Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1958, Side 24

672
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
þú i
ac^ra jor
í
Þú fagra jörð, ég ann þér alla stund,
ég er af þinni rót, og barn míns lands.
Mig dreymir við þín fjöll, og sævar sund
og sé mitt líf í hendi skaparans.
Hér lýtur allt og þjónar þinni mynd,
til þín ég sæki orku, vit og mál.
Við brjóstin þín ég teyga af lífsins lind
og lauga . þínum augum mina sál.
Og þegar hjartans hinstu slög ég finn,
ég heyri þagna blóðsins veika nið:
Þá býður þú mér þreyttum faðminn þinn
í þögn og kyrrð, sem veitir hvíld og frið.
Kjartan Ólafsson.
hægt að misskilja, hvað hann fór.
Hann tjáði henni frá dansleiknum
og kossinum og gerði mikið veður
af þessu. Hann hefði lagt mannorð
ungu stúlkunnar í hættu, krenkt
ef til vill æru hennar, og yrði að
minnsta kosti að biðla til hennar
og komast að raun um, hvort hún
vildi hcum, en jafnframt væri hann
örvilnaður af því að komast ekki
hjá að yfirgefa hana, beztu vinuna,
sem honum hefði hlotnazt á ævi
sinni. Og hann kom með upphróp-
anir um beiska iðrun sína og lang-
loku vun svívirðilegt hverflyndi
sitt.
Hann flóði í tárum meðan hann
skrifaði þetta, hann hugsaði sér
að hann væri þegar snauður eig-
inmaður forríkrar konu og var
nógu hrelldur til að skilja auðnu-
leysi sitt og gera sér enn einu
sinni grein fyrir, að hann gerði
rétt.
Hann hafði komið heim af dans-
leiknum um fjögurleytið, og hann
var í þrjár stundir að skrifa bréfið
með öllum þess umritunum og út-
strikunum, upphrópunum, hálf-
sögðum sannleika, slóttugri
grimmd og ísmeygilegum ástar-
orðum. Að Því loknu kærði hann
sig ekki um að ganga til náða,
heldur fór á skemmtigöngu, og í
leiðinni lét hann bréf sitt í póst-
kassa.
Hann var smeykur við að sofna
því að hann vissi ekki í hvernig
skapi hann kynni að vakna. Enn
var líðanin góð, því að hann iðrað-
ist ekki. Hann óttaðist iðrun. Hann
rét reka á reiðanum.
Allan hðlangan daginn gekk
hann eins og í leiðslu. Hann forð-
aðist að hugsa skýrt og rökrétt. í
stað þess að endurskoða afstöðu
sína lát hann hugann reika og
gamnaði sér við ýmiss konar hug-
myndir. Hann gekk og virti þær
sér fyrir hugskotsauga líkt og
menn virða fyrir sér skýjaborgir
eða myndir, sem sjást í hrynjandi
glóð. Honum var satt að segja
fyrirmunað að hugsa, unz hann
hefði biðlað til hinnar stúlkunnar
og þokað skilnaðinum áfram.
Honum kom ekki heldur dúr á
auga næstu nótt. Það bólaði á hugs
-unum við þröskuld vitundarinnar,
en þeim var hrundið burt jafn-
harðan af öðrum hugsunum, sem
vildu einnig koma upp. Engar
hugsananna gátu almennilega
komið sér á framfæri, þyrptust
aðeins að og sóttu á. Hann lá fyr-
ir og gerðist þreyttur og örmagna
við það, en hann taldi það þó
skárra að skömminni til en að iðr-
ast í sekk og ösku.
Daginn eftir var aðfangadagur
jóla.
Þegar hann dró upp gluggatjöld-
in um morguninn, sá hann hávax-
inn mann í snjóugum loðfeldi
halda eftir götunni. Á stóra sleð-
anum hans var háfermi af vörum,
en efst voru tvö jólatré. Karhnn
hló dátt, þar sem hann sat, tveim
röskum hestum var beitt fyrir
sleðann, bjöhur voru á klöfunum,
sem khngdi í, og hestarnir fóru á
harða stökki.
„Þetta eru jóhn“, varð Lénharði
að orði, og hann brosti við. „Þetta
er jólafaðirinn ágæti, sem ekur mn
með gjafir sínar. Mér er forvitni
á að komast að, hvort hann hefur
nokkuð meðferðis til mín“.
Síðan velti hann fyrir sér, hvers
hann annars af sinni hálfu ætti
að óska sér af jólunum.
„Gamh jólafaðir", sagði Lén-
harður, „þú ættir að vera orðinn
næsta þreyttur á að úthluta sauma
-pokum og kollhúfum. Þú ættir
ekki að sauma í fleiri inniskó, Það
er ei slíkt sem við kjósum af þér.
En það kæmi sér, ef þú gætir kom-
ið með smáljósker, sem nórði á
vizku, er hjálpaði okkur að rýna í
okkar eigin sálir — og granna okk-
ar. Þá væru jól aufúsugestur við
dyr margra manna“.
Og hann hugsaði út í, hvílíkan
frið og helgi slíkt myndi flytja á
jörðu. Mannsviljinn, sem veldur
hafróti veraldarinnar, ætti þá að
sjá smæð sína, og hann myndi þá
hafa hægt um sig. Og hin drottn-