Morgunblaðið - 10.02.1995, Blaðsíða 32

32 FÖSTUDAGUR 10. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MARGRET
BRYNJÓLFSDÓTTIR
+ Margrét Brynj-
ólfsdóttir í Með-
aldal í Dýrafirði
fæddist 4. október
1945. Hún lést á
heimili sinu 3. febr-
úar 1995. Foreldrar
hennar voru Bjarn-
ey Margrét Jó-
hannsdóttir, f.
21.09. 1909, d. 9.10.
1962, og Brynjólfur
Magnús Hannibals-
son, f. 29.5. 1915,
d. 14.3. 1963. Hálf-
bræður Margrétar
sammæðra eru
Kristján Andrésson, f. 1932,
Helgi Andrésson, f. 1933, Gunn-
ar Andrésson, f. 1935, d. 1969,
og Andrés Andrésson, f. 1940.
Margrét ólst upp í Miðdal til
13 ára aldurs er foreldrar
hennar brugðu búi og fluttu til
Akraness. Hinn 15. aprQ 1965
giftist Margrét Friðrik Rafni
Kristjánssyni, f. 15.9. 1943 á
Akureyri. Þau hjónin bjuggu
alla tíð í Reykjavík og eiga tvö
börn, Brypjar Þór, f. 13.9.1965,
og Bjameyju, f. 23.8. 1967.
Margrét verður jarðsungin
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin kl. 10.30.
ÞAÐ syrti yfír að morgni dags 3.
febrúar sl. er mér barst dánarfregn
elskulegrar systur minnar, Margr-
étar, sem látist hafði í svefni þá
um nóttina af völdum heilablæðing-
ar. Hún hafði að vísu ekki verið
heilsuhraust. Eigi má sköpum
renna. Magga systir var mér vissu-
lega kær, enda yngst okkar systk-
ina og eina systirin.
Hún var fædd í Meðaldal við
Dýrafjörð, eins og við eldri bræður
hennar, Kristján, Helgi, Gunnar
sem lést 1969 og Andrés. Magga
var eina bam föður síns, Brynjólfs
Hannibalssonar, sem ættaður var
úr Önundafírði. Hann giftist móður
okkar fáum árum eftir lát föður
okkar bræðra. Magga ólst upp þar
vestra til ársins 1958 er foreldmir
fluttu suður á Akranes, þar sem
hún átti heima til 1963.
Foreldranna naut ekki lengi við,
þau létust með stuttu millibili langt
um aldur fram, hún í október ’62
eftir margra ára veikindi og hann
varð bráðkvaddur í mars ’63. Raun-
ar á líkum aldri og hún sem nú
kveður þennan heim. Það er jafnan
mikið áfall unglingum sem missa
svo snögglega báða foreldra sína.
Eftir það átti hún heimili í Reykja-
vík.
Hún giftist eftirlifandi eigin-
manni sínum, Friðrik R. Kristjáns-
syni. Eignuðust þau tvö böm.
Brynjar Þór, fæddur 13. september
1965, og Bjameyju, fædda 3. ágúst
1967. Hafa þau bæði lokið háskóla-
námi og eru sómi foreldra sinna.
Magga iagði fyrir sig bankastörf,
fyrst í Búnaðarbankanum, en síðan
lengst í Landsbankanum þar sem
hún starfaði til síðasta dags. Hún
hugsaði vel um heimili sitt og var
góð móðir bama sinna.
Anægjulegt var þau heim að
sækja, enda Magga bóngóð, rausn-
arleg og matargerðin lék í höndum
hennar. Gott var að vera í návist
hennar. Þakka.ég kærri systur fyr-
ir samfylgd liðinna ára og kveð að
sinni.
Bið Guð að styrkja og hugga fjöl-
skyldu hennar á erfiðleikastundum.
Andrés.
Kæra systir.
Hið snögga og ótímabæra fráfall
þitt kom eins og reiðarslag. í einu
vetfangi eru eiginmaður og böm
svipt kjölfestu lífs síns. Að okkur
öllum er mikill harmur kveðinn og
hugsunin um að njóta ekki lengur
návistar þinnar framkallar tóma-
rúm sem ekki verður fyllt. Megi
hinn hæsti höfuðsmiður himins og
jarðar lina sorg eftir-
lifandi eiginmanns og
bama þinna og ann-
arra ástvina um
ókomna framtíð.
