Morgunblaðið - 10.02.1995, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 10. FEBRÚAR 1995 31
MINNINGAR
MARÍA
VESTMANN
+ María Vest-
mann Möller
fæddist á Akranesi
21. nóvember 1943.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Suðurnesja 1.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar eru Bjarni
Jónsson og Asta
Vestmann frá
Akranesi. Systkini
hennar eru Rut
Vestmann, húsmóð-
ir, Birgir Vestmann
(látinn), Ingibergnr
Vestmann, sjómað-
ur, Jón Vestmann, starfsmaður
á Grundartanga, og Bjarni
Vestmann, sendiráðsritari.
Börn Mariu frá fyrri sambúð
voru Ragnar Blomqvist, f. 29.
júní 1963, d. 19. apríl 1964, og
Ásta Bjarney, f. 9.
desember 1964, d.
28. apríl 1965. Eft-
irlifandi eiginmað-
ur hennar er Einar
Möller, vélstjóri frá
Akranesi, f. 15. des-
ember 1943. Synir
þeirra eru Krislján
Möller, starfsmaður
í fríhöfninni í Kefla-
vík, trúlofaður Dí-
önu ALrthúrsdóttur
og eiga þau einn
son; og Birgir Möll-
er, sjómaður, barns-
móðir hans er Anna
María Júníusdóttir og eiga þau
einn son. Dóttir Maríu er Ragn-
heiður Möller.
Utför Maríu fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfn-
in kl. 13.30.
KYNNI mín af Maju hófust reynd-
ar löngu áður en hún varð mág-
kona mín. Sem smástelpa á Há-
holtinu á Akranesi man ég greini-
lega eftir fjölskyldunni á Háholti
19. í andrá minninganna heyri ég
háværa tóna Bítlanna, Love me
do og fleiri lög, og sé tvo tánings-
drengi, þá Inga og Nonna, með
lakkrísbindi, bítlahár og í alveg
ekta bítlaskóm að spila fótbolta
fyrir utan. í forgrunni standa syst-
urnar, Maja og Rut, sém ég hélt
reyndar lengi vel að væru tvíbur-
ar, dökkar á brún og brá með eins
túberað hár, eyeliner, í bleikum og
grænum satínkjólum með siffon-
slæður í stíl. Skoppandi í kring var
lítill peyi, sem hafði reyndar engu
hlutverki að gegna í þessu minn-
ingarbroti. Hann átti eftir að koma
við sögu síðar.
Árin liðu, buxnaskálmar víkk-
uðu, tá á skóm og bindi breikkuðu.
Ég og vinkonur mínar þóttumst
hafa vit til að passa börn. Með
vaxandi viti var maður farinn að
sundurgreina ýmsa þætti umhverf-
isins, m.a. að Maja og Rut voru
ekki tvíburar heldur systur, að
Maja og Einar bjuggu í Landakoti
og áttu tvo drengi sem hægt var
að passa. Við stelpurnar vissum
líka að Maja hafði gengið í gegnum
erfiða lífsreynslu.
Strax við þessi takmörkuðu
kynni varð mér ljóst að Maja væri
góð manneskja. Að vera góður er
nokkuð sem böm skynja án þess
að skilgreina. Það var ekki fyrr
en löngu seinna, þegar ég mægðist
við fjölskylduna, að ég áttaði mig
á hvaða hættir það voru sem gerðu
Maju góða. Litli peyinn í minn-
ingarbroti bítlasenunnar hafði líka
skynjað það góða í fari hennar,
því milli þeirra systkina, elstu syst-
urinnar og yngsta bróðurins, voru
mjög sterk tengsl sem voru honum
alla tíð ákaflega dýrmæt.
Strax frá upphafi sambands
okkar Bjarna tók Maja mér opnum
örmum og gerði sér far um að ein-
læg vinátta skapaðist milli okkar,
sem aldrei bar skugga á. Alla tíð
var gott að koma til Maju og Ein-
ars og stundum var spjallað,
spekúlerað og hlegið langt fram á
nótt. Ég minnist þess hve hún var
ætíð hjartahlý, hláturmild og opin
fyrir nýjum hugmyndum. Aðals-
merki hennar fólst í því hve hún
var hreinskiptin í öllum samskipt-
um og þá list kunni hún án þess
að særa aðra. Það er nokkuð vand-
meðfarið og þeir kunna helst sem
upplifað hafa erfiða tíma án þess
að fyllast beiskju, heldur hafa öðl-
ast dýpri mannskilning. í lífi sér-
hvers manns eru bæði góðir tímar
og erfiðir. Erfíð lífsreynsla verður
sumum um megn, en öðrum tekst
að nýta sér hana til frekari þroska
og gefa lífinu þannig meira gildi.
