Morgunblaðið - 05.12.1998, Qupperneq 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 1998 53
+ Einar Mag-nús
Ólafsson fædd-
ist að Láganúpi í
Rauðasandshreppi
12. júní 1913. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Patreksfjarðar 19.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Ólafur As-
björnsson, bóndi á
Láganúpi, og síðar
í Vesturbotni og
kona hans, Kristín
Magnúsdóttir.
Systkini Magnúsar
voru: 1) Guðný Kri-
stjana, húsfreyja á Sellátra-
nesi, gift Sveini Jónssyni,
bónda þar. 2) Helga, húsfreyja
Eins árs gamall flutti Magnús
með foreldrum sínum að Vestur-
botni í Patreksfirði, þar sem hann
átti heima nánast alla sína ævi. Föð-
ur sinn missti hann ungur, en bjó
lengi með móður sinni ásamt fóst-
bróður sínum og frænda, Kristni
Kristjánssyni. Heimilið í Vestur-
botni þótti til fyrirmyndar í sinni
sveit. Bændur í Botni byrjuðu
snemma að slétta tún sitt, byggðu
eitthvert glæsilegasta ibúðarhús
sveitarinnar og beisluðu nálægt fall-
vatn til þess að færa birtu og yl í
bæinn. Kristín í Botni var stjóm-
söm svo til var tekið og Magnús og
Kristinn annálaðir dugnaðarmenn.
Manga í Botni, eins og sveitung-
amir nefndu hann, var ýmislegt til
lista lagt og áttu framfarir utan
heimilis ekki síður hug hans en bú-
skapur í Vesturbotni. A morgni jarð-
ýtualdar gerðist hann handgenginn
þeim sem lögðu á ráðin og stjórnuðu
fyrstu framkvæmdum við vegagerð í
Vestur-Barðastrandarsýslu. Verk-
efnið var ögi'andi, að ryðja vegar-
slóða um brattar hlíðar, stórgrýtis-
urðir og um fjömr með sjó fram. Það
krafðist hugmyndaauðgi, kjarks,
bjartsýni og takmai'kalausrar þolin-
mæði. Þeir sem þekktu manninn,
hann Magnús í Botni, vissu að þetta
voru einmitt hans aðalsmerki. Sum-
ar eftir sumar lagði Mangi á ráðin
með verkstjóram Vegagerðar ríkis-
ins um það hvemig haga ætti vega-
lagningunni og stundum var hann
sjálfur ráðinn verkstjóri. Lengst af
stjómaði hann þó jarðýtunni, sem
hann átti sjálfur í félagi við frænda
sinni, Ólaf Sveinsson á Sellátranesi.
Þeh' frændur gáfu ýtunni nafnið
Sleipnir eftir hesti Óðins, sem lét
enga hindran standa í vegi fyrir sér,
enda fór fákur sá gjama um loftin
blá án mikiUar snertingar við móður
jörð. Síðar keyptu þeir ýtuna Ása-
Þór, sem verið hafði í eigu sýslunnar.
Vélar þessar þættu ekki beysin
verkfæri í dag, en þær stóðu þó fyrir
slíkri samgöngubyltingu þar vestra
að ennþá „sjást í hellum hófaforin",
þó að margir fyrstu vegirnir séu nú
aflagðir, svo sem hin illræmda Þing-
mannaheiði, sem kom mörgum svita-
dropanum út hjá þeim sem þar púl-
uðu með haka og skóflu.
Á sama hátt og Magnús varð
brautryðjandi á sviði samgöngu-
mála fór hann ekki troðnar slóðir í
öðrum gerðum eða hugsun. Hann
hélt óhikað fram ýmsum kenningum
og fullyrti marga hluti, sem viðmæl-
endum þóttu fjarstæðukenndir og
úr takti við allan raunveruleika.
Mótmæli og viðbárm- höfðu sjaldn-
ast nein áhrif á Manga, enda var
hans ánægja mest að koma mönn-
um út í ærlega kappræðu.
Þó er það svo í nútímanum, að
ýmsir hugsa til orða Magnúsar,
þegar nýir atvinnuhættir hafa tekið
við af þeim gömlu og hugsunarhátt-
ur fólks hefur tekið algjörum
stakkaskiptum að mörgu leyti.
Um miðjan aldur réðst hann í
verslunarrekstur, fyrst í smáum stíl
heima í Vesturbotni, síðan með því
að fjárfesta í „verslun á hjólum",
sem ferðaðist um allt land, og bauð
upp á jafnfjölbreyttan varning og
verkfæri, vítamín, fatnað og snyrti-
vörur, svo eitthvað sé nefnt. Lagði
á Patreksfirði, gift
Hirti Kristjánssyni
frá Hokinsdal. 3)
Ásbjörn, bóndi og
smiður í Skápadal
og síðast á Patreks-
firði kvæntur
Mörtu Vilhjálms-
dóttur. 4) Olafía,
húsfreyja á Pat-
reksfirði, gift Ein-
ari Einarssyni frá
Brekkuvöllum á
Barðaströnd.
