Lesbók Morgunblaðsins - 17.12.1991, Blaðsíða 38

ón, langflestir svartir, — en þótt þeir megi
eiga land þá eru það þó hvítir sem eiga og
stjórna flestum framleiðslutækjum. Hvítir
menn eru um tíu af hundraði landsmanna.
Landið er um átta hundruð þúsund ferkíló-
metrar að stærð og er því um einn íbúi á
hvern ferkílómetra. Þetta svæði var þýsk
nýlenda frá því á Bismarcktímanum fram
til 1915. Það er enn auðvelt að notast við
þýsku hvar sem komið er í landinu. Hið
ágæta vegakerfi er bæði að þakka Þjóðveij-
um sem skipulögðu það og Suður-Afríku-
mönnum sem héldu því við. Málmvinnsla,
húsdýrahald, fiskveiðar og móttaka ferða-
manna aflar gjaldeyris.
Mestur hluti Namibíu er þurrlendi. Úr-
koman um miðbik landsins er aðeins um
300-400 mm á ári. Við ókum langa leið um
eyðimerkur. Skyndilega var svo smáþorp
með breiðum götum og verslunarmiðstöð.
Síðan endalaus eyðimörkin. í búðum var
að finna kjöt af gemsbok og hartebeest og
sólgleraugu, og allt þar á milli.
Við héldum í norður til hins fræga Et-
osha-þjóðgarðs, þar sem er fjöldi villtra
dýra. I matinn fengum við kjöt af gemsbok
sem smakkaðist einstaklega vel. Þessi dýr
eru húsdýr en ekki veidd villt. Jólin héldum
við upp á í þurrki og hita. Allir þeir sem
voru í þjóðgarðinum hittust og snæddu sam-
an jólamáltíðina í gömlu þýsku virki sem
nú þjónaði sem eins konar veiðihús. Tjöld
voru dregin fyrir glugga en þótt leikin væru
jólalög var erfitt að ímynda sér að það
væru jól, svo mikill var hitinn og loftið þurrt.
Um morguninn var farin skemmtileg för
í iðandi tíbrá og horft á stóreyrða refí og
stökkvandi héra sem oftast eru á ferli á
nóttunni. Þessir litlu refir hafa stór eyru
svo þeir heyri betur til mauranna sem þeir
éta.
í bænum Swakopmund við ströndina fékk
ég mér herbergi á góðu hóteli í tvær næt-
ur. Þama var afbragðsmatur, hádegisverður
sem maður hafði með sér í ferðalög, tveir
morgunverðir, og heimsins besta þjónusta,
allt fyrir 2.400 krónur íslenskar! Síðan fór
ég aftur til ferðafélaganna og var haldið til
sandhólanna suður af Walvis-flóa. Þar við
flóann er eiginlega eina almennilega höfnin
á suðvesturströnd Afríku. Þessi höfn var í
eigu Breta og er því nú eign Suður-Afríku.
Við ókum eftir salti bornum vegi. Þetta er
fyrirbæri sem er einkennandi fyrir Namibíu:
gifsi er blandað saman við salt og úr verður
efni sem er endingargott eins og malbik en
hvítt á lit. Af sandhólunum við Walvis-flóa
er stórkostlegt útsýni yfir haf og sanda.
Næsta dag, miklu sunnar, komum við að
bóndabýli sem kallast Solitaire, einstæðing-
urinn. Býlið bar það nafn með rentu. Ekk-
ert sást til annarra mannabyggða. Þama
voru nokkrir kofar fyrir svarta vinnufólkið,
og stórt hvítt hús fyrir eigendurna. Háreist-
ar skemmur, karakúlfé í rétt, vindrafstöð.
Við þurftum að fá bensín en svertingjarnir
neituðu að taka lásinn af pumpunum. Þeir
sátu við homið á skemmunni og sungu.
Sólin settist og hópur svartra og mórauðra
kinda er rekinn heim. Klaufimar hamra á
moldarveginum eins og regn fglli á þak.
Skyndilega missir bílstjórinn okkar þolin-
mæðina. Hann öskrar eitthvað til svertingj-
anna á afríkönsku. Þeir öskra á móti. Hann
brýtur upp lásinn á pumpunum. Þeir neita
að setja dæluna í gang. Konurnar safna
steinum og búa sig undir bardaga. Bílstjór-
inn heldur bílhurðinni fyrir sér eins og skildi.
Sem betur fer kemur nú ungur maður úr
Qölskyldunni akandi á pallbíl og fyrirskipar
að dælan skuli sett í gang.