A ákveðnum vendipunkti í lífinu
hófu Maja og Einar sitt uppbygg-
ingarstarf til að breyta því sem
þau gátu breytt og sætta sig við
það sem þau gátu ekki breytt.
Maja og Einar byggðu líf sitt upp
og nutu þess með börnum sínum
þremur. Synirnir tveir eignuðust
syni, svo Maja og Einar urðu amma
og afi tveggja myndarlegra
drengja. Yngst barnanna er Ragn-
heiður, enn á unglingsaldri. Lífið
blasti við, Maja var í skóla og búin
að fá vinnu sem henni líkaði mjög
vel á sjúkrahúsinu í Keflavík.
Þá kom áfallið. Maja greindist
með krabbamein í fyrrasumar og
við tóku erfíðir mánuðir hetjulegr-
ar baráttu. Maður undraðist mest
æðruleysi hennar og baráttuvilja
til hinstu stundar. Allan tímann
sýndu Einar og börnin aðdáunar-
verðan styrk sem var Maju mikils
virði.
Þótt Maja sé farin er hún ekki
horfin úr huga okkar sem eftir lif-
um. Elsku Einar, Kiddi, Biggi og
Ragnheiður, ég sendi ykkur og
öðrum ástvinum mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Megi styrkur
ykkar verða öðrum leiðarljós. Með
þessum kveðjuorðum langar mig
að þakka fyrir þær góðu stundir
sem ég átti með Maju.
Rakel Árnadóttir.
Það er mér mjög sársaukafullt
að skrifa þessi kveðjuorð til elsku-
legrar tengdamóður minnar, Maríu
Vestmann, sem farin er nú frá
okkur langt um aldur fram, en
jafnframt er mér ljúft að minnast
þess tíma er við þekktumst. Fjögur
ár eru kannski ekki langur tími
en fyrir mig var hann dýrmætur í
ljósi þess hversu vel við náðum
saman strax í upphafi og urðum
góðar vinkonur. Mæja var ekki
þessi leiðinlega tengdamamma
sem ég þurfti að hræðast, heldur
gátum við talað saman um allt og
verið heiðarlegar og hreinskilnar
hvor við aðra. Hvorugar vorum við
skaplausar og bárum við fulla virð-
ingu hvor fyrir annarri.
Alltaf var Mæja kát og stutt í
hláturinn og hefur það vafalaust
hjálpað henni því ýmsa erfiðleika
þurfti hún að yfirstíga á lífsleið-
inni. Mæja var sú sem gaman var
að gleðja og kunni svo vel að meta
allt sem fallegt var. Alltaf gat hún
samglaðst okkur Kidda í hveiju
sem var og munu faliegu minning-
amar um hana hlýja okkur um
ókomin ár. Munum við Kiddi sjá
til þess að Arthúr Ross, sonur okk-
ar, sem nú er að verða ársgamall,
fái að vita hver og hvemig amma
Mæja var. Mæju minni óska ég
góðrar ferðar og trúi ég því að við
eigum eftir að hittast aftur þótt
seinna verði.
Ég lít í anda liðna tíð
er leynt í hjarta geymi.
Sú ljúfa minning létt og hljótt,
hún læðist til mín dag og nótt,
svo aldrei, aldrei ég gleymi.
(Halla frá Laugabóli.)
Díana.
Það er hræðilega erfítt að setj-
ast niður og skrifa minningargrein
um yndislega frænku okkar, því
engin orð fá lýst því hvernig hún
var. Það er erfítt að íhuga þá stað-
reynd að aldrei fáum við að sjá
hana aftur, aldrei aftur heyra rödd
hennar og hlátur, aldrei aftur fínna
lífsgleði hennar og vera í návist
hennar. Lífíð virðist stundum svo
óréttlátt. Af hveiju þurfti hún að
fara, hún sem átti eftir að upplifa
svo margt.
Þegar við hugsum um Mæju
frænku dettur okkur strax í hug
hláturmildi hennar, það var alltaf
hlegið svo mikið í kringum hana,
hún hafði alltaf frá nógu að segja
og svo sagði hún svo skemmtilega
frá. Hún tók alltaf á móti okkur
með opinn faðminn og miklu koss-
aflensi eins og tíðkast í fjölskyldu
okkar.
