Morgunblaðið - 24.01.1965, Blaðsíða 3

[ Sunnudagur 24. }ali. 1965
MORGUNBLAÐID
3
j
Á bakkanum stóSJ sundkennarinn og sýndi, hvernig nota ber hendurnar í bringusundi.
í Sundlaug Vesturhæjar
ÞAÐ er kuldalegt við Sund-
laug Vesturbæjar sem annars
staðar nú í byrjun Þorra.
Samt var þar líf og f jör, þegar
blaðamenn Morgunblaðsins
komu þar í stutta heimsókn
í gærmorgrun.
Þá var þar hópur frískra
ungmeyja á aldrinum 8—10
ára á sundnámskeiði undir
stjórn Valborgar Sigurðar-
dóttur sundkennara. Ekki bar
aftur, notuðu ýmsar sundað-
ferðir og syntu ýmist á baki
eða bringu.
„Fáum við ekki að taka af
ykkur myndir“ spyr blaða-
maðurinn hikandi og örlítið
feiminn gagnvart þessum
þokkadísum framtíðarinnar.
í einu horni sundlaugarinn-
ar er nú haldinn stuttur fund-
ur þar sem þær bera saman
ráð sín. Síðan segir einhver:
„Hundasund".
Á öðrum stað í lauginni má
sjá, hvar þrjár ungmeyjar
voru að æfa sig undir stjórn
sundkennarans í byrjunar-
fræðum sundíþróttarinnar.
Þær voru með sundkúta
spennta um magann og höfðu
milli handanna hvíta plötu úr
plasti. Hvort tveggja skyldi
að sjálfsögðu bæta 'það upp,
sem á sundgetuna skorti til

Þær lærðu byrjunaratriði sundiþróttarinnar.
á öðru, en ungu dömurnar
væru þegar útlærðar, því að
þær syntu þarna fram og
„Hvar eigum við að vera“?
Ljósmyndarinn biður nokkr
ar þeirra að koma upp á bakk
ann og stinga sér til sunds.
Eftir nokkrar fortölur standa
fjórar stúlkur á bakkanum
þess albú.nar að taka þær stór-
kostlegustu dýfur, sem manns
augað hefur litið frá því, að
sundið var fundið upp.
„Er ekki kalt að koma upp
úr“?
„Jú-ú-ú-ú“.
Þegar merkið er gefið,
stinga þær sér fram af bakk-
anum og hverfa í djúpið. Síð-
an birtast loftbólur hingað og
þangað og loks kollarnir fjór-
ir.
Hópurinn er nú allur kom-
inn út í þann enda sundlaug-
arinnar, sem ber hið virðu-
lega heiti, djúpa laug.
„Hvað finnst ykkur mest
gaman að synda“?
' *
þess að halda sér réttu megin
við yfirborð vatnsins.
í heitu keri á bakka sund-
laugarinnar lá maður, sem
starði á okkur mókandi, hálf-
luktum augunum, líkt og flóð
hestarnir ku gera i heitu lönd
unum.
Úti í lauginni sjálfri sást að
eins einn fullorðinn maður á
sundi.
Við kvöddum ungmeyja-
skarann, sem nú var á víð
og dreif um íaugina og þaðan
'barst samróma:
„Ble-e-e-ss“.

\ Inga, Ingibjörg, Herdís
»g Helga.
Nýr „Tiros“ — veður-
alhuffunarhnötkur
Kennedy-höfða, 22. jan. (NTB)
• I DAG var skotið á loft frá
Kennedy-höfða veðurathugunar-
hnetti af gerðinni „Tiros“. Heppn
aðist tilraunin ekki fyllilega, þar
sem hnötturinn komst ekki á
rétta braut — en vísindamenn
segja. að Uinn muni engu að sið-
ur geta leyst úr flestum þei
viðfangsefnum, sem lionum vo
ætluð.
„Tiros“-hnettinum, sem
hinn niundi í röðinni, var ski
ið á loft með þriggja þrepa Thc
eldflaug. Átti hann að koms
á hringlaga braut í 740 km. fjs
Sr. Eiríkur
III. sunnudagur eftir þrettánda.
Guðspjallið. Matt. 8, 1—13.
