Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1958, Blaðsíða 18

666
Rúrik rétti honum og hellti næst-
um hálft af hinum brúnleita drykk.
Hann bar það undir vatnskranann
og fylíti það af vatni.
— Þakka þér fyrir, sagði hann
brosandi. Já, það eru reyndar að
koma jól einu sinni enn.
— Mér finnst alltaf að maður
verði að mýkja sig svolítið til þess
að komast í jólaskap.
— Það ■ neL-ilega það.
Verkstjórinn kom aðvífandi, og
Rúrik hafði flöskuna þegar á lofti.
— Einn lítinn til þess að kom-
ast í jólastemningu? spurði hann.
— Er það ekki heldur snemmt,
s^i verkstjórinn spaklega en
þáði samt neðan í glasi.
Hálftíma síðar stóðu vinnufé-
lagarnir í logndrífunni úti á göt-
unni fyrir framan verkstæðið og
óskuðu hver öðrum gleðilegra jóla
af innileik. Síðan hélt hver til síns
heima — nema Georg — hann
þurfti að leggja lykkju á leið sína.
Meðan hann drakk úr fyrsta
glasinu, hafði hann verið ákveð-
inn í að fara beint heim. llann
hafði endurtekið í huga sér hvað
eftir annað, að hann skyidi fara
heim — eins og hann væri smeyk-
ur um, að annað kynni að koma
upp á. — Við annað glasið byrjuðu
efasemdirnar. Voru kannske ekki
að koma jól? Og þau voru ekki
nema einu sinni á ári. Ætli það
væri nokkur goðgá að fá sér eina
hálfflösku — bara hálfflösku? Og
samt — það var líklega réttast að
fara beint heim. En þegar hann
byrjaði á þriðja glasinu, vissi hann,
að hann myndi þrátt fyrir allt ekki
fara beint heim. Hann myndi koma
við í þröngri hliðargötu, sem var
ekki beint í leiðinni heim. Það
gerði hann í senn graman og ang-
urværan í skapi. Samt vissi hann,
að hann myndi gera það.
Þegar hann nálgaðist hliðargöt-
una, fór hann að ganga hraðar.
Hann hafði oft komið þarna áður
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
en aldrei á aðfangadegi, og það var
ekki laust við, að hann blygðaðist
sín fyrir að koma í þessum erind-
um á aðfangadegi. En hanp skyldi
ekki fá sér nema hálfflösku. Það
yrði að nægja. Samt sem áður
fann hann örla á áleitnum grun
einhvers staðar í hugskoti sínu um,
að ef til vill myndi það ekki nægja.
Hann herti upp hugann og
reyndi að vera kumpánalegur við
hóndlarann í hliðargötunni.
— Heyrðu, ég var of seinn að ná
mér í flösku fyrir jólin. Heldurðu,
að þú gætir ekki hjálpað mér um
eina hálfa?
— Ég á ekkert nema spíritus. Þú
getur fengið hálfflösku af honum.
— Ég ætlaði nú bara að fá hálf-
fiösku af brennivíni, sagði Georg
og leit fram hjá kaupmanninum
inn í dimman ganginn.
— Það á ég ekki til, því miður.
En þetta eru miklu praktískari
kaup og ætti ekki að vera of mikið
yfir öll jólin.
— Onei — sei, sei, nei, það er
það nú ekki. Við skulum þá segja
það.
Um leið og kuldann lagði frá
f’öskunni í bakvasanum fann hann
til óttatilfinningar, eins og maður,
sem hefur skyndiiega anað út í
ófæru. Myndi ekki verða úr þessu
margra daga ölvun? Og nú voru
að koma jól. Ætti hann ekki að
skila flöskunni aftur — eða fleygja
henni?--------------
Nei, slíkt tiltæki kom auðvitað
ekki til mála, og hann fór í þess
stað að hugsa um, hvar hann gæti
náð 1 vatn til þess að blanda spíri-
tusinn. Það var ekki hægt að
drekka spíritusinn óblandaðan.
ÞEGAR klukkan sló sex, héldu jól-
in innreið sína í hús Kristcfers
bryta. Oskabörnin — Jón og Guð-
rún, átta og tíu ára — voru fjarska-
lega óþolinmóð eftir að fá að vita,
hvað þau áttu að fá í jólagjöf —•
svo að foreldrarnir höfðu hvað
eftir annað þurft að tilkynna þeim
af myndugleik, að jólagjafirnar
kæmu ekki fyrr en búið væri að
borða. Vinnustúlkan var ór.num
kafin við að leggja á borð. Kristó-
fer hafði lagt síðustu hönd á skreyt-
ingu jólatrésins inni í betri stof-
unni og þar biðu jólagjafirnar inn-
pakkaðar. Nú vék hann sér fram
í eldhúsið til þess að taka tappann
úr kampavínsflöskunni, sem átti
að vera á borðum til hátíðabrigð-
is. Hann var snillingur í að ná
töppum úr kampavínsflöskum. Og
um leið og tappinn flaug upp úr
stútnum með tilheyrandi smelli,
sneri konan sér að manninum og
sagði:
— Heyrðu, var hann ekki skóla-
bróðir þinn hann Georg — þú veizt
— hann er bílaviðgerðamaður?
— Jú.
— Ég mætti honum áðan, þegar
ég skrapp út, og mér sýndist hann
vera dauðadrukkinn. Er það ekki
hræðilegt — svona á sjálfum jól-
unum!
— Já, hann er víst forfallinn
drykkjuræíill, anzaði maðurinn.
Virðingin, sem eitt sinn hafði ver-
ið tengd minningunni um þennan
fyrverandi skólabróður, var löngu
fyrir bí. Hún hafði á sínum tíma
skapast af því, að Georg var mikill
námsmaður, en hann sjálfur því
miður alltaf í hópi fúxanna. Var
þetta ekki ljóst dæmi þess, hve
þessar svokölluðu námsgáíur gátu
reynzt lítils virði, þegar komið var
út í lífið? Dúxinn Georg var nú
orðinn drykkjuræfill — drykkju-
ræflar voru í augum Kristófers
úrhrök þjóðfélagsins — en hann
fúxinn, hvað hafði honum ekki
tekizt af eigin ramleik? Nú orðið
gat hann ekki hugsað til Georgs
öðru vísi en með viðbjóði.
Og hann bætti við:
— Það er furðlegt, hvað menn
geta lagzt lágt í drykkjuskapnum,