Morgunblaðið - 01.07.1997, Blaðsíða 44

, 44 ÞRIÐJUDAGUR 1. JÚLÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Eyvör Ingi-
björg Þorsteins-
dóttir var fædd i
Reykjavík 2. októ-
ber 1907. Hún lést
á Hrafnistu í Hafn-
arfirði 21. júní síð-
astliðinn. Heimili
hennar var á Hjarð-
arhaga 46, Reykja-
vík. Foreldrar
hennar voru hjónin
Þorsteinn Júlíus
Sveinsson, skip-
sljóri og erindreki
Fiskifélags íslands,
f. 18. júlí 1873, d.
12. nóv. 1918, og Kristín Tóm-
asdóttir, húsfreyja, f. 14. apríl
1874, d. 2. febrúar 1965. Syst-
kini Eyvarar: 1) Svava, kenn-
ari, f. 12. nóv. 1901, d. 18. febr-
úar 1990, 2) Viggó Kristinn,
verslunarm., f. 2. júní 1903, d.
10. sept. 1941, kvæntur Mar-
gréti Halldórsdóttur, húsmóð-
ur, f. 27. maí 1906, d. ll.des.
1939, 3) Kristrún, húsmóðir, f.
9. mars 1914, gift Gunnari Jó-
hannesi Cortes, lækni, f. 21.
okt. 1911, d. 22. apríl 1961, 4)
Þorsteinn Halldór, skrifstof-
um., f. 25. des. 1917, d. 5. ág-
úst 1990, kvæntur Kristínu Sig-
urbjörnsdóttur, hús-
móður, f. 8. ágúst
1923, d. 30. maí 1995.
Hinn 15. okt. 1938
giftist Eyvör Oddi
Jónssyni, fram-
kvæmdastjóra Mjólk-
urfélags Reykjavík-
ur, f. 15. júlí 1892,
d. 7. nóv. 1975, for-
eldrar hans voru
hjónin Jón Oddsson,
bóndi og útvegsmað-
ur á Álftanesi, Álfta-
neshreppi, Mýra-
sýslu, f. 17. júlí 1857,
d. 18. jan. 1895, og
Marta María Níelsdóttir, hús-
freyja, f. 18. nóv. 1858, d. 13.
nóv. 1941. Eyvör og Oddur eign-
uðust þrjú börn: 1) Jón, hæsta-
réttarlögm., f. 5. janúar 1941,
kvæntur Valgerði Báru Guð-
mundsdóttur, f. 20. febrúar
1936, börn þeirra eru: Guð-
mundur Baldursson, lögreglu-
maður, Kirkjubæjarklaustri, f.
24. mai 1954, maki Bonnie Lauf-
ey Dupuis, f. 23. mars 1954, þau
eiga fimm börn; Björgvin, hér-
aðsdómslögm., f. 17. mars 1964,
maki Sigríður Dóra Magnúsdótt-
ir, heilsugæslulæknir, f. 13. maí
1959, þau eiga eina dóttur;
Kristín Anna, nemi í þroska-
þjálfun, f. 7. júlí 1969, hún á
tvö börn. 2) Kristín, hjúkrunar-
fræðingur í Ósló, f. 28. apríl
1945, gift Odd Roald Lund,
viðskiptafr., f. 11. ágúst 1944,
börn þeirra eru: Gústav, nemi,
f. 2. apríl 1975; Gunnhildur
Eyja, nemi, f. 21. nóv. 1979.
3) Marta María, kennari, f. 3.
ágúst 1950, gift Þórði Magnús-
syni, framkvæmdastjóra, f. 15.
maí 1949, synir þeirra eru:
Árni Oddur, forstöðumaður, f.
7. apríl 1969; Magnús Geir,
leiksljóri, f. 7. okt. 1973; Jón
Gunnar, nemi, f. 14. febrúar
1980.
