Morgunblaðið - 23.12.1984, Qupperneq 58

58
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 23. DESEMBER 1984
Það voru jólin 1944 á ít-
alíu sem ég kem aldrei
til með að gleyma þó ég hafi
bara verið níu ára. Við vorum
mjög fátæk og höfðum vart
haft til hnífs og skeiðar i
langan tíma. Allt í einu er
bankað á dyrnar hjá okkur
og það eru þá amerískir her-
menn. Þeir voru með stóran
kassa fullan af kræsingum
og fleiru og spurðu hvort þeir
mættu halda upp á jólin með
okkur. Nú, þið getið bara
ímyndað ykkur hvað við
sögðum.
„Voru med kassa
fullan af
kræsingum“
SIGMUNDUR MAGNÚSSON LÆKNIR
„Okkar fyrstu jól og
við vorum svo alsæl“
BRYNDÍS SCHRAM
OG JÓN BALDVIN HANNIBALSSON
„Stórkostlegustu jólin
á þriðja flokks hóteli“
LISA MINELLI
„Fann hvolp
sem var aö
dauða kominn“
estu jólin mín upplifði ég á
hóteli í Puerto Rico. Það var
um kvöld að ég fann hvolp sem var
að dauða kominn. Eg tók hann með
mér upp á hótel og reyndi að lífga
hann við. Hann vildi því miður ekk-
ert láta ofan í sig og það var með
miklum kvíða að ég fór fram úr á
jólamorgun til að lfta á vin minn.
En viti menn, hann hafði allur kom-
ið til og þetta var stærsta jólagjöf
og gleði sem ég man eftir. Ég stóð
bara og grét af gleði. Hundurinn
fékk nafnið Ocho og býr enn þann
dag í dag með mér.
Eg á ekki nein eftirminnileg
jól af „Frank Slaughter“-
bókagerðinni sagði Sigmundur
Magnússon læknir sposkur, er
blm. spurði hann hvaða jól
væru honum minnisstæðust, og
hvernig hann héldi sín jól.
„Þegar ég lít til baka hugsa ég
að mér séu minnisstæðust
fyrstu jólin okkar hjóna, er við
komum til Bandaríkjanna. Við
vorum nýgift og leigðum á
fjórðu hæð í sambýlishúsi. Við
áttum afskaplega lítið á þessum
tíma og borðstofuborðið okkar
var stórt koffort. í eldhúsið
höfðum við keypt okkur litla
plötu sem ég festi stálfætur á
og á móti því í þessu litla eld-
húsi var gaseldavélin. Ég minn-
ist þess jólakvöldið, er við sát-
um í tómlegri íbúðinni við koff-
ortið og með Peking-öndina á
miðju borði. Við fórum ekkert í
kirkju þessi jól, nema bara í
huganum, þegar við hugsuðum
heim. Þetta voru ekkert merki-
leg jól að því leyti að það ger-
ðist ekkert sérstakt, þá var ekki
þetta lífsgæðakapphlaup komið
til sögunnar hjá okkur, en þetta
voru okkar fyrstu jól saman og
við vorum svo alsæl. Eftir að
við komum heim, hafa jólin tek-
ið á sig hefðbundinn blæ. Þó
hafa jólin hér byrjað 22. des-
ember, því þá á ég afmæli. Þá
gerum við ráð fyrir því að jóla-
undirbúningurinn sé um garð
genginn og frændfólkið kemur í
heimsókn í afmælis- og jólaboð.
Þetta var áður fyrr, er börnin
voru lítil, heilmikil „sere-
monía“, því við settum jólatréð
upp fyrir afmælisdaginn o.s.frv.
Á aðfangadag höfum við alltaf
farið fyrst í kirkjugarðinn, þá í
kirkju og síðan heim. Við höf-
um reynt að vera búin að borða
og svoieiðis áður en messan i
sjónvarpinu byrjar. Jólin ganga
ósköp friðsamlega fyrir sig á
þessu heimili og eru að ég hygg
ósköp venjuleg. Það er allavega
lítið dramatískt í kringum þau.
Eftirminnilegustu jólin, segja
þau hjón, er blm. ber að
garði og brosa undurblítt hvort til
annars. Jú, það voru eiginlega jól-
in okkar eftir stúdentsprófið. Við
vorum þá erlendis, segir Jón, ég í
Edinborg, Skotlandi, og Bryndís i
París. Við ákváðum að eyða jóla-
leyfinu okkar saman í París og ég
ætlaði að koma til hennar með
lest. Bryndís ákvað að hitta mig á
leiðinni og við ákváðum að hafa
það á brautarstöðinni i St. Pacr-
as tveimur dögum fyrir jól. Þetta
voru jólin 1958. Ég hafði keypt
mér frakka, stóran, þykkan, axla-
breiðan og skósíðan, auk þess
sem ég hafði freistast til að kaupa
mér hatt. Þegar ég kem út úr lest-
inni i allri múnderingunni og fer
að svipast um eftir ástkonu
minni frá París, sé ég enga kven-
veru á stöðinni sem var nokkuð
svipuð henni. Allt i einu verður
mér þó litið á konu eina glæsilega
sem mér fannst eitthvað kunnug-
leg, en sé svo að ekki getur það
verið Bryndís því þessi var ófrísk,
langt komin á leið með magann
út i loftið. Hún var klædd í stóra
kósakkakápu með franska alpa-
húfu. Eftir að hafa ráfað um allt
og leitað að hvort öðru þekkti
Bryndís mig þó á augunum er
sáust aðeins i undan hattinum og
frakkakraganum sem ég hafði
auðvitað brettan upp. Bryndfs
tekur nú við og segir: Ég var þá í
raun komin sex mánuði á leið með
fyrsta barnið okkar og hafði ekki
sagt Jóni frá því. Ástæðan fyrir
því var einfaldlega sú að ég vissi
að hann hefði þá hætt við að fara
út og skellt sér í órómantíska
lögfræði hér heima og það vildi ég
alls ekki. Það vill þó svo ein-
kennilega til að dóttir okkar sem
ég var ófrísk af þarna er nú í lög-
fræði hér heima. Jón bætir við:
Þetta var alveg frábær stund og
við eyddum stórkostlegri nótt á
hóteli við Russel Square. Daginn
eftir héldum við til Parísar þar
sem Bryndis bjó á hótelinu Nam-
ur, hóruhúsi við Rue de Lambre.
Þar eyddum við yndislegum jólum
á þessu þriðja flokks hóteli. Nú
síðastliðið vor er við fórum í
opinbera heimsókn til Frakklands
tókum við á okkur krók og athug-
uðum hvort húsið væri nú enn á
sínum stað, þ.e.a.s. hóruhúsið, og
viti menn, allt annað var breytt í
hverfinu nema hótelið, okkur til
óblandinnar ánægju.
fólk í
fréttum
GLEÐILEG JOL
Hvaða jól eru
þeim eftir-
minnilegust?
Hvað gera þau
um jólin?