Nýja árið rann upp þegar við vorum í
tjaldbúðum í Sesriem undir fegursta stjömu-
himni sem unnt er að ímynda sér. Hið þurra
eyðimerkurloft er svo tært. Síðan er haldið
áfram til Lúderitz við ströndina þar sem
nokkur hús tylla sér á kletta við hafið.
Suðvestur-hluti Namibíu er lokaður ferða-
mönnum vegna þess að þar liggja gimstein-
ar á jörðunni svo hægt er að tína þá upp!
Skammt frá Luderitz er farið um svæði þar
sem demantar eru sogaðir upp úr hafínu
gegnum pumpur í smábátum. Bátseigandinn
fær mánaðarlega disk fullan af demöntum.
Hvílík aðferð við að safna auði!”
Höfundur er kennari.
ÓLÍNA ÞORVARÐARDÓTTIR
Skálavík
Hingað barst líknandi vor fyrir vindi
um vegleysu og fjöll.
Heyrðust hér söngvar og hlátrasköll.
Farið var héðan á fiskimiðin
með færið hvern dag.
Við hálfhrunda veggi hafgolan kveður sinn brag.
í séfinu þjóta sækaldir vindar
við sólarlag.
Fuglarnir ráðvilltir flugu yfir hafið
einn fjarlægan dag.
Tóftirnar stara tærðum augum
á_ tanga og naust.
Á ströndinni ólgandi brimaldan byltist
og brotnar með þungri raust.
Alþing forna
Bláum vængjum
lognmóðan vefur
sofandi fjallið
í skyggðum spegli
Þingvallavatns.
Kjarrið teygir
döggvotar greinar
djúpt niður
í mýkt vatnsins.
Kliðmjúkt angur
leikur við svargræna veggi
Almannagjár.
Kljúfa kyrrðina
sárbeittir hnífar
skera í þögnina
hlátrasköllin
frá ValhöIIu.
Andkaldur gustur
bærir við sofandi grein.
Kvöldinu blæðir.
Hallgríms
kirkja
Gráan teygir
risafingur
hráköld klöppin
— mannaverk.
Við svartan vegginn
daggarþyrstu
stráin blikna.
Gnæfir yfir
kalda höndin
undir dökkum
borgarhimni -
Þriggja alda
óður Hallgríms
steyptur inni.
Sofandi
barn
Er friðurinn svífur
á vængjum svefnsins
frá vitum þínum
erill dagsins
víkur úr svipnum
og værðin
vanga þinn strýkur,
er augun sofa
á rósabeði
sem mjúklega bælir
koddann þinn hvíta
fær fegurðin mál.
Ylvængja
sæla
Vefðu mig Ijúfa sæla
ylvængjum þínum,
þrýstu mér að btjósti
byrgðu mér sýn
svo ég aðeins finni
seytla mér um æðar
hjartaslögin þín.
Leiddu mig um lautir,
lyftu mér á tinda,
ber mig ofar skýjum,
byrgðu mér sýn
svo ég geti sofið
á dúnléttum hnoðra
við hjartaslögin þín.
MAGDALENA THORODDSEN
Rigningarnótt
Á rúðunni grætur regnið,
ríslar við laufíð á greinum,
titrar við dropanna tifandi hljóð
- tónstrengur sleginn í leynum.
Það seytlar inn septemberkvöldið
sest að með dimmuna á armi,
hún blómstrar við rísandi rauða nótt
og roðnar á dagsins barmi.
Sumartungl
Bjaifur máni á bláum himni
blikar svalt,
sendir föla silfurgeisla
um svæðið allt,
bregður daufri birtu á glugga
bleikt og kalt.
Sumartungl ég sé að auðnu
sindrið skín.
En ég er ekki undirbúin
örlög mín.
Hún spillir þó ég spyrni á móti
spáin þín.
Haust
Kufli haustsins hafa klæðst
hlíð og mói, kjarr og lyng.
Skammlíf hefur fegurð fæðst,
flæða litir allt um kring.
Logar dýrð um laut og barð,
lágan hvamm og beijamó,
lindarbrekka, leiti og skarð
Ijóma nú í kaldri ró.
Silfurþræðir sindra á stein,
sækir frost á bláa lind,
hélurósir hrímga grein.
Hverfist vorsins bjarta mynd.
Sjónhverfingin sundur brast,
sé ég glöggt að hveiju fer.
Eitthvað snertir æði fast
auman streng í hjarta mér.
Höfundareru mæðgur i Reykjavík, Ijóð þeirra hafa ekki birst á prenti áður.