Morgunblaðið - 09.08.1995, Blaðsíða 52

52 MIÐVIKUDAGUR 9. ÁGÚST 1995
MIINININGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HERMANN
SVEINSSON
+ Hermann
Sveinsson
fæddist á ísafirði
11. desember 1903.
Hann andaðist í
Landakotsspítala
30. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sveinn Hall-
dórsson og kona
hans Ingibjörg
Jónsdóttir. Her-
mann var einn sex
systkina, sem öll
eru látin. Þau
misstu föður sinn í
sjóslysi er Her-
mann var sjö ára og var hann
þá settur í fóstur hjá vanda-
lausum. Hinn 8. desember 1929
kvæntist hann eftirlifandi konu
sinni Guðmundu Vigfúsdóttur
frá Tungu í Nauteyrarhreppi,
f. 1. júlí 1909. Þau bjuggu í
Skálavík og
Reykjafirði í Reykj-
arfjarðarhreppi
fram til ársins 1955
og á ísafirði til
1964 er þau fiuttu
til Reykjavíkur.
Börn þeirra eru
þrjú, Arnfríður, f.
3. mars 1930, gift
Erling Sörensen;
Ingi Sigurður, f. 22.
júní 1934, d. 30.
apríl 1985, kona
hans Gerður Elías-
dóttir; Fjóla, f. 30.
október 1936, gift
Herði Þorsteinssyni. Öll eru
þau búsett á ísafirði. Afkpm-
endur þeirra Hermanns og
Guðmundu eru nú 35. Hermann
verður jarðsunginn frá Foss-
vogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
í DAG verður gerð útför tengdaföð-
ur míns, Hermanns Sveinssonar.
Hann ólst fyrstu árin upp í foreldra-
húsum, en sjö ára gamall missti
hann föður sinn í sjóslysi og var þá
settur í fóstur til Ólafs Ólafssonar
og konu hans Guðbjargar Friðriks-
dóttur í Skálavík í ísafjarðardjúpi,
þar sem hann ólst upp. Skólaganga
var lítil og snemma farið að vinna
fyrir sér, eins og þá var títt. Hann
kvæntist Guðmundu Vigfúsdóttur
og lífið brosti við ungu hjónunum,
en haustið 1934 veiktist Guðmunda
mjög alvarlega og náði aldrei heilsu
eftir það. Af þeim sökum urðu þau
að setja yngstu dóttur sína Fjólu í
fóstur, og ólst hún upp hjá Páli
Pálssyni og Björgu Andrésdóttur í
Þúfum, en hin tvö eldri voru áfram
hjá foreldrum sínum. Fram til 1955
voru þau í Skálavík og Reykjarfirði,
þar sem Hermann vann sem vinnu-
maður, en fluttu þá til ísafjarðar,
aðallega vegna veikinda Guðmundu.
Á árunum, sem þau bjuggu í Skála-
vík nutu þau ómetanlegrar aðstoðar
Dagbjartar Kristjánsdóttur hálfsyst-
ur Guðmundu. Þau bjuggu á ísafirði
til ársins 1964 er þau fluttu til
Reykjavíkur. Segja má að frá þeim
tíma hafi Guðmunda verið á sjúkra-
stofnunum. Hermann vann lengst
af sem verkamaður hjá Pósti óg
síma, eftir að þau fluttu suður, eða
fram til 85 ára aldurs. Frá 1989 fór
hann á heimili Reykjavíkurborgar
fyrir aldraða í Lönguhlíð 3 og bjó
þar til dauðadags. Með okkur Her-
manni tókst strax góð vinátta og
gagnkvæm virðing, og hélst svo alla
tíð. Hann var maður glaðvær, þrátt
fyrir margvíslega örðugleika í lífinu.
Hann dvaldi oft á heimili okkar hjóna
vegna veikdinda konu sinnar þau
ár sem þau bjuggu á ísafirði, og
hændust börn okkar mjög að afa
sínum og söknuðu hans og ömmu
sinnar er þau fluttu til Reykjavíkur.
Eftir að Hermann fluttist til
Reykjavíkur var alltaf tilhlökkunar-
efni að heimsækja hann. Þá vantaði
ekki umræður um það sem efst var
á baugi hverju sinni, því hann fygld-
ist alla tíð mjög vel með því sem var
að gerast í þjóðfélaginu og hafði
sínar skoðanir á flestum hlutum.
