Óðinn - 01.01.1930, Blaðsíða 36

36
ÓÐINN
Pjetur Pálsson skáld.
Síðastliðið haust kom út eftir hann ljóðabókin
»Burknar«r, og safnaði hann þá í fyrsta sinn
Pjetur Pálsson.
saman ljóðmælum sínum í bók, en mörg þeirra
hafa áður birtst í blöðum og tímaritum, þar á
meðal i Óðni. »Burknar« eru allfjölbreytt ljóða-
safn og sýna, oftast í stuttum kvæðum eða vis-
um, skoðun höf. á lífinu og náttúrunni, eða þá
á ýmsum atburðum, á mönnum og málefnum.
Höfundurinn hefur sjálfur kostað útgáfu bókar-
innar. Kvæðin eru, eins og gerist, misjöfn að gæð-
um, en öll eru þau vel ort og frágangur á bók-
inni prýðilegur. Hefur höf. frá æsku hneigst mjög
að bókmentastörfum og ritað ýmislegt, sem ekki
er prentað, en fræðimenn, sem það hafa sjeð,
hafa lokið lofsorði á. P. P. er fæddur 17. júní
1877, og skulu hjer til færð nokkur ummæli úr
grein, sem Rikharður Jónsson myndhöggvari
skrifaði um hann á fimtugsafmæli hans fyrir
þremur árum:
»Pjetur Pálsson er fæddur í Eiði í Hestfirði í
Isafjarðarsýslu og er af góðu bergi brotinn. Pjet-
ur er gáfaður maður, sjálfmentaður að mestu
og fróður, hann er þjeltur á velli og þjeltur í
lund, vinfastur; hann er hvorttveggja í senn,
ungur i anda og þó æði forn í skapi, og er það
glögt merki allra góðra íslendinga, enda er hann
þjóðlegur í hvívetna. Pjetur er skáld gott, svo
sem kunnugt er, og skrifar með afbrigðum,
enda er hann i því nemandi Gröndals sjálfs,
sem sennilega hefur verið mestur listamaður í
skrift hjer á landi. Pjetur fluttist til Reykjavikur
um aldamótin og lærði málaraiðn hjá Lárusi
sál. Jörgensen, og hefur mikið stundað þá iðn,
en auk þess hetur hann og skrifað og skraut-
ritað feiknin öll af allskonar skjölum, kvæðum
og ávörpum. Fróðleikur Pjeturs, kvæðasyrpur,
skrifaðir fyrirleslrar, skrautritanir o. fl. sýna
glögt, að hann er eljumaður mikill. Pjetur er
mjög listhneigður og listfengur. Skrautritun hans
er óvenjulega smekkleg, stílhrein og fimlega gerð,
en laus við óþarfa pírumpár. Fyrstu skrautstafi
sína dró hann á fölvuð svell með broddstaf sin-
um. Pjetur er giftur mætri konu og eiga þau
tvö mannvænleg börn á lífl«.
byrjaði föstuna á laugardagskvöldið fyrir fyrsta sunnu-
dag í adventu og hjelt hana til sunnudagsins næsta
á eftir. Þrjá síðustu dagana þurfastaði jeg alveg.
Fyrstu þrír dagarnir voru mjög strangir, en allan
síðari tímann fann jeg ekki til sultar og fanst mjer
aukast kraffur með hverjum degi. A sunnudaginn 2.
í adventu, síðasta dag föstunnar, gekk jeg suður á
Alfíanes og hjelt þar barnaguðsþjónustu í barnaskól-
anum, ásamt með ]óni kennara Jónassyni, sem var
að koma upp barnaguðsþjónustum í sambandi við
barnaskólana á Nesinu. ]eg gekk heim um kvöldið
og leið mjer mjög vel. Enginn vissi af þessari föstu
nema heimilisfólkið, því jeg var hræddur um að
mönnum þætti þetta of kaþólskt. ]eg held að ströng
fasta við og við sje afar holl, bæði andlega og lík-
amíega, svo hefur mjer reynst. — Það gladdi mig
mjög þá um haustið, að fá mjög innilegt og upp-
örfandi brjef frá stofnanda K. F. U. M., Sir George
Williams, og mikla uppörfun fjekk jeg í brjefum frá
Olf. Ricard og öðrum dönskum vinum.