Morgunblaðið - 01.03.1998, Blaðsíða 18

18 SUNNUDAGUR 1. MARZ 1998 MORGUNBLAÐIÐ
Morgunblaðið/Ásdís
Má bjóða
þér inniskó!
KALLINN í brúnni. Willard
Ólason skipstjóri.
Sögur af volki og vos-
búð um borð í loðnu-
skipum eru stórlega
ýktar eins og Hávar
Siguijónsson komst að
raun um þegar hann
slóst í för með loðnu-
skipinu Grindvíkingi
einn túr í vikunni.
EINN túr með loðnuskipi?
Hvers vegna ekld? Ég hef
aldrei ferðast sjóleiðis
lengra en upp á Akranes
og aldrei orðið almennilega sjóveik-
ur. Endilega prófa það. Nei, annars,
veistu, sama og þegið, en ég held að
ég sleppi því. Ég get hugsað mér
flest annað en að eyða næstu 2-4
sólarhringum í skítakulda og slor-
lykt, láta hóp af harðsnúnum sjó-
mönnum gera gys að mér, hunskast
svo í land við lítinn orðstír, útgubb-
aður og ærulaus, eins og segir í
kvæðinu. Jæja, ég fer samt.
Seinnipart þriðjudags erum við
Asdís ljósmyndari komin að skips-
hlið á Seyðisfirði, við höfum fengið
pláss á Grindvíkingi. Willard Ólason
skipstjóri tekur á móti okkur, býður
okkur velkomin um borð og strák-
arnir aðstoða okkur við að hand-
langa dótið yfir borðstokkinn.
TAKIÐ AF YKKUR VINNUFÖT
OG ÚTISKÓ segir á skilti á dyrun-
um innaf stakkageymslunni. Við
hlýðum og tiplum niður
á sokkaleistunum. Will-
ard býður okkur klef-
ann sinn, sem er í
rauninni tveir klefar
með sér baðherbergi.
Eftir málamyndamót-
mæli þiggjum við boð
hans með þökkum.
Ekki svo slæmt. Og
engin slorlykt, kuldi
eða fyrirheit um vos-
búð. Bara notalegt.
Frammi í borðsal sit-
ur bróðurparturinn úr
15 manna áhöfninni,
frísklegir strákar á öll-
um aldri, sem bjóða
okkur velkomin og
virðast bara ánægðir
með að hafa okkur
með. Engar athuga-
semdir um landkrabba,
fiskifælur eða annað
þess háttar sem sagan
segir að fylgi alltaf
slíkum kynningum.
„Má ekki bjóða þér inniskó,"
segir Emil háseti sem hefur þann
starfa með höndum að halda sam-
eiginlegum vistarverum hreinum
og snyrtilegum. Gáttaður þakkar
undirritaður fyrir sig og dregur
inniskóna á fætur sér. „Verðið þið
sjóveik," spýr einhver í mestu vin-
semd. Þegar við viðurkennum að
það geti vel verið, stendur ekki á
viðbrögðunum. Peir segja sjóveiki
ekkert til að skámmast sín fyrir,
harðsnúnustu sjóhundar hafi lent í
því að verða einhvern tíma sjóveik-
ir og vonandi sleppum við vel.
Reyndar sé bræla fyrir utan og
stimið á miðin geti orðið óþægilegt
en það sé gott hjá okkur að vera
mætt tímanlega og venjast skipinu
áður en lagt er í hann. Svo er bor-
inn í okkur matur og kaffi, kökur,
vínarbrauð og meira kaffi; kokkur-
inn Virgar, færeyskur að uppruna,
hugsar vel um okkur allan túrinn.
Löngu áður en lagt er úr höfn eru
allar hugmyndir blaðamanns um
kalsasama og svakalega vist um
borð í loðnuskipi horfnar út í hafs-
auga; snyrtimennska, þrifnaður, al-
úð og kurteisi eru orðin sem efst
eru í huga þegar lagt er frá uppúr
miðnætti og stefnan tekin suður í
Lónsbugt. Framundan er tíu tíma
sigling og lítið annað að gera en
EMIL háseti fylgist vel með öllu þegar nótin er dregin inn.
ÞÓRHALLUR 1. vélstjóri og hásetarnir Símon, Sigurbjörn og
Róbert bíða eftir næsta kasti.
skríða í koju og nota tímann til að
sjóast.
Við erum komin í Lónsbugtina
uppúr hádegi á miðvikudeginum,
þar hefur loðnan haldið sig í nokkra
daga. „Hún hefur hagað sér öðru-
vísi á þessari vertíð en oft áður,“
segir Willard skipstjóri sem kominn
er í brúna, einbeittur og íhugull á
svipinn. „Hún er ekki vön að stoppa
svona lengi á sama stað heldur
gengur viðstöðulítið áfram suður-
fyrir og vestur með landinu. Maður
er að láta sér detta í hug að það sem
stoppi hana sé tunga af heitum sjó
sem hún vilji ekki fara inní.“
Loðnuskipin halda sig á litlu
svæði, stutt á milli skipa og reyndar
líka stutt í land, radarstöðin á
Stokksnesi blasir við útum brúar-
gluggann, dýpið ekki nema 15-20
faðmar. Willard fylgist grannt með
öllu og klukkan þrjú er lóðað á
fyrstu torfuna, strákamir ræstir út
á dekk og svo er kastað. Það sem
vekur athygli er hversu fumlaust er
gengið að öllu. Engin læti, engin
hamagangur, varla öskrað, allir vita
nákvæmlega hvað á að gera. „Það
skiptir öllu að vera með vana
menn,“ segir Willard og greinilegt
að menn kunna vel við sig um borð
því mannabreytingar hafa verið í
lágmarki, Sigurbjörn háseti er