Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1958, Blaðsíða 21

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
JMöLvötL
um
Eg kom ofan Skjaldbreið úr skýanna vafurloga,
ei skágeislar rísandi sólar á fjöllunum dundu
sem langskeftar örvar af Ijósguðsins glóandi boga.
Á ljósbleikan mosann og fannirnar neistarnir hrundu.
Af hvolfþökum jökianna hófu sig ískaldir vindar
tL hvirflandi flugs yfir öræfasandanna víddir.
Cr draumhjúpi stigu fram tröllslegir háfjallatindar
með tindrandi hvarma, og sólgeislafeldi skrýddir,
Og þögnin var voldug og þung eins og brimhljóð á ströndum,
sem þytur af flýandi stormsveipa vængjablaki,
en blærinn var þýður sem þula frá reikandi öndum,
er, þrumusnöggt, heyrði ég hrópað að fjaliabaki,
og bergmálið glumdi í björgum og hamrasölum,
ég biiknaði af ótta og starði á fjallanna mynd,
ei. yfir þau hallaðist sól fram af morgunsins svölum
og sindrandi eldsprota brá yfir heiðblámans lind.
En þokunni svifað: aftur frá öræfafjöllum
og alheiðir jöklarnir risu við norðurskaut,
þá biasti við Hlöðufell, hátt yfir iðgrænum völlