Morgunblaðið - 30.12.1998, Blaðsíða 57

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 30. DESEMBER 1998 5 7
SKARPHEÐINN
KRISTJÓN
ÓSKARSSON
+ Skai-phéðinn
Kristjón
Óskarsson fæddist í
Garði, Keflavík á
Sandi 11. septem-
ber 1922. Hann lést
í Reykjavík 18. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Óskar Þorgils
Pálsson frá Ólafsvík
sem fæddist 22.5.
1902 á Brimilsvöll-
um og dó 9.10. 1964
og Lovísa Kristjáns-
dóttir, fæddist í
Grundarfirði 18.12.
1899, dó 7.1. 1954. Óskar var
sonur Vilborgar Gísladóttur og
Páls Kristjánssonar sem
Pálsætt undan Jökli er kennd
við. Lovísa var Kristjánsdóttir,
Kristjánssonar, Athanasfusar-
sonar, Hnausa-Bjarnasonar.
Móðir Lovísu var Steinunn Stef-
anía Stefánsdóttir frá Hell-
issandi, dóttir Steinunnar Jó-
hannesdóttur og Stefáns
Björnssonar - og er allt þetta
fólk af Snæfellsnesi. Skarphéð-
inn Kristjón var elstur systkina
sinna. Hin eru: Guðmundur
Óskarsson, fæddist 3.6. 1923, dó
22.5. 1925; Kristín Óskarsdóttir,
fædd 27.7. 1925 og yngstur var
Guðmundur Kristinn Oskarsson
sem fæddist 11.6. 1928 og dó
26.5. 1970.
Eftirlifandi kona Skarphéð-
Kveðja frá eiginkonu
Elsku Skarphéðinn. Þú hefur ver-
ið stoð mín og stytta í öll þessi ár.
Ég þakka þér það og fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir mig og bömin
okkar. Guð geymi þig og varðveiti.
Litið blóm við lækinn grætur,
ljóðið okkar verður til.
W gafst að öllu gætur,
og gerðir öllum skil.
Hann stóð lengur við gaflinn en
nafni hans forðum á Bergþórshvoli,
en hann glotti ekki við tönn heldur
beit á jaxlinn og barðist. Aftur og
aftur hafði hann sigur á berklunum
og öðrum banvænum sjúkdómum.
Með óbilandi kjarki og sjálfsaga
braust hann áfram og sá fyrir sér
og sínum. Og hver var hann?
Til forna hefði hann verið nefnd-
ur skartmaður en á þessari öld
mesta snyrtimenni. Hann var fróð-
leiksfús og las allt milli himins og
jarðar. Allt sem hann komst yfir og
vakti áhuga hans. Dulræn efni,
furðuhluti og fyrirbæri las hann um
og horfði á í sjónvarpinu. Biblían
var mikið lesin, enda trúin sterk.
Hann var mikill dýravinur og nátt-
úruunnandi. Fyrir fáeinum dögum
dró hann mynd upp úr veski sínu og
sýndi okkur stoltur, það var mynd
af honum og föður hans á hestbaki.
Þau komu oft í heimsókn, Unnur og
hann, og alltaf komu þau færandi
hendi. Bein eða annað góðgæti
handa hundunum, brauð handa
hestunum, korn handa fuglunum og
blákorn fyrir gróðurinn. Margar
voru ferðirnar niður að Tjörn með
brauð handa fuglunum þar. Hann
var dverghagur og fékk margai'
góðar hugmyndir. Allt lék í höndum
hans, hvort sem það var við renni-
bekkinn eða önnur verkfæri. Hann
smíðaði skartgripi, slípaði steina í
þá, steina sem hann tíndi nánast um
allt land, enda vissi hann allt um
steina og bergtegundir. Fyrstur
manna hér á landi smíðaði hann
berjatínu og Unnur saumaði pok-
ana. Þetta var selt og um tíma var
eftirspurn svo mikil að henni varð
vart annað. Þetta gerði hann til að
halda í horfínu, til að sjá fyrir fjöl-
skyldunni og að standa í skilum.
ins er Unnur Guð-
jónsdóttir fædd
27.8. 1922. Foreldr-
ar hennar vora þau
Guðjón Jónsson
kaupmaður á Akra-
nesi og Ólafía S.
