Morgunblaðið - 01.02.1997, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINIMINGAR
LAUGARDAGUR 1. FEBRÚAR 1997 35
kirkju, og með mínum skemmtileg-
ustu minningum frá dvölinni á
Sámsstöðum eru þær, þegar Jón
og bömin hans þijú æfðu fyrir
kirkjusönginn og sungu fjórraddað
í fjósinu á meðan mjaltir stóðu
yfir. Síðan var gjaman haldið
áfram að syngja inni í betri stofu
eftir að mjöltum var lokið og þá
oft langt fram eftir kveldi. Bömin
þijú, sem þá voru uppkomin, Ey-
jólfur, Sigurður og Guðbjörg, höfðu
greinilega öll sótt það til föður síns
að vera söngelsk, og þau sungu
hvert sína röddina í kirkjukórnum.
Eg á margar aðrar kærar minning-
ar úr sveitinni, og minnist ég ekki,
að nokkurn tíma hafí slegið skugga
á ánægju mína og vellíðan meðan
ég var á Sámsstöðum.
Magnúsína og Jón bjuggu í sárri
fátækt í upphafi búskapar á Sáms-
stöðum. Þau þurftu, eins og þá var
algengt, að vinna myrkranna á
milli til að hafa ofan í sig og á.
Með mikilli eljusemi og dugnaði
tókst þeim að eignast Sámsstaðina
og koma sér upp góðu búi. Jón
sagði mér oft frá þeim miklu
örðugleikum, sem þau áttu í, þegar
þau voru að eignast jörðina, og hve
litlu munaði, að þau misstu hana.
Magnúsína og Jón voru ákaflega
samhent hjón. Magnúsína var stór-
brotin manneskja og afar raunsæ.
Hún var orðlögð fyrir hreinskilni
og skörungsskap. Hún átti þó til
mikla hlýju, og fór ég ekki var-
hluta af því. Þau hjónin báru virð-
ingu hvort fyrir öðru og áttu afar
vel saman. Aidrei varð ég var við
sundurþykkju eða deilur á Sáms-
staðaheimilinu.
Eftir að ég hætti að dvelja sem
sumarstrákur á Sámsstöðum, hélt
ég góðu sambandi við Sámsstaða-
fjölskylduna og kom þangað í fjöl-
mörg skipti eftir að ég varð fullorð-
inn. Mest hefur samband mitt að
sjálfsögðu verið við Magnúsínu og
Jón en einnig sérstaklega við Guð-
björgu dóttur þeirra og mann henn-
ar Kristján. Þegar Magnúsína og
Jón brugðu búi fyrir u.þ.b. 30
árum, fluttu þau til Guðbjargar,
sem hafði þá flust til Búðardals.
Það var mikið lán fyrir þau að eiga
góða dóttur og tengdason, sem
töldu það ekki eftir sér að hafa
foreldrana hjá sér og veita þeim
alla þá bestu umhyggju, sem hugs-
anleg var. Biggá og Diddi, eins og
þau eru kölluð í daglegu tali, sýndu
einstakan kærleika og umhyggju-
semi með því að taka gömlu hjónin
til sín, en Magnúsína og Jón voru
bæði líkamiega útslitnar mann-
eskjur eftir 45 búskaparár á Sáms-
stöðum og það að mörgu leyti eft-
ir erfiðan búskap. Þau voru bæði
með slæma slitgigt, þegar þau
brugðu búi, og mun það hafa átt
þátt í því, að þau hættu tiltölulega
snemma búskap. Eyjólfur, elsti
sonur þeirra, tók við Sámsstaða-
jörðinni, sem er bæði stór og gjöf-
ul jörð. Hann hefur búið þar síðan
ásamt konu sinni, Ólöfu. Nú er
þríbýli á Sámsstöðum, en ásamt
Eyfa og Lóu, búa tvö börn þeirra
þar, Sigurður og Jófríður Anna,
ásamt mökum sínum. Sigurður,
næstelsta barn Magnúsínu og Jóns,
fluttist norður í land og býr nú á
Húsavík ásamt konu sinni, Karenu.
Eins og áður segir var Jón ein-
staklega léttur í skapi og hafði
gaman af að vera í góðum félags-
skap. Hann sótti gjarnan manna-
mót, einnig á efri árum, og þau
voru mörg þorrablótin og hesta-
mannamótin, sem hann sótti í Döl-
unum allt fram undir síðustu ár.
Það var alltaf ánægjulegt að heim-
sækja Jón í Búðardal, og mér var
það stöðugt ánægjuefni að sjá, hve
vel fór um hann hjá Biggu og
Didda, enda lét hann alltaf sérlega
vel af sér. Hann skipti nánast aldr-
ei skapi, enda hefur hann áreiðan-
lega fengið sitt góða skap í
vöggugjöf.
