Lesbók Morgunblaðsins - 11.04.1971, Blaðsíða 5

SMASAGA
Eftir Theodore L. Thomas
Robert Proctor vaa- góður
ekill a.f svo uns'uui nianni að
vera. Vegurinn lá beinn og
breiður fram undan og akstur
inn gekk með ágætuni á þess-
um svala maimorgni. Honum
leið vei, en hann var samt sí-
fellt á varðbergi. Tveggja
klukkustunda akstur liafði
ekki enn þreytt liann svo að
hann fyndi til verkjanna i báls
vöðvunum. Sólskinið var bjart
en ekki skerandi og loftið ilm-
aði. Hann andaði djúpt að sér
og andaði aftur frá sér. I>að
var gott að fara í ökuferð á
Biíkum degi.
Hann leit snöggt á grönnu,
gráhierðu koniina, sem sat við
lilið hans í framsætinu. Hún
brosti með sjálfri sér meðan
hún virti fyrir sér trén og akr
ana, sem hurfu að baki þeirra.
Robert Proctor ieit strax aftur
á veginn. „Nýturðu ferðarinn-
ar mamma?“ spurði Iiann.
,,.Iá, Robert.“ Rödd hennar
var svöl eins og morguninn.
„I»að er mjög ánægjulegt að
sitja hérna. Ég var að rif ja npp
allar ökuferðirnar, sem ég fór
með þig í, þegar þú varst lit-
111. Kg efast um, að þú liafir not
Ið þeirra jafnmikið og ég nýt
þessarar forðar."
Hami brosti og fór lijá sér.
„Víst naut ég þeirra."
Hún teygði sig yfir til hans
og klappaði honum blíðlega á
haiullegginn og leit síðan aft-
nr út um gluggann.
Hann lilustaði á vélarliljóð-
lð. Fyrir framan sig sá hann
stóran vörubil þyrla upp miklu
rykskýi. Bak við liann var stór,
blár bíll. Robert Proctor virti
bilana fyrir sér. Hann var á
hælunum á þeim, en liann
myndi ekki komast fram úr
þeim fyrr en eftir nokkrar mín
útur.
Hann hlustaði á vélarhljóðið
og var ánægður með ]>að livað
véiin gekk vei. Hann liafði yf
Irfarið alla vélina undir stjóm
bifvélavirkjans. Vélin gekk vel
og svo til fyrirliafnarlaust. I>eir
sem vinna við vélar, verða að
hafa lag á þcim og það liafði
Robert Proctor. Hann vissi
það sjálfur. Enginn í lieimln-
iim liafði annað eins lag á bif-
vélaviðgerðum og liann.
I>að var gott að fara í öku-
ferð á slíkum morgni og liaim
hugsaði aðeins fagrar og liáleit-
ar hugsanir. Hann ók upp að
hliðinni á bláa bílnum og byrj
aði að aka fram úr honum.
Haim ók helzt til of hratt fyr
lr þciiuan veg, en liann liafði
fullkomna stjórn á bílnum. Blái
bíllinn beygði skynililega frá
vönibílnum. Hann beygði til
liliðar og rakst undir hornið á
vönibílmim þannig að bíllinn
lagðist þvert yfir veginn.
Robert Proctor var góður ek
ill og hann vissi allt of mikið
um akstur til (icss að licnila.
Hann barðist við stýrið og
reyndi að halda bíliium bein-
um á veginum. Vinstri hjólin
sukku inn í mjúka vlnstri öxl
og bifreiðin lie.vgði til vinstrl
og yfir á akreinina fyrir bif-
reiðar, sein koniti úr liinni átt-
inni. Honum tókst að lialda liíln
ii m kýrrum á veglnuin uni
stund, en svo rakst annað fram
lijólið í stein, sem var liulinn
mjúkri leðju og vinstri lijölbarð
inn sprakk. BíIIinn rann til á
veginum og þá byrjaði mamma
hans að veina.
Bíllinn rann út á hlið og inn
á hina akrcinina. Robert Proc-
tor barðist við stýrið og gerði
árangurslausar tilraunir til að
rétta bilinn á veginum, en
sprungni hjólbarðinn gerði
þær tilraunir hans að engu.
Veinin gliimdu sífellt í eyrum
hans og jafnvel meðan liann
einbeitti sér að stýrinu, hugs-
aði lilnti af lieila lians um ]>að,
livað væri unnt að veina lengi
samfleytt án ]>ess að anda. Bíll,
sem kom á móti, rakst á bíl-
liliðina og hann hentist út á
vinstri akreinina.