Ólafsdóttir. Þau
Skarphéðinn og
Unnur eignuðust
fimm böm: 1) Guð-
mundur, fæddist
22.3. 1944, maki
Gina A. Ereno. Syn-
ir hans era: Stefán
Ólafur og á hann
tvö börn, Unnar
Gils og á hann eitt barn og
Kristbjörn Óskar. 2) Sonur,
fæddist 27.8. 1945, dó 27.10.
1945. 3) Ólafía fæddist 14.7.
1947, maki Óii Árni Vilhjálms-
son. Ólafía átti soninn Edward
Krisljón sem lést í barnæsku. 4)
Elsa, fæddist 17.6. 1950, maki
Sigurbjörn Hreindal Pálsson og
eiga þau soninn Bóas Hreindal
og 5) Lovísa Ósk, fæddist 3.4.
1960, maki Jónas Óskarsson og
eiga þau börnin Skarphéðin
Óskar, Halldór og Jóhönnu Ósk.
Skarphéðinn ól mestallan ald-
ur sinn í Reykjavík og síðustu
áratugina hafa þau Unnur og
Skarphéðinn búið á Skúlagötu
78 í Reykjavík.
Útför Skarphéðins verður frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Hann var aldrei ráðalaus og komst
ætíð ofan á eins og sagt er, þá er
margir aðrir hefðu gefist upp.
Strangur faðir var hann, en réttlát-
ur. Kenndi bömum sínum og lagði
þeim lífsreglur þar sem kærleikur
og heiðarleiki skiptu meginmáli.
Það hefur veirð þeim ómetanlegt
veganesti á lífsleiðinni.
Hann var mikill tónlistarunnandi
og var „alæta“ á þeim vettvangi.
The Platters voru í miklu uppáhaldi
og lagið Only You var lagið þeirra
Unnar og þau tóku gjarnan sporið
með blik í augum sem gleymist ekki
þeim er á horfðu. Alla tíð voru þau
hlið við hlið samstiga gegnum súrt
og sætt í meira en 55 ár. Og Unnur
var svo sannarlega stoð hans og
stytta í gegnum erfítt líf og gaf hon-
um í engu eftir hvað varðar gjörvi-
leika. Heimili þeirra var fallegt og
hlýlegt, það var alla tíð „heima“ fyr-
h’ börnin hvar sem þau voru í ver-
öldinni. Orð skulu standa, það var
þín skoðun Skarphéðinn, og lífsstíll
þinn mótaðist af þeirri skoðun
ásamt kærleikanum. Vonandi verð-
um við þess minnug um alla fram-
tíð. Það myndi gleðja þig þar sem
þú ert nú kominn yfir móðuna miklu
til að takast á við nýtt hlutverk al-
mættisins.
Elsku pabbi, við kveðjum þig með
söknuði og trega. Þú varst í senn
yndislegur faðir, vinur og tengda-
faðir. Við lofum því af öllu hjarta að
halda utan um hana mömmu og
styðja hana með guðs hjálp svo
lengi sem blóð ættmenna okkar í
æðum rennur. Vertu sæll í Guðs
friði.
Ólafía og Óli Árni.
Elsku pabbi minn, nú ert þú bú-
inn að fá hvíldina. Þetta var mikil
barátta síðustu dagana og þú sýnd-
ir mikinn vilja til að halda í lífið.
En við vitum aldrei hvenær kallið
kemur og að lokum varðst þú hvíld-
inni feginn. Vegir guðs eru órann-
sakanlegir og er ekki sagt að ein-
hver tilgangur sé með öllu þótt
erfitt sé að sætta sig við það á
þessari stundu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margseraðminnast. •
Margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast
Margs er að sakna.
