Lesbók Morgunblaðsins - 17.12.1991, Blaðsíða 47

ur, nemur staðar um leið og ég, einbeittur
á svip.
Hvað get ég gert?
Mér kemur í hug áætlun, sem mér líst
vel á og ákveð strax að hrinda henni í fram-
kvæmd.
Ég ætla að hlaupa hann af mér, auðvitað
átti ég að gera það strax, en betra er seint
en aldrei.
Ég stytti í veiðitöskunni, gríp þétt utan
um veiðistangirnar með annarri hendi, geri
áætlun um hvaða leið ég skuli hlaupa, dreg
andann nokkrum sinnum djúpt, hleyp af
stað, en rek um leið upp öskur eins og ég
hef heyrt til kú!u- og spjótkastara.
Nokkrar gæsir fljúga upp með hræðslu-
gargi, lömb hlaupa til mæðra sinna, hrossin
hætta að bíta og líta upp.
Svo dunar jörðin undan átökum fóta
minna. Mér miðar vel áfram, lít ekki við,
er viss um að hraði, öskur og sveifla veiði-
stanganna auk þess, sem veiðitaskan flags-
ast um og lemst í bak og brjóst, þetta hlýt-
ur að rugla Bósa svo í ríminu að hann
hætti eftirförinni.
Eftir góðan sprett koma skilaboð frá heil-
anum til fótanna. „Stoppið strax.” Hjart-
sláttur minn er orðinn ákafur, ég get ekki
meira, stend á öndinni.
Ég snarstoppa, en um leið kemur Bósi á
fullri ferð nær ekki að stöðva sig, rekst utan
í mig þannig að ég dett á milli þúfna og
skorðast þar af, undrandi, lafmóður, ör-
þreyttur.
Ut undan mér sé ég að Bósi leggst nið-
ur, virðist líka þurfa að blása úr nös.
Þegar við höfum báðir kastað mæðinni,
rís hann upp, kemur til mín og nú þefar
hann af fötum mínum frá toppi til táar,
andlit mitt er grandskoðað, andardráttur
hans kitlar mig í framan stígvélin, veiðitask-
an, allt virðist vekja forvitni hans.
Hann þefár eins og hann sé að leitast við
að ráða gátur lífsins, svo alvarlega gengur
hann að verki, gat verið að ég hafi séð
sigurglampa hefði bregða fyrir í augum
hans? Svo leggst hann niður rétt innan seil-
ingar.
Hver myndi trúa því að hér lægjum við,
ég og stór hrútur, langt inni í landi. Mikið
væri gaman að vita hvað hann er að hugsa?
Hvað er ég að hugsa? Mér finnst notalegt
að hafa hann svona nærri. Hann er vinur
hér í þögninni, veitir hjartanu gleði án orða,
einhver óskiljanleg, ósýnileg bönd hafa orð-
ið til milli okkar. Falleg og góð í heimi, sem
þekkir ekki og veit ekki um fögnuðinn sem
fylgir því að lifa ævintýri eins og ég í dag.
Hér inn til heiða ríkir lífið og fegurðin.
Tíminn stendur kyrr.
Eftir góða hvíld rís ég á fætur, það er
stutt í fyrsta hylinn. Bósi lætur ekki á sér
standa og eltir mig. Nú læt ég það óátalið.
Þurrfluga er reynd, agnið blekkir og brátt
liggja nokkrar bleikjur á árbakkanum.
Bósi stendur svo nærri að ég á í erfiðleik-
um með að kasta flugunni, en þótt ég leit-
ist við að bægja honum frá, er hann strax
kominn aftur.
Hann eltir mig til þeirra veiðistaða sem
ég vitja og fylgist grannt með mér við veið-
ina. Það líður á daginn. Tólf fiskar komnir
í töskuna.
Orðin „vertu ekki Iengi” toga í mig. Ég
held af stað heim, fylgi árbakkanum.
Ain líður áfram, ýmist breiðir hún úr sér
og þá speglast í henni hvít ský og blár him-
inn eða hún þrengist og þá veita eyrar, stein-
ar og bakkar viðnám og í þeirri iðu verða
til hvítar rastir og boðar, þar sem smáir
regnbogar verða til.
