Morgunblaðið - 14.08.1997, Blaðsíða 44

44 FIMMTUDAGUR 14. ÁGÚST 1997
MINNIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Albert Óskars-
son, rafeinda-
virki, fæddist í
Reylqavík 18. jan-
úar 1954. Hann lést
á heimili sínu hinn
5. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hans: Stefanía Ei-
ríks Karelsdóttir,
húsmóðir, fædd í
Reykjavík 10.2.
*M930, lést á Vífils-
staðaspítala hinn
19. apríl sl., og Ósk-
ar Gunnar Samp-
sted, prentari,
fæddur í Reykjavík 3.12. 1930.
Systur Alberts eru Gunnhildur
Amelía, f. 22.3. 1956, sambýlis-
maður Gunnar Antonsson, og
Bryndís, f. 22.3. 1956.
Elsku pabbi minn, mig langar
að kveðja þig með fáeinum orðum.
Eg veit í hjarta mínu að við hitt-
umst hinum megin einhvern tím-
ann, og vil ég vitna í spakmælabók
Gunnþórs Guðmundssonar sem ber
beitið óðurinn til lífsins. „Þó að
margur fullyrði: Aldrei kemur aft-
ur, það sem var. Þá vitum við lítið,
nema leið okkar liggi aftur um svip-
aðar slóðir." En lífíð heldur víst
áfram, og ég veit að þó þú sért
farinn úr heimi þessum vildir þú
síst að ég héldi ekki lífinu ótrauð
áfram, vera hamingjusöm og lifa
lífinu lifandi, reyna að njóta hvers
dags að einhverju leyti, hlúa að
minni framtíð og láta gott af mér
leiða, og veit ég hvers þú svo sann-
lega væntir mér til handa í þeim
■^fcium, elsku pabbi minn, því þú
vildir mér allt hið besta í þessu lífi.
Núna þegar þú ert farinn, þá flykkj-
ast minningarnar að og hugsa ég
núna hversu fegin ég er að hafa
komið fyrr heim úr dvöl minni frá
Bandaríkjunum en áætlað var,
þannig að úr varð yndisleg og vel
heppnuð ferð með þér og afa og
fleiri fjölskyldumeðlimum um sl.
verslunarmannahelgi. Þú svo hress
og kátur á glænýja jeppanum þínum
og er gott að hugsa til þess núna,
þessa hvað erfiðustu daga lífs míns,
fyrst amma og svo þú, svona ung-
ur, en svo er sagt: að þeir deyja
ungir sem guðirnir elska, og trúi
ég því að þú hafir verið kallaður
fWS einhverra æðri starfa. Í lokin,
pabbi minn, þó að söknuðurinn beri
mig ofurliði og að sársaukinn sé
óbærilegur þá vona ég og verð að
trúa að, eins og einhver segir,
tíminn einn lækni sárin, og líka að
einnig á ég góða að, sem styrkja
mig yfir erfiðasta hjallann.
Pabbi minn. Megi guð geyma þig
og mun minning þín lifa í hjarta
mínu um ókomna framtíð.
Drottinn vakir, drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
',T*>Drottinn elskar - drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(S. Kr. Pétursson.)
Megi guð einnig styrkja ykkur
öll, elsku afi minn, frænkur, elsku
mamma mín, önnur skyldmenni,
vinir og kunningjar hins látna.
Þín elskandi dóttir,
Lísa.
Albert giftist
Ingibjörgu Braga-
dóttur 30.12. 1978
og eignuðust þau
eina dóttur, Elísa-
betu Stefaníu, f.
11.5. 1979. Þau slitu
samvistir.
Eftir landspróf
hóf Albert nám í
símvirkjun (raf-
eindavirkjun) hjá
Pósti og síma, eftir
sveinspróf starfaði
hann fyrst hjá hús-
stöðvadeild, því
næst hjá sjálfvirku
símstöðinni við Austurvöll en
seinustu árin hjá farsímadeild.
