Óðinn - 01.01.1930, Blaðsíða 19

ÓÐINN
19
fengið þá hugmynd inn í mig, að ekki aðeins
prestarnir, heldur og fjöldinn allur af safnaðar-
fólki, væri yfirleitt guðrækið fólk. Jeg fór þá að
líta belur í kring um mig og skygnast lengra
og dýpra, og þóttist þá finna ýmsar eðlilegar
og góðar ástæður fyrir þvi, að ekki væri allaf
mjög margt við kirkjurnar þarna, eða við há-
messur þar. Eina ástæðuna tel jeg þá, að prestar
þeir, er jeg kyntist, eru miklu oftar og víðar
við prestsverk en við kirkjuþjónustu. Þeir eru
næstum alla daga, og helgidaga líka, meir og
minna úti meðal safnaða sinna við sálusorgan,
aukaguðsþjónustur og kristilega uppfræðslu ung-
dómsins. Við kirkjurnar margar eða útúr þeim,
eða þá annarsstaðar í sambandi við þær, eru
kapellur eða salir fyrir sunnudagaskóla og barna
eða unglinga guðþjónustur, og þangað sækir
svo ungdómurinn og fjöldi eldra fólks með
honum, úr viðkomandi sókn, en prestarnir veita
þar og þjónustu sína sem prestar og fræðarar, ekki
síst á helgum, bæði á undan og eftir hámessu.
Á þennan hátt verður fjöldi safnaðarfólks sama
sem við kirkju, og þá eðlilegt, að færri verði
við aðalmessu en ella.
En þessi prestlega þjónusta og kirkjulega starf-
semi bæði presta og samvinnandi safnaðar-
manna þeirra í kyrþey og leynum, ber sjer líka
best vitni með ávöxtum sinum í ytra lifi og
starfi safnaðanna, líklega flestra þar, og fjölda
einstaklinga meðal þeirra. Þeir ávextir eru hvorki
fáir nje smáir; og fagrir og ómetanlegir munu
þeir flestir. Því að óvíða mun meira og fleira
um kirkjulega og kristilega uppbyggingarstarf-
semi og mannkærleiksframkvæmdir en meðal
danskra safnaða og safnaðareinstaklinga í Kaup-
mannahöfn. Má vel til þessa nefna flesta sunnu-
dagaskólana og margskonar hjálparstofnanir og
líknarhæli, sem þar eru stofnuð og starfrækt
af fjölmörgum eða flestum söfnuðum borgarinn-
ar, sem og einnig sýna samúð og hjálp sams-
konar starfsemi út um alt land, og utanlendis
einnig. Þar til má nefna tiltölulega stórkostlega
trúboðs og hjálparstarfsemi heiðnum mönnum
til handa, einkum í Austur- og Suðurálfu.
Og þá munum við þrír samfjelagar í umræddri
utanför síst gleyma einni hinni stærstu, merk-
ustu og bestu kirkju- og kristilegri stofnun, sem
danskur kirkjulýður hefur komið á fót og starf-
rækt nú, bæði lengi og vel, Skt. Lúkasarstofn-
uninni, sem tók við okkur opnum örmum úr
vinarhöndum sjera Þórðar, og fór síðan með
okkur, líkt og hann, eins og við værum mjög
kærkomnir og ástkærir vinir — eins og við
einnig vildum svo hjartanlega vera.
Upphaflega er þessari ómetanlegu stofnun
hrundið af stað og komið á fót af einni kristi-
lega trúaðri konu í einum söfnuði Kaupmanna-
hafnar, og hefur siðan svo blessast og blómg-
ast, að nú er hún orðin ein af þeim stærstu,
mikilvirkustu og merkustu samkynsstofnunum.
Er áður stuttlega minst á stærð og starfssvið
þessa mikla og góða hælis og helstu starfsgreinar
þess. — En auk þeirra skildist mjer, að stofnun
þessi láti sig varða öll mannleg mein og reyni
að vinna að græðslu þeirra. Öll þessi upptalda
starfsemi er bygð og rekin á kirkjulegum, kristi-
legum grundvelli einum, öll í nafni og anda
Jesú Krists, og öll framkvæmd í og með kyr-
læti og yfirlætisleysi og auðmjúkri bæn og trú
um velþóknun og blessun Drottins, og með trú-
bót, siðbót, meinabót og farsæld allra fyrir aug-
um sem takmark, sem altaf nálgast meir og meir.
Og enn má og er skylt að geta einnar stór-
feldrar kirkjulegrar slarfsemi Hafnarbúa, sem
einmitt lýtur að þvi, að efla kirkjurækni og
safnaðarstarfsemi enn meir, og gera sem flest-
um unt að rækja og sækja kirkjulegar guðs-
þjónustur, eða vinna að þvi, að Hafnarbúar
geti orðið kirkjurækið fólk, en það er hin mikla
almenna safnaðarstarfsemi að þvi, að fjölga
kirkjum í borginni og þá prestum líka, en
smækka hinar ógurlega fjölmennu sóknir. Til
marks um þessa starfsemi, áhugann og dugn-
aðinn, eða alvöruna í þessu efni, er það, að á
sárfáum siðustu árum hafa söfnuðirnir í þessari
borg komið upp einum 7 kirkjum nýjum, sum-
um mjög stórum og prýðilegum, ýmist hver
söfnuður fyrir sig eða með samúðarfullri hjálp
annara safnaða, og mun það tíðast vera.
Okkur voru sýndar þessar kirkjur; voru þær
flestar fullgerðar og veglegar, en sumar til bráða-
byrgðar og biðu fullkomnunar eftir því, sem
efni gæfist til.
Er nú sú hugmynd og sá ásetningur hinna
kirkjulega sinnuðu manna og safnaða í borg-
inni uppi látinn, að láta ekki staðar numið fyr
en fenginn er ein góð kirkja með 2 prestum
handa hverjum 10 þús. borgarbúa.
Alt þetta, hvað fyrir sig og hvað með öðru,
er fóstur trúarinnar, trúarhugsjónanna og til-