Góður vinur er nú horfínn sjón-
um okkar um stund. Ég átti því
láni að fagna að kynnast honum
vel, og er það vissulega þakkar-
vert. Eg kveð hann um leið og ég
þakka honum samfylgdina og óska
honum alls hins besta.
Guðmundur S. Jónsson.
SIGFÚS BERGMANN
VALDIMARSSON
+ Sigfús Berg-
mann Valdi-
marsson fæddist á
Eyjólfsstöðum í
Vatnsdal í Austur-
Húnavatnssýslu 5.
desember 1911.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
ísafirði 22. janúar
síðastliðinn. Sigfús
Bergmann var elst-
ur í fjögurra systk-
ina hópi og eini
bróðirinn, sonur
hjónanna Valdi-
mars Jóhannssonar
og Sigríðar Helgu Jónsdóttur.
Systur Sigfúsar Bergmanns eru
Helga, fædd 22. september
1913, látin, Sigurlaug Jóhanna,
fædd 18. ágúst 1915, og Jónína
Guðrún, f. 29. nóvember 1916.
Hinn 8. júli 1945 giftist Sig-
fús Guðbjörgu Salóme Þor-
steinsdóttur, fædd 8. janúar
1919, frá Hörgshlíð í Mjóafirði
vestra. Börn þeirra eru Sigríð-
ur Helga, fædd 17. maí 1946,
snyrtifræðingur á Patreksfírði,
gift Birni Gíslasyni byggingar-
meistara og eiga þau tvö börn
á lffí, íngibjörg Elín, fædd 21.
mars 1949, útibússljórí á Suð-
ureyri, gift Jóni Víði Njálssyni,
verkamanni, og eiga þau þijú
börn, Þorsteinn, fæddur 10.
janúar 1953, svæðisstjóri Orku-
bús Vestfjarða á Hólmavik,
kvæntur Rósu Kjartansdóttur
og eiga þau tvö börn á lífi, Jó-
hann Guðmundur, fæddur 21.
ágúst 1954j stýri-
maður á Isafirði,
kvæntur Svanfríði
Arnórs kaupkonu
og eiga þau þrjú
börn. Sonur Sigfús-
ar af fyrra þjóna-
bandi er Hermann
Valdimar, fæddur
29. júní 1937, sjó-
maður i Vogum á
Vatnsleysuströnd,
kvæntur Ósk Ósk-
arsdóttur og eiga
þau fímm böm á
lífí.
Frá tíu ára aldri
bjuggu foreldrar Sigfúsar á
Blönduósi þar sem hann stund-
aði barnaskólanám. Um tvitugt
fór Sigfús Bergmann til sjós
fyrst frá Grindavík en siðan
lengst af frá Vestmannaeyjum.
Árið 1946 fluttu Sigfús Berg-
mann og Guðbjörg Salóme til
ísafjarðar þar sem Sigfús
stundaði ýmsa verkamanna-
vinnu. Hann var jafnframt einn
af stofendum Hvítasunnukirkj-
unnar Salem og stofnaði þetta
sama ár Sjómannastarf Salem
sem hann sinnti ötullega allt
fram á síðasta mánuð sem hann
lifði. Allt starf Sigfúsar í safn-
aðarstarfi ' Hvítasunnumanna
svo og í Sjómannastarfí Salem
var unnið í sjálfboðavinnu en
hann hafði frelsast á Siglufírði
1933.
Útför Sigfúsar fer fram frá
ísafjarðarkirkju i dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Kveðja frá Landssambandi
Gídeonfélaga
Nú hefur Guði föður okkar og
skapara og Drottni Jesú frelsara
okkar mannanna þóknast að kalla
þjón sinn Sigfús B. Valdimarsson
frá ísafirði heim til eilífra sælu-
funda við sig. Og mikið hafði Sig-
fús hlakkað til að líta frelsarann,
augliti til auglitis. Sigfús var ný-
lega 85 ára þegar kallið kom. Þeg-
ar ég hugsa til Sigfúsar koma mér
þessi orð ritningarinnar í huga:
„Guð hefur frelsað oss og kallað
heilagri köllun, ekki eftir verkum
vorum, heldur eftir eigin ákvörðun
og náð, sem oss var gefin fyrir
Krist Jesú frá eilífum tímum, en
hefur nú birst við komu frelsara
vors Krists Jesú. Hann afmáði
dauðann, en leiddi í ljós líf og ófor-
gengileika með fagnaðarerindinu."