„Þitt orð er, Guð, vort erfðafé,
þann arf vér beztan fengum.“
Menn hafa löngum talið Karla-
magnús keisara einn mesta
'kristinn arftaka. f bókmenntum
okkar íslendinga er mikill ljómi
um hann, og er sagt að íslending-
ar hafi verið fróðari um hann á
tímabili en þjóð hans sjálfs.
Riki Karls mikla náði yfir öll
kristin lönd Vestur-Evrópu nema
Bretlandseyjar,. Suður-Ítalíu og
Sikiley. Var hann í senn Frakka-
konungur og Rómarkeisari.
Arfur Karls var ærið brota-
silfur. Rómversk menning var á
förum og myrkur fáfræðinnar
grúfði yfir þjóðunum. Efnahags-
málin voru í öngþveiti. Samgöng-
ur voru komnar í niðurníðslu,
Miðjarðarhafið á valdi Araba,
milliríkj averzlun í dauðadái,
reisn borga lítil. Hver hugsaði
aðeins um og annaðist sinn
landskika og sá ekki út fyrir
hann. Kristnin átti í vök að verj-
ast.
Öllu þessu gerbreytti Karl
keisari á furðuíega skömmum
tíma og við hin erfiðustu skilyrði.
Einharður munkur frá Fulda-
klaustri birtir í hinni gagnmerku
æfisögu Karls keisara eins konar
erfðaskrá hans. Er hún mjög
rækileg. Keisarinn á t.d. þrjú
borð úr silfri og eitt úr gulli.
Væri fróðlegt að vita, hvar þess-
ir munir væri nú og, hversu
erfingjar þeirra hefði varðveitt
þá.
En ekki *tókst vel til um aðal-
arf keisarans, ríki hans. Synir
hans brugðust skyldu hins rétta
arftaka, litu á arfinn sem sér-
hagsmuni sína. Með þeim hófust
deilur oig sund'rung, er mótaði
sögu Evrópu um langan aldur.
Raunar telja menn að ríki
Karls naikla hafi verið of stórt
nema fyrir hann sjálfan. Hann
var svo mikili persónuleiki, að
segja má, að hans sjálfs hafi gætt
til yztu endimarka ríkis hans.
„Ríkið, það er ég,“ sagði kon-
ungurinn frægi. f rauninni þarf
hver og einn að geta sagt það um
riki sitt og arf, hversu sem svo
þeim hlut er háttað, og þarf ekki
að vera um þjóðhöfðingja að
ræða.
Allt, sem við höfum handa á
milli, verk eða eign, þarf að vera
eins og land, sem grær. Gróðrar-
dögg lifandi skyldutilfinningar,
göfugs tilgangs, þarf það að vera
laugað. Arfur okkar þarf að vera
éins og eiigin líkami okkar, virk-
ur og starfandi fyrir hjartablóð
okkar, er um hann streymir.
Hundraðshöfðingi úr her Róm-
verja kemur til Jesú vegna veik-
inda sveins síns. Hundraðshöfð-
inginn er heiðinn maður, en hann
treystir Jpsú fullkomlega: „En
«---------------------------------
lægð frá jörðu, en brautin er nú
sporöskjulöguð með jarðnánd
800 km. og jarðfirð 2.965 km.
Ástæðan til þess, að brautin ekki
varð rétt, var sú, að annað þrep
eldflaugarinnar brann 13 sek-
úndum lengur en fyrirhugað
var. — Kom þar til, að merki
sem stöðva skyldu brennsluna
frá jörðu, biluðu.
Hnötturinn mun væntanlega
senda til jarðar um það bil 400
Ijósmyndir dag hvern. Hafa
hinir átta „Tiros“-hnettir, sem
fyrr hafa verið sendir á loft,
sent til jarðar samtals 415.000
ljósmyhdir á fimrn árum.
