fákafeni 11, sími 568 9120
|
3
I
3
3
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík • Sími 553 1099
Opið öll kvöld
til kl. 22 - eiitnig um helgar.
Skreytingar fyrir öll tilefni.
SIGURÐUR
ÓLAFSSON
+ Sigurður Ólafs-
son, húsasmiða-
meistari, fæddist í
Geirakoti í Fróðár-
hreppi á Snæfells-
nesi 1. ágúst 1914.
Hann lést á Grund
4. júní síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Ólafur Gísla-
son, bóndi, og Ólöf
Einarsdóttir, hús-
freyja. Börn þeirra
auk Sigurðar voru
Ingólfur, Helga,
Katrín, Gísli, Krist-
finnur, Einar, Jó-
hanna og Guðbjörg, sem öll eru
látin. Eftir lifa Anna, Ása,
Ólína, Sigurborg, og Bjarni.
Sigurður giftist
Björgu Þorkelsdótt-
ur frá Valdastöðum
í Kjós 2. mars 1968.
Fyrir átti Björg átta
börn en tvö af þeim
eru látin.
Sigurður ólst upp
í Geirakoti, en 1940
fluttist hann til
Reykjavíkur og bjó
þar siðan utan fárra
ára sem þau Björg
bjuggu í Ólafsvík.
Utför Sigurðar
fer fram frá Foss-
vogskirkju á morg-
un, mánudaginn 15. júní, og
hefst athöfnin klukkan 18.30.
Svoerþvífarið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Peir eru himnamir honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Með fáum orðum viljum við
minnast Sigurðar sem var giftur
móður okkar í 30 ár. Þessi hægláti
maður lét ekki mikið yfir sér við
fyrstu kynni. En þegar tímar liðu
komumst við að því að hér var um
vandaðan og samviskusaman mann
að ræða. Hann ólst upp á barn-
mörgu heimili þar sem þurfti að
nýta og fara vel með alla hluti og
fylgdi það honum alla tíð. Enda
mundi hann tímana tvenna.
Ungur fór hann að vinna öll
venjuleg sveitastörf, meðal annars
smíðaði hann bát sem hann og faðir
hans reru oft á og drógu björg í bú.
Okkur er minnisstætt er gamli
maðurinn sýndi okkur stoltur
mynd af bátnum, sem var mikil
hagleikssmíð af hans hendi.
Arið 1940 flutti hann til Reykja-
víkur og vann við húsasmíðar sem
lærlingur og tók síðan meistara-
próf í því fagi.
Um tíma vann hann hjá Arna
Jónssyni og um langt skeið hjá JP-
innréttingum. Þau hjón fluttu til
Ólafsvíkur 1974 á heimaslóðir Sig-
urðar og bjuggu þar í 10 ár. Þar
gerði hann upp gamalt hús sem bar
því glöggt vitni hve mikill völundur
hann var.
Sigurður og mamma voru miklir
náttúruunnendur sem fengu aldrei
nóg af fegurð landsins, enda voru
útilegur og skoðunarferðir yfír
sumartímann líf þeirra og yndi
meðan heilsa þeirra leyfði. Hafa
þau miðlað okkur af fróðleik sínum
úr þessum ferðum um landið.
Aðeins einu sinni fóru Sigurður
og Björg saman til útlanda á hans
löngu ævi að heimsækja Halldór,
son sinn og fósturson, í Danmörku.
Við sem fórum með þeim í þessa
ferð eigum þaðan góðar minningar
að geyma. Við systkinin erum Sig-
urði þakklát fyrir hve vel hann hef-
ur reynst móður okkar í þeirra
sambúð. Margar góðar stundir höf-
um við átt á þeirra hlýlega og fal-
lega heimili og var þá margt skraf-
að og oft stutt í glens og gaman.
Sigurður var að mörgu leyti sér-
stakur maður og verður ætíð minn-
isstæður þeim sem kynntust hon-
um.
Að leiðarlokum viljum við þakka
honum samfylgdina og biðja góðan
Guð að styrkja móður okkar í sorg
sinni.
Minning þín mun lifa, Guð þig
geymi.
Kveðja
börn og tengdabörn Bjargar.
Fimmtudaginn 4. júní síðastlið-
inn lágu skilaboð til mín þegar ég
SIGRUN
PÉTURSDÓTTIR

+ Sigrún Péturs-
dóttir var fædd
28. ágúst 1911 á
Akureyri. Hún lést í
Reykjavík 27. mars
siðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Akureyrar-
kirkju 6. apríl.