Á kveðjustundum
koma gamlar minn-
ingar fram í huga okk-
ar. Atburðir sem ýmist
tengjast sorg eða gleði
standa skyndilega fyr-
ir hugskotssjónum. Á
örskammri stund upp-
lifum við jafnvel heilan
mannsaldur. Aldrei
betur en þá sést hvað
mannsævin er stutt.
Minningar frá æskuáram era hvað
gleggstar, einkum ef þær tengdust
breytingum á högum manns. Er ég
nú minnist látinnar systur minnar
reikar hugurinn á heimaslóðir vest-
ur í Dýrafírði til æskuheimilis okkar
í Meðaldal.
Móðir okkar missti fyrri mann
sinn, Andrés Kristjánsson bónda og
skipstjóra, skyndilega 1939 frá fjór-
um sonum, þeim elsta sex ára en
yngsta ófæddum. Með þrautseigju
hélt hún íjölskyldunni saman þótt
efni væra lítil. Áuk vinnumanna var
á heimilinu fullorðin kona, Margrét
Guðmundsdóttir, sem flutt hafði til
afa og ömmu með tvo unga syni
sína er maður hennar drakknaði.
Margrét bjó í Meðaldal til dauða-
dags og var hún okkur bræðram
ákaflega kær. Svo var einnig um
syni hennar, Ragnar og Guðmund
Einar Guðmundssyni. Nafn þessar-
ar konu átti síðar eftir að hljóma
af vöram okkar sem heiti systur.
Á lýðveldisári 1944 giftist móðir
okkar Brynjólfí Hannibalssyni frá
Kotum í Önundarfirði, miklum
ágætis manni. Það vora heldur ekki
lítil tíðindi fyrir okkur bræður er
lítil stúlka tilkynnti komu sína 4.
október 1945 í karlaveldi okkar
bræðra og krafðist jafnréttis. Það
mál var auðsótt. Ef til vill varð mér
ekki ljóst fyrr en þá hvílíkt gæfu-
spor móðir mín tók með því að eign-
ast aftur maka sem gekk okkur
bræðram í föðurstað og reyndist
okkur sem sínum eigin sonum. Þótt
þú, systir góð, værir sólargeislinn
í lífi föður þíns skyggði það ekki á
væntumþykju til stjúpsonanna. Þú
naust þess eðlilega hlutskiptis að
alast upp í ástríki foreldra og
bræðra sem allt að því tilbáðu syst-
ur sína. Umgjörð hinnar fögra
sveitar í Dýrafirði hafði sín áhrif
sem hvað best kom fram löngu síð-
ar er heilsað var upp á æskuslóðir,
en þá var sagt að við væram að
skreppa heim en ekki vestur. Af
mörgum ljúfum minningum er mér
ávallt hugstætt hvað þú varst góð
við öll dýr enda hændust þau að
þér. Stundum þótti mér nóg um.
Nærgætni við málleysingja segir
hvað best til um hugarfar manna.
Þegar búi var bragðið í Meðaldal
1958 fluttist þú með foreldram til
Akraness. Móðir okkar var þá orðin
heilsulítil og var eftir það oft í
sjúkrahúsi en faðir þinn stundaði
sjó. Ekki fer hjá því að slíkar að-
stæður séu erfíðar fyrir stúlku á
ungingsaldri sem þarf að takast á
við vandamál sem upp koma á þessu
þroskaskeiði. Állt þetta leystir þú
vel af hendi eins og þín var von og
vísa. Mikið reyndi á andlegan styrk
þinn er báðir foreldramir féllu frá
með fárra mánaða millibili en þú
varst aðeins 17 ára.
Það átti síðar eftir að verða hlut-
skipti þitt að vera starfsmaður hjá
Landsbanka íslands um árabil.
Kæra systir. Mikið var ég mont-
inn þegar þú baðst mig að leiða þig
inn kirkjugólfíð 15. aprfl 1965 er
þú gekkst að eiga eftirlifandi mann
þinn, Friðrik Kristjánsson. Mér
fannst ábyrgð mín mikil að afhenda
einkasystur manni sem ég þekkti
ekki mikið. Þetta var mikil gleði-
stund í lífí þínu og ástvina. Eigin-
maðurinn hefur fyllilega staðið und-
ir væntingum og ávallt reynst þér
góður og ástkær lífsföranautur.
MIINIIMIIMGAR
Hamingjusól þín átti eftir að skína
enn skærar því börnin urðu tvö,
Brynjar Þór og Bjarney. Bæði era
þau ákaflega vel gerð ungmenni
sem erft hafa bestu kosti foreldra
sinna. Til undirbúnings lífsbaráttu
lögðu þau út í langskólanám. Að-
eins tveimur dögum eftir andlát
móður sinnar fór fram útskrift
Bjameyjar í Háskóla íslands. Gleði
og sorg fylgdu þeirri athöfn.
