Morgunblaðið - 10.02.1995, Blaðsíða 30

30 FÖSTUDAGUR 10. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MARÍUS G.
GUÐMUNDSSON
+ Maríus Guð-
mundsson var
fæddur á Görðum í
Beruvík í Breiðuvík-
urhreppi á Snæfells-
nesi 14. ágúst 1917.
Hann lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
aðfaranótt laugar-
dagsins 4. febrúar.
Foreldrar hans voru
Ólöf Kristjánsdóttir
og Guðmundur
Brynjólfsson er
bjuggu á Görðum.
Þau eignuðust sex
börn og eina uppeld-
isdóttur og eru nú fimm þeirra
látin, Kristjón, Bryiyólfur, Ólaf-
ur, Sigurður og nú Maríus. Tvö
þeirra eru á lifí, systirin Jóhanna
og uppeldissystirin Hanna Hans-
dóttir. Bamsmóðir Maríusar er
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Með fáum orðum viljum við
minnast afa okkar, Maríusar Guð-
mundssonar, sem lést á Hrafnistu
í Hafnarfirði. Margs er að minnast
Ásgerður Annels-
dóttir, f. 8. október
1928. Eignuðust þau
eina dóttur, Dagm-
ar, gift Hólmberti
Friðjónssyni. Þau
búa í Garðabæ og
eiga þau þijú böm.
Þau era Friðjón,
framkvæmdasljóri
knattspyraufélags-
ins Breiðabliks, gift-
ur Sæunni Magnús-
dóttur snyrtifræð-
ingi og eiga þau tvö
böm, Sylvíu Dagm-
ar og Hólmbert
Aron. Asgerður starfar á smá-
auglýsingadeild DV og Maríus
Garðar er nemi.
Utför Maríusar fer fram frá
Garðakirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
og þá helst þegar við vorum yngri
og heimsóttum hann í KR-heimilið,
en þá bjuggum við í Keflavík. Þeg-
ar við fluttum til Reykjavíkur kom
afí stundum og sótti okkur og fór
með okkur í bíó eða í heimsókn á
Melavöllinn til bróður síns, Sigurð-
ar, þar gátu þeir setið og teflt tím-
unum saman. Það var líka gaman
að því þegar Maríus „litli" fæddist,
hvað afi gat oft gantast með hvað
nafni væri að gera og að nafni
væri svo góður og klár, en auðvitað
hélt hann mikið upp á Malla litla.
Afi var einstaklega ljúfur og kátur
og stríðinn með eindæmum.
Þegar hann komst inn á Hrafn-
istu og var við góða heilsu talaði
hann alltaf um að hann byggi á
hóteli í Hafnarfirði og lýsir það vel
hve kíminn hann var. Heilsu afa
hafði hrakað mjög undanfarið og
var hann allur orðinn mjög máttfar-
inn og virðist það hafa gert útslag-
ið þegar hann féll og lærbrotnaði
og náði hann sér aldrei eftir það.
Elsku afl, við erum viss um að þar
sem þú ert núna gerast hótelin
ekki betri.
Við viljum biðja Guð að blessa
og varðveita afa og þökkum fyrir
þær stundir sem við áttum með
honum.
Blessuð sé minning hans.
Friðjón, Ásgerður og Maríus.
Maríus Guðmundsson föðurbróð-
ir minn eða Malli frændi eins og
ég kallaði hann, bjó með frænku
minni í móðurætt, Ásgerði Annels-
dóttur, og áttu þau eina dóttur,
Dagmar Sæunni. Þau slitu samvist-
um. Dagmar er gift Hólmbert Frið-
jónssyni og eiga þau þijú böm og
tvö barnaböm.
Amma hélt heimili eftir að afí
dó með hálfbróður sínum, Guðgeiri
Guðmundssyni, og bjó Malli alla tíð
með þeim, þar til amma fór á Hrafn-
istu í Reykjavík. Þá flutti hann líka
suður. Bjó hann sér þá heimili „auð-
vitað í Vesturbænum", gerðist hús-
vörður hjá KR og þar með var hann
orðinn KR-ingur allt til dauðadags.
Hann var mjög glettinn maður
og spaugsamur. Mér var hann allt-
af sérstaklega góður. Þegar ég var
krakki fyrir vestan hitti ég hann
aldrei öðmvísi en að hann rétti eitt-
hvað að mér. Árið sem ég var sex
ára ákvað hann að best væri að ég
lærði að synda. Ekki veit ég hvort
það var af umhyggju fyrir mér eða
að sundkennarinn var ung og falleg
kona, en mér hefur aldrei verið fylgt
eins eftir í nokkru námi.
í nokkur ár bjó Malli með vin-
konu sinni Lilju Gunnlaugsdóttur.
Hún á tvö böm sem þá bjuggu í
Svíþjóð. Veit ég að þau ferðuðust
nokkrum sinnum til þeirra og fannst
honum það mjög gaman. Varð gott
samband á milli hans og barna og
barnabama hennar. Urðu þau ár
sem þau þjuggu saman allt of fá,
því hann hefur eflaust fundið hvert
stefndi þegar hann tók þá ákvörðun
að fara á Hrafnistu svona ungur.