Útför Alberts fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Mig langar til þess _að minnast
Alberts frænda míns Óskarssonar,
sem lést hinn 5. ágúst sl., langt um
aldur fram. Fyrir mér var Albert,
eða Alli, eins og ég kallaði hann
alltaf, dálítið meira en bara frændi.
Við vorum tengdir sterkum böndum.
Sérstaklega á yngri árum. Það var
mikill samgangur milli fjölskyldna
okkar, með gagnkvæmum heim-
sóknum, styttri sem lengri ferðum
og annarri samveru. Alli var um sjö
mánuðum eldri en ég. Fyrir mér sem
bami var þetta töluverður aldurs-
munur, sem kom mest fram í virð-
ingu fyrir frænda mínum, verkkunn-
áttu og öðrum hæfíleikum hans.
Eftir því sem við stækkuðum fór ég
auðvitað að hafa mig meira í
frammi, og við vorum stundum
ósammála um hvemig ætti að leysa
þau verkefni sem við fengumst við
hverju sinni. En alltaf náðum við
sáttum og gleymdum fljótt því sem
við vomm ósáttir um. Við stóðum
saman þegar á þurfti að halda, við
ýmsar þær aðstæður sem upp geta
komið milli bama. Þegar ég lít til
baka og rifja upp samvera okkar
sé ég fyrir mér hjálpsaman dreng,
duglegan við að skipuleggja og ekki
síst við að leysa erfíð og flókin verk-
efni. Alli valdi sér seinna lífsstarf
sem einmitt krafðist slíkra hæfíleika.
Þegar komið var fram á unglings-
ár lágu leiðir okkar sjaldnar saman
en áður. Áhugamálin, kunningjarnir
og skólaganga tóku sinn toll, eins
og gengur. Það hafði einnig sín
áhrif að fjölskyldan flutti úr Gnoðar-
voginum í Hraunbæinn, og því varð
töluvert Iengra á milli. En það breytti
ekki grandvallaratriðunum í tengsl-
um okkar, sem höfðu mótast á mikil-
vægu skeiði í lífi okkar.
Systkinin voru þijú, og var Alli
elstur þeirra. Fjölskylduböndin voru
sterk og var mér tekið sem einum
úr fjölskyldunni þegar fundum okk-
ar bar saman. Hjálpsemin og greið-
viknin var sú sama, hvort sem átti
í hlut Alli, foreldrar hans, eða tví-
burasysturnar.
Tengsl Alla við fjölskyldu sína
héldust áfram traust og góð eftir
að hann fluttist að heiman og stofn-
aði sína eigin fjölskyldu. Foreldrar
Alia studdu hann dyggilega í því
sem hann tók sér fyrir hendur og
voru honum stoð og stytta þegar á
þurfti að halda. Eftir hjúskaparslit-
in ólst dóttirin, Lísa, að mestu upp
hjá föðurforeldrum sínum. Síðustu
árin bjó Alli einnig í foreldrahúsum,
ásamt dóttur sinni.
Það var minni samgangur milli
okkar Alla eftir að ég fluttist út á
land, og seinna utan. Þegar við
höfðum samband, sem var oftast
símleiðis síðustu misserin, var sleg-
ið á létta strengi og hent gaman
að ýmsu því sem við höfðum brallað
saman hér áður fyrr.
Á stundu sem þessari birtast
ýmis skemmtileg minningabrot frá
barnæskunni, samvera í Vatna-
skógi, ferðalagi til Bandaríkjanna
og ýmsum öðram uppákomum, sem
væri hægt að skrifa langt mál um.
Það sem upp úr stendur af þessu
er minning um léttleika, húmor og
góðvilja. Þessa eiginleika hafði Alli
til að bera í ríkum mæli.
Það er skammt stórra högga á
milli í fjölskyldunni. Ekki era liðnir
nema rúmlega þrír mánuðir síðan
móðir Alla, Stefanía, eða Stebba,
eins og ég kallaði hana, lést eftir
langvinn og erfíð veikindi. Missir
föður Alla, Öskars, dótturinnar Lísu
og systra Alla er því mikill. Það er
ekki hægt að skilja það þegar svo
ungur maður er hrifínn í burtu svo
skyndilega. Samúð mín og hugur
er hjá Ijölskyldu Alla og öðrum
nánum aðstandendum hans, sem
eiga um sárt að binda. Með þessum
orðum kveð ég frænda minn og
vin, Albert Óskarsson, sem svo
ungur hvarf frá okkur. Hann var
drengur góður, og mun minning
hans að eilífu lifa.