Kæra vinir mínir. Við minnumst
góðrar móður og elskulegrar syst-
ur. Minning hennar mun lifa meðan
okkur endist líf. Við söknum hennar
sárt en minnumst hennar með
þakklæti fyrir allt það sem hún gaf
okkur. Guð lýsi henni veginn til
austursins eilífa og styrki ástvini í
sorg þeirra.
Helgi Andrésson.
Við fráfall vinkonu minnar og
frænku renna minningarbrotin hjá.
Ljósmynd af svipsterkri, fallegri
stúlku um það bil fímm ára gam-
alli er það fyrsta sem ég man af
henni.
Því næst voram við í eldhúsinu
í Meðaldal, Magga vildi baða kettl-
inginn í volgu vatni í vaskafati sem
hún hafði sett á gólfíð, en kettling-
urinn vildi ekki í vatninu vera og
smaug því úr höndunum á henni
upp um borð og bekki. Allt varð
rennandi blautt á svipstundu. Okk-
ur tókst að þerra kettlinginn og
koma honum í uppbúinn dúkku-
vagninn. Þá komu bræðumir og
vinnufólkið inn í kaffi. Að óathug-
uðu máli settust þeir á blautan eld-
húsbekkinn, stóðu jafnslgótt upp
og sögðu að við hlytum að geta
fundið okkur eitthvað þarfara að
gera en að pissa á eldhúsbekkinn.
Árin liðu, við urðum unglingar.
Magga missti móður sína og föður
með örfárra mánaða millibili. Það
var skelfílegt fyrir óhamaðan ungl-
inginn. í þá daga var ekki um að
ræða neina áfallahjálp. Þessi lífs-
reynsla hefur án efa markað djúp
spor í sálarfylgsnið. Það var bara
að bíta á jaxlinn og harka af sér.
Ég hafði hvorki vit né þroska til
að ræða þessi mál við hana. Við
leigðum saman, deildum herbergi
um árabil. Gengu þar á skin og
skúrir. Margt var brallað, oft hlegið
svo mikið að við voram lengi að
ná okkur.
Þá kom Frissi til sögunnar. Hann
stóð úti í götu við bílinn sinn, sæll
á svip, hún stóð á tröppunum, sæl
á svip, en var frekar hvatyrt, fannst
mér, við sinn elskaða.
Magga hafði verið veik um ára-
bil. Daginn fyrir andlátið kom
vinnufélagi að þar sem hún þurrk-
aði perlandi svitann af andlitinu.
Það skyldi ekki gefíst upp fyrr en
í fulla hnefana.
Frissi minn, Badda og Binni,
Andrés, Helgi, Kristján, Inga og
aðrir aðstandendur, við Gutti vott-
um ykkur samúð.
Jóhanna.
Margur einn í aldursblóma
undi sæll við glaðan hag
brátt þá fregnin heyrist hljóma.
Heill í gær, en nár í dag.
Ó, hve getur undur skjótt
yfír skyggnt hin dimma nótt.
Fyrir dyrum dauðans voða
daglega þér ber að skoða.
(B. Halld.)
Þetta sálmvers kom í huga mér
þegar ég fór að hugleiða að festa
nokkur orð á blað til minningar um
Margréti Brynjólfsdóttur sem var
burt kölluð með svo snöggum hætti.
Minningamar hrannast upp og hug-
urinn reikar langt aftur í tímann.
Fyrstu kynni mín af Margréti byrj-
uðu þegar eldri sonur minn var í
sveit hjá foreldram hennar í Meðald-
al í Dýrafírði. Helgi, bróðir Margrét-
ar, bjó á þessum áram á heimili
okkar á Akranesi. Fyrir hans milli-
göngu komst sonur okkar í sveit til
þessarar góðu íjölskyldu og frá þeim
tíma á hann ógleymanlegar minn-
ingar, umhyggja þeirra hjóna Bjar-
neyjar og Brynjólfs var einstök. Við
hjónin áttum þess kost að heim-
sækja fjölskylduna í Meðaldal og
kynnast í raun þessu góða heimili.
