Morgunblaðið - 19.11.1989, Blaðsíða 34

KflRLflR
Þegar strák-
amir tölvu-
væða
Málið var það, að mig vantaði
skrúfjárn. 1 hvelli. Þetta var
á laugardegi. Ég upp í bílinn —
á inniskónum auðvitað — og af
stað i næstu byggingavöruversl-
un. Ætlaði að
vera í fimm
mínútur. —
Jæja. Auðvitað
varð ös í verslun-
inni. Laugardag-
ur. Allir að dytta
að. Þrír eða fjórir
á undan mér við
kassann. — Má
ég fá nafnnúmer
eða kennitölu — bað maðurinn
við kassann. Sá fremsti í röðinni
tuldraði eitthvert svar, og maður-
inn byijaði að pikka á tölvuna. —
Ég kannaðist við hann úr VeSt-
urbænum. Hann hafði lengst af
verið smiður. Einn af þessum
hæglátu og ljúfu, eins og reyndar
títt er um smiði. Eflaust hafði
bakið gefið sig. Þess vegna sat
hann nú við kassann í bygginga-
vöruverslun. Eins konar ráðgef-
andi kassavörður. — Hann not-
aði tvo fingur, stóra og svifa-
seina, þrútna af ævilangri
barsmið. Einhvern veginn
fannst mér þeim mundi láta bet-
ur að handleika hamar en beija
tölvutakka. — Ég þarf líka að fá
heimilisfangið, sagði hann nú.
Ertu ekki í reikningi? Svei mér
þá. Þetta er eins og þriðju gráðu
yfirheyrsla, hugsaði ég. Hvað vill
hann vita næst?
Á hinum enda borðsins byrj-
áði nú prentarinn að gubba út
úr sér kvittuninni, í tvíriti. Stórt
blað, mikið lesefni, en útkoman
kr. 60. Nú var röðin komin að
næsta kúnna. Svei mér þá, hann
var líka í reikningi. Og enn var
beðið um kennitölu og heimilis-
fang, flett upp á númeri vör-
unnar, og eftir langa mæðu
þóknaðist prentaranum að
gubba út úr sér kvittuninni, kr.
420. Ég var nú farin að ókyrr-
ast. Reyndar var ég líka i reikn-
ingi, en ég fór að leita í vösunum.
Átti ég ekki þessar andsk. kr.
204, sem skrúfjárnið kostaði, í
beinhörðum peningum? Ég fann
fimmhundruð kall í buxnavös-
unum og sagði við sjálfa mig, að
það mundi þó ekki standa á mér,
þegar þar að kæmi. — Kúnninn
á undan mér borgaði með Visa.
Það reyndist hinum hrjúfu
smiðsfingrum ofraun. Auk þess
stóð Visaapparatið á sér. Blaðið
krumpaðist, og allt fór í skrall.
Af hverju borgar fólk bara ekki
með peningum, spurði ég sjálfa
mig. Af hveiju þurfum við að
gera alla hluti svona flókna?
Þetta er tölvunum að kenna.
Þetta var miklu einfaldara áður
fyrr. Ein stílabók og blýantur.
— Jæja, hvað um það. Nú var
röðin loksins komin að mér.
Enda var ég búin að vera fullar
fimmtán mínútur að sækja þetta
litla skrúfjárn. — Gjörðu svo vel,
sagði ég kankvis og lagði fimm-
i'iundruð króna seðil á búðar-
borðið. Fyrst leit þessi gamli þús-
undþjalasmiður á seðilinn, síðan
á mig, og svo aftur á seðilinn.
Ég get ekki skipt, Bryndís mín.
Fimmhundruð krónur. — Áttu
ekkert í kassanum, spurði ég. —
Nei, ekkert í kassanum. Ég verð
að fara fram á skrifstofu og fá
þessu skipt. — Og hann stóð
upp, tók fímmhundruð krónurn-
ar og labbaði sér yfir í hinn enda
verzlunarinnar. Þar hvarf hann
inn á skrifstofu. Nú gerðist röðin
fyrir aftan mig heldur óróleg,
enginn að afgreiða lengur. Gott
fef þeir litu mig ekki hornauga.
Hvað var ég að flækja málið? —
Eftir óratíma kom hann aftur.
þessi elska. Enn með fimm-
hundruð krónurnar í höndun-
um. — Það getur enginn skipt
þessu. Þú verður bara að borga
seinna og réttí mér seðilinn. —
Ertu ekki í reikningi annars? —
Jú, jú, en ég vil heldur borga
seinna, hrópaði ég og forðaði mér
út um dyrnar.
eftir Bryndísi
Schram
MÖRGIÍNBÍ.AÉÍÐ FÓLK í FRÉTtiÚMffiMjÍAMm f Ijóvember
J989t
BRÚÐHJÓN VIKUNNAR
Brúðkaupum slegið saman
Brúðhjón vikunnar að þessu dóttir og Sigurður Pálsson til
sinni eru Lilja Sveinbjörns- heimils í Espigerði 6 í Reykjavík.