Það er endalaust hægt að minn-
ast góðra stunda með Mæju, Ein-
ari, Kidda, Bigga og Dúllu. Fjöl-
skyldur okkar hafa átt margar
ógleymanlegar stundir saman eins
og t.d. í sumarbústað ömmu og
afa, uppi á Skaga þegar þau komu
í heimsókn og var tilhlökkunin þá
mikil þegar við fréttum um komu
þeirra. Svo má ekki gleyma þeim
stundum þegar við systumar feng-
um að dvelja í vikutíma hjá þeim
og alls ekki má gleyma skúffukök-
unni sem engum tókst að baka
jafngóða og hún gerði.
Já, þessi tími verður ógleyman-
legur og mun alltaf lifa í huga
okkar.
Mæja frænka var í skóla að
læra til sjúkraliða. Hún tók námið
alvarlega, var metnaðargjörn og
sætti sig aðeins við góðar einkunn-
ir, sem hún fékk alltaf. Hún var
einnig komin í gott starf sem hún
var mjög ánægð í, en svo veikist
hún og ekki líða nema sjö mánuð-
ir og hún er farin frá okkur, en
óhætt er að segja að hún barðist
við sjúkdóminn til dauðadags.
Sárast að öllu þykir okkur að
hafa ekki getað kvatt hana, faðm-
að og sagt henni hvað óendanlega
okkur þætti vænt um hana, en
minning hennar mun lifa í hjarta
okkar um ókomna tíð.
Við grðf æsku og vona
Að degi liðnum kviknar ljós við ljós
811 loftsins bláfirð skín í silfurvefjum:
í bleikum fjarska blikar ljóssins ós,
þar brenna rósaský með gullnum trefjum.
(Höf. óþ.)
Elsku Einar, Kiddi, Biggi, Ragn-
heiður, Díana, amma og afi. Við
viljum votta ykkur okkar dýpstu
samúð. Mikill er missir okkar og
megi minning um yndislega konu
lifa í hjarta okkar allra.
Frænkurnar þínar,
Auður, Eva og Thelma.
„Og hvað er að hætta að draga
andann annað en að frelsa hann
frá friðlausum öldum lífsins, svo
að hann geti risið upp í mætti sín-
um og ófjötraður leitað á fund
guðs síns?“ (K. Gibran)
Elsku Mæja, þessi orð úr Spá-
manninum komu mér í hug þegar
ég frétti um að þinni þrautagöngu
væri lokið og baráttunni sem þú
háðir sl. sjö mánuði með svo mik-
illi bjartsýni og viljastyrk. Þú
ætlaðir þér að sigra í þeirri bar-
áttu. Þú gafst okkur hinum styrk
og von og fylltir okkur bjartsýni.
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig að kveðja þig og minn-
ast þeirra samverustunda sem við
áttum.
Fyrstu kynni mín af þér hófust
fyrir 25 árum þegar ég heimsótti
þig í Landakoti, í litla húsinu þar
sem þið Einar höfðuð hafið bú-
skap. Þá strax tók maður eftir
gleðinni hjá þér, góða skapinu,
hlátrinum, góðvildinni. Hvað það
var alltaf gott að koma til þín.
Síðan liðu árin. Þú fluttist til Njarð-
víkur með viðkomu í Æsufellinu
þar sem ég bjó um hríð ásamt for-
eldrum mínum og oft höfum við
hlegið hin síðari ár yfír því sem
var brallað í Æsufellinu.
Eftir að þú fluttist til Njarðvíkur
tók líf þitt nýja stefnu. Þá varstu
búin að eignast þijú yndisleg börn,
Kristján, Birgi og Ragnheiði. Að
koma að heimsækja þig, hringja í
þig, samverustundimar í sumarbú-
staðnum í Þrastarskógi eða vitandi
það að Mæja mágkona var að koma
upp á Skaga var alltaf tilhlökk-
unarefni. Það var svo gaman að
spjalla við þig um allt milli himins
og jarðar. Þú varst alltaf svo hress,
kát og heilsteypt. Þú komst öllum
alltaf í gott skap og léttir lundina
í kringum þig. Við létum okkur
dreyma um að fara í Parísarferð
saman. I huganum sátum við sam-
an á kaffihúsi og horfðum á mann-
lífið. Sú ferð átti að bíða betri tíma.
í stað þess ákváðum við að fara
til Kanaríeyja í vor ásamt foreldr-
um þínum en þangað hafðir þú
farið undanfarin ár og unað hag
þínum vel. Þegar þú vissir hvert
stefndi með veikindi þín hvattir þú
okkur til að halda okkar striki.
Annað ferðalag beið þín.