Brynjar Eiríksson.
Eftir að ég fékk fréttir af láti
Alla vinar míns fóra minningar að
streyma fram. Mig langar til að
skrifa um stundirnar sem við Alli
áttum saman sem unglingar og
fram á fyrstu fullorðinsárin.
Við áttum báðir heima í Árbæn-
um en vorum í Vogaskóla. Þar vor-
um við í sama árgangi og sama
bekk síðusta árið okkar í gagn-
fræðaskóla. Alla gekk vel í skóla
og var meðal efstu í bekknum á
gagnfræðaprófi.
Hann átti afmæli snemma á árinu
og fékk bílprófið á undan okkur
flestum og kom gjaman á Moscvitch
foreldra sinna í skólann. Eftir skóla
var stundum farið í bíltúr, t.d. Hafra-
vatnshringur á Moscvitshinum og
ég sem var yngri í árinu og próflaus
fékk stundum að keyra.
Á laugardögum á fyrstu áram
eftir bílpróf vora bílarnir bónaðir
og þrifnir. Oft tókum við, í samein-
ingu, bíla okkar og feðra okkar í
gegn, það gat verið 6-8 tíma törn
því þetta varð að vera vel gert.
Ekki var notað annað en Mjallarbón
þótt erfíðara væri, enda stirndi á
bílana eftir meðferð okkar. Þegar
Cortínan mín varð vélarvana hjálp-
aði Alli mér að losa vélina upp úr
húddinu, rífa hana í sundur og
senda í viðgerð. Þegar hún svo kom
aftur úr viðgerð var hún sett niður
og öllu raðað á hana og sett í gang.
Sennilega hefði þetta bjartsýn-
isflipp aldrei gengið hjá okkur ef
Óskar, pabbi hans, hefði ekki haft
hönd í bagga og leiðbeint okkur.
Ég man þegar Alli kom að sýna
mér fyrsta jeppann sem hann eign-
aðist. Það var Willys með tréhúsi. Á
honum flæktumst við um nágrenni
bæjarins. Oft bar það við ef veður
versnaði að AIli hringdi og sagði
„það er vitlaust veður og ófært uppi
á heiði, eigum við að fara?“, og þá
var lagt í hann með skóflu og kaðal
en sjaldan teflt í mikla tvísýnu, það
var ekki í hans karakter.
Ekki voru allar ferðir til fjár. Við
fórum nokkrar ferðir saman á skíði
í Jósepsdal. Eitt sinn vorum við þar
yfir helgi og bratumst upp að skála
á jeppanum og þóttumst miklir
menn. í hossingnum á leiðinni losn-
aði rafgeymirinn og brotnaði og var
því ekki hægt að starta í gang.
Þetta var gamall jeppi með 6 volta
geymi og ekki var hægt að nota
geymi úr öðrum bílum á staðnum,
því varð að kalla eftir nýjum geymi
úr bænum. Óskar, pabbi Alla, kom
með nýjan geymi og bar hann ein-
hvernveginn alla leið inn í dal og
hjálpaði okkur að setja í bílinn.
Það var svo stoltur Alli sem kom
einn góðan veðurdag á splunkunýj-
um Willys, 6 cyl. með blæju. Æðsti
draumur hans til margra ára var
orðinn að veraleika. Jeppadellan var
komin í algleyming. Það varð síðan
úr að í starfí hans þurfti hann að
aka öflugum torfærubílum hjá Pósti
og síma á fjöllum þannig að hann
hefur svo sannarlega fengið starf
við sitt hæfi.
Við unnum saman um tíma hjá
pabba mínum og þá bættust í hóp-
inn aðrir vinnufélagar, Maggi og
Hemmi. Enn var ýmislegt brallað
eins og gengur á þessum árum.