Hann lét sér alla tíð mjög annt um
böm sín og fjölskyldur þeirra og
fylgdist með störfum þeirra og gerð-
um af miklum áhuga. Á níræðisaf-
mæli sínu í desember síðastliðnum
hélt hann öllu sínu fólki, ættingjum
og vinum, veglega veislu, og kom
þar vel fram hversu vinsæll hann
var meðal þeirra. Síðustu ár ævi
sinnar var Hermann orðinn nær
blindur, en það aftraði honum ekki
frá að fara allra sinna ferða.
Það er lán að fá að kynnast manni
eins og tengdaföður mínum, sem
alltaf hélt gleði sinni hvað sem á
dundi. Tryggð hans við sjúka eig-
inkonu sína var einstök. Hann heim-
sótti hana í hverri viku, allt til hins
síðasta.
Elsku Hermann, þakka þér allt
hið góða í minn garð og minna. Guð
varðveiti þig og minningu þína.
Erling Sörensen.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast afa míns, Hermanns
Sveinssonar, sem lést 30. júlí síðast-
liðinn 91 árs að aldri. Fyrst man ég
eftir afa þegar ég er 5-6 ára gam-
all, þá bjuggum við báðir á ísafirði.
Mér er minnisstætt þegar afi var
að læra að hjóla tii að geta hjólað
í vinnuna í ísfirðing þar sem hann
vann þá. Þetta fannst mér skrítið
þar sem ég var sjálfur búinn að
læra að hjóla og skildi ekki afhvetju
afi kunni það ekki, en afi var fljótur
að læra það og hafði gaman af. Afi
kom oft og gisti hjá okkur á Engja-
veginum á ísafirði þar sem fjölskyld-
an mín bjó, en -amma var orðin mik-
ill sjúklingur og þurfti oft að dvelja
á sjúkrahúsínu. Árið 1964 flytja afí
og amma til Reykjavíkur vegna veik-
inda ömmu og er hún búin að vera
á stofnunum meira og minna síðan.
Eftir að afí og amma fluttu suður
saknaði ég þess að geta ekki hitt
hann eins oft og áður. Þegar ég flyt
til Reykjavíkur með íjölskyldu mína
árið 1988 fer ég að hafa meiri sam-
skipti við afa minn, hann hafði lengi
þráð að hafa meira af ættingjum
nálægt sér og var ætíð þakklátur
og glaður þegar hann var innanum
fjölskylduna eða var heimsóttur. Við
afi spjölluðum oft um heima og
geima og oft barst talið að gamla
tímanum.
Afi fylgdist alltaf mjög vel með
öllu fram undir það síðasta bæði
fréttum í útvarpi og því sem var að
gerast hjá hans nánustu. Hann hafði
ætíð sínar skoðanir á hlutunum og
þoldi barlóm afar illa og fannst að
allir gætu haft. það gott ef þeir bara
vildu. Lífíð hafði ekki alltaf verið
auðvelt hjá afa, hann var ungur
sendur í fóstur inn í Skálavík í Isa-
fjarðardjúpi eftir að pabbi hans lést
í sjóslysi. Hann þurfti því snemma
að fara að vinna fyrir sér og vann
þá sem kaupamaður og til sjós. Oft
talaði afi um uppvaxtarár sín í djúp-
inu og átti hann bæði góðar og
slæmar minningar um þann tíma.
Hann átti því láni af fagna að
vera við góða heilsu lengst af og var
yfirleitt léttur og jákvæður og vann
til 85 ára aldurs, lengst áf hjá Pósti
og síma eftir að hann flutti til
Reykjavíkur og síðustu árin sem
hann vann sagðist hann vera löngu
hættur að vinna allari daginn þrátt
fyrir að hann ynni frá 8 til 5. Trygg-
ari mann var varla hægt að hugsa
sér en afa. Amma lifír hann og þrátt
fyrir veikindi hennar hélt afi tryggð
við hana til dauðadags.
Elsku afi, hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Árni Sörensen.
í dag kveðjum við Hermann
Sveinsson eða Hermann afa eins og
hann var kallaður á heimili okkar.
Hermann sá ég fyrst í nóvember
'78 skömmu eftir að ég kynntist
manni mínum sem er dóttursonur
hans.
