Óðinn - 01.01.1930, Blaðsíða 41

ÓÐINN
41
mundi vera inflúensan, og var gramur yfir því, að jeg
hafði ekki í tíma einhæft hugann á móti henni. Svo
lá jeg í rúminu til kl. IIV2, en þá hafði jeg enga
eirð í mjer. Jeg vissi að veikin var komin til Hafn-
arfjarðar og átti að reyna að ferma áður en veikin
næði algerðum tökum. Jeg fór svo á fætur og lagði
af stað. Jeg fjekk pilt, sem hjet Ólafur Ólafsson, til
að ganga með mjer. Jeg var svo máttlaus, að jeg
varð að hvíla mig hjer um bil á hverjum stundar-
fjórðungi. Kl. 3 komum við að Görðum, og var þá
fólkið að koma úr kirkjunni. Sum börnin voru þegar
orðin lasin. Sjera Jens Pálsson tók mjer mjög vel,
og útbýtti brjefunum. Svo hvíldi jeg mig í klukku-
tíma og gengum við svo heimleiðis. Jeg var hress-
ari, svo að ferðin tók ekki nema 2V2 tíma. Þegar jeg
kom heim, var alt fólkið að leggjast. Jeg var tals-
vert slæmur um nóttina og næsta dag. Jeg háttaði
fjórum sinnum þann dag, en hafði ekki eirð í mjer
að liggja nema litla stund. Jeg fór niður í búð Gunn-
ars Þorbjörnssonar kaupmanns, að kaupa 10 potta
af steinolíu. Jeg mætti engum á leiðinni, mörgum
búðum var lokað í Aðalstræti, og að eins einn piltur
var á ferli í Gunnarsbúð. Það var tæplega að jeg
ætlaði að komast heim, með olíuna, svo var jeg mátt-
laus. Daginn eftir var jeg orðinn albata. I þessari
hrynu dóu nokkrir af kunningjafólki mínu. Jeg varð
að halda margar húskveðjur. Mjer fanst það alt af
erfitt verk, því að jeg átti bágt með viðkvæmnina og
varð að beita valdi við mig, að hún hvorki sæjist
nje heyrðist á rómnum, því mjer fanst að syrgjendur
hafa nóg af harmi, þótt hann væri ekki ýfður upp.
Jeg náði svo fullkomnu valdi yfir mjer, meðan jeg
talaði, en slepti tárunum, er lokið var, og aðstand-
endurnir gátu ekki orðið þeirra varir. Meðal
þeirra, sem dóu þá, var Björg gamla, afasystir mín í
Doktorshúsinu. Hún var 88 ára gömul, eða því sem
næst. Mjer þótti mjög vænt um hana, hún var mjer
svo góð. Hún var eins og amma allrar Kjarnaættar-
innar. Hún varð ætíð svo glöð, er systkinabörn hennar
og börn þeirra komu til hennar, og hún mundi fram
til hins síðasta ótrúlega mikið um niðja föður síns.
Hún dó 1. júní.
Um líkt leyti var skarlatsótt að stinga sjer niður
og var reynt að hefta hana; var fengið Framfara-
fjelagshúsið og gert að sóttvarnarhúsi.
Hjeraðslæknir bannaði að nota leikfimissal Barna-
skólans fyrir samkomur af nokkurri tegund Kom það
hart niður á oss, því að salartæki voru þá lítil í bæn-
um og fje vantaði til að borga í leigu, þótt fengist
hefði. Um sumarið gerði það ekkert til, en jeg kveið
fyrir komandi vetri.
Þegar fyrri partinn í júní var fólki farið að batna
inflúensan, og alt var að komast í samt lag í bænum.
Mig minnir að júnímánuður þá væri mjög sólskins-
ríkur mánuður og skemtilegur. Sjera Friðrik Hall-
grímsson, spítalaprestur, fjekk þá rjett um afmæli sitt
veitingu fyrir Utskálabrauði og rjeðist þangað suður.
Varð jeg að lofa honum að heimsækja hann, og
hlakkaði til þess. Nú leið meir og meir að hinum
ægilegu prófdögum. Piltarnir, vinir mínir, voru enn
kvíðafyllri en jeg; þeim fanst heiður fjelagsins liggja
við, að jeg tæki sómasamlegt próf. Jón Hermanns-
son frá Brekku sagði við mig rjett fyrir utan búð
Brynjólfs H. Bjarnasonar: »Það eru nokkuð margir
piltar, sem hafa tekið sig saman um, að biðja fyrir
þjer«. Jeg sagði, að mjer þætti vænt um það, því
þótt jeg ætti ekki skilið að mjer gengi vel, »þá verður
mjer hjálpað vegna ykkar*.
Jeg man ekki rjett vel hvaða mánaðardaga skrif-
lega prófið stóð yfir, en það varð fyrir mjer sem
æfintýri, sem jeg aldrei gleymi. Fyrsta prófgreinin
var »Skýring Nýja testamentisins*. Jeg kveið fyrir
því vegna grískunnar, sem jeg var svo ónýtur í. —
Jeg var þreyttur um kvöldið áður og ætlaði að fara
að sofa snemma. Þegar jeg var kominn upp í svefn-
herbergi mitt, og tók biblíuna til kvöldbænar minnar,
þá opnaðist hún í Rómv.brjefinu 8. kap., og mjer var
litið á þetta vers: »Eftirvænting skepnunnar þráir
opinberun Guðs barna*. Mjer datt í hug: Hvernig
skyldi nú þetta vera á grísku. Jeg fór aftur ofan í
stofu, og tók nýja testamentið gríska og fletti staðn-
um upp og las yfir allan kaflan frá 18. versi og út,
og leit yfir biblíuskýring eftir Godet, svissneskan
biblíuskýranda frægan. Svo fór jeg að sofa. Um
morguninn, er jeg kom niður á skóla og vjer læri-
sveinarnir vorum að bíða eftir kennurunum, sagði
einhver: »Hvað skyldum við nú fá?« Jeg sagði:
»Ætli það verði ekki Róm. 3, 18.« Það fanst þeim
ólíklegt. Svo á settum tíma kom spursmálið: Rómv.
8, 18—25. Þeir litu til mín allir. Jeg gerði mitt verk-
efni í góðu meðallagi. — A eftir sagði jeg skóla-
bræðrum mínum frá því, hvernig hefði staðið á til-
gátu minni. Um kvöldið fjekk jeg á líkan hátt og áður
ritningarkaflann í Filippibrjefinu og datt í hug, að
ekki væri úr vegi að líta í trúfræðina, hvað þar sagt
væri um samband guðlegs og mannlegs eðlis í Kristi,
og las jeg yfir þann kafla. Um morguninn spurði
Ólafur Briem mig í gamni, hvað við fengjum í dag.
L