(II. Tím. 1:9-10).
Sigfús kynntist frelsara sínum
Kristi Jesú snemma á lífsleiðinni.
Þeir sem fylgdust með Sigfúsi
þurftu ekki að vera í vafa um að
hann var kallaður af Guði vegna
náðar hans en ekki eigin verðleika.
Sigfús átti ekki einungis frelsarann
að vini heldur gekk hann með hon-
um, var í honum og beygði sig
undir hans vilja. Frelsarinn Jesús
Kristur var honum allt.
Sigfús var ekkert venjulegur
maður, slíka óbilandi trú átti hann,
þjónustulund, áhuga og starfs-
krafta. Hann vissi að ekkert af
þessu var frá honum sjálfum kom-
ið heldur Guðs náð og gjöf, köllun
sem hann ætlaði ekki að bregðast.
Hann sinnti þjónustunni dag og
nótt í orðsins fyllstu merkingu.
Hann fór í skip og báta með Nýja
testamentið eða trúarrit og jafnvel
jólapakka þegar þannig stóð á.
Hann ferðaðist svo áratugum skipti
með féjögum sínum í Gídeondeild-
inni á ísafirði um oft og tíðum ill-
færa Vestfírðina til þess að heim-
sækja skólana og gefa nemendum
5. bekkjar Nýja testamentið eða
til að koma orðinu fyrir á hótelum,
gistiheimilum, sjúkrahúsum ogelli-
heimilum. Þetta átti hug hans all-
an. Hann vissi af og lifði í orðunum
í I. Korintubréfi 15:58: „Þess
vegna, mínir elskuðu bræður, verið
staðfastir, óbifanlegir, síauðugir í
verki Drottins. Þér vitið að erfiði
yðar er ekki árangurslaust í
Drottni."
Sigfús, þótt aldraður væri, sótti
nær alla sameiginlega fundi á veg-
um Landssambands Gídeonfélaga
og landsmót félagsins ásamt sinni
góðu og trúföstu eiginkonu frú
Guðbjörgu S. Þorsteinsdóttur.
Hann hafði óendanlegan áhuga á
málefninu, eljan og krafturinn í
Sigfúsi og þeim hjónum var með
ólíkindum. Nú siðast voru þau með
okkur á landsmóti félagsins í Skál-
holti fyrstu daga júnímánaðar á
sl. ári. Já, þau létu sig sko ekki
vanta og um þau munaði svo sann-
arlega.
Við liðsmenn Gídeonfélagsins
erum afskaplega þakklátir fyrir að
hafa fengið að kynnast Sigfúsi og
fyrir að hafa fengið að njóta starfa
hans og fyrir að hafa átt hann að
vini. Hann var sannarlega ekki
aðeins liðsmaður Gídeonfélagsins
því hann starfaði og helgaði hvíta-
sunnuhreyfingunni krafta sína,
Salem á Isafírði og sjómannastarf-
inu, sem aðrir kunna betur frá að
greina en ég.
Þótt Sigfús helgaði Guði líf sitt
allt og krafta var lífið honum ekki
auðvelt. Hann mátti sjá á eftir
nánum ástvinum, fleirum en ein-
um. Hann var ekki efnamikill á
veraldlegan mælikvarða og sjálf-
sagt hefur hann oft þurft að mæta
spotti og háði, því að hann var
sannarlega ekkert venjulegur Guðs
maður.
Þótt hann særðist og hlutirnir
og lífíð væru ekki alltaf eins og
hann hefði kannski kosið, þá var
hann ávallt glaður í Drottni Guði
frelsara sínum.
„Verið ávallt glaðir í Drottni.
Ég segi aftur: Verið glaðir. Ljúf-
lyndi yðar verði kunnugt öllum
mönnum. Drottinn er í nánd. Verið
ekki hugsjúkir um neitt, heldur
gjörið í öllum hlutum óskir yðar
kunnar Guði með bæn og beiðni
og þakkargjörð." (Fil. 4:4-6).
Sigfús B. Valdimarsson treysti
Drottni og fól honum allt, jafnvel
þótt hann skildi ekki alltaf ráðstaf-
anir Guðs, þá bað hann glaður um
hans vilja, fól sig Guði á vald í
einu og öllu. Mættum við sem eft-
ir lifum biðja Guð þó ekki væri
nema um brot af því trausti, þeirri
trú, von og kærleika, sem Sigfúsi
var gefið.