Það er með
nokkrum trega, að ég
minnist hennar Sig-
rúnar vinkonu minnar
og frænku. Því miður
kynntist ég henni ekki
fyiT en nú síðustu árin en er mjög
þakklát fyrir þau kynni. Sigrún var
mjög vinföst, trygglynd og hrein-
skiptin. Alltaf tilbúin að hlusta og
ræða málin. Hún var gestrisin svo
af bar og góð heim að sækja. Enda
átti hún marga vini, sem sakna
hennar nú. Ég fór alltaf ríkari af
hennar fundi. Það var oft hlegið
dátt yfír kaffíbolla á heimili hennar
í Stóragerðinu. En ekki var það
kaffisopinn sem ég sóttist eftir,
heldur persónan sjálf. „Ég geymdi
hérna tertubita handa þér,“ var
stundum sagt. Ég kom stundum
egsteinar
í Lundi
. v/Nýbýlaveg
SÓLSTEINAR 564 4566
við hjá henni, er ég
kom úr vinnu og naut
þess að sitja hjá henni.
Hún var þá oftast með
handavinnu, að prjóna
á litla fætur eða hekla
handa þeim fullorðnu.
Sigrún naut þess
sannarlega þegar smá-
fólkið kom í heimsókn
(þ.e. langömmubörn-
in), að geta stungið
mola í munn. Hún átti
fallegt heimili, sjálf
var hún alltaf fín og
snyrtileg og hafði
gaman af fallegum fötum.
Sigrún varð snemma fyrir áfoll-
um í lífinu. Missti ung föður sinn
og seinna móður sína. Eiginmann-
inn missti hún í blóma lífsins eftir
aðeins fimm ára sambúð frá fjög-
urra ára dóttur þeirra og fjórtán
ára systur sinni, er þau hjón höfðu
tekið í fóstur af kærleik og fómlysi
eftir lát móður þeirra systra. Ekki
voru styrkir þá eða barnabætur til
að létta henni lífið. Varð hún því að
treysta á guð og gæfuna og halda
ótrauð áfram. Og þannig hófst bar-
áttan og aldrei skyldi hún gefast
upp. Vann hún hin ýmsu störf, þar
til hún komst á saumastofu í
Amaró á Akureyri. Mun hún þá
hafa séð fram á bjartari tíma. Sig-
nin sagði mér hversu erfitt hefði
verið að yfirgefa Akureyri en þar
bjó hún í mörg ár. Hún reyndi
smám saman að sætta sig við orð-
inn hlut, enda vel gerð kona. í
Reykjavík byi’jaði nýtt líf í nýju
umhverfi, en nú í nágrenni hennar
nánustu. Ber þá hæst einkadóttur-
ina Unni og hennar fjölskyldu sem
var henni afar kær, að ógleymdum
barnabörnunum, þeim Gunnhildi
og Agnari, sem voru ömmu sinni
afar handgengin.
IRIS GUNBORG
KRISTINSSON
Marmari ♦ Granít ♦ Blágrýti ♦ Gabbró
íslensk framleiðsla
MOSAIK
Hamarshöfdi 4 - Reykjavik
sími: 587 1960 -fax: 587 1986
+ Iris Gunborg Kristinsson
fæddist í Braten í Austur-
Gautalandi í Svíþjóð 21. septem-
ber 1932. Hún lést á heimili
dóttur sinnar í Reykjavík 12.
maí siðastliðinn og fór útför
hennar fram frá Akureyrar-
kirkju 20. maí.
Nýlega frétti ég að Gun, vinkona
mín, væri látin. Kannski væri þó
réttara að segja, að ljós hennar hefði
slokknað. Sá kyndill sem hún bar
logar hér ekki lengur, þessi kyndill
gleði og vináttu, kyndiil frelsisins.
Eflaust lýsir hann einhverjum öðr-
um, annarstaðar, því að „í húsi föður
míns eru margar vistarverur", og
hvarvetna er þörf fyrir ljósið. Hún
bar nafn Irisar, regnbogagyðju
Hellena, sem hafði það hlutverk að
sjá skýjunum fyrir vatni, og regn-
boginn er sáttmálstákn guðs og
manna. Og þegar regnboginn birtist
á himni munum við minnast hennar.
Hún hét Iris Gunborg fullu nafni,
en var jafnan kölluð Gun eða Gunn.
Um uppruna hennar veit ég lítið,
nema að hún var sænsk. Kannski
var hún frá Vermalandinu fagra,
sem allir þekkja úr kvæðinu: „Aek,
Vármeland du sköna / du harliga
land.“ Hvaðan hefði hún annars get-
að verið? Hún var tímalaus og stað-
laus, hafin yfir tímann, yfir þjóðemi
og dægurmál. Hún var síung, og elt-
ist ekki á meðan ég þekkti til henn-
ar, þrátt fyrir veikindi sem hrjáðu
hana um tíma, en hún virtist komast
yfir.
Eins og Pallas Aþenu skaut henni
upp á Akureyri, í fylgd með ungum
Eyfírðingi, Gunnlaugi P. Kristins-
syni, samvinnumanni af hugsjón, er
sótt hafði skóla austan Kjalar. Ekki
veit ég hvort það er tilviljun, að
nöfnum þeirra svipar saman, en hitt
þykist ég vita, að þau voru eðlislík á
ýmsan hátt og óvanalega samrýnd.