Við stunduðum næturlífð saman og
alltaf var passað upp á að að
minnsta kosti tveir af fjóram úr
hópnum væru ökuhæfir eftir böll,
oft var Alli annar þeirra. Þannig
gátu menn haldið hópinn eftir böll
þó að aðilar af hinu veikara kyni
bættust í hópinn. Enda gerðist það
sem til var sáð, að ég hitti konu-
efni mitt og upp úr því fækkaði
samverastundum okkar en þær
vora þó ófáar bíóferðirnar og bíltúr-
arnir sem Alli fór með okkur Siggu.
Það fór ekki hjá því að ég kynnt-
ist fjölskyldu Alla vel og hef búið
að þeim kynnum æ síðan. Fjöl-
skylda Alla var hans bakhjarlar og
vinir. Alltaf var hún til reiðu ef eitt-
hvað bjátaði á. Móðir Alla, Stefan-
ía, er nýlátin og við jarðarför henn-
ar töluðum við Alli um að hann liti
við hjá mér í kaffi fljótlega til að
spjalla en ekki vannst tími til þess.
Það er með söknuði að ég kveð
kæran vin. Ég votta ykkur samúð
mína Elísabet Stefanía, Óskar,
Gunný og Biddý.
Éinar Gylfason.
Fréttin barst undir lok vinnu-
dagsins, Albert er dáinn! Maður
skildi það ekki þá og skilur það
varla enn. Eiginlega býst maður við
því á hverri stundu að hann komi
inn úr dyrunum með bros á vör og
einhveija stríðnislega athugasemd.
Albert var fínn strákur, góður
félagi og ávallt hrókur alls fagnað-
ar. Hann var alltaf tilbúinn til að
aðstoða félagana ef þeir þurftu ein-
hvers með, hvort sem það var í vinn-
unni eða utan hennar. Ef einhver
þarfnaðist aðstoðar var hringt í Al-
bert, hann svaraði í símann á öllum
tímum sólarhringsins og rejmdi ætíð
að leysa hvers manns vanda.
Albert hóf nám í símvirkjun hjá
símanum í janúar 1974. Hann byij-
aði strax eftir símvirkjanám að
vinna á sjálfvirku stöðvunum en
síðustu 10 árin vann hann á Radíó-
sendistöðvum sem nú heitir Far-
símadeild. Hann eignaðist marga
vini og félaga á þessum árum.
Kynnin voru mismikil eins og geng-
ur og gerist, en marga af sínum
bestu vinum átti Albert meðal
vinnufélaganna.
Samstaða vinnufélaganna var
mjög góð og komum við oft saman
utan vinnutímans, m.a. til æfinga
og í hinar frægu ferðir Háskageng-
isins. Við áttum eftir að gera svo
margt saman, fara Fimmvörðuháls-
inn, í veiðiferð á Arnarvatnsheiðina
og í vetrarferð á nýja jeppanum
þegar búið væri að breyta honum.
Við hefðum viljað njóta samvist-
anna við Albert lengur, en úr því
að svo varð ekki, verðum við að leita
huggunar í minningum um góðar
stundir með honum jafnt í vinnu sem
utan. Einnig minnumst við þess að
það voru mikil forréttindi að fá að
kynnast slíkum afbragðs dreng. Við
viljum votta aðstandendum Alberts
okkar dýpstu samúð. Berti, við sökn-
um þín. Bestu kveðjur.
Vinnufélagar hjá símanum.
Látinn er langt fyrir aldur fram
yndislegur frændi minn, Albert, svo
stuttu á eftir móður sinni, Stefaníu,
sem lést síðastliðið vor eftir lang-
varandi veikindi. Margs er að minn-
ast en minningarnar verða geymdar
í hjörtum okkar.