Lilja er 25 ára gamali hár-
greiðslumeistari og er með Hár
Gallerí á Laugaveginum. Sigurð-
ur er 23 ára gamall bílasali hjá
Bílasölu Reykjavíkur. „Það var
nú svolítið skrýtið hvernig við
kynntumst, því við Sigríður syst-
ir mín bjuggum saman í íbúð og
hún kynntist Sigurði og vinahópi
hans. Þeir komu svo í partí til
okkar og hann heillaði mig strax.
Það má segja að það hafi verið
ást við fyrstu sýn,“ segir Lilja.
„Hálfum mánuði seinna hitt-
umst við aftur í Hollywood og
þá byijuðum við að vera saman.
Þetta var samt dálítið erfitt í
fyrstu, við vorum svo ung, hann
aðeins 17 ára og ég tvítug. En
síðan eru liðin rúm sex ár og
nú höfum við stigið skrefið. I
millitíðinni fæddist okkur sonur-
inn Andri Páll Sigurðsson sem
er nýorðinn þriggja ára,“ segir
Lilja enn fremur.
Það æxlaðist þannig, að
Sigríður systir Lilju hafði kynnst
manni, Frímanni Ægi Frímanns-
syni og þegar þau Lilja og Sig-
urður sögðu þeim að þau ætluðu
sér að ganga í það heilaga, var
svarið: Ha, nei er það? Við líka!“
Það var ákveðið að slá brúðkaup-
unum saman og setja það á um
sama leyti og foreldrar þeirra
systra áttu 25 ára brúðkaupsaf-
mæli. „Ágúst hefur líka alltaf
heillað mig,“ segir Lilja, en fólk-
ið var gefið saman í hjónabönd
12. ágúst í „yndislegu veðri“.
Dagurinn byijaði á því að þær
systur fóru á hárgreiðslustofu
Lilju og snyrtistofuna við hliðina.
Létu greiða sér þar og snyrta.
Síðan sóttu þær (!) brúóarvend-
ina og óku síðan í Mosfellsbæ
til foreldra sinna og klæddu sig.
Herrarnir sluppu einhverra hluta
vegna við að sækja brúðarvend-
ina og reyndu þeir að hafa ofan
af fyrir sér meðan stúlkurnar
stóðu í ströngu. Tveir borðalagð-
ir bensar með halarófur af skrölt-
andi dósum voru á þönum og
fluttu svo dömurnar til Háteigs-
kirkju, þar sem sr. Tómas
Sveinsson gaf brúðhjónin saman.
Trompetleikur var áberandi með-
an á athöfninni stóð, leikin voru
lögin „Hvert lítið spor“ og „Ó
þú“, auk þes's sem brúðarmars-
inn var blásinn úr trompet.
Að athöfn og myndatöku lok-
inni var haldin 150 manna veisla
í agogershúsinu og „það var
æðisleg veisla með mat, kaffi,
kampavíni, hrísgijónum og öðru
tilheyrandi. Þegar veislan var
búin fórum við heim og þar var
búið að skreyta allt saman hátt
og lágt með blöðrum. Daginn
eftir fórum við í sumarbústað
við Þingvallavatn með systur
minni og hennar manni. Þar vor-
um við í þijá daga og það var
frábært. Stutt í kvöldverðinn í
Valhöll og svo vorum við að veiða
í vatninu og svoleiðis,“ segir
Lilja. En hún segir þá ferð ekki
hafa verið raunverulegu brúð-
kaupsferðina, „við snerum þessu
við, fórum í tveggja vikna ferð
til Majorka í júlí.“
VEIÐISKAPUR
Hétu pela af viskíi
fyrir hvert pund...
Ásgeir Heiðar með tíkina Nóru sem er hans hægri hönd við skotveið-
arnar.
Nú þegar ijúpnaveiðitíminn
stendur sem hæst og áhuga-
menn velta vöngum yfir veiði og
horfum, er forvitnilegt að hitta að
máli mann sem að leggur allt frá sér
frá því að gæsaskytterí hefst á haust-
in og uns ijúpnaskytteríi lýkur laust
fyrir jól, og helgar sig skotveiði. Lif-
ir af henni meðan að hún stendur.
Þessi maður heitir Ásgeir Heiðar og
er eins nærri því að vera atvinnumað-
ur í sportveiðiskap og hægt er að
verða hér á landi. Hann er svokallað-
ar staðarleiðsögumaður við metveiði-
ánna Laxá í Kjós á sumrin og tvo
mánuði á haustin og snemma vetrar
helgar hann sig skotveiði. Þá er hann
kominn á sjötta mánuð. Á vetuma
hnýtir hann síðan veiðiflugur sem
hann selur sportveiðiverslunum, fjöl-
skyldu sinni til búbótar. Hvað segir
Ásgeir Heiðar?