Magnús var yngst-
ur systkina sinna
og lifði þau öll.
títför Magnúsar fór fram frá
Sauðlauksdalskirkju 28. nóv-
ember.
hann þessum ljósbláa glæsivagni
gjarna ekki langt frá heimaverslun í
hverju byggðarlagi, og var ekki ör-
gi'annt um að þeir sem þar réðu
húsum teldu hann ekki með aufúsu-
gestum. Samkeppni var þá ekki eitt
af boðorðum ráðamanna á þessu
sviði eins og síðar varð og Mangi í
Botni lenti víða í þrætum við heima-
menn um rétt sinn til verslunar og
viðskipta. Viðskiptavinir létu það
hins vegar ekki aftra sér, enda hafði
„Verslun Magnúsar Ólafssonar í
Vesturbotni“ upp á ýmislegt að
bjóða á lægra verði aðrir gátu boð-
ið. Ekki trúi ég að Magnús hafi þó
auðgast mikið á tiltæki þessu og yf-
irleitt fannst mér það ekki vera
hans tilgangur að hafa stóran hagn-
að af starfí sínu, hitt var meira um
vert að takast á við hið óþekkta,
reyna eitthvað, sem aðrir höfðu ekki
reynt. Hann var lengst af heilsu-
hraustur og lagði mikið upp úr því
að varðveita heilbrigði sitt með
hollu mataræði og hófsemi í lifnað-
arháttum. En ellin kemur öllum í
koll, þótt vel sé varist, og Magnús
varð að lúta því að vera alfarið upp
á aðra kominn síðustu árin. Dvaldi
hann þá á sjúkrahúsi Patreksfjarð-
ar í skjóli hjúkrunarfólks þar. Nú er
hann allur og með honum horfinn
eftirminnilegur persónuleiki, sem
vert er að geymist sem lengst í
minningu þeirra sem hafa kjark og
þolinmæði til þess að feta ótroðnar
slóðir og láta úrtölumenn ekki telja
sér hughvarf frá spennandi við-
fangsefnum.
Blessuð sé minning Magnúsar í
Botni og sendi ég ættingjum hans
öllum samúðarkveðjur við fráfall
hans og jarðarfór.
Sigurjón Bjarnason
frá Hænuvík.
Laugardaginn 28. nóvember síð-
astliðinn var jarðsettur frá Sauð-
lauksdalskirkju frændi okkar
Magnús Ólafsson frá Vestur-Botni
við Patreksfjörð.
Þar sem við systurnar fylgjum
honum ekki þennan síðasta spöl,
Iangar okkur að senda honum nokk-
ur síðbúin kveðjuorð og þakka fyrir
gömul og góð kynni.
Fyrstu kynni okkar af Magnúsi
voru þegar hann kom að Deildará
en þá var hann að vinna við að ýta
upp veginum eftir Múlasveitinni en
hann var ýtustjóri og sá um frum-
gerð þessa vegar.
Auk þess að koma í heimsókn til
pabba en þeir voru systkinabörn
Magnús og pabbi, var erindið að fá
þá sem eldri var af okkur systran-
um til að elda matinn fyrir ýtu-
mennina sem voru tveir auk Magn-
úsar og báðir frændur okkar.
Eins og satt var, sagði pabbi að við
kynnum ekkert að elda og hefðum
frekar verið aldar upp við útistörf en
innivinnu. En Magnús frændi lét sig
ekki með sitt erindi og endirinn vai'ð
sá, að með mig, þá eldri fór hann í
tjöldin, sem þá vora í sunnanverðum
Vattardal. Þar hjálpuðumst við Mar-
inó að við eldamennskuna undir leið-
sögn Magnúsar.
Marinó var þá að byrja sína
fyrstu ýtuvinnu með tilsögn frá
Magnúsi og Óla.
Minnisstæðastai' í eldamennsk-
unni urðu mér vestfirsku hveitikök-
urnar, sem Magnús kenndi okkur
að baka.
Magnús var þolinmóður vinnu-
veitandi og umbuðarlyndur þótt
ekki væri matseldin alltaf upp á það
besta. Þarna var frekar gert að
gamni sínu yfir því sem miður fór
en að skammast út af hlutunum.
Magnús hafði gott auga fyrir því
sem spaugilegt var og oft var glatt á
hjalla hjá okkur. Hann átti líka létt
með að kasta fram vísu ef því var að
skipta.
Það var gaman að sjá veginn
potast áfram dag frá degi og fá að
upplifa það að vera þarna þegar
vegurinn náði saman og fært var
suður.
Þessir frændur okkar, sem tveir
eru nú fallnir frá, voru allir sérstak-
ir öðlingsmenn og minningin um
þennan tíma hefur alltaf skipað
vissan sess í hugum okkar systra.
Sú yngri tók við matseldinni eftir
eitt og hálft sumar og var lengi
ráðskona í vegavinnunni.