Hann lientist í fangið á móð
ur sinni og húii lcnti aftiir á
liægri liurðinni. Hurðin opnað-
ist ekki. Með vinstri liendi
scildist hann í stýrið og rétti
úr sér. Hann snéri stýrinu og
reyndi að koma bilmim á rétt
an kjöl og forðast jáfnframt
árekstur við einlivern bílanna,
sem knmu á nióti. Móðir linns
gat ekki rétt úr sér, lnin lá við
hurðina og vein hennar stigu
og hnigu um Icið og bíllinn
snérist á veginum. Loksins
tókst Rolært Proctor að rétta
bíliun af á veginum og liann
ók eftir götunni. En einmitt í
]>eirri svipan ók annar bíll
beint til móts \ ið liann. I>að sat
maður undir stýri á liinum hiln
um. Hann sat þania kyrr og
eins og stirðnaður, hann gat
ekki hreyft sig og augu hans
voru galopin, likt og á stilkum
og stjörf af ótta. Við hlið
mannsins sat stúlka. Hún hafði
hallað höfðinu að sætisbakinu,
mjúkir Iokkar féllu um fagurt
andlit og augu hennar voru
lokuð í sætiim svefni. Bilarnir
nálguðiist óðimi með ofsahraða
og Robert Proctor gat ekki
beygt. Ökumaður liins bílsins
sat stjarfiir undir stýri. Á síð-
asta augnablikinu sat Robert
Proctor hreyfhigarlaus og
horfði framan í sofandi stúlk
una, sem nálgaðist liann óð-
l'lilga. Vein móður lians liljóm-
uðu enn í eyrum lians. Hann
heyrði engan liávaða, þegar bíl
arnir skullu saman á ofsahraða.
Hann fann að eitthvað þrýst-
ist inn í maga lians og heimur-
inn varð skyndilega litlaus og
grár. Rétt áður en hann missti
meðvitund, lieyrði hann veinin
þagna og liann vissi þá, að
hann hafði hlustað á eitt sam-
fellt \(-i n, sem hafði aldrei
virat ætla að liætta. Svo kofn
sársaukalaus kippur. Eftir ]>að
tók myrkrið við.
Robert Proetor fannst hann
vera á botni djúps, ilökks
bruiuis. Hann sá veika Ijós
glætu í fjarska og seinna
lieyrði hann óm af mannamáli
í fjarlægð. Hann reyndi að
nálgast ljósið og hljóðið, en
áreynslan varð of mikil og
hann varð að gefast upp. Hann
lá kyrr og reymli að jafna sig
og safna kröftum til að reyna
aftur. I.jósið varð bjartara
og raddirnar greinilegri. Hann
lagði sig allan fram og faimst
hann nálgast. I>á opnaði hann
augun upp á gátt og horfði á
manninn, sem sat fyrir framan
hann.
„Allt í lagi með þig, vinur?“
spurði maðurinn. Hann var i
bláiim einkennisbúningi og feit
lagið andlitið kom Robert Proc
tor kunnuglega fyrir sjónir.
Robert Proctor hreyfði höfuð
ið varlega á koddanum en fann
þá, að hann sat í liægindastól
með kodda við hakið. Hann
var ómeiddur og gat bæði
hreyft liendur og fætur sárs-
aiikalaust. Hann leit i kringtim
sig í Iierberginu og mundi allt.
Maðurinn í einkénnisbún
ingnum sá skilningsglanipann í
augum lians og sagði: „I>ú ert
ómeiddur, vinurinn. I>ú varst
að enda við að taka siðasta
liluta ökuprófsins."
Robert Proctor starði á
manninn. I>ótt liann sæi mann-
inn greinilega fannst lioniun
samt, að hann væri að horfa í
anillit sofandi stúlkunnar, sem
hafði verið í bílnuni, sem ók á
liann.
Maðurinn í einkennisbún-
ingnuni liélt máli sínu áfram:
„Við létum þig lenda i slysi í
dáleiðsludvala. Við gerum það
við alla núna, áður en þeir fá
ökuskírteinið sitt. I»eir verða
betri ökumenn eftir þá reynslu
og gæta sín betur í umferðinni
en ella. Manstu eftir því öllu
núna? Manstu eftir því, að þú
komst hingað og öllu, sem gerð
ist?“
Robert Proctor kinkaði kolli
og liugsaði um stúlkuna, sem
hafði sofið svo vært. Hún
liefði aldrei vaknað. Hún liefði
aðeins lioríið frá værum svefni
inn í dimnian, þungan dauða-
svefninn. I>ar liefði ekkert bil
verið á milli. Móðir hans var
megllega inikið sársankaefni,
en eftir allt, l>á var lnin orðin
gömul. Sofandi stúlkan var
blátt áfram ekkert annað en
óþarfa sóun.
Einkcnnisklæddi maðurinn
var enn að tala: „I>á er ]>að
komið í lag. Þú borgar mér tíu
dali, skrifar liérna undir um-
sóknina og svo sendiun við þér
skírteinið í pósti eftir einn eða
tvo daga.“ Hann leit ekki upp.
Robert Proctor lagði tíu
dala seðil á borðið fyrir fram-
an liann, lelt á umsóknina og
skrifaði undir. Þegar hann leit
upp sá luuin tvo hvítkkedda
menn, sem stóðu sinn við livora
lilið liaus og hann yggldi sig.
Franih. á bls. 17.
11. apríl 1971
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5