Á stundu sem þessari er gott að
vitna í Spámanninn sem sagði svo
rétt: „Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn og þú
munt sjá að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.“
Elsku Diddi minn og Ijölskylda,
þið hafið misst svo mikið að ég finn
LEQSTEINAR
Marmari ♦ Granít ♦ Blágrýti ♦ Gabbró
í slensk framleiðsla
Sendum
myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4 - Revkjavik
simi: 5871960-fax: 587 1986
ALBERT
ÓSKARSSON
engin orð sem gætu fyllt það tóm,
þó bið ég góðan guð að hjálpa ykk-
ur á þessari erfíðu stundu.
Blessuð sé minning þeirra.
Guð geymi ykkur,
Lára (Dídí).
Með þessum örfáu orðum vil, ég
minnast hins góða vinar míns og
fyrrverandi mágs, Alberts Óskars-
sonar. Það er oft skammt stórra
höggva á milli segir máltakið. Það
hefur fjölskylda Alberts fengið að
reyna seinustu misserin, seinast
þegar ég hitti Albert fyrir örfáum
mánuðum var það við jarðarför
móður hans, Stefaníu, sem hafði
glímþ við mikil veikindi í nokkur
ár. Á þeirri stundu hefði mig aldrei
grunað að ég ætti ekki eftir að hitta
vin minn Albert aftur, þennan mann
í blóma lífsins sem löng og farsæl
ævi virtist blasa við. En örlögin eru
fljót að grípa inn í líf okkar allra
og eftir sitja minningarnar um mik-
inn öðlingsdreng og góðan vin sem
alltaf var tilbúinn að hjálpa öllum
í kringum sig ef á þurfti að halda.
Frá upphafi tókst með okkur
Albert góður vinskapur sem hélst
æ síðan, ég mun ætíð minnast hinna
góðu stunda með honum bæði með-
an ég bjó erlendis og hér heima.
Elsku Lísa frænka, Óskar, og
fjölskylda, megi Guð styrkja ykkur
og hughreysta í þessum sára sökn-
uði. Við höfum þó alltaf allar góðu
minningarnar.
Bragl Þór.
Hún var sorgleg fréttin sem fjöl-
skyldunni barst síðastliðinn mið-
vikudagsmorgun austur í Hraun-
borgir. Síminn hringdi og okkur var
tilkynnt að Albert vinur okkar væri
látinn. Andlát hans bar skjótt að,
hann var einungis 43 ára gamall
og hafði ekki kennt sér meins. Það
er erfitt að sætta sig við þegar
menn á besta aldri eru hrifnir úr
hringiðu lífsins öllum á óvart, yfir
mann hellist reiði, sorg og tómleiki.
Ég kynntist Albert haustið 1983.
Hann starfaði þá sem rafeindavirki
á sjálfvirku símstöðinni í miðbæ,
en ég var þar í starfsnámi. Við
vorum ungir menn, ég um tvítugt
en hann um þrítugt. Þrátt fyrir
þennan aldursmun tókust með okk-
ur góð kynni og fljótlega fann ég
að þarna fór traustur og góður
drengur. Ég mun minnast með
þakklæti þeirra stunda er áttum við
saman. Hann var góður og um-
hyggjusamur vinur, vinur sem
spurði ávallt um líðan allra í fjöld-
skyldunni og kvaddi aldrei án þess
að biðja fyrir kveðjur til allra.
Mig langar að kveðja vin minn
með erindum úr kvæði Guðmundar
Böðvarssonar, Þakklæti:
Fennir í fótspor
ferðamanna,
svo í heimhaga
sem í hágöngum,
fljótt í sum,
seinna í önnur,
loks í allra eins.
Einn er hver á vegi
þó með öðrum fari,
einn i áfanga
þó með öðrum sé,
einn um lífsreynslu,
einn um minningar,
enginn veit annars hug.
Samt er í samfylgd
sumra manna
andblær friðar
án yfirlætis,
áhrif góðvildar,
inntak hamingju
þeim er njóta nær.
Því skal þér, bróðir,
þessi kveðja
allshugar send
þó orðfá sé,
því skulu þér
þökkuð, bróðir,
öll hin liðnu ár.
Við hjónin vottum dóttur, föður,
systrum og öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúð og megi guð
styrkja þau í sorginni.
Brynjólfur og Auður.