Magnús var sérlega laginn ýtu-
maður og útsjónarsamur við alla
vegagerð enda varð hann fljótlega
eftir að vegurinn náði saman, verk-
stjóri í vegavinnunni.
Það má raunar segja um Magnús,
að hann hafi á margan hátt verið á
undan sinni samtíð. Hann var svo
hugmyndaríkur og mikill fram-
farasinni.
Hann talaði oft um það við okkur,
að skynsamlegt væri að leggja veg-
inn í Vattarfirðinum nær sjónum
eins og nú er að hluta til búið að
gera.
Margar ferðir fór frændi okkar
með okkur systurnar í bílnum sín-
um og taldi ekki eftir sér að keyra
okkur hvort sem var á skemmtun
eða eitthvað annað.
Magnús átti á þessum tíma
Willys-jeppa, sem var einn af fyrstu
bflum sem komu þama vestur, ef
ekki bara sá fyrsti.
Eftir að Magnús hætti í vega-
vinnunni var hann mikið með bíl
sem hann innréttaði sem verslun og
fór þá víðs vegar um landið og seldi
vörur.
Hann hafði líka mikinn áhuga á
lax- og silungsrækt og ræddi oft
þau mál við okkur þegar hann kom í
heimsókn hér fyrir sunnan.
Hann hafði mikinn áhuga á að
stífla suma firðina í Austur-Barða-
strandarsýslu og stytta þar með
þjóðveginn suður og gera aðstöðu
fyrir fiskirækt fyrir innan.
Magnús gerði nokkrar tilraunir
með fiskirækt i Vestur-Botni en
þær tilraunir tókust ekki vel þó að
hann legði mikla vinnu í þær.
Síðustu árin voru Magnúsi erfið
vegna veikinda og var því hvíldin
kærkomin þegar hann andaðist á
sjúkrahúsinu á Patreksfii’ði í lok
nóvember.
Við biðjum Magnúsi blessunar
Guðs og vitum að hann hefur átt
góða heimkomu í dýrðarríki Drott-
ins.
Ættingjum og vinum vottum við
samúð.
Systurnar frá Deildará.
Skilafrestur
minning-
argreina
EIGI minningai'gi'ein að birtast
á útfaræ'degi (eða í sunnudags-
blaði ef útfór er á mánudegi), er
skilafrestur sem hér segir: I
sunnudags- og þriðjudagsblað
þai-f gi-ein að berast fyrir hádegi
á fóstudag. í miðvikudags-,
fimmtudags-, fóstudags- og laug-
ardagsblað þai-f gi'einin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrir birtingai'dag. Berist
grein eftir að skilafrestm' er út-
runninn eða eftir að útför hefur
farið fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
EINAR MAGNUS
OLAFSSON
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
RAGNA EIRÍKSDÓTTIR,
Sléttuvegi 13,
Reykjavík,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur fimmtudaginn
3. desember.
Útförin auglýst síðar.
Sigursteinn Sævar Hermannsson, Anna Þórarinsdóttir,
Jóhann Bragi Hermannsson, Guðrún Ingadóttir,
Eríkur Rúnar Hermannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær faðir okkar,
ÁRNI Þ. EGILSSON
loftskeytamaður,
Sólheimum 25,
Reykjavík,
andaðist á Landakotsspítalanum fimmtudag-
inn 3. desember.
Örnólfur Árnason,
Margrét Árnadóttir,
Olga Guðrún Árnadóttir.
+
Elskulegur eiginmaður minn og faðir,
ÁRNI INGVARSSON,
lést sunnudaginn 29. nóvember sl.
Always in our heart.
Alltaf í hjarta okkar.
Hedi Ingvarsson,
Peter Horst Ingvarsson,
Ástralíu.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar og afi,
SIGURÐUR S. SIGURÐSSON,
Hólabraut 6,
Hafnarfirði,
er látinn.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Matthildur Pálsdóttir,
börn og barnabarn.
+
Minningarathöfn um eiginmann minn, föður
okkar, tengdaföður og afa,
JÓN HARALDSSON
frá Einarsstöðum,
Vopnafirði,
sem lést á gjörgæsludeild Landspítalans 30.
nóvember, fer fram frá Fossvogskapellu mánu-
daginn 7. desember kl. 10.30.
Jarðarförin fer fram frá Hofskirkju í Vopnafirði
miðvikudaginn 9. desember kl. 13.00.
Þeir sem vilja minnast hins látna eru beðnir að láta Minningagjafasjóð
Landspítala íslands njóta þess.
Hildigunnur Valdimarsdóttir,
Pétur Valdimar Jónsson,
Lára Jónsdóttir, Jón Gunnar Guðlaugsson,
Haraldur Jónsson, Kristbjörg Erla Alfreðsdóttir,
Vigfús Hjörtur Jónsson, Margrét Aðalsteinsdóttir,
Jón Trausti Jónsson, Vilborg Anna Árnadóttir,
Grétar Jónsson, Guðbjörg Pétursdóttir
og afabörn.