Eyvör ólst upp í Garðhúsum
á Bakkastíg 9 í Reykjavík og
lauk prófi frá Kvennaskólanum
í Reykjavík. Hún starfaði við
Laugavegsapótek í Reykjavík,
var við nám og störf í Engiandi
og Danmörku og tók síðan við
gleraugnadeild Laugavegsapó-
teks þar til hún hóf störf á
skrifstofu Mjólkurfélags
Reykjavíkur. í sumarleyfum
sínum var Eyvör leiðsögumað-
ur erlendra ferðamanna á Is-
landi. Frá árinu 1938 hefur
Eyvör verið húsmóðir, fyrst á
Víðimel 49, siðan Grenimel 25
og síðustu nítján árin á Hjarð-
arhaga 46.
Útför Eyvarar Ingibjargar
fer fram frá Dómkirkjunni í
Reykjavík í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
góða viðkynningu og leiðbeiningar
á lífsbrautinni. Einnig vil ég þakka
henni fyrir elsku og umhyggju
sýnda langömmubörnunum, barna-
börnum okkar Jóns, sem eru börn
Guðmundar og Bonniar; Bragi,
María Sjöfn, Styrmir Þór, Valgerð-
ur Bára og Jón Baldur, börn Kristín-
ar Önnu og Kristins; Gunnar Jón
og Helga María og barn Björgvins
og Sigríðar Dóru; Margrét Erla.
Ég þakka starfsfólki Hrafnistu í
Hafnarfirði frábæra og nærfærna
aðhlynningu, sem Eyvör mat mikils.
Lýk ég þessum orðum með tveim
erindum úr Hulduljóðum Jónasar
Hallgrímssonar, sem hún hafði yndi
af:
Smávinir fagrir, foldar-skart,
fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
Prýðið þér lengi landið það,
sem lifandi guð hefir fundið stað
ástarsælan, því ástin hans
allstaðar fyllir þarfir manns.
Faðir og vinur alls, sem er!
annastu þennan græna reit;
blessaðu faðir! blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley! sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig;
hægur er dúr á daggar-nótt;
dreymi þig ljósið, sofðu rótt.
Blessuð sé minning Eyvarar Ingi-
bjargar Þorsteinsdóttur.
Valgerður Bára
Guðmundsdóttir.
EYVÖRINGIBJÖRG
, ÞORSTEINSDÓTTIR
Fáein kveðjuorð til elskulegrar
tengdamóður minnar, Eyvarar Ingi-
bjargar Þorsteinsdóttur, sem í frið-
sæld kvaddi eftir eins árs veikindi,
sem hún bar mjög vel, því andlegur
lífsþróttur hennar var óbugaður
nánast til hins síðasta, en líkaminn
ekki eins sterkur, í eitt ár er hún
búin að beijast hetjulegri baráttu.
Fyrir ári um þetta leyti var hún að
hafa áhyggjur af því hvort gengi
nú vel að fá ökuskírteinið endurnýj-
að og keyrði bílinn sinn af miklu
öryggi allt sem hún þurfti, var ekki
mikið fyrir að biðja um aðstoð, spil-
aði brids við vinkonur sínar tvisvar
1
Krossar á íeiði
RySfrítt stóí - varaníegt efni,
Krossamir em framleiddir
úr hvíthúðuðu, ryðfríu stáíi.
Minnisvarði sem etidist
um ókomtta tíð.
Sóíkross m/geisíum.
Hœð 100 sm.frá jörðu.
Tvöfotíur hross.
Hœð 110 smfrá jörðu.
Hringið í síma 431-1075 og fáið litabækling.
BLIKKVERK
Dalbraut 2, 300 Akranesi.
Sími 431 -1075, fax 431 -3076
í viku og mundi allt sem hún vildi
muna.
