Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1958, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
653
Annað hvort var byrðin Þung, eða
maðurinn ölvaður, nema hvort
tveggja væri, því að hann skjögr-
aði sitt á hvað.
„Hvað getur maðurinn verið með
á bakinu?“ varð Jóni að orði.
„Það skyldi þó aldrei vera hurð-
in af skólabrúnni“, sagði Geir.
Þeir mættust um miðjan Austur-
völl og viku þeir Jón og Geir úr
vegi fyrir manninum. Hann tók
ekkert eftir þeim, en helt áfram för
sinni. En þegar hann kom vestur á
móts við lyfjabúðina, missti liann
byrði sína, eða lét hana detta, og
helt svo áfram, eins og hann hefði
lokið ætlunarverki sínu.
Um leið og þeir Geir og Jón
gengu fram hjá honum, þekktu
Þeir manninn báðir samstundis.
Þetta var einn af nemendum
prestaskólans, annálaður krafta-
maður og tahnn tveggja manna
maki. Þeir félagar hinkruðu um
stund hjá kirkjunni, og væntu þess,
að maðurinn mundi koma aftur til
að sækja byrði sína, því að ólík-
lega hefði það verið tilgangur hans
að skilja hana eftir þarna á miðri
götu, hann mundi hafa ætlað með
hana á einhvern ákveðinn stað. En
svo leið og beið og hann kom ekki.
Gengu þeir þá eitthvað lengra og
voru burtu nokkra stund. En er Þeir
fóru um Kirkjubrú aftur, var byrð-
in horfin og gátu þeir enga grein
gert sér fyrir því hvað af henni
hefði orðið.
MORGUNINN eftir, á sjálfan að-
fangadaginn, kom Bjarni Jónsson
rektor í býtið heim til Vilhjálms
Finsens bæarfógeta, vakti hann
upp og kærði fyrir honum, að kl. 9
tiJ 10 kvöldinu áður hefði annari
vængjahurðinni af skólabrúnni
verið stolið, og vissi enginn hver
væri valdur að þessu, né hvar hurð-
in væri nú niður komin. Var rektor
þá hinn reiðasti og sópaði heldur
að honum. Taldi hann að þessi
verknaður hefði verið framinn,
annaðhvort til þess að svívirða sig
eða gera skólanum hneisu, nema
hvort tveggja væri. Og Þegar
Bjarni rektor var í þeim ham, var
hann ekki árennilegur.
Bæarfógeti brá þá og skjótt við,
þar sem virðing rektors og skólans
var í veði, og sendi lögregluþjón-
ana til að leita að hurðinni. Voru
þeir þá svo heppnir að rekast á
Halldór Kr. Friðriksson skólakenn-
ara. Var hann á leið til skrifstofu
bæarfógeta að gefa upplýsingar
um hurðina. Hafði hann séð allt
til ferða presthngsins og Þeirra
Geirs og Jóns. Hann hafði og þekkt
hurðina, því að hún var honum vel
kunn, þar sem hann gekk á hverj-
um degi um skólabrúna. Þótti hon-
um illt að láta slíkan merkisgrip
hggja á götu fyrir hunda og manna
fótum, svo að þegar hinir voru
horfnir, hafði hann dregið hurð- •
ina í skjól að húsabaki lyfjabúðar-
innar. Þar vísaði hann á, að hún
mundi nú vera niður komin.
Lögregluþjónarnir fóru þá Þang-
að og fimdu hurðina þegar að til-
vísan Halldórs. Drösluðu þeir henni
svo austur að læk og upp á skóla-
brú, komu henni á hjörurnar og
gengu frá henni eins og vera átti.
Síðan fóru þeir á fund bæarfógeta
og skýrðu honum frá því að nú
væri allt komið í lag, hurðin kom-
in á sinn stað og skólabrúin með
öllu óskemmd. Hér var Því allt í
lagi.
En þá var eftir að sinna kæru
rektors og hafa upp á ódáðamann-
inum. Lögregluþjónarnir skýrðu
frá því sem Halldór Kr. Friðriks-
son hafði sagt þeim um manna-
ferðir á Kirkjubrú kvöldinu áður.
Voru þeir þá sendir til Þess að ná
í þá Jón og Geir. Þegar er þeir
komu, var réttur settur og þeir
yfirheyrðir. Sögðu þeir upp alla
sögu og hver maðurinn hefði ver-
ið, sem Þeir mættu með hurðina.
Þá var sent eftir honum, en gripið
í tómt. Fuglinn var floginn. Hann
hafði farið úr bænum eldsnemma
á aðfangadagsmorgun til þess að
eyða jólaleyfi sínu uppi á Skaga.
Var því ekki hægt að gera annað en
ákveða að höfða mál gegn honum.
ÞRETTÁNDADAG kom sökudólg-
urinn aftur til Reykjavíkur. Var
þá ekki beðið boðanna, heldur var
honum stefnt fyrir rétt næsta dag.
Hann viðurkenndi þegar, að hann
hefði tekið hurðina af skólabrúnni
á Þorláksmessukvöld og borið hana
á burt, en skilið hana eftir nálægt
lyfjabúðinni. Kvaðst hann ekki
hafa gert þetta í neinum illum til-
gangi, heldur í einhvers konar
glensi eða hugsunarleysi, þar sem
hann hefði Þá verið nokkuð kennd-
ur. Fortók hann með öllu að hann
hefði gert þetta í þeim tilgangi að
vanvirða Bjarna rektor né heldur
skólann. Þó kvaðst hann hafa verið
í því skapi, að hann hefði ekki
hugsað neitt um hvað af hurðinni
yrði.
Hann bað, að dómur yrði ekki
felldur í þessu máli, heldur yrði því
skotið undir úrskurð stiftamtsins.
Fellst dómarinn á það.
Ekki er að sjá að Þessi yfirsjón,
eða afleiðingar hennar, hafi orðið
piltinum fjötur um fót. Hann helt
áfram námi sínu í prestaskólanum
og útskrifaðist þaðan. Varð hann
síðan merkisprestur og gegndi em-
bætti hátt upp í hálfa öld.
Á. Ó.