J. Eiriksson
\
seg það aðeins með orði, og mnfl
sveinn minn verða heilbrigður.**
Jesúm furðar á trú hundraðs-
höfðingjans, og hann segir: „Ekki
einu sinni í ísrael hefi eg fundið,
svo mikla trú.“ j
Jesús læknar sveininn, en
ræðir um menn úr fjarlægð, er
koma muni og erfa Guðsríkið, en
hinir eiginlegu erfingjar bregð-
ast þ.e. „synir ríkisins“. Þeim er og
útskúfað og ríkið fengið öðrum ■
verðugri í hendur.
Hér veldur aðgreining þjóða
þó ekki úrslitum. Páll postuli
ræðir þetta mál í Rómverjabréf-
inu og leggur áherzlu á, að erf-
ingjar geti allir menn orðið, til-
einki þeir sér arfinn af lífi og
sál. Aðalatriðið sé, að við menn-
irnir gerum erfðaskrána að veru-
leika, með því að ríkið verði
lifandi veruleiki og ávaxtasamur
í lífi okkar. Guð auðsýnir mönn-
unum náð sína og gæzku. Hani*
gefur mönnunum kost á ríki
sínu kærleikans og miskunnsem-
innar: „sjá því — gæzku Guðs
við þig, ef þú stendur stöðugur
í gæzkunni (Rómv. 11, 22).“
Ríki ökkar mannanna er marg-
háttað og á víst oftast lítið skylt
við Guðsríkið, við því fjarlægir
sonarréttinum.
Guðspjall dagsins kennir >ó
einmitt, hver leiðin er til hinnar
himnesku arfleifðar. Trú hundr-
aðshötfðingjans 'braut niður vegg-
inn mi'lli hans, heiðingjans, og
sjálfs Frelsarans. Trúin er hið
mikilvæga afl í lífi okkar mann-
anna, er staðfesíir erfðaskrá ok’k-
ar og lætur hana ganga í gildi
fyrir guðlega náð og hina fyllstu
sonarafstöðu Jesú Krists, er veitti
okkar hlutdeild í hinni eilífu arf-
leifð með lítfi sínu og dauða.
Við stofnum til ríkja og reis-
um kirkjur. Gleymum ek'ki
sannri rót þessa, að lifandi grein->
ar verði menningar og sannrar
velferðar.
Leitumst við að fylla líf okk-
ar og verkahring sönnu viðhorfi
erfingjans, að við verðum „synir
ríkisins" góðir Guðs þegnar og
þjóðfélags okkar og ættjarðar.
Án anda trúarinnar er birtist
í trausti á Guðs miskunn, þjón-
ustunnar við hann og meðbræð-
urna verður rí'ki okkar og gjör-
vallt samfélag eins og bæjarhús
á eyðijörð, þar sem enginn geng-
ur um framar, snjórinn býr um
sig í rúmunum og fatan fellur í
stafi við brunninn, vegna þess
að enginn eys upp vatni með
henni framar.
Forðumst eyðingu landsins,
hrun ríkisins vegna þess að andi
trúar og Uppbyggingar hinna
sönnu erfingja byggir ek'ki leng-
ur upp einstaklingana.
Hundraðshöfðinginn segir I
guðspjallinu: „Því að ég er mað-
ur, sem yfirvaldi á að lúta.“
Athugið vel að hann segir ekki:
„því að ég er yfirvald“.
Karl mikli var eklji harðstjóri.
Æfisöguritari hans segir, margir
telja með réttu, að páfi hafi sett
keisarakórónuna á höfuð honum
í Péturskirkjunni í Róm á jóla-
dag árið 800, er hann var að gera
bæn sína, og hafi krýningin
þannig orðið honum að óvörum.
Við öðlumst enga keisarakór-
ónu. En þú. skalt krjúpa frammi
fyrir Guði í bæn og viðleitni, og
hann er þess megnuigur að veita
þér lífsins kórónu, að gera þig að
erfingja eilífs lífs.
Tileiknum okkur guðsbarna-
réttinn.
í Jesú nafni.
Amen.