Sigfús lifði og starfaði um lang-
an aldur svo eftir var tekið. Hann
fyrirvarð sig ekki fyrir fagnaðarer-
indið heldur leitaðist við að gjöra
mönnum það kunnugt. Það er ljóst
að enginn fer í skóna hans Sigfús-
ar hvað þetta varðar. Og ekki þýð-
ir að gráta „Björn bónda" heldur
verður að safna liði. Biðja Guð að
kalla sem fiesta verkamenn til
starfa því það er víst að það þarf
marga venjulega menn til að sinna
þeim verkum sem Sigfús gerði á
langri ævi.
F.h. Gídeonféiagsins á íslandi
færi ég þér, Guðbjörg mín, okkar
innilegustu þakkir og kveðjur fyrir
dýrmætar samverustundir og fyrir
að deila manni þínum með okkur
í sameiginlegri þjónustu okkar við'
Guð og menn. Guð blessi þig ævin-
lega, og okkur sameiginlega minn-
ingu um stórbrotinn þjón Guðs,
Sigfús B. Valdimarsson, sem nú
hvílir sáttur og glaður í Drottins
skauti.
Sigurbjörn Þorkelsson.
í dag kveðjum við hinstu kveðju
bróður okkar Sigfús Bergmann
Valdimarsson. í dag kveðjum við
bróður sem í gegnum tíðina hefur
verið okkur hinum hetja og for-
dæmi. Fordæmi sem gerir okkur
hinum skömm til.
Sigfús flutti til ísafjarðar árið
1946 og var það ár einn af stofn-
endum Hvítasunnusafnaðarins
Salem. Síðan þá hefur starfið átt
hug hans og hjarta. En ekki ein-
asta var hann einn af stofnendum
safnaðarins heldur kom Sigfús á
fót trúboði meðal sjómanna. En
það starf hefur borið hróður hans
og safnaðarins um víða veröld.
Þegar Sigfús hóf sjómannastarfið
Salem fyrir um fimmtíu árum var
hann ekki ókunnur aðstæðum og
starfsháttum sjómannanna þar
sem hann hafði verið einn slíkur
um árabil. Guð kallaði hann inn í
þessa þjónustu og köllun sinni var
hann trúr, já trúr allt til dauða.
Atorkusemi hans og ósérhlífni var
stórkostlegt vitni um samfélag
hans við Drottin Jesú Krist.
Athafnasemi hans og trúfesti
birtist í ýmsum myndum. Hún kom
fram í eljusemi og kærleika til
þeirra sem ekki áttu það sem Sig-
fús var svo ríkur af, friði og fögn-
uði þeim sem frelsarinn einn getur
gefið. Hún kom fram í göngu hans
inn í ísafjarðardjúp, þar sem fara
þurfti yfir óbrúaðar ár og vaða ís
og vatn. Tilgangurinn, jú hann var
að flytja öðrum það fagnaðarerindi
sem hafði gjörbreytt hans eigin lífi.
Hún kom fram í hálum og klaka-
brynjuðum landgönguprömmum
sem báru stígvélin hans Sigfúsar
þegar hann ótrauður kom smárit-
um og öðru efni til sjómanna í
bátum af öllum stærðum og gerð-
um. Ekki síst kom hún fram í ótelj-
andi jólapökkum í þágu þeirra sjó-
farenda af ýmsu þjóðerni, sem
ekki nutu jólahátíðar í faðmi íjöl-
skyldunnar. En ef allt ætti til að
telja þá dygðu ekki síður blaðsins
til þess enda veit ég að hann Fúsi
hefði ekki viljað lofræður um sjálf-
an sig. En eftir stendur, samt sem
áður, óþekktur fjöldi þakklátra ein-
staklinga sem upplifðu hvernig
kærleiksverk Krists unnið með
höndum Sigfúsar lýstu upp annars
dapra tilveru. Við, sem í dag kveðj-
um hann Sigfús okkar, minnumst
með gleði viðmóts hans og kær-
leika til allra manna.
Við minnumst þrautseigju hans
og staðfestu, en ekki síst minn-
umst við óbifanlegrar trúar hans
og trausts á frelsaranum Jesú
Kristi.
Við biðjum algóðan Guð að
blessa og styrkja í miklum missi
hana Guðbjörgu okkar og öll þeirra
börn, tengdabörn, barnabörn,
barnabarnaböm og aðra aðstand-
endur. Við blessum minningu hans
og þökkum honum yndislega sam-
fylgdina í gegnum árin.
Hvítasunnukirkjan Salem á
ísafirði,
G. Theodór Birgisson.
„Sæll er sá maður, er gjörir
Drottin að athvarfi sínu.“ (Davíðs-
sálmur 40:5.)
