Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1958, Blaðsíða 12

660
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
orði, eignir og tekjur manna liggja
nokkurn veginn ljóst fyrir og
eins hversu mikið hver einstakur
getur svikið undan skatti, en það
Þykir sjálfsagt að gera á þessum
stað ef þess er nokkur kostur.
Gallar náungans eru ræddir en
æsingalaust, það er sem sé búið að
tala svo oft um þá, að efnið er orð-
ið hversdagslegt. Dómharkan get-
ur verið ótrúlega mikil þegar tek-
ið er tillit til þess hversu landið
er vinalegt og tungan þýð. Á þess-
um slóðum heyrist ekki hljóðrof-
ið, sem annars einkennir danska
tungu, en syngjandi hreimur mál-
lýskunnar gefur henni léttan blæ.
Hins vegar virðast allir gallar
manna gleymast ef eitthvað bjátar
á fyrir Þeim, þá er hjálpsemin
mikil og veitt án þess að ætlast
sé til endurgjalds.
Látum okkur nú litast um í
barnaskólanum, því að menning
þjóða birtist ekki sízt í þeirri að-
búð sem börnum og gamalmenn-
um er veitt. Við skulum velja síð-
asta kennsludag fyrir jól, því að
þá er hátíðaskapið mest. Kennar-
ar og börn hafa síðustu daga aur-
að saman til þess að geta glatt Þá
fátækustu í nágrenninu. Jólakörf-
urnar eru útbúnar af mikilli natni
og smekkvísi og í þær látnar allar
venjulegustu matvörur, föt og góð-
gæti. Með þessar körfur fara nem-
endur skólans tveimur dögum fyr-
ir aðfangadag.
Síðasta skóladaginn er skóhnn
skreyttur með grænum greinum
og kertaljósum. í íþróttasal skól-
ans er komið fyrir miklu jólatré
fagurlega skreyttu. Þetta eru litlu
jóhn eins og sumir kalla þau.
Bekkjarkennararnir fara nú hver
með sinn bekk inn í skólastofurn-
ar, þar er htið jólatré og jólaljóa.
Kennarinn segir börnunum jóla-
sögur og sálmar eru sungnir,
venjulega er nóg góðgæti handa
öllum. Yfir þessum stundum er mik
-ill hátíðleiki, samhugur jólagleð-
innar hrífur htla fólkið og skapar
Þá jólagleði sem hlýtur að verða
hverjum sæmilegum manni hug-
stæð.
Að lokinni hátíðinni í bekkjun-
um er farið í íþróttasahnn. Þar er
bömunum skipað í hringa, þeim
yngstu næst jólatrénu. Sálmur er
sunginn, skólastjórinn les jóla-
guðspjallið, aftur er sunginn sálm-
ur og síðan gengið kringum jóla-
tréð og sungið. Loks óskar skóla-
stjóri börnunum gleðilegra jóla
og guðs blessunar og börnin halda
heim til jólaundirbúnings heimil-
anna, sem nú er að nálgast hámark
sitt.
Óhætt er að segja, að jólaundir-
búningurinn hafi hafizt a. m. k.
fyrst í desember, þá eru ahar
verslunarborgir komnar í jóla-
skrautið og gera sitt bezta til þess
að lokka viðskiptavini til sín.
Svendborg, sem er 24000 íbúa bær,
er næsta verslunarborg við Skaa-
rup, þangað er farið til þess að
velja ahar sjaldgæfari og viðhafn-
armeiri jólagjafir og þeir efna^
meiri fá sér góða jólamáltíð á ein-
hverju veitingahúsinu um leið og
gjafirnar eru keyptar. Bæarstæði
Svendborgar er afarfagurt. Borgin
stendur við hafið og er, auk þess að
vera stærsti bær á Suður-Fjóni,
menningar- og að nokkru leyti
viðskiptamiðstöð fyrir eyarnar
Taasinge, Ærö og Langaland. f
þessum bæ bjó ljóðskáldið mikla
Jörgen Jörgensen, sem gerður var
heiðursborgari bæarins, eins og
H. C. Andersen var gerður heið-
ursborgari Odense á sínum tíma.
Og «vo rennur aðfangadagur
jóla upp. Eins og við þekkjum
héðan er fyrri hluti dags mikill
annadagur kvenþjóðarinnar. Fyrst
og fremst þarf að hugsa fyrir jóla-
steikinni, sem er annað hvort
gæsa-, anda- eða svínasteik. Gæsa-
steikin er talin fínust en minnst
þykir Dönum til svínasteikurinn-
ar koma, þótt sá matur sé vel séður
á öllum öðrum dögum ársins. Jóla-
gjafirnar eru yfirleitt komnar í
réttar umbúðir á Þorláksmessu og
bíða þess nú að vera settar undir
jólatréð. Rammar utan um myndir
framliðinna ættingja eru fagur-
lega skreyttir með greinum og öðru
skrauti, flestir setja líka falleg
blóm á grafir ættingja sinna um
jóhn. Danir ræða mikið um jóla-
veður, jólaveðrið, sem alhr óska
sér er snjór og stillt veður. í Það
sinn, sem ég hef í huga, var ein-
mitt snjór yfir öllu á jólunum, trén
í húsagörðunum höfðu fengið yfir
sig þennan ævintýrablæ, sem við
höfum séð á myndum jólakort-
anna.
Um fjögur leytið barzt hljómur
kirkjuklukkunar út um allt þorp-
ið og ungir og gamlir streymdu til
kirkjunnar. Danskar sveitarkirkjur
eru fallegar byggingar, látlausar,
er byggðar í stíl sem sker úr um,
að húsið er kirkja en ekki verk-
smiðja.
Danskir prestar tala alltaf blaða-
laust en sjaldan af mikilli anda-
gift. Hinsvegar kunna þeir flestir
allvel guðspjöllin og geta haft yf-
ir langar greinar úr þeim orðrétt.
Verður því alltaf einhver kjarni í
guðsþjónustum þeirra, þótt ekki sé
sagt mikið merkilegt frá eigin
brjósti. Fólkið í þorpinu virtist láta
sér ræðumennsku prestsins í léttu
rúmi liggja, það kom í kirkjuna til
þess að sýna sig og sjá aðra, syngja