„Ég segi bara allt fínt, ég hef
stundað þessa skotveiðimennsku í
18 ára, þetta tvo mánuði á ári, frá
því gæsaveiðin byijar og þar til að
ijúpnaveiðinni lýkur. Ég missi af
FJOLMIÐLAFRÆÐI
Kynnisferð
til Moskvu
H ópur af háskólanemum í hag-
nýtri fjölmiðlun fór á dögun-
um til Moskvu í námsferð með
kennara sínum Elíasi Héðinssyni.
Slíkar ferðir til útlanda eru reglu-
legur viðburður í Ijölmiðlafræðinni
en þetta er í fyrsta skipti sem farið
er til Moskvu. Dagskrá ferðalagsins
var fjölbreytt, farið var í skoðunar-
fyrstu vikunum í gæsinni út af lax-
veiðitímanum sem stendur fram í
september, en næ þessum tíma með
því að skjóta ijúpu til vertíðarloka.
Ég hef verið með veiðidellu frá því
ég man eftir mér og finnst það mik-
ið lán að geta haft tekjur af mínu
hjartans áhugamáli." En hvað veiðir
hann mikið að jafnaði á þessum
tveimur mánuðum eða svo? „Meðal-
v/iiði er þetta 200 gæsir og 500 ijúp-
ur og ég sel hvern fugl sem boðlegur
er. Gamla gæs læt ég aldrei frá
mér.“ En hvort sportið er nú
skemmtilegra, gæsa- eða ijúpna-
skytterí? „Þau eru svo ólík að það
er eiginlega varla hægt að gera upp
á milli. Annars vegar er gifurlegur
hasar og spenna í gæsaskytteríinu,
sérstaklega í morgunfluginu, en
rjúpnaskytteríið er miklu friðsælla,
göngur um fjöll og fimindi og ijúpan
oft miklu gæfari og auðveiðanlegri
þótt það sé ekki alltaf svo. Það er
alveg það sama uppi á teningnum í
lax- og silungsveiði sem ég stunda
einnig í ríkum mæli, laxveiðin svarar
ferðir og sovéskir íjölmiðlar skoðað-
ir, t.d. var rætt við einn af ritstjór-
um Prövdu. Að sögn Kristins
til gæsaveiðanna, en silungsveiðin til
ijúpnaveiðanna.
Ásgeir Heiðar er fyrsti „staðarleið-
sögumaðurinn" við íslenska laxveið-
iá. Hvað þýðir það eiginlega? „Það
þýðir ofur einfaldlega að ég er til
taks fyrir alla sem í ánni veiða hveiju
sinni. Þetta er nýjung við íslenskar
þaxveiðiár og hefur mælst vel fyrir.
Ég fer með ánni á veiðitíma, lít við
hjá mönnum og athuga hvort ég get
orðið að liði, bent á tökustaði, líkleg-
ar flugur og þess háttar. Það komu
afar fáir fisklausir úr ánni síðasta
Hrafnssonar eins ferðalanganna
var ferðin Ijármögnuð með fjár-
söfnun og námslánum.
sumar og eftir 20. júní aðeins einn
þá daga sem ég var við ána. Og
þessi eini fékk þó stóran sjóbirting.
Ég átti hins vegar frí í sex daga og
veit ekki hvernig þetta fór þá. Þetta
er ekkert mér einum að þakka, þarna
eru fleiri leiðsögumenn, mjög hæfir,
veiðivörður sem leiðbeinir auk þess
sem einn leigutaka er oft á ferðinni
og liðsinnir sé eftir því leitað. Hvergi
er mönnum því hjálpað jafn mikið
við veiðarnar og í Laxá í Kjós,“ seg-
ir Ásgeir. Hann er að lokum beðinn
að skjóta með einni sögu frá síðasta
sumri sem sýni gildi staðarleiðsögu-
mannsins. Ekki stendur á svarinu:
-Síðsumars voru hjón að veiða í
ánni. Frúin hafði aldrei veitt lax og
þegar síðasti morguninn rann upp
hafði hann dregið nokkra en hún
engan. Væntingamar höfðu verið
töluverðar og vonbrigðin voru því
nokkur. Þau leituðu til mín og ég fór
með þau í Kvíslafoss. Það var aðeins
hálftími eftir af veiðitímanum, en
karlinn sagðist heita á mig einum
pela af viskíi fyrir hvert pund sem
Maríulaxinn viktaði. Spurninging í
Kvíslafossr er HVAR á að renna
agninu. Þetta sýndi ég þeim og
Maríulaxinn var 12 punda nýgengin
hrygna. Að sjálfsögðu fallegasti lax
í heimi og frúin dansaði stríðsdans
er laxinn lá á bakkanum. Næstu
helgi óku þau síðan upp í Kjós og
áttu við mig erindi. Erindið var að
færa mér hálfan kassa af viskíi og
um kvöldið var þeim boðið í glas sem
það kærðu sig um í veiðihúsinu."
Fjölmiðlafræðinemar á Rauða torginu.