Þessi orð koma upp í hugann
þegar kvaddur er kær vinur. En
svona var hann Fúsi einmitt þann
tíma sem við þekktum hann. Hann
var sæll og hann gjörði Drottin að
athvarfí sínu. Reyndar var Drottinn
honum meira en athvarf, hann var
honum allt, hann var honum lífíð
sjálft. Allt sem Fúsi gerði, var gert
til þess að breiða út orðið um lausn-
arann hans, orðið um Jesú Krist.
Margir breiða út orðið um Jesú
Krist, en Fúsi gekk flestum mönn-
um lengra og var þannig fyrirmynd
okkur hinum. Og Fúsi lét ekki ís-
lenskuna nægja í útbreiðslustarfínu
sínu, heldur var hann með rit og^
annað efni á flestum tungumálum
heimsins. Með sjómannatrúboðinu
í Salem náði Fúsi vinur okkar til
fólks af öllum mögulegum þjóðern-
um. En Fúsi var ekki einstakur
fyrir þær sakir einar.
Fyrir tæpum fjórum árum flutti
ég hingað á ísaQörð. Og auðvitað
kynntist ég þeim heiðurshjónum
Sigfúsi og Guðbjörgu. Ég hafði
reyndar hitt þau fyrr en hér kynnt-
ist ég þeim fyrst. Ég man eftir því
að Fúsi var sérstaklega óþreytandi
að bjóða mér í heimsókn. Hann
spurði gjaman hvort ég ætlaði nú
ekki að fara að kíkja í tesopa. Til
að byija með fór ég lítið en þegar'*
ég byijaði að kíkja til þeirra lærði
að þekkja þau og meta sem aldrei
fyrr. Þau kynni hafa yljað mér um
hjartarætumar og er ég þakklátur
fyrir það. Ég hafði ánægju og gam-
an af kynnum mínum af Fúsa.
Hann vissi alltaf hvað hann vildi
og fékk sínu framgengt. Ég hafði
gaman af því í fyrravetur, en þá
kom hann stundum til mín og spurði
mig í lok sunnudagssamkomu hvort
ég væri á bíl. Ég játti því og þá
fékk hann mig til að renna með sér«r
niður að höfn. Þar var líka hugur
hans lengst af. Hjá þeim sem aðrir
ekki sinntu. Minningamar um slíkar
ferðir eru huggun og styrkur á
sorgarstund. Að sjá og fylgja hon-
um um borð í rússneska togara var
mér lærdómur. Þar gaf hann áhöfn-
inni gjaman Nýja testamenti og
biblíur og í kaupbæti fylgdu oft
snældur með söng og vitnisburði.
Tungumálakunnáttan eða hugsan-
legur skortur á henni var honum
enginn farartálmi, en það sem
mestu máli skipti komst vel til skila;
það var kærleikur hans til annarra.
Frá hans bæjardyrum séð virtust
engir farartálmar eða vandamál til,
einungis viðfangsefni. Og viðfangs V*
efnin voru mörg. í einu þeirra var
Sigfús einnig driffjöður, en það var
hann víða. Við sem störfuðum með
honum í Gídeonfélaginu áttum góð-
ar stundir og höfum mikið misst.
Síðast í október, þar sem stund kom
milli stríða vestur á Patreksfirði,
fór Sigfús um allt og gaf 5. bekk-
ingum Nýja testamentið. Ekki var
hægt að sjá að þar færi maður á
85. aldursári, sýktur af krabba-
meini. Nei, af raust söng hann fyr-
ir bömin og hvatti þau til að treysta
Drottni fyrir öllu sínu lífi. Við
Gídeonfélagar erum ekki þeir einu
sem mikið hafa misst við andlát
Sigfúsar. Mest hefur hún Gugga
misst, hún hefur misst félaga o^*
ástvin til margra áratuga, en þau
vora svo sannarlega samrýnd og
hlý hjón. En einnig hafa bömin,
tengdabömin, bamabömin og
bamabamabömin misst frábæran
pabba, tengdapabba og afa. Við hin
sem þekktum Sigfús misstum vin
og bróður sem ávallt var fyrstur til
að gera öðram gott. Við hjónin finn-
um til söknuðar og trega en huggun
okkar felst í fullvissunni um að við
hittum hann aftur á þeim stað sem
Drottinn hefur fyrirbúið okkur. í
millitíðinni biðjum við Guð afPt'
styrkja hana Guggu og hugga hana
í sinni sorg. Við biðjum algóðan
Guð að vera einnig með öllum öðr-
um aðstandendum sem í dag kveðja
góðan dreng í hinsta sinn.
„Fel Drottni vegu þína og treyst
honum, hann mun vel fyrir sjá.“
(Davíðssálmur 37:5.)
Kristinn og Ásta.