Kæru aðstandendur, ég vil votta
ykkur samúð mína. Megi minningin
um hann verða ykkur að ljósi.
Ólöf Sigurðardóttir.
Maríus Guðmundsson, sá sóma-
maður, er nú farinn héðan úr þess-
um illa heimi og er allt miklu tóm-
ara á eftir. Sjómaður dáðadrengur
með gleði á tungu og huggun og
styrk fyrir alla, sem þjáðust. Tilver-
an er öll fátækari á eftir og vona
ég bara að þú lítir til okkar hér sem
eftir hokmm, elsku vinur.
Björgvin M. Óskarsson.
Hann var orðin hvítur fyrir hær-
um þegar ég sá hann fyrst og þá
næturvaktmaður á Hrafnistu í
Reykjavík. Þar sat hann inni í
kompunni fyrst á kvöldin, dvalar-
gestir röbbuðu við hann, og hann
var hress, óhræddur við að láta allt
flakka bæði um menn og málefni;
það sem aðrir hugsuðu, fauk út úr
Maríusi. Hann sagði mér frá starf-
inu, að gamla fólkið dytti oft fram
úr rúminu sínu og væri villuráfandi
frammi á gangi, og þá hjálpaði
hann hjúkkunni að koma fólkinu
aftur í ró. Það væri ekkert til að
skammast sín fyrir, þetta' væri
gangurinn í lífínu, einn hjálpaði
öðmm í lífsins hrærigraut.
Sjálfur var hann búinn að vera
fjörutíu ár til sjós, fór í land, þegar
bakið bilaði, þá var kölkunin orðin
svo mikil. Ekkert annað að gera.
Fæddur úti á túni í Bárðarbúð á
Hellnum á Snæfellsnesi í miðjum
heyslætti; honum lá svo mikið á að
móðirin hafði ekki tíma til að bregða
sér til bæjar og fæða. Hann fædd-
ist þarna einhvers staðar milli þúfn-
anna í brakandi þerri. Og ólst upp
á nesinu langa undir þokubólstrum
Jökuls við úfnar þúfur og kolgrænt
fyssandi haf. Hjá fólki, sem talaði
og sagði sína meiningu í léttum
dúr, velviljað fólk. Þar sem bæði
var eldað og sofið í sömu stofu. Þar
sem baráttan fyrir matnum var allt.
Þama lágu ræturnar og síðan var
farið á sjóinn 16 vetra sem fullgidl-
ur háseti og þrælað. Þá var annað-
hvort að duga eða drepast. Standa
vaktina, sex og sex, í fjömtíu ár,
ætli maður harðni ekki á því.
En ég kynntist Maríusi þegar
hann var hættur þessu þræleríi.
Sjómannsárin höfðu meitlað þennan
síðasta móhíkana frá Snæfellsnesi.
Hann lét alla heyra hvað sér bjó í
brjósti, gaf frá sér launfyndnar en
meinlausar athugasemdir við okkur
hin fákunnandi. En það kom líka
brátt í ljós hver öðlingur þessi mað-
ur var; þegar ég kom til landsins
frá útlöndum fjórhjólalaus, lánaði
hann mér bílinn sinn umbúðalaust,
fékk mér bara lyklana eins og ekk-
ert væri sjálfsagðara og sagðist
ekkert þurfa að hreyfa sig. Samt
var þessi bíll hjartað í bijósti hans
og stolt. Eða þegar ég fór að byggja
hús og skrapa timbur, þá var Mar-
íus maðurinn sem dró út nagla,
þrátt fyrir bogið og kalkað bak. Það
var ekkert af sér dregið. Ég þakka
þér, Maríus Guðmundsson, þakka
þér af auðmýkt fyrir velvildina og
hlýjuna, sem þú skenktir af sjálfum
þér.
Þórhildur Jónasdóttir.
OLAFUR SÆVAR
SIG URGEIRSSON
+ Guðrún Ey-
jólfsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 2. ágúst 1926
og ólst þar upp.
Hún lést á Land-
spítalanum 4. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin María
S. Jóhannsdóttir
og Eyjólfur Run-
ólfsson múrari.
Systkini hennar
voru Jóhann, sem
dó í æsku, og
Hrafnhildur, sem
er búsett í Reykjavík. Guðrún
giftist eftirlifandi manni sín-
um Sigurði J. Helgasyni for-
sljóra 19. desember 1947.
Böm þeirra em: María, sem á
tvo syni, Helga, gift Maríusi
Ólafssyni, þau eiga þijú böm,
og Jóhann Þór, kvæntur Júlí-
önu Gunnarsdóttur og eiga
þau þrjú böm.
Útför Guðrúnar Eyjólfs-
dóttur fer fram frá Fossvogs-
kirkju föstudaginn 10. febrúar
kl. 10.30.
SÁRT er að sjá á bak góðum vini
sem þátt hefur tekið í gleði og
starfí með okkur um langt skeið.