Eftir rúmlega 30 ára hlé á námi
ákvaðstu að fara í nám og læra
til sjúkraliða. Metnaðurinn og
dugnaðurinn í námi sem þú sýndir
þar var aðdáunarverður. Fyrstu
einkunn vildirðu fá, það dugði ekk-
ert minna. Því miður gafst þér
ekki tími til að klára námið.
Elsku Mæja, oft höfum við rabb-
að um lífið og tilveruna og velt
því fyrir okkur hver sé tilgangur-
inn. Að taka þig frá okkur svo
alltof fljótt er það sem erfítt er
að skilja. Ef til vill var þínu hlut-
verki lokið hér á jörð þótt erfítt
sé að sjá það. Að þér sé ætlað
annað hlutverk annars staðar, hver
veit? En í mínum huga mun ég
alltaf sjá þig fyrir mér hlæjandi,
glaða og káta, og ef sá tími kemur
að ég verð döpur mun ég horfa í
hugskot mitt og hugsa til þín og
geyma minningu þína í hjarta mér
með þakklæti fyrir þann tíma sem
þú átti með okkur.
Með orðum úr Spámanninum vil
ég ljúka þessum kveðjuorðum til
þín. Ég sendi Einari, Kristjáni,
Birgi, Ragnheiði, Díönu og foreldr-
um þínum, Ástu og Bjarna, og litlu
bamabörnunum þínum, þeim Ein-
ari Maríusi og Arthúri, innilegustu
samúðarkveðjur mínar. Megi Guð
vera ykkur styrkur.
„Og þegar þú hefur náð ævitind-
inum, þá fyrst mun þú hefja fjall-
gönguna. Og þegar jörðin krefst
líkama þíns, muntu dansa í fyrsta
sinn.“ (Kahlil Gibran).
Elín Kj artansdóttir.
Vinkona okkar er horfin á braut,
hún hefur barist við erfiða þraut.
Einar minn, „brostu", hefði hún
sagt, í hinstu hvíluna hefur nú
lagst, og biður þér blessunar Drott-
ins.
Elsku Maja mín.
Hláturinn þinn er þagnaður en
ég heyri hann samt í gegn ef ég
hlusta. Ég fletti myndaalbúminu í
huganum og ég sé vinalega fjöl-
skyldu, foreldra, tvo góðlega stóra
stráka, litla, sæta stelpu, afann og
ömmuna á jólum í sól og sumaryl.
Þetta var á E1 Parísó á Benidorm,
þar kynntumst við fyrst. Við fómm
ekki aftur þangað á jólum því við
fundum Paradís á jörð. Við erum
búin að eiga margar skemmtilegar
samverustundir. Einar segir að við
tölum sama tungumál, þess vegna
höfum við náð svona vel saman.
Það var engin lognmolla í kringum
okkur, mikið talað og hlegið. Stelp-
urnar okkar, Ragnheiður og Fjóla
Rós, eru á svipuðum aldri, þær
gátu leikið sér saman í sundi, tí-
volí, spilum og öllu mögulegu.
í fyrrasumar voru þau búin að
ákveða að koma í fríinu til Bolung-
arvíkur en það fór öðruvísi en ætl-
að var. í júlí greindist þessi hörmu-
legi sjúkdómur hjá Maju. Alltaf
gat hún samt náð sér á strik og
hlegið sínum klingjandi hlátri. Já,
hún barðist eins og hennar var von
og vísa. Það var búið að vera erf-
itt hjá þeim á þeirra yngri árum
en þau í sameiningu, með dugn-
aði, hörku og skilningi, gátu rifíð
sig upp og nú var allt svo bjart.
Þá kom þetta reiðarsíag sem eng-
inn fær ráðið við, en við spyijum:
Af hverju? En fátt verður um svör.
Við heimsóttum þau á jólunum.
Ég fann að þetta yrði síðasti fund-
ur okkar Maju. Þetta var mjög
indæl en ljúfsár stund. Við sátum
og töluðum, hlógum og grétum.
Þannig er lífið svo oft, en það held-
ur samt áfram.
Við yljum okkur við hinar góðu
minningar og höldum ótrauð
áfram.
Elsku Einar minn, Guð styrki
þig, börnin þín, foreldra og aðra
aðstandendur í ykkar miklu sorg.
Þínir vinir,
Fríða, Magnús og Fjóla Rós.
Ætlarðu að missa af þessum
einstöku möguleikum?
Við drögum í dag.
HAPPDRÆTTI
HÁSKÓLA ÍSLANDS
vænlegast til vinnings
t