Gunnlaugur sýndi henni mikla ástúð
og nærgætni í veikindum hennar.
Hann hefur lengi verið konsúll Svía
á Akureyri.
Kynni okkar Gun hófust á Nátt-
úrugripasafninu, þar sem hún vann
nokkur ár í hlutastarfi. Þar naut hún
sín vel, eins og alls staðar þar sem
hún tók til hendinni, en þó líklega
nokkru betur, því að þar komst hún
í kynni við fjölbreytni sköpunar-
verksins, og kynntist fólki sem var
kom í vinnuna um að ég ætti að
hringja í ömmu og fékk þá þær
fréttir að Siggi væri látinn. Þá fór
ég að hugsa um stundirnar sem við
áttum saman og komst að því að
þær voru alltof fáar. En þær eru
minnisstæðar heimsóknirnar til
ömmu og Sigga. Á meðan amma
lagaði kaffi og setti á borð sátum
við Siggi gjarnan og ræddum póli-
tík og önnur mál, sem höfðu verið í
fréttum undanfarið.
Það var stutt í stríðnina og átt-
um við það til að stríða hvor öðrum
svolítið, þegar svo bar undir.
Siggi var glaðlyndur og góður
við alla og þá sérstaklega við
ömmu, sem nú á um sárt að binda.
Við reynum þó ÖU að styðja við
bakið á henni á þessari erfiðu
stundu og biðjum góðan Guð að
blessa hana.
Ó, hve ssell er sá, er treysti
sínum Guði hveija tíð,
hann á bjargi hús sitt reisti,
hræðist ekki veðrin stríð.
Hann í allri segir sorg:
Sjálfur Drottinn min er borg,
náð og fullting hans mig hugga,
hans ég bý í vemdar skugga.
I það skjól vér flýjum, faðir,
fyrst oss þangað boðið er,
veginn áfram göngum glaðir,
glaðir, því vér treystum þér.
Ein er vonin allra best,
á þér sjálfúm byggð og fest,
að þú sleppir engu sinni
af oss kærleikshendi þinni.
(B. Halld.)
Alfreð Gústaf Maríusson (AIli).
Síðast heimsótti ég Sigrúnu á
gamlársdag, hún fylgdi mér til
dyra þó erfitt ætti um gang. Hún
kvaddi mig alveg sérstaklega þá.
Þegar ég kom út, fannst mér þetta
vera ef til vill síðasta kveðjan. Það
reyndist vera svo. Sigrún veiktist
3. janúar sl. og var flutt á Land-
spítalann, en þaðan átti hún ekki
afturkvæmt. Ég heimsótti hana á
Landspítalann en þá gat hún ekki
tjáð sig. Þó færðist bros yfir andlit-
ið og þannig man ég hana. Ég
sendi öllum aðstandendum samúð-
arkveðju.
Eg kem svo að finna þig, kem víst um hæl,
mín kvöldsól er minni og minni.
Eg vóx af að kynnast þér, vertu nó sæl,
nó vermist ég minningu þinni.
(Höf.ók.)
Ég kveð þessa elskulegu frænku
mína með hjartans þökk fyrir mig
og mína.
Guð blessi minningu góðrar
konu.
Elín S. Kristinsdóttir.
svolítið „utan við heiminn". Hún var
jafn áhugasöm um blóm og fléttur
og trú og heimspeki, og forvitin um
allt. Kaffitíminn var fljótur að líða,
þegar hún var viðstödd. Síðasta ára-
tuginn eða svo var hún bókavörður á
Fjórðungssjúkrahúsinu, og ók bóka-
vagni sínum í hverja sjúkrastofu.
Sjúklingar hlökkuðu til þeirrar
stundar þegar Gun birtist í dyrun-
um, alltaf jafn glaðleg og vingjarn-
leg, með spaugsyrði á vörum, og tók
að leiðbeina þeim við bókavalið. Hún
gaf sér góðan tíma að ræða við sjúk-
lingana, stundum um erfið mál.
Þannig varð hún vinur fjölda manna,
sem þarna dvöldust. Þó hún væri
stundum ekki vel hress var ljós
hennar alltaf jafn bjart, og fyrr en
varði var hún orðin ein af sjúkling-
unum. Allt hefur sinn enda í henni
veröld, jafnvel það sem okkur finnst
vera tímalaust. Á þessu fagra vori
slokknaði kyndill Gunborgar, á
heimili Kristínar dóttur hennar í
Reykjavík, sem hafði verið henni
stoð og stytta í árlöngu dauðastríði.
Þá er gott að minnast þess, að
Kristín hefur lagt fyrir sig málara-
list og sérhæft sig í innsæismyndum
og hinni ævagömlu Maríumynda-
hefð (ikonum). Þannig heldur ljósið
áfram að berast til okkar sem eftir
lifum.
Ég votta Gunnlaugi og dætrum
þeirra innilega samúð mína.
Helgi Hallgrímsson.