Lesbók Morgunblaðsins - 04.09.1960, Blaðsíða 4

416
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ar. Skólanum lýkur fyrst í júní,
en 19. júní er búið að breyta skóla
og heimavist í gistihús og það
stendur fram til 31. ágúst.
Forstöðumenn þessa mikla fyr-
irtækis sáu, að ekki var rétt að
láta hin góðu húsakynni standa
ónotuð á sumrin. Þess vegna var
brugðið á þetta ráð. Og í sambandi
við gistihúsið var svo komið upp
ljósböðum og nuddlækningastofu
og finnsku gufubaði fyrir þá sum-
argesti, sem eitthvað eru heilsu-
veilir og vilja nota sumarleyfið til
þess að hressa sem mest upp á lík-
amann.
—O—
Við komum hingað seinni hluta
laugardags, en það er helgidagur
Aðventista, og þá er ekki unnið
nema hið allra nauðsynlegasta.
Okkur er fengið ágætt herbergi í
heimavistinni. Þar er einnig stór
setustofa fyrir gesti og húsakynni
öll með nýtízku brag. Heitt og kalt
vatn er í hverju herbergi. For-
stöðukonan skýrir okkur frá heim-
ilisháttum:
— Matsalurinn er í skólahúsinu
og þangað eiga allir gestir að koma.
Morgunkaffi er framreitt kl. 9,
miðdegisverður á hádegi, miðdegis-
kaffi kl. 3%, kvöldverður kl. 6 og
kvöldkaffi kl. 1410. Og svo er ætlazt
til þess að gestir gangi til náða kl.
11 og enginn umgangur né hávaði
sé eftir það. Reykingar eru ekki
bannaðar, en við óskum þess að
gestir reyki hvergi nema inni í
herbergjum sínum. í skólanum er
setustofa þar sem gestir geta safn-
azt saman og hlustað á útvarp, les-
ið blöð og bækur, teflt og svo fram-
vegis.
Hún er mjög elskuleg í öllu við-
móti, og við reynum að leggja þetta
allt á minnið.
Fyrst er þá að koma á réttum
tíma í kvöldverðinn. Að honum
loknum er guðræknisstund í tveim-
ur samliggjandi skólastofum. Þar
eru allir heimamenn og þangað
koma allir gestir, svo að hvert
sæti er skipað. Skólastjórinn held-
ur ræðu, talar blátt áfram og öfga-
laust og ekki í neinum prédikunar-
tón, heldur sem fræðari. Á eftir
syngur einn kennarinn einsöng og
síðan syngja allir sálm. Að því
loknu segir skólastjóri:
— Nú verður kaffi framreitt í
matsalnum.
Svo bauð hann öllum góða nótt.
Eftir kaffidrykkjuna fóru allir til
herbergja sinna. Allt var hljótt á
þessum fjölmenna stað. Úti var
logn og friðsælt sumarkvöld. Þetta
voru blessuð viðbrigði eftir skark-
alann og hávaðann í Reykjavík.
Þannig var fyrsta kvöldið.
—O—
Morguninn eftir er norðangola
og hitasólskin. Þá á nú að fara í
berjamó og tína mikið af berjum,
þótt þau sé varla fullþroskuð. En
þá gleymist eitt. Hér höfðu verið
sumargestir í tvo mánuði, og þeir
höfðu byrjað að tína rétt við tún-
girðinguna og fært sig svo út í all-
ar áttir. Margar hendur vinna létt
verk. Þær höfðu gjörtínt hraunið,
ber fyrir ber. Kunnugur maður
sagði að varla þýddi að fara
skemmra en klukkustundar gang
upp í heiði til þess að sjá ber.
En það er samt gott að fara upp
í heiðina og liggja þar í sólbaði.
Þar ilmar lyngið sterkt í breiskj-
unni, og þar vellur spóinn og er
farinn að hópa sig. Þar er vítt út-
sýni. í vestri blasir við Þorláks-
höfn, sem nú er orðin stórt þorp
og er alltaf að stækka. í suðri lyft-
ast Vestmanneyar í hyllingum;
þær eru bláar á lit og ber vel við
veðraskilin suður í hafi, snjóhvíta
skýastróka sem teygjast upp á
heiðan himin. Svo kemur Eya-
fjallajökull tígulegur og bjartur,
þá Tindafjöll, þá Þríhyrningur
dimmblár. Næst er Ingólfsfjall. Og
hádegissólin skín sterkt og hress-
andi.
Komdu blessuð, blíða sól,
blessaður fjallahringur,
blessuð dögg, sem blómin ól,
blessaður fugl sem syngur.
Fyrir ofan skólann er foss, sem
steypist fram af heiðarbrúninni.
Halldór frá Hrauni beizlaði hann
þegar hann bjó hér og lét hann
mala fyrir sig rafmagn. Þess vegna
er stífla í fossinum. En rafstöðin
er horfin, hlutverki hennar var lok
ið þegar rafmagnið kom frá Sog-
inu. En uppistaðan heldur sér, og
þaðan kemur vatnsveita í öll hús
Hlíðardalsskóla.
Þessi lækur sem þama kemur
fram af heiðarbrúninni er gamli
bæarlækur Vindheima og Breiða-
bólstaðar. Báðir bæir sóttu vatn í
hann fyrrum, og honum var einnig
veitt á túnin. Lækurinn á upptök
sín í dýum nokkrum langt uppi í
heiði. Og þótt fossinn hafi verið
beizlaður lék lækurinn lausum
hala þar fyrir neðan og hafði það
til í snjóum að veita sér sjálfur nið-
ur á túnið og kom þá beint á skóla-
húsin. Þess vegna varð líka að
hefta hann og það var gert með
því að steypa langan og djúpan
stokk og veita honum þar í. Úr
því hafti kemst hann ekki.
Dagamir em hver sem annar,
alltaf er sólskin. Og gestirnir
dökkna í framan með hverjum degi
sem líður. Hér má líta fáklædda
sóldýrkendur, sem eru brúnir frá
hvirfli til ilja. Nuddlæknirinn, sem
er danskur, fer á hverjum degi er
hann hefir lokið starfi sínu, upp
að fossi og baðar sig þar ýmist í
köldu vatni eða brennandi sólar-
geislum. Hann er orðinn svo brúnn,
að enginn mun trúa því í Dan-
mörk er hann kemur heim, að
hann hafi verið á íslandi; hann