En líf mann tekur oft snöggum
breytingum. Um þessar mundir
hafði Bjamey um nokkum tíma
verið haldin sjúkdómi, sem nokkram
áram síðar varð henni að aldurtila,
og vegna þess urðu þau að bregða
búi. Þau fluttust til Akraness árið
1958 og bjuggu þar nokkur ár í
sambýli við foreldra mína. Það var
ekki auðvelt fyrir Margréti að yfír-
gefa sinn hjartkæra Meðaldal þar
sem hún átti sín yndislegu bemsku-
ár, enda reikaði hugur hennar oft
þangað vestur.
Á Akranesi tóku við erfíð ár þar
sem heilsu móður Margrétar hrak-
aði stöðugt. Eftir fjögurra ára avöl
þeirra á Akranesi andaðist Bjamey
8. október árið 1962. Margrét var
þá nýorðin 17 ára. Mikill harmur
var kveðinn að einkadótturinni. En
þau feðgin stóðu saman í sorginni.
Brynjóflur var einkar umhyggju-
samur faðir. En maðurinn með ljá-
inn var enn á ferð því rúmum sex
mánuðum síðar varð faðir Margrét-
ar bráðkvaddur. Það var mikil þrek-
raun fyrir svo unga stúlku að standa
af sér þvflík áföll. En Margrét var
hetja og sýndi þá best hvað í henni
bjó. Hún fékk í vöggugjöf góðar
gáfur, gott skap og hlýtt hjarta.
Eftir lát foreldra sinna fluttist
Margrét til Reykjavíkur, þar átti
hún þijá bræður og skyldfólk sem
lét sér annt um hana.
Ung giftist Margrét eftirlifandi
eiginmanni sínum, Friðriki Krist-
jánssyni, og eignuðust þau tvö böm,
Bjameyju og Brynjar. Þegar við
hjónin og bömin okkar fluttum til
Reykjavíkur og settumst að í
Hraunbæ 28 haustið 1966 kom í
ljós okkur til mikfllar gleði að Mar-
grét og Friðrik höfðu einnig flutt í
íbúð sem þau keyptu í Hraunbæ 30,
þá með Brynjar lítinn. Þá strax
knýttust vináttuböndin á ný. Ári
síðar eignuðust þau ungu hjónin
dóttur og daginn eftir eignuðumst
við yngstu dóttur okkar og það varð
til þess að vináttan varð ennþá nán-
ari þar sem þessar litlu stúlkur
máttu vart hvor af annarri sjá í
mörg ár allt til unglingsára. Ég
dáðist oft að dugnaði þessara ungu
hjóna, hvað þau vora samtaka um
að skapa sér hlýlegt heimili, þar sem
gott var að koma. Þau vora mjög
umhyggjusamir foreldrar og önnuð-
ust reitinn sinn vel.
Við eigum margar góðar og
ógleymanlegar minningar frá áran-
um í Hraunbænum. Einnig síðar er
við fluttum úr hverfínu. Þær minn-
ingar era allar á einn veg, bjartar
og hlýjar. Við minnumst vináttu
ykkar og hlýhugar þegar Ijölskylda
mín stóð í þeim sporam sem þið
standið í nú. Þessi fátæklegu orð
megna lítið á slíkum stundum, en
þau eiga að færa ykkur, kæra vin-
ir, Friðrik, Brynjar og Bjamey, inni-
lega samúð mína og bama minna.
Geirlaug, dóttir mín, sem stödd
er erlendis biður fyrir sérstakar
samúðarkveðjur og þakkar fyrir allt
það góða sem hún varð aðnjótandi
á heimili ykkar. Einnig vil ég votta
bræðram Margrétar, venslafólki og
skyldmennum samúð fjölskyldu
minnar. Guð einn getur grætt sárin
og þerrað sorgartárin. Hann blessi
ykkur ókomin ár. Blessuð sé minn-
ing kærrar vinkonu.
Sveinbjörg H. Arnmundsdóttir.
Við viljum með þessum fátæk-
legu orðum þakka Margréti Brynj-
ólfsdóttur samfylgdina. Kynni okk-
ar Möggu eins og við kölluðum
hana hófust fyrir um tuttugu áram
þegar við allar störfuðum að félags-
málum í Landsbanka íslands og hjá
Sambandi bankamanna. Magga átti
sæti í stjórn_ Félags starfsmanna
Landsbanka íslands um nokkurra
ára skeið og einnig sat hún í stjórn
Sambands íslenskra bankamanna.
Hún átti sæti í stjóm Öldranarráðs
íslands sem fulltrúi bankamanna
og vann þar að málefnum banka-
manna sem komnir vora á eftir-
laun. Þessi kynni urðu til þess að
við bundumst traustum vináttu-
böndum sem héldust allt til hinstu
stundar.