Guð þeirri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Pabbi minn, ég þakka þér fyrir
þær stundir er ég fékk að vera í
kringum þig - og ef líf er eftir dauð-
ann ert þú einn af þeim einstakling-
um sem ég vildi fá að hitta aftur.
Þín dóttir,
Elsa Skarphéðinsdóttir
og fjölskylda.
Elsku afi, okkur langar til að
skrifa nokkur kveðjuorð og þakka
þér fyrir hversu góður þú hefur ver-
ið okkur.
Á þessum stundum skynjum við
svo vel að vinátta og kærleikur eru
dýrmætustu gjafir Guðs. Það var
alltaf jafn yndislegt að heimsækja
ykkur mömmu á Skúló.
Eitt helsta áhugamál þitt var
steinasöfnun og slípun. Það voru
ófáar ferðirnar sem farnar voru til
að athuga með steina. Alltaf varst
þú tilbúinn að leiðbeina og segja
okkur til varðandi réttu steinastað-
ina. Það voru nokkrir pokarnir sem
tíndir voru af steinum, sem þú svo
slípaðir og gerðir svo fallega. Eins
var með skákina, sem þú hafðir
alltaf gaman af, og þú gafst okkur
skáktölvur til þess að æfa okkur í að
tefla. Þú varst óspar á að miðla þín-
um lærdómi til okkar. Við kveðjum
þig með miklum söknuði, þú og
amma voruð alltaf svo stór hluti í lífi
okkar allra. Afi, þú varst meðal
þeirra sem við litum upp til og tók-
um mark á. Þú varst sterkur per-
sónuleiki, ákveðinn, heiðarlegur og
einlægur. Þú máttir aldrei vita af
neinum sem minna máttu sín öðru-
vísi en bregðast við. Við fráfall þitt
opnast bók minninganna t.d. er við
dvöldum í sumarhúsum í Hollandi,
Biskupstungum og Borgarfirði,
þetta voru ógleymanlegir og dýr-
mætir tímar.
Það voru ófáar heimsóknir ykkar
til okkar þar sem þið komuð alltaf
færandi hendi. Við þökum þér inni-
lega fyrir þessar stundir. Nú kveðj-
um við þig, elsku afí, með söknuði
og þakklæti fyrir allan þann tíma
sem við áttum saman. Blessuð sé
minning þín.
Skarphéðinn Óskar, Ilalldór
og Jóhanna Ósk.
Skarphéðinn Kristjón var gjaf-
mildur öðrum mönnum frekar.
Hann átti við erfiðan sjúkdóm að
etja þegar frá unglingssaldri, þurfti
að kljást við berkla sem lögðu hann
langtímum saman í rúmið. Engu að
síður hóf hann snemma að vinna,
vann í áratugi sem bílstjóri og bif-
vélavirki. Síðasta hluta starfsævinn-
ar var hann iðnverkamaður.
Ungur að aldri kvæntist hann
Unni konu sinni og saman hafa þau
lifað í nærfellt sex áratugi. Þau
komu börnum sínum upp í ein-
drægni og síðustu árin hafa þau
dyggilega stutt hvort annað á ævi-
kvöldi. Skarphéðinn bar nafn
tveggja fóðurbræðra sinna, þeiira
Skarphéðins og Kristjóns sem
drukkuðu í febrúarmánuði 1922.
Ilann var vel meðvitaður um upp-
runa sinn af Snæfellsnesi og rækti
vel ætt sína.
Skarphéðinn var mikill tilfinn-
ingamaður og skapmaður. Þótt
hann hafi átt við líkamlega sjúk-
dóma að stríða var hann búinn
seiglu sem gerði honum kleift að
gjörbreyta lífsháttum sínum þannig
að ellin varð honum bærilegri en
ella hefði verið. Maður hafði jafnvel
á tilfinningunni að honum hefði tek-
ist að snúa dálítið á Elli kerlingu.
