Óðinn - 01.01.1930, Blaðsíða 12

12
Ó Ð I N N
Jón Baldvinsson bankastjóri.
Alþýðuflokknum hefur mjög vaxið fylgi hjer á landi
á siðari árum, einkum í kaupstöðunum, og áhrif hans
á löggjöfina fara par af
leiðandi vaxandi. Jón
Baldvinss. hefur lengi
verið formaður flokks-
ins og miklu ráðandi
um öll málefni hans
og stefnu. Hann var
um hríð eini fulltrúi
flokksins á Alþingi,
kosinn í Reykjavík, en
nú ræður flokkurinn
fimm pingsætum og J.
B. er fyrsti landskjörni
alpingismaður hans.
Hann hefur haft pað
álit og traust innan
flokksins, að honum
hafa jafnan verið
fengnar pær trúnaðar-
stöður par, sem mest
er um vert. Og er
fiokkurinn skyldi nú
Jón Baldvinsson bankasljóri. fyrir skömmu leggja
til mann i stjórn hins
nýja Utvegsbanka, varð hann fyrir kjörinu. Verður ekki
annað sagt en að ferill hans á stjórnmálabrautinni hafi
verið hinn glæsilegasti. J. B. er fsfirskur að ælt, lærði
ungur prentiðn i prentsmiðju Skúla Thoroddsen og
fluttist með honum til Bessastaða, en var slðan leDgi
við prentstörf í prentsmiðjunni »Gutenberg«, þar til
hann fór að gefa sig allan að störfum fyrir Alþýðuflokk-
inn, og hefur hann í mörg ár ve. ið forstöðumaður Al-
pýðubrauðgerðarinnar, en hún er eitt af peim fyrir-
tækjum, sem stofnað er að tilhlutun flokksins.
skjálftar á þessum slóðum, enda mundi varla
annars vera þannig bygt yfirleitt þar. En mikið
fanst og finst mjer fólkið þarna eiga gott, að
mega ávalt vera örugt fyrir þeim ægilega nátt-
úrugangi. —
Um landslag í umgetnum löndum fanst mjer
ekki sjerlega mikið; víðast hvar heldur lágkúru-
legt og yfirleitt ekki fjölbreytilegt, nema þá helst
í skotsku hálöndunum. En þá þótti mjer þó
fjöllin þar, ef fjöll má kalla, heldur lág og koll-
húfuleg, og eiginlega engin fjöll, heldur öllu
heldur hvalbakaðar, grasi vaxnar stórhæðir eða
öldur. En um gróðurinn var annað mál, enda
var þá aðalgróður og blómatími árs. Hann var
nær alstaðar mikill og fagur og þó hvergi meiri
nje fegri en á Sjálandi. En þá þótti mjer þó
þar að, að sumt af gróðrinum, t. d. skógurinn,
væri óþarflega og óþægilega mikill og stórfeldur,
svo að jafnvel litlum manni gæti fundist þröngt
um sig. Því að víða er hann þar svo mikill og
stór, þjettur og hár, að hann byrgir fyrir bæði
sól og útsýni, og skyggir stórum á vistarverur
og leiðir manna niðri á grundinni. Eru trjen
víða svo þjett, að illa verður milli komist og
svo há, að nema mun vel hæð turnsins á Apó-
tekinu við Austurgötu í Reykjavík, og mörg gild
að sama skapi. Er mesl af beykitrjám í Sjá-
landsskógum og trjágörðum, en nokkuð einnig
af eik og greni. En mikið og gott er lika skjólið,
sem skógar þessir veita öllum smærri og veik-
ari gróðri, og einnig allri mannabygð og býlum,
sem innanum þá eru eða við jaðra þeirra, og
eiga þeir þá og ærinn þált í hinni miklu frjó-
semd, mildi og fegurð, blóma og friðsæld, sem
þarna er svo víða eða víðast. Taka þeir við
stormum og hretum og hlífa öllu hinu veikara.
En mikill er þá þyturinn og hvínandinn, eða
súgurinn i þeim, svo að óvaningum, eins og
mjer, getur orðið hverft við, og jafnvel skotið
skelk í bringu. Innanum og í skjóli þessara
skóga voru stórir, frjóir og blómlegir gras,-
hafra- og rúgakrar, og annara jarðarávaxta, og
í skógargörðum rnannabýlanna undur fagrir
blóma- og skrautjurtareitir með allskonar fyrir-
komulagi, ekki aðeins í höfuðborginni, heldur
og úti um alt land, hvar sem við komum.
I grasa- og engjareitunum mörgum mátti, af
umferðarvegunum, víða sjá stórgripafjöld mikla
tjóðraða í nær beinum röðum, og voru gripirnir
auðsjáanlega færðir til eftir þvi, sem þeir átu
upp í kringum sig og framundan sjer, hið háa
gras; en sauðfje sáum við fremur fátt. En bú-
sældarlegt var alstaðar úti um Sjáland, hvar
sem við fórum um, og sjerlega mikill þrifnaður
og snyrtibragur á bændabýlunum og umhverfis
þau, að sjá. I’ótli okkur eftirtektarvert, að hvergi
var að sjá óræktaðan blett, nema samgöngu-
brautirnar einar rennisljettar, eins og bestu
Reykjavikurgötur, og líka einkennilegt, að allur
sá sægur nautgripa úti um land, sem meðfram
vegunum sást, var allur með einum og sama
aðallit, rauðum og mest dökkrauðum, nær und-
antekningarlaust. Var af því auðsætt, að Sjá-
lendingar búa við ákveðið úrval nautpenings,
og sjálfsagt hið best reynda, enda eru Danir al-
ment taldir ein hin best menta og myndarleg-