Þessi fegurð, þrengir sér inn í huga, sál
og hjarta, verður að þakklæti til Drottins
fyrir að hafa fengið að fæðast og lifa í þessu
landi, ég skil það ekki og veit að ég mun
aldrei skilja það, en ég þakka Drottni.
Það rifjast upp fyrir mér síðasta ferð mín
erlendis, heimþráin fór hamförum, þá ósk-
aði ég mér þess að landið mitt saknaði mín
eins heitt og ég saknaði þess.
Ég heyri rödd þess hvísla. „Ég er landið
þitt, þú átt mig, ég á þig, ég vil umfaðma
þig með fegurð minni, hrjúfri mjúkri, kaldri,
heitri og við brjóst mitt skalt þú hvíla að
lokum.”
Brátt er ég kominn að þjóðveginum, enn-
þá eltir Bósi, er aldrei langt undan.
Ég opna hliðið og skil hann eftir utan
þess, þar stendur hann, horfir á mig gegnum
rimlana og svo jarmar hann.
Undarleg áhrif hefur það á tilfinningar
mínar, þetta mál vinar míns.
Brátt sýður í potti húsfreyju, rauð bleikj-
an er lystug, með nýjum kartöflum og
smjöri.
Að loknum kvöldverði tek ég sjónaukann
og beini honum upp að hliði.
Þar stendur hann enn og mænir gegnum
rimlana.
Höfundur er starfsmaður Háskóla íslands.
Augun og vængirniryf-
ir inngangnum seija sér-
stæðan svip á kirkjuna
ásamtþaksvipnum og
turninum.
Ný kirkja
Kór kirkjunnar er jafn sérstædur og allt
annað. Neðst eru gluggar þar sem sést út,
en ofar er allt lukt og kirkjan sjálf og allt
innanstokks er úr timbri.
1
Ungverjalandi

Hluti af vængnum, sem umlykur aðaldyrnar.
lauk. Kirkjan var byggð í Siofok á bakka
Balaton-vatns, þar sem eru þekktir og
vinsælir ferðamannastaðir. Nú glymur þar
hin alþjóðlega síbylja, og því þótti gott til
mótvægis að heimamenn og gestir gætu
ef þeir vildu átt hljóðar stundir í guðshúsi.
Söfnuðurinn naut styrkja frá lúthersk-
um söfnuðum á Norðurlöndum og í Þýzka-
landi og ráðinn var einn þekktasti arki-
tekt Ungveija, Imre Makovecz, til að
teikna kirkjuna. Fyrir utan brúnt flísaþak
er kirkjan að öllu leyti úr tré og ýmislegt
er þar óhefðbundið, svo sem eftirlíking
fuglsvængja - einnig úr tré- yfir inngang-
inum. Þeim er haldið uppi af sveigðum
límtrésbitum, sem mynda umgjörð um
„augu” og suraum þykir það uppátæki
dálítið Disney-legt. I stað altaristöflu er
einskonar tréskúlptúr á bak við altarið
og uppi á honum er tréstytta af Kristi.
En myndirnar lýsa þessu raunar betur en
orð.
GS.
Kristni átti erfitt uppdráttar í Ungverja-
landi eins og annarsstaðar þar sem komm-
únistar réðu lögum og lofum. Starfsemi
kirkjunnar var að vísu ekki eins og í Pól-
landi, þar sem alls ekki reyndist unnt að
knésetja hana, en í Ungveijalandi störfuðu
engu að síður bæði kaþólskir og lúthersk-
ir söfnuðir.
Það var reyndar lútherskur söfnuður
sem réðist í að byggja þessa sérstæðu
kirkju, sem hér eru myndir af, en það
gerðist ekki fyrr en áþján kommúnsista
Hefðbundnir
kirkjubekkir,
en útlit þeirra
er í samræmi
við annað í
kirkjunni og
hefur sinn
svip.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 17. DESEMBER 1991 47