Ég held mér sé óhætt að segja að
síðustu árin hafi verið hamingjuár í
lífi þeirra Unnar.
Skarphéðinn var gestrisinn svo af
bar og einhvern veginn var eins og
hann væri ekki sáttur nema gestur
hans hefði annaðhvort þegið veit-
ingar eða gjöf. Þetta var þeim mun
mikilvægara sem hann hafði úr litlu
að spila, hann var fátækur á verald-
arvísu alla tíð. Hins vegar bjó hann
yfir stolti og sjálfsvirðingu og þehTÍ
auðlegð hjartans sem gerir alla
menn stóra. Fyrir mína hönd og
fjölskyldu minnar þakka ég frænda
mínum gjöfula samfylgd og við
sendum Unni og börnunum og fjöl-
skyldum þeirra innilegar samúðar-
kveðjur.
Óskar Guðmundsson.
Skarphéðinn bróðir hennar
mömmu er kvaddur í dag, en hann
er farinn til frelsara síns og foreldra
sinna. Að segja að maður á áttræð-
isaldri sé farin til foreldra sinna
kann að virka barnalegt en svo er
ekki. Afi og amma voru mjög trúuð
og kenndu börnum sínum Skarp-
héðni, Kristínu (Dídí) og Guðmundi
bænir sem lærast kynslóð eftir kyn-
slóð. Þótt margt hafi gengið á í lífs-
ins ólgusjó hjá Skarphéðni átti hann
alltaf sína barnstrú og var viss um
að hitta aftur foreldra sína í eilífu
lífi. Það var því við hæfi að hann
kveddi þetta líf á afmælisdegi
elskaðrar móður sinnar, 18. desem-
ber. Dauðastríð hans var stutt en
strangt og þjáningarfullt, því tók
hann eins og hetja, enda ekki í
fyrsta skipti sem dauðinn var nærri.
Óg þótt Héði hefði unnið marga
glímuna hlaut hann undan að láta í
þetta sinn.
Þegar hann mátti mæla í stríði
þessu snerist öll hans hugsun um
fjölskyldu sína og fyrst og fremst
um Unni, konu sína, og bað hann
börn sín að líta til með henni. Og
víst er ekki von til annars af þeim.
Ég hef þekkt Héða og Unni allt
mitt líf en svo mörgum minningum
hefur mamma deilt með mér að ég
sé hann einnig í gegnum þær. Ung-
an, kærulausan og djarfan, sem sá
framtíðina með björtum augum
stríðsáranna og lýðveldisins. Hann
hreifst af frelsi Ameríkana og sá að
fleira var til í heiminum en ok og
byrði íslenskrar alþýðu. En lífið fór
ekki alltaf ljúfum höndum um unga
manninn sem fyrrum dansaðí á tá
og hæl. Berklamir vom þá hinn
ægilegasti sjúkdómur sem laust
ungt fólk og þeir fóm illa með Héða.
Hann kom af Vífilsstöðum með ör á
líkama og sál.
Lífið var erfitt ungri fjölskyldu
og Héði barðist oft meira af vilja en
mætti, því aldrei vildi hann gefast
upp. Hann keyrði leigubíl mestan
hluta ævi sinnar en einnig vann
hann á Vellinum og sendi herinn
hann til New York til að læra við-
gerðir á sjálfskiptum bílum. Það
sýnir að þeir sáu í honum hæfileika
sem aldrei höfðu fengið að blómstra
hér. Heilsuleysi greip enn um lífs-
þráðinn. Þá sem nú var leiðin ekki
alltaf greið í gegnum velferðarkerf-
ið. Nóg um það. Þótt margt mæddi
á Skarphéðni átti hann einn stóran
fjársjóð en það var eiginkona hans
Unnur Guðjónsdóttir. í gegnum
þykkt og þunnt stóð hún við hlið
hans. Hversu þröngt sem þau
bjuggu bjó hún þeim ávallt fallegt
og hlýlegt heimili og þangað var
alltaf gott að koma.