Guðrún Eyjólfsdótt-
ir, eða Dúna eins og
vinir hennar kölluðu
hana, hefur með hátt-
vísi og rósemi sinni
gefið okkur í leikhús-
klúbbnum gott for-
dæmi sem við kunnum
að meta. Fyrri u.þ.b.
25 árum kom til tals
milli sex kunningja-
hjóna hvort við ættum
ekki að fá okkur ár-
smiða í Þjóðleikhúsið
og voru allir því sam-
mála. Sá klúbbur sem
þama var stofnað til
er enn starfandi, en höggvið hefur
verið skarð í raðir hans. Dúna er
þriðja konan sem fellur frá síðan
klúbburinn var stofnaður.
Margs er að minnast og endur-
minningamar koma uppí hugann.
Við höfum ferðast víða saman og
skipst hefur verið á að halda eina
klúbbhátíð á ári heima hjá hveiju
öðru.
Á síðastliðnu hausti áttum við
því láni að fagna að fara saman
í skemmtiferð til Lúxemborgar og
Þýskalands. Var þá ferðast fyrst
og fremst um Moseldalinn og hluta
af Rínardalnum, þetta er okkur
öllum sem í ferðina fómm
ógleymanlegt.
Núna gemm við okkur grein
fyrir því að Dúna var sárlasin í
þessari ferð en hún lét á engu
bera frekar en endranær og fór
með okkur í allar skoðunarferðir
sem farnar vom. Dúna hafði sér-
stakan áhuga á að ferðast og
skoða merka og fallega staði, það
má segja að hún hafí unnað öllu
sem fagurt er svo sem tónlist,
leiklist og lestri góðra bóka.
Þessir góðu eiginleikar hennar
komu hvað best fram þegar við
áttum þess kost að ferðast með
þeim hjónunum, því hún var
óþreytandi að miðla okkur af fróð-
leik sínum. Margt væri hægt að
rifja upp eftir öll þessi ár, en okk-
ur er efst í huga þakklæti fyrir
samfylgdina á liðnum árum.
Við í leikhúsklúbbnum sendum
Sigurði, börnum þeirra og öðmm
ættingjum, okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Fyrir hönd leikhússklúbbsins.
Ragnheiður og Björn.
+ Ólafur Sævar Sigurgeirs-
son fæddist í Reykjavík 10.
febrúar 1952. Hann lést í
Reykjavík 2. febrúar síðastlið-
inn og fór útför hans fram frá
Bústaðakirkju 9. janúar.
MEÐAN lífsklukkan tifar eignumst
við vini og samferðamenn og miss-
um. Þegar okkur barst andlátsfrétt
góðs vinar okkar, Ólafs Sigurgeirs-
sonar, var eins og lífsloginn okkar
flökkti svolítið og óstöðugleiki ein-
kenndi athafnir okkar.
Við kynntumst Óla þegar við
nokkrar félagar hófum að spila
golf og stofnuðum lítinn klúbb. Á
hveiju ári vora haldin mót og tókst
mönnum misvel að handleika kylf-
umar. Þó leið ekki á löngu þar til
sumir urðu betri en aðrir og var
Óli meðal þeirra metnaðarfullu,
hann var kappsfullur og yfírvegað-
ur og náði fljótlega nokkru forskoti
á okkur hin. Þessar samvemstundir
á golfvellinum veittu okkur mikla
ánægju og var Óli hrókur alls fagn-
aðar. Óneitanlega gerðist margt
skemmtilegt á golfvellinum og sög-
ur voru sagðar. Fáir gæddu sögur
þessar meira lífí en Oli og þá var
oft hlegið dátt.
Óli hefur um nokkura ára skeið
starfað sem innkaupastjóri á Bog-
arspítalanum og nú nýlega einnig
fyrir Landakot. Starfi sínu sinnti
hann af kostgæfni, gerði miklar
kröfur til sjálfs sín, enda farsæll í
starfi. Hann var harður í horn að
taka en þó sanngjarn og náði iðu-
lega góðri lendingu.
Óli minntist oft upprana síns og
var afar hreykinn af því að vera
Vestmanneyingur og vildi gjaman
að litli klúbburinn okkar spilaði
þar. Fyrir fáeinum dögum hittumst
við félagarnir ekki langt frá æsku-
stövðum Óla og héldum okkar ár-
legu uppskeruhátíð og áttum saman
góðar stundir. Það var afar létt
yfir mannskapnum í gönguferð sem
farin var í björtu og fallegu veðri,
þar sem sólin baðaði Hekluhlíðar
sindrandi geislum og við golffélag-
amir lögðum á ráðin fyrir komandi
sumar. Það verður erfítt að fylla
upp í það skarð sem nú er komið
í litla klúbbinn okkar og á þessari
stund þökkum við Óla vináttu og
samfylgd.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefí,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja í friðarskaut.
(V. Briem)
Við vottum Auði, bömum og
öðmm ástvinum dýpstu samúð.
Golffélagar,
GAB.
GUÐRUN
EYJÓLFSDÓTTIR
Ertu ekki búinn að tryggja þér
númer í Happdrættinu?