Við vinkonumar áttum margar
góðar samverastundir og einnig
með mökum okkar sem hátíðlega
var boðið að vera með einu sinni á
ári. Við munum alltaf geyma í
minningu okkar glæsilegu matar-
boðin sem Magga stóð fyrir og voru
engu lík. Við sögðum oft að við
myndum ekki einu sinni reyna að
líkja eftir þeim. Þá naut hún sín
best, í hlutverki gestgjafans á fal-
legu heimili þeirra Friðriks sem þau
svo_ samhent höfðu byggt upp.
Á þessum samverastundum okk-
ar var rætt um allt milli himins og
jarðar og oft bar á góma ýmis mál
sem tengjast því sem kallað er and-
leg málefni. Okkur duldist ekki að
Magga hafði þar ákveðnar skoðanir
og síðustu árin hallaðist hún æ
meir að andlegum málefnum og var
mjög leitandi á því sviði. Hún var
fullviss um framhaldslíf að þessu
loknu og hún velti fyrir sér tilgangi
jarðlífsins. Hún bar hag fjölskyldu
sinnar mjög fyrir brjósti og bömin
hennar tvö, Bjamey og Brynjar,
áttu hug hennar og hjarta. Meðan
þau dvöldu langdvölum við nám og
störf erlendis var hugur hennar
stöðugt hjá þeim og þau Friðrik
studdu þau eftir föngum. Við fylgd-
umst grannt með hvemig þeim
vegnaði og samglöddumst henni
þegar hveijum áfanga var náð.
Bjamey dóttir hennar útskrifaðist
frá Háskóla íslands degi eftir lát
móður sinnar og er sárt til þess að
vita að Magga fékk ekki að upplifa
þá stund með henni.
Þegar við hittumst síðast, viku
áður en Magga lést, óraði enga
okkar fyrir að það yrði hinsta
kveðjustundin. Síðustu þijú árin
gekk Magga ekki heil til skógar og
langvarandi veikindi höfðu sett sitt
mark á hana. En þrátt fyrir allt bar
hún sig vel og stundaði starf sitt
af kostgæfni þar til yfír lauk. Við
sem umgengumst Möggu gerðum
okkur því ekki grein fyrir hversu
alvarleg veikindi hennar vora. Allt-
af reyndi hún að harka af sér þeg-
ar við hittumst eða töluðum saman
í síma og því kom dauðdagi hennar
okkur sem og öllum öðram í opna
skjöldu.
Við sendum Friðrik, Bjameyju
og Brynjari okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum Guð að
styrkja þau í sorginni. Við kveðjum
Margréti með orðum sem gætu
verið hennar.
Heilagi Guð nú hrópa ég til
þín um hjálp og náð. Ég veit
þú heyrir veiku orðin mín.
Og veist nóg ráð. Mér finnst
ég vera orðin ósköp þreytt,
en allt hvað best er getur
þú mér veitt. Alheimsins Guð
ég elska og tilbið þig af allri
sál. Láttu nú óma allt í kring
um mig þitt englamál. Tak
mig svo auma í ástarfaðminn
þinn. Ó, elskulegi herra
minn. Vemdaðu fyrir mig
blessuð bömin mín þá burt
ég fer, þau vora Guð minn
gjöfín besta þín, til gleði
mér. Annast þú líka elsku
vininn minn, sem eftir bíður,
sár og harmþranginnn.
(Höf.ókunnur.)
Björg, Guðbjörg, Guðrún,
HrafnhUdur, Inga og Sig-
rún.
Samt vissirðu að Dauðinn við dymar beið.
Þig dreymdi að hann kæmi hljótt
og legði þér brosandi hönd á hjarta.
Svo hvarf hann, en ljúft og rótt
heyrirðu berast að eyrum þér óm
af undursamlegum nið.
Það var eins og færu þar fjallasvanir
úr fyrlægð með söngvaldið.
Og Dauðinn þig leiddi í höll sína heim
þar sem hvelfmgin víð og blá
reis úr húmi hnígandi nætur
með hækkandi dag yfir brá.
Þar stigu draumar þíns liðna lífs
í loftinu mjúkan dans.
Og drottinn brosti, hver bæn þín var orðin
að blómum við fótskör hans.
(T.Guðm.)
Kveðja, Helga Nielsen.
Fleirí minningargreiiM um
Margréti Bryiýólfsdóttur
bíða birtingar og munu birt-
ast hér í blaðinu næstu daga.