Ég hreifst strax af þessum gamla
manni, sökum léttleika hans, glað-
værðar og hreinskilni. Hermann bjó
einn í íbúð sinni að Dalbraut 1.
Heimili hans lét lítið yfír sér, var
búið snotrum húsgögnum og prýtt
myndum af fjölskyldunni. Ég skil í
dag að það var einfaldleikinn. og
látleysið sem orskaði þá vellíðan sem
ég upplifði í þessari heimsókn. Mér
fannst þessi maður mjög merkileg-
ur, hann var þá 75 ára gamall, vann
úti allan daginn, ræddi um heima
og geima sagði okkur frá Spánar-
ferð sem hann hafði nýverið farið
og var farinn að hugsa til þeirrar
næstu. Gamli maðurinn vissi af
komu okkar, beið með kaffi, jóla-
köku og tertur sem hann hafði sótt
í bakaríið. Og þannig var það ætíð
þegar við heimsóttum hann, alltaf
til með kaffinu, og ís eða gos fyrir
börnin. Árið 1979, fórum við Árni
+
Ástkœr eiginkona mín, móðir okkarr
tengdamóðir og amma,
KATRÍN M. JÓHANNESSON LANGE,
Bogahiíð 14,
Reykjavík,
sem lést í Landspítalanum laugardag-
inn 29. júlí, verður jarðsungin frá Há-
teigskirkju fimmtudaginn 10. ágúst kl.
13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþökk-
uð, en þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á heimahlynningu
Krabbameinsfélagsins.
GuðjónJóhannesson,
Jörgen P. Guðjónsson, Ásta Steinsdóttir,
Guðrún Erla Guðjónsdóttir, Emil Örn Kristjánsson,
Ásta Björg Guðjónsdóttir, Sigurður Björn Reynisson,
Jóhanna Helga Guðjónsdóttir, Ragnar Marinó Kristjánsson,
og barnabörn.
Alúðarþakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkaerrar
eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÁSDÍSAR MARÍU
SIGURÐARDÓTTUR,
Möðrufelli 1,
Reykjavík.
Bergur Þorvaldsson,
Aðalheiður Dúfa Kristinsdóttir, Kristinn Kristjánsson,
Halldór Ólafur Bergsson, Lilja S. Mósesdóttir,
Ester S. Hermele, Jules J. Hermele,
Bergdís Harpa Mikac, Joseph Mikac,
Bjarney J. Bergsdóttir, Elfar Ólason,
Sigrún Bergsdóttir, Benedikt Kristjánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
SÓLVEIG VILHJÁLMSDÓTTIR,
verður kvödd frá Lágafellskirkju í Mosfellsbæ fimmtudaginn
10. ágúst kl. 14.00. Jarðsett verður í Lágafellskirkjugarði.
Sigríður Ingimarsdóttir, Vilhjálmur Árnason,
Guðrún Vilhjálmsdóttir, Pétur Björnsson,
Árni Vilhjálmsson, Vigdís Einarsdóttir,
Guðbjörg Vilhjálmsdóttir, Torfi H. Túlinfus,
Arinbjörn Vilhjálmsson, Margrét Þorsteinsdóttir,
Þórhallur Vilhjálmsson,
og systkinabörn hinnar látnu.
+
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu
okkur vinarhug og samúð við andlát og
útför föður okkar,
SVEINS MÁS GUNNARSSONAR
barnalæknis.
Jóhanna Margrét Sveinsdóttir,
Sævar Már Sveinsson,
Gunnar Már Sveinsson.
+
Innilegar þakkir færum við öllum þeim,
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför ástkærs eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
SIGURÐAR GUÐNASONAR,
Bárðarási 14,
Hellissandi.
Steinunn R. Kristjánsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn
og langafabörn.
til ísafjarðar og fluttum svo suður
níu árum seinna eða '88. Þá var
Hermann enn á Dalbrautinni, á átt-
ugasta og fimmta aldursári, vann
ennþá fulla vinnu og fylgdist vel
með öllu og öllum. Ég spurði hann
hvort væri ekki orðið erfitt fyrir
hann að vinna allan daginn. „Allan
daginn“ sagði sá gamli, „ég er löngu
hættur því, ég vinn bara frá 8-5“.