Atgervi og mannkosti átti hún
ekki langt að sækja, faðir hennar,
Þorsteinn, skipstjóri og
dannebrogsmaður, hafði orð á sér
fyrir greiðvikni og framsýni, mjög
vel ritfær, ritaði m.a. í Isafold og
Ægi um menntun og kjör sjó-
manna, hafnarmál og slysavarnir,
m.a. hvatamaður að stofnun slysa-
varnafélags. Móðir hennar, Kristín,
verður ekkja 1918, þá með fimm
börn, það elsta 17 ára og yngsta 4
ára, segir það mikið hennar dugnað-
arsögu, að hún á þessum erfiðu tím-
um ein og óstudd hélt saman heimil-
inu, kom upp börnum sínum og öll-
um til mennta. Framganga tengda-
móður minnar einkenndist af þess-
um eiginleikum. í veikindum hennar
komu ekki síst sterkt fram allir
hennar góðu eiginleikar, aldrei
heyrðist hún kvarta, henni liði vel,
allir væru svo elskulegir við hana
og nú færi þetta allt að lagast, hún
var sannkölluð dama fram i fingur-
góma. Tilveran hafði verið svo góð
við hana, að láta útlitið hæfa inn-
rætinu, hún var einstaklega falleg
kona, hún Eyvör, eins og systur
hennar voru einnig, gamalt fólk
hefur sagt mér að þær Garðhúsa-
systur við Bakkastíg í Reykjavík
hafí þótt athygliverðir kvenkostir
og tengdamamma sagði mér sögur
af því, að þrátt fyrir lítinn húsakost
í Garðhúsum, var herramönnunum
sem voru það heppnir að þær þáðu
boð þeirra á dansleiki, ævinlega
boðið til stofu áður en dömumar
fylgdust með þeim. Væri ég nægj-
anlega ritfær gæti ég skrifað heila
bók um ævina hennar Eyvarar Ingi-
bjargar, hún hafði skemmtilega frá-
sagnargáfu og stutt var í glettnina,
hún sagði frá hestaferðunum um
ísland, þegar hún var leiðsögumað-
ur, sá ég hana fyrir mér glæsilega
og reista, hvernig sem aðstæður
voru og margt framandi heimskon-
unni, borgarbaminu. Hún var mjög
vel skrifandi og talandi bæði á
ensku og dönsku, hún gat einnig
bjargað sér á þýsku og frönsku.
Eitt gamalt máltæki kemur upp
í huga mér þegar ég hugsa til henn-
ar: Maður þarf ekki alltaf að syngja
allt sem maður kann. Hún kunni
að þegja þegar það átti við, en eng-
um duldist þó að þarna fór kona
sem hafði sínar ákveðnu meiningar,
sem ekkert breyttust við vindblæ.
Fyrir rúmum tuttugu árum, þegar
við vorum að kynnast, vomm við
báðar mjög varkárar, en við náðum
að kynnast og ég lærði að meta
staðfestu hennar og ólýsanlega
umhyggju hennar fyrir börnum,
tengdabömum, barnabörnum og
barnabarnabörnum, systkinum og
systkinabörnum sem hún vakin og
sofin vildi gefa allt sitt besta, hún
lagði mikla rækt við að treysta fjöl-
skylduböndin, sem hún mat öðra
fremur og allt fram að því síðasta
safnaði hún öllum hópnum sínum í
kringum sig með stórveislum hve-
nær sem tækifæri gafst og þau sem
erlendis vora í námi og starfi við
þau tækifæri fengu þá upphringing-
ar frá henni og fengu brot af hátíð-
inni.
Eyvör átti sína barnatrú óskerta,
hún hampaði henni ekki, en naut
þaðan friðar og styrks, hún stund-
aði kirkjuna sína og til minningar
um trúarstaðfestu hennar er fallegi
altarisdúkurinn í Álftaneskirkju á
Mýram, sem hún saumaði af mik-
illi vandvirkni og gaf árið 1950, í
þakklæti fyrir þijú heilbrigðu böm-
in sín.
Hún hefði ekki verið ánægð með
mikil skrif um sig, en ég get ekki
látið hjá líða að þakka henni fyrir
Merk og góð kona hefur kvatt.
Tengdamóðir mín, Eyvör Ingibjörg
Þorsteinsdóttir, lést á björtu og
hlýju sumarkvöldi, þann 21. júní sl.
Mildir litir náttúrunnar, bleik slikja
yfir fjöllunum, sléttur hafflöturinn,
snarpt en mosavaxið hraun og fu-
glasöngur einkenndu þann dag.
