Lesbók Morgunblaðsins - 17.12.1991, Blaðsíða 36

Tj aldferð um Suður ■
Afríku og Namibíu
Einn bílanna
brann til kaldra
kola á 20 mínútum
eftir að hafa rek-
ist á stein. Við það
komst neisti í
bensínleiðsluna.
Einn farþegi slas-
aðist, en farangr-
inum varaðmestu
leyti bjargað.
JL lVAUlUtUUtr I IMetlIilUlU.
il umferð og nær
ekkert fólk á
gangi.
JDI UMU þ'H.Ut,
Nokkrir íslendingar dveljast nú í Namibíu á
vegum Þróunarsamvinnustofnunar íslands.
Þeir starfa að því að aðstoða þarlenda við
skipulagningu fiskveiða. Það land sem þeir
starfa í er í flestu tilliti ákaflega ólíkt íslandi.
Ég dvaldist í Namibíu í jólaleyfinu 1989
og ferðaðist þá vítt og breitt um landið.
Um það leyti leið að því að landið fengi
sjálfstæði en áður en svo yrði var barist á
þeim slóðum sem við fórum um þótt allt
virtist friðsælt á yfirborðinu.
Ferðin hófst í Jóhannesarborg í Suður-
Afríku. Þangað kom ég nokkuð á undan
ferðafélögum mínum og bjó á góðu hóteli
þar sem fékkst mjög góður matur. Við vor-
um vöruð við að vera á ferli þegar kvöld-
aði. Drukknir menn, hvítir og svartir, reik-
uðu þá um göturnar, og í litlum garði hand-
an götunnar sem hótelið stóð við, var svefn-
staður flækinga og drykkjumanna, þótt
hann væri mestan part leirgrautur þegar
rigndi. Hinum megin við homið voru glæsi-
legar verslanir. Allt sem framleitt er í
Suður-Afríku virtist mjög ódýrt miðað við
það sem tíðkast á íslandi eða annars staðar
í Evrópu, en innfluttar vörur álíka dýrar og
á íslandi. Það lá í augum uppi að viðskipta-
bannið sem sett var á Suður-Afríku hafði
engin áhrif haft nema þá til að landsmenn
lögðu áherslu á að auka fjölbreytni fram-
leiðslu sinnar innanlands. Meðal annarsjuku
þeir vopnaframleiðsluna. Mér var sagt að
innflutningsskilríki væru stimpluð og frá
þeim gengið annars staðar, en varningurinn
barst svo til Suður-Afríku eftir ýmsum leið-
um.
Meðan ég beið eftir væntanlegum ferðafé-
lögum tók ég mér far með loftbelg til dals
í grendinni þar sem boðið var upp á morgun-
verð með kampavíni. Lagt var af stað klukk-
an rúmlega fjögur að morgninum og haldið
til nokkurs konar loftbelgjahafnar. Þar voru
tveir loftbelgir blásnir upp. Nauðsynlegt var
að-halda svo snemma af stað til að unnt
væri að notfæra sér uppstreymið. Við fórum
þrjú í körfuna og stýrimaður var í miðju
og belgurinn sveif til himins. Síðan var svif-
ið yfir dalinn. Fyrir neðan voru stór einbýlis-
hús í víðáttumiklum görðum. Þarna bjó fólk
sem vann í Jóhannesarborg. Hundar geltu
þegar þeir sáu loftbelginn.
Þegar við vorum lent settumst við í bíla
sem biðu okkar. Ég íenti við hliðina á þétt-
vöxnum manni á fimmtugsaldri sem leit út
og hegðaði sér eins og rummungar í Suður-
ríkjunum eru sýndir í kvikmyndum - 'stór,
kröftugur, kynþáttahatari, vopnaður. Vegna
þrengsla lagði hann skammbyssuna sem
hann bar sér við hlið fyrir framan sig. Byss-
an rann þar til og frá. Ég spurði kurteislega
hvort hún væri hlaðin.
„Ó, já.”
Morgunverður var borinn fram í garði
við bændabýli Afríkana. Húsið var á einni
hæð. Steinsteyptur garður lá að eldhúsinu.
Þar var svört vinnukona sem aldrei kom
fram en hvíta bóndakonan þjónaði okkur
til borðs. Staðurinn minnti mig á ýmsa staði
í Bandaríkjunum.
Þama voru nokkur gömul tré og runnar
og grasflöt í hálfgerðri órækt. Við sátum
Skyndilega missir
bílstjórinn okkar
þolinmæðina. hann
öskrar eitthvað til
svertingjanna á
afríkönsku. Þeir öskra á
móti. Hannbrýturlásinn
á pumpunum. Þeir neita
að setja dæluna í gang.
Konurnar safna steinum
og búa sig undir bardaga.
Eftir TERRY G. LACY
Listsýning úti á
grænni grasflöt í
Jóhannesarborg.
Þarna leyfist
svörtum að sýna
einnig.