Lesbók Morgunblaðsins - 04.09.1960, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
425
ar hestarnir komu átti hver að
beizla sína hesta og leggja á þá, en
síðan hjálpuðust menn að því að
láta upp klyfjar. Mátti þá sjá mörg
snör handtök, enda var um að gera
að flýta sér að komast á stað, því
að nú var Mýrdalssandur fram
undan og yfir hann var 6 klukku-
stunda ferð, og á þeirri leið voru
Sandvatn, Múlakvísl og margar
smærri ár og lækir. Þegar allir
voru ferðbúnir og komnir á bak,
tóku þeir ofan höfuðfötin og báðu
Guð um vernd og aðstoð í hverjum
vanda sem að höndum bæri. Þetta
var gert á hverjum morgni meðan
á ferðalaginu stóð.
Næsti áfangastaður var Núpur
vestan sands og náðum við þangað
rétt eftir hádegi, því að vötnin
höfðu ekki verið farartálmi. Þama
voru klyfjar teknar af hestum,
sprett af þeim og þeim síðan sleppt
óheftum. Þarna áðum við í tvavc
stundir, snæddum miðdegisverð og
drukkum uppsprettuvatn með.
Um nón var aftur lagt á stað og
haldið vestur yfir heiðar í Norður-
flatir, vestur úr Vatnsársundum og
hjá Rofum ofan Gatnabrún, út með
bæum, upp Steigarháls og vestur á
Fauskholt. Þar var náttstaður og
fór nú allt fram eins og á Grjóteyri,
nema hvað nú var komið þykkt loft
og þótti því rétt að fansa. Það var
þannig gert, að baggar af hverri
lest voru dregnir saman í tvær rað-
ir, og síðan voru klyfberar lagðir
ofan á raðirnar þannig, að bogi og
klakkar vissu niður á milli klyfj-
anna. Síðan var bakleppur, dýna
og undirlög breidd milli klyfbera-
fjala og síðan allt þakið með melj-
um og meldýnum. Ef gengið var
vel frá þessu, var engin hætta á að
klyfjar né reiðingar blotnuðu þótt
mikið rigndi. Slík störf þurftum við
að vinna hvað eftir annað á ferða-
laginu.
Næsta dag var lagt á Sólheima-
sand, og þar var aðalfarartálminn
Jökulsá eða Fúlilækur. En okkur
bar að henni snemma dags, og þá
er jafnan miklu minna í henni
heldur en síðdegis, enda fórum við
svo að segja stanzlaust yfir hana.
Síðan áðum við eina klukkustund
undir Hrútafellsgörðum, en sþrett-
um ekki af hestunum. Var svo
haldið vestur með Eyafjöllum,
staðnæmst stutt í Holtsodda, og
síðan haldið í Fitarodda og tekið
náttból þar, og gekk allt sinn vana-
gang.
Nú áttum við fyrir höndum að
glíma við mörg vötn, Markarfljót,
Ála, Affall, Þverá og Rangár báð-
ar. Okkur gekk vel yfir vötnin í
Landeyum. Áð var í Djúpadal og
síðan fórum við yfir eystri Rangá
og ytri Rangá og náttuðum í Ægis-
síðugili.
Daginn eftir vonun við mjög
árla á fótum, því að nú var Þjórsá
framundan. Heldum við niður með
Rauðalæk í Holtum og svo vestur
norðan við Hrútsvatn og að Sand-
hólaferju. Oft gat það dregist að fá
ferju yfir Þjórsá, ef aðrir voru
komnir á imdan. En nú sóttum við
svo vel að, að engir ferðamenn voru
þar fyrir. Var því undinn bráður
bugur að því að taka ofan af hest-
unum, spretta af þeim og binda
saman reiðinga. Var allt borið jafn-
óðum á bátana. Svo voru hestamir
reknir í ána og einn maður á smá-
kænu fór með þeim. Þetta var allt-
af venja, en ef folaldsmeri var með
í ferðinni, var hún höfð aftan í
ferjunni, en folaldið haft uppi í
ferjunni.
Ætíð varð að lenda á sandeyri
vestan árinnar og var því nokkurt
vasl við að afferma ferjuna. Oftast
var einnig áll úr ánni vestan við
eyrina, en ætíð grunnur. Þetta um-
stang allt á ferjustað tók æðilang-
an tíma, en dugnaði og hjálpfýsi
ferjumanna mun eg alltaf við
bregða.
Nú skyldi haldið til Eyrarbakka
um kvöldið, þótt við yrðum seint
fyrir. Þegar komið var að Baugs-
stöðum, riðu tveir á undan lestinni
til þess að hitta menn að máli og
útvega stað fyrir tjöld og flutning.
Þegar lestin kom svo á staðinn, var
tekið ofan í flýti, hestarnir merktir
og afhentir gæzlumönnum, sem
áttu að gæta þeirra þar til kominn
væri sá tími að haldið skyldi heim-
leiðis. Ef ös var við verslunina gat
á því orðið 3—4 daga bið.
Nú var tjaldað á sandi og var það
ekki aðlaðandi viðlegustaður. Síð-
an átum við hangikjöt og skoluðum
því niður með brennivíni, sem for-
hlaupararnir höfðu náð í.
Okkur varð það til happs að fátt
var manna í kaupstað, svo að við
gátum lagt inn ullina þegar með
morgni. Það gekk fljótt, því að allir
hjálpuðust að, enda var mönnum
í mun að allt gengi sem greiðlegast.
Var öll ullin afhent og vegin kl. 10
að morgni. Þá fóru menn inn í búð
að fá kaffimiða, en það voru ávís-
anir á heitt kaffi, sem verslunin lét
viðskiftamönnum í té ókeypis á
hverjum degi meðan þeir stóðu við.
Þeir sem viðskiftareikning höfðu
fengu og það, sem kallað var „inn-
leggsstaup“. Þessi staup voru
nokkuð misstór, enda var innleggið
mismunandi mikið. Morgunverðar-
tími var þá almennt kl. 9—10 f. h.,
en búðum var ekki lokað á mat-
málstíma á aðalkauptíð. Því vorum
við nú hver af öðrum kallaðir til
úttektar í þeirri röð, sem við höfð-
um lagt inn. Varð hver að vera
viðbúinn þegar röðin kom að hon-
um, annars gat hann átt það á
hættu að mikill dráttur yrði á því
að hann kæmist að.
Allt gekk þama í röð og stakri
reglu, svo að eg hefi hvergi séð
neitt því líkt. Allir höfðu lokið út-
tekt sinni um kvöldið, og áttu þá
(
i