Óðinn - 01.01.1930, Blaðsíða 28

28
ÓÐINN
Bogi Th. Melsteð.
F. 4. maí 1860 — d. 12. nóvember 1929.
Bogi Th. Melsteð.
Að dagsetri miklu þú heldur nú heim
og hóglega traðirnar ekur
að garðinum hljóða, er sigra og seim
og sjerhvað í kyrðina tekur. — — —
Menn hóuðu og kváðu þinn hugsjóna vagn
of hægfara á þjóðlífsins vegi;
en naskleg var hleðslan um nytsemi og gagn,
og nálega haggaðist eigi.
Þú kunnir ei frelsisins frægasta söng
með flugið og tónana gjöllu,
og hrindingar ólmar i þjóðvega þröng
var þóf, sem þú sleptir með öllu.
Svo hleyptu menn fram úr með feiknlegum þys,
á fákum og hjólum og prikum,
og skjálfti varð ærinn og skrjáfur og ys
af skrefunum snörpum og kvikum.
Þú seigst þar á eftir með fágætan farm,
með falsleysi, hollræði og trygðir
og raungæði og heilhug, sem bjó þjer í barm’,
— hálf broslegar, úrellar dygðir.
Þvi hinum, sem Ijeku þá hauk eða svan
við háfleygi og allskonar snildir,
þeim fanst þetta eindæma ónýtis skran,
sem íslandi færa þú vildir.
Hitt dylst þó víst fáum, sem gistu þinn garð,
að geymsluna skilið þú eigir
við ættjarðar brjóstið, sem óskin þín varð,
og öruggur hvíla þar megir.
Jak. Thor.
hafa 10, til að sjá, hve lengi hann þraukaði. En er
jeg var að ná þeirri fimtu stökk hann upp, sló
sessunaut sinn og þaut á dyr. ]eg þaut á eftir og
náði honum fyrir neðan tröppurnar og sagði honum
að koma inn. Nei, það vildi hann ekki. »]æja«,sagði
jeg, »þá ætla jeg að leiða þig heim til hans pajbba
þíns«, og stakk hendinni undir handlegg hans.- Þá
ætlaði hann að kasta sjer niður í forina, en þá tók
jeg hann í fangið og tók að drösla honum upp tröppT
urnar; það var erfttt verk, því þær voru háar og
hann spyrntist við. Samt fann jeg að hann neytti ekki
allra krafta sinna, því að hann var áreiðanlega fult
svo sterkur og jeg. Loks kom jeg honum inn og
setti hann við borðið og aflæsti stofunni. Þá þaut
hann í hina drengina, en þá tók jeg hann og settist
með hann á bekk og sat þar undir honum og hjelt
honum föstum, og svo sat jeg með hann þangað til
tíminn var búinn. Svo bað jeg drengina að opna
dyrnar og fara, þeir fóru allir þegjandi út, og inn
kom með það sama unglingspiltur, Konráð R. Kon-
ráðsson, seinna læknir. Hann lærði hjá mjer dönsku
og var einn í tíma, frá kl. 8V2—9V2. ]eg ljet hann
setjast við hlið mína og kendi honum, en sat alt
af með drenginn. Hann var hættur að veita viðnám.
Það bullaði um mig svitinn. Þegar dönskutíminn var
langt kominn, var opnuð innri hurðin í hálfa gátt,
meira varð hún ekki opnuð vegna skólaborðanna.
Það var mamma, sem opnaði, og rjefti inn mjólkur-
glas. ]eg sagði við drenginn: »Farðu og taktu glasið
og seftu það á borðið*. Hann stóð upp, tók glasið,
setti það á borðið og — kom og settist alveg eins
og í leiðslu á hnje mjer, þegjandi. Mjer lá við að
hlæja, en stilti mig. Svo kl. 9V2 fór Konráð. Þá stóð
jeg upp og setti peyja við borðið og lagði skrifbók-
ina fyrir framan hann. Hann tók til að skrifa orða-
laust. Hann skrifaði til kl. 10, sinn hálftíma. Svo