Guðmundur frændi og mamma
fluttu ung með fjölskyldur sínar út
á land og var Héði þá einn systkin-
anna búsettur fyrir sunnan. Héði
og Unnur áttu fjögur börn sem
komust upp, Guðmund, Ólafíu, Elsu
og Lovísu, en eitt barn misstu þau í
vöggu. Frá bleyjualdri vorum við
Ólafia svo samrýndar að mitt heim-
ili var hennar og hennar mitt. Þeg-
ar mamma var að eiga yngstu börn-
in fór hún suður til Héða og Unnu,
þaðan á fæðingardeild og síðan aft-
ur til þeirra áður en hún kom heim.
Því höfum við systkinin átt hjá
þeim gott skjól. Nú um hátíðina
þegar ég hef hlýtt á jólaguðspjallið
og skort á gistirými koma þau hjón
alltaf í hugann, því hjá þeim var
alltaf rúm, hvernig sem á stóð, eng-
um var úthýst. Það er manni mín-
um, Ingvari, ógleymanlegt eitt sinn
er við komum nýtrúlofuð suður og
áttum ekki aur fyrir gistihúsi og ég
sagði það ekkert mál, við fengjum
inni hjá Héða og Unni. Þá bjuggu
þau í lítilli tveggja herbergja íbúð
með þrjú börn sín heima. „Þau hafa
ekkert pláss fyrir okkur,“ sagði
Ingvar og brá við, en auðvitað
brugðust þau hjón ekki trausti
mínu. „Elskurnar mínar, auðvitað
gistið þið hér, það er alltaf hægt að
finna pláss.“ Þá unnu þau strax ást
og virðingu Ingvars en oft áttum
við skjól hjá þeim fyrstu árin okkar
fyrir sunnan. Milli mömmu og
Skarphéðins og Unnar hafa ávallt
verið miklir kærleikar og eftir að
hún varð ekkja áttu þau margar
ferðir inn í Hafnarfjörð og oftar en
ekki með eitthvað í farteskinu sem
systur kynni að vanta eða gleddist
yfir. Þar sem Guðmundur bróðir
þeirra dó alltof ungur var sem þau
yrðu hvort öðru meira virði. Nú
hefur mamma kvatt báða bræður
sína, sem og eiginmann. Við bæna-
stund eftir andlát Héða fór prestur-
inn, séra Gunnar Matthíasson, með
Guðs orð, „Minn frið gef ég yður“,
og mamma segist hafa fundið frið
og fögnuð í hjarta sínu og þökk fyr-
ir allt og allt. Fyrir hennar hönd og
systkina minna þökkum við kynnin
við Skarphéðin og Unnu og börn
þeirra. Við biðjum Guð almáttugan
að styrkja þau í sorg sinni og gefa
þeim frið. Björgvin bróðir og fjöl-
skylda hans, sem nú dveljast er-
lendis, biðja fyrir kveðjur og þakk-
ir.
Unnur mín, megi minning um
góðan dreng lifa og bænir okkar
létta þér sorgina. Guð gefi dánum
ró en hinum líkn sem lifa.
Inga Dröfn Ármannsdóttir.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
VIKTORÍA JAFETSDÓTTIR,
Heiðargerði 23,
Reykjavík,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans mánu-
daginn 28. desember.
Jón Ágústsson,
Anna Jóhanna Jónsdóttir, Gunnar Gunnarsson,
Smári Jónsson,
Hugrún Fanney Sigurðardóttir, Jón Viktor Gunnarsson.
t
SIGRÍÐUR LOVÍSA BJÖRNSDÓTTIR,
áður til heimilis
í Laxagötu 2,
Akureyri,
er lést á Fjórðungssjúkrahúsi Akureyrar sunnu-
daginn 27. desember, verður jarðsungin frá
Akureyrarkirkju fimmtudaginn 7. janúar
kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hinnar látnu, er bent
á Kristniboðssambandið.
Aðstandendur.