Óðinn - 01.01.1930, Blaðsíða 47

Ó;Ð I N N
47
fjelagar, sem voru óvanir, fengu um 40 kr. Samt
var tekinn eftir þá fullur hlutur. Eftir vertíð rjeð-
ust þeir í vinnu við byggingu Alþingishússins í
Reykjavík og ætlaði Sigurður að verða stein-
höggvari en Þórður múrari. En það slys vildi
þeim til, að Þórður meiddi sig í hendi og varð
að hætta vinnu um hrið. Bald, forstöðumaður
byggingarinnar, bauð honum fría læknishjálp og
fæðispeninga og 1 kr. á dag, þar til hann væri
gróinn, og gerði ráð fyrir að það yrði hálfur
mánuður. En Þórður vildi ekki bíða og fjekk
Sigurð til að fara með sjer. — Þeir voru 30 við
grjóthöggið, í 3 flokkum, í Skólavörðuholtinu,
skamt frá Skálholtskoti. Bald var kröfuharður
um stundvísi, en ábyggilegur. Vinnulaun voru
borguð í peningum um hver vikulok. Gerði Bald
það sjálfur og var þá i skrúðhúsi dómkirkjunnar,
sat þar við langt borð með peningana í litlum
strigapoka. Eitt sinn spurði hann mann, hvort
hann hefði unnið alla vikuna, og játaði maður-
inn því. »Ekki satt«, sagði Bald. »Þjer komuð
ekki fyr en eftir kl. 10 á mánudaginn. Hjerna er
kaupið, og svo komið þjer ekki aftur«. Einn af
steinhöggvurunum, sem þarna unnu, var Júlíus
Schou, sem lengi dvaldi hjer, og var hann þá
nýkominn hingað.
Þegar norður kom, fór Sigurður aftur til Jóns
ríka, sem það vor fluttist að Brúsastöðum. En
vorið 1881 fór Sigurður aftur suður og settist
að í Reykjavík. Hann rjeðist nokkru síðar há-
seti hjá Jóni Jónssyni í Mýrarhúsum, siðar í
Melshúsum, á þilskipið Klarínu, sem þá þótti
stórt skip, um 20 tonn, og var gert út af ýms-
um Seltirningum. Síðan var hann um tíma hjá
Jóni á Njáli, stærra skipi, 34 tonn, sem Seltirn-
ingar keyptu, og er það skip enn við líði á
Arnarfirði.
1884 fluttist Sigurður með Jóni Gunnlaugssyni
vitaverði suður á Reykjanes og var 10 ár að-
stoðarmaður hans við vitagætsluna, en reri á
vertíðum í Höfnum, eða var á þilskipum frá
Reykjavík. — 5. júní 1891 kvæntist hann Krist-
ínu Jóhannesdóttur frá Miðhvammi í Þingeyjar-
sýslu, hálfsystur konu Jóns vitavarðar, sem var
Þingeyingur. Voru þau eitt ár í Grindavik, svo
tvö ár í Höfnum, en fluttist til Reykjavíkur 1898
og hafa verið hjer siðan. Sigurður stundaði sjó
á þilskipum. Varð fyrst stýrimaður á þilskipinu
Lilja, eign Þorsteins Egilsen í Hafnarfirði og
Friðfinns Friðfinnssonar á Óttarsstöðum, sem var
skipstjórinn. Siðan var Sigurður stýrimaður á
mörgum þilskipum i Rvík í 14 útgerðartíma og
fjekk að halda rjettindum eftir að farmanna-
lögin komu í gildi. Var hann við sjómensku
til 1918.
Einu sinni varð hann i strandi. Það var 29.
okt. 1916 á Hjeraðsflóa, og var hann þá að
flytja dekkbátinn »LitIa Steina«, fyrir Þorstein
Jónsson útgerðarmann, að Skálum á Langanesi.
Menn björguðust allir, en skipið fórst. Sigurður
var stýrimaður á Svaninum, er frönsk skonnorta
sigldi á hann í stórviðri í Eyrarbakkabugt 14.
april 1912 og sökti honum. Fórust þar 14 menn,
en 12 komust af. Er nákvæm frásögn af því
slysi í Lögrjeltu. Enn var Sigurður með nafna
sínum Simonarsyni i hrakningum þeim á Stóra
Geir, sem Bogi ólafsson kennari hefur lýst í
Eimreiðinni ekki als fyrir löngu.
Kristín kona Sigurðar er mesta myndarkona.
Hún á sextugsafmæli 18. ág. í sumar. Börn þeirra
eru: Jóhannes, forstöðumaður Sjómannastofunn-
ar í Rvík, kvæntur Ragnhildi Sigurðardóttur, af
Kjalarnesi; Páll, prentari i Acta, kvæntur Mar-
grjeti Þorkelsdóltur, úr Rvík; Svandís, heima
hjá foreldrum sínum; Anna Þorbjörg, gift Þor-
keli Sigurðssvni vjelstjóra, og Jón Stefán hús-
gagnasmiður. Eina dóttur, sem Svandís bjet,
mistu þau unga.
Drot úr hjeraðssögu
Borgarfjarðar.
Eftir Kristleif Þorsteinsson á Kroppi.
Um Hvítársíðu og Hvítsíðinga um og eftir 1870.
— — — Þegar jeg var lítill drenghnokki hjá
foreldrum mínum á Húsafelli, þólti mjer það
mjög leitt, að jeg skyldi ekki vera Hvitsiðingur.
Þá var talað um Hvítársíðuna og Hvítsiðinga
með svo miklu meiri aðdáun og virðingu heldur
en aðrar sveitir nærliggjandi og bændur, sem þar
bjuggu. Samt virtist mjer þó enn þá meiri vegur
að vera Norðlingur, eins og það var orðað. Yfir
því nafni var svo mikill ljómi í mínum augum,
að jeg öfundaði menn af þeirri hamingju, sem
fengu að nefnast því nafni. Einkum voru það
Vatnsdælir og Skagfirðingar, sem mjer þótti