Það fannst honum ekki langur
vinnudgaur miðað við dagsverkin
sem hann skilaði í gamla daga. Árið
1989 flutti Hermann af Dalbrautinni
í Lönguhlíð 3. Hann saknaði íbúðar-
innar sinnar, en fór þó fljótt að
kunna vel við sig, því Hermann var
félagsvera og naut samverunnar við
íbúa og starfsfólk Lönguhlíðar. Her-
mann var heilsuhraustur, en þó var
sjóndepurð farin að há honum seinni
árin. Sjónin var þó misjöfn eftir því
hvemig lá á honum. Hann gat verið
nánast blindur ef hann var illa upp-
lagður en komst allra sinna ferða
hjálparlaust þegar vel lá á honum
og sem betur fer var hann oftast
þannig, jákvæður og drífandi svo
maður varð ekki svo mikið var við
að þetta háði honum. Alltaf var stutt
í glens og grín hjá Hermanni, þrátt
fyrir háan aldur. Ef ég sótti hann í
Lönguhlíðina til að snúast eitthvað
með hann og var ein á ferð, sagði
hann sambýlisfólki sínu ávallt að
hann væri að fara á kvennafar eða
eitthvað í þeim dúr, og vissi ekkert
hvenær hann kæmi heim, síðan bað
hann mig alltaf afsökunar á því
hvemig hann gæti látið, þegar við
vorum komin í bflinn. 11. desember
'93 var stór dagur í lífi Hermanns.
Þá hélt hann upp á 90 ára afmælið
sitt. Hann hafði lengi hlakkað til
þessa dags. Kaffiveisla var haldin í
Lönguhlíð 3, og heimsótti hann fjöldi
vina og ættingja. Stærsta stund af-
mælisbarnsins var þó um kvöldið,
þegar afkomendur hans ásamt mök-
um þáðu veitingar í hans boði í Perl-
unni. Hermann hafði einstakt minni.
Á tíræðisaldri gat hann rifjað upp
löngu liðna atburði í smáatriðum og
öll mannsnöfn mundi hann allt aftur
til bernskuáranna við ísafjarðar-
djúpið.
Éri nú er hann allur, tómarúm
hefur myndast hjá okkur Árna og
börnum okkar, sem sakna afa, afa
sem þeim fannst aldrei eins gamall
og hann var. Á elliheimilinu Grund
dvelur Guðmunda eiginkona Her-
manns. Við biðjum guð að blessa
haha og styrkja í söknuði og sorg,
svo og aðra aðstandendur. Með
þakklæti fyrir vináttu og hlýhug
kveð ég þig kæri vinur.
Guðný Snorradóttir.
Hann Hermann afi er dáinn.
Eftir erfið veikindi síðastliðinn
mánuð hefur hann fengið þá hvíld
sem honum var fyrir bestu eins og
komið var fyrir honum. Þegar ég
var stelpa á ísafirði þá bjuggu afi
og amma þar, fyrst í Sólgötunni en
síðan á Hlíðarveginum, þá trítlaði
ég mikið til þeirra og hafði amma
yndi af að stjana við mig, ég var
mikil ömmustelpa. Uppúr 1960 var
amma orðin það mikið veik að þau
urðu að flytjast til Reykjavíkur þar
sem hún hefur lengst af dvalið á
sjúkrastofnunum en hún hefur búið
allra seinustu ár á Elliheimilinu
Grund.
Það er ekki hægt að minnast á
þau nema að geta þess hvað hann
afi var henni ömmu góður, hvað
hann hugsaði vel um hana og var
duglegur að heimsækja hana, sjálfur
bjó hann að Lönguhlíð 3, það leið
varla sú helgi að hann færi ekki til
Mundu sinnar.
Eftir að þau fluttu til Reykjavíkur
hittumst við ekki eins oft, en fyrir
3 árum flutti ég til Reykjavíkur og
átti ég þá því láni að fagna að vera
meira samvistum með afa. Það var
svo gaman að heimsæja hann og
spjalla við hann um alla heima og
geima, því hann fylgdist svo vel með
og vildi alltaf fylgjast með hvað fólk-
ið hans aðhafðist.
Við Unnar þökkum þér elsku afi
minn fyrir allar samverustundirnar
í gegnum árin og biðjum Guð að
styrkja aldraða ömmu mína,
mömmu, Fjólu að aðra ástvini.
Blessuð sé minning þín.
Svanhildur Sörensen.