Þannig var tengdamóðir mín einnig,
hlý og umhyggjusöm. Hún var
fremur lágvaxin, með silfurgrátt
hár, tignarleg, snögg í hreyfingum
og stjórnaði af mildi. Dugnaður,
eljusemi og háttvísi einkenndu allar
hennar gjörðir.
Eyvör ólst upp í vesturbæ
Reykjavíkur og bjó þar alla tíð. Hún
var sannur Reykvíkingur. Hún
hafði unun af ferðalögum, dáði
náttúrufegurð og landafræði og
þekkti betur en flestir nöfn fjalla
og kenniieita. Eyvör var mjög fróð,
stálminnug og hafði skemmtilegan
frásagnarmáta. Hún var óspör á
ferðasögur um óbyggðir íslands,
grónar sveitir og útlönd. Sögurnar
af tjaldferðinni í Þjórsárdal með
upptrekktan grammifón og postul-
ínsstell, ævintýralegri hestaferð
með systrum og vinkonum í Land-
mannalaugar, utanlandsferðunum,
sérstaklega til Englands og Dan-
merkur á yngri árum, svo og ferða-
lög með Oddi, manni hennar, ekki
síst til Ítalíu, bar oft á góma.
Hugðarefni Eyvarar voru mörg.
Auk sauma og lestrar hafði hún
mikla ánægju af að spila brids í
góðum kunningjahópi. Eyvör var
góð amma, fylgdist af áhuga með
því sem barnabörnin tóku sér fyrir
hendur og bar mikla umhyggju fyr-
ir velferð þeirra og framtíð. Sonum
mínum reyndist hún einstaklega vel
og sóttu þeir mikið til hennar. Allt-
af tók hún þeim fagnandi, lagði dúk
á borð og hafði til dýrindis krásir
um leið og þau spjölluðu um heima
og geima. Eftir góðgjörðir var sjálf-
sagt að þeir fengju sér smálúr í
sófanum. Eyja amma fylgdist vel
með fréttum innanlands og utan,
vissi hvað var að gerast í heimi
íþróttanna, stöðu KR og erlendra
liða sem ömmubörnin studdu svo
og árangri á skákmótum. Hún var
listfeng, dáði einkum skáldin Davíð
Stefánsson og Guðmund Böðvars-
son, tónlist Beethovens og Mozarts,
myndlist og bar heimili hennar þess
sterk merki og oft var rætt um leik-
list. Hún hafði ákveðnar skoðanir
á stjórnmálum og kom þeim af-
dráttarlaust til skila til ungu kyn-
slóðarinnar.
Ég minnist heimsóknar Eyvarar
fyrir nokkrum árum í sumarbústað
okkar í Langholtsfjalli er ég sýndi
í stórum og rúmgóðum sýningarsal okkar
eigum við ávallt fyrirliggjandi margar gerðir
legsteina og minnisvarða úr íslenskum og
erlendum steintegundum.
Verið velkomin til okkar eða hafið
samband og fáið myndalista.
SKEMMUVEGI 48, 200 KOP., SIMI: 557-6677/FAX: 557-8410
henni stoltur allar plönturnar, birki,
greni, lerki og aspir, sem við höfð-
um gróðursett. Benti hún mér þá á
að það vantaði reynitré. „Mér
finnast reynitré fallegust tijáa og
þau eiga alltaf að standa tvö og tvö
saman,“ sagði tengdamóðir mín
ákveðin á svip og bætti síðan við:
,Ég ætla að gefa þér tvö reynitré
í afmælisgjöf og þú átt 'að planta
þeim þarna.“ Hún hafði sitt fram
og standa þau nú, beinvaxin og
tignarleg og minna á gefandann.
Minning um helgarferðar íjölskyld-
unnar með Eyvöru í sumarbústað
okkar 15.-17. júní í fýrra kemur
einnig í hugann. Hún lék á als oddi,
vildi spila fram á nætur með tíðum
ábendingum til mín um betri spila-
mennsku, ég minnist kaffisopans
með henni úti á palli í góða veðrinu
og umræðum um skógrækt okkar.
Daginn eftir, 18. júní, veiktist Ey-
vör og nokkrum dögum síðar kom
stóra áfallið sem leiddi til þess að
hún var bundin hjólastól síðasta
árið.
í vetur hefur Eyvör dvalið á
Hrafnistu í Hafnarfirði og notið
einstakrar umönnunar starfsfólks
deildar 2B. Heimsóknir okkar til
hennar, í fallega herbergið með
útsýni til suðurs, hafa verið tíðar
enda áttum við eftir að heyra marg-
ar skemmtilegar sögur af vörum
hennar. Umhyggja systkinanna,
Jóns, Kristínar og Mörtu minnar,
fyrir móður sinni var eftirtektarverð
og sýndi hversu mikils þau virtu
hana. Jón og Marta heimsóttu móð-
ur sína daglega og Kristín hringdi
oft í viku frá Osló auk nokkurra
ferða heim.
Þá er komið að kveðjustund og
um leið og ég fyrir hönd fjölskyld-
unnar færi starfsfólki Hrafnistu í
Hafnarfirði þakkir fyrir frábæra
umönnun og hýlegt viðmót við hana
og okkur öll vil ég þakka tengda-
móður minni fyrir langa og góða
samfylgd. Minningin um mæta
konu lifír.
Blessuð sé minning hennar.
Þórður Magnússon.
Hinn 21. júní sl. andaðist Eyvör
Ingibjörg Þorsteinsdóttir á Hrafn-
istu í Hafnarfirði á 90. aldursári.
Með henni er gengin glæsileg og
gáfuð mannkostakona. Fallegt svip-
mót hennar og tignarleg framganga
bar vott um sterkan vilja og festu
í athöfn og hugsun. Hún var heil í
afstöðu sinni og hafði til að bera
umhyggju fyrir velferð sinna nán-
ustu, er hún helgaði líf sitt. Hún
var dugmikil og traust atorkukona,
lét sér aldrei verk úr hendi falla,
þar til hún skyndilega varð fyrir
heilsubresti 18. júní á sl. ári. Veik-
indum mætti hún með einstakri
hugarró og æðruleysi, umvafin ást-
úð og umönnun barna, tengdabarna
og barnabarna.
Eiginmaður hennar, Oddur Jóns-
son, framkvæmdastjóri Mjólkurfé-
lags Reykjavíkur lést hinn 7. nóv-
ember 1975 á 84. aldursári. Oddur
lét af störfum 1965 fyrir aldurs
sakir þá 74 ára að aldri. Áfram
gegndi hann þó ýmsum störfum.
Var meðal annars um árabil endur-
skoðandi reikninga Vinnuveitenda-
sambands íslands. Oddur var fædd-
ur á Álftanesi á Mýrum, foreldrar
hans voru hjónin, Jón Oddsson óð-
alsbóndi þar og Marta María Níels-
dóttir frá Grímstöðum á Mýrum.
Föður sinn missti Oddur 18. janúar
1895 og var Oddur næstyngstur í
sjö barna systkinahópi, en seinni
maður Mörtu Maríu var Haraldur
Bjarnason, bóndi á Álftanesi, og
eignuðust þau tvö börn. Oddur fór
á þriðja ári til Þuríðar móðursystur
sinnar og eiginmanns hennar, Páls
Halldórssonar, skólastjóra Stýri-
mannaskólans, og ólst að verulegu
leyti upp hjá þeim, en dvaldi um
sumur hjá móður sinni á Álftanesi.
Oddur var glæsilegur maður og
hafði á sér svipmót virðugleika og
hógværðar. Hið innra svaraði til
hins ytra. Höfðingsskapur var hon-
um runninn í merg og bein. Hann
var farsæll í störfum sínum og
stjórn umfangsmikilla viðskipta á
tímum mikilla framfara og breyt-
inga í íslensku þjóðlífi. Hann var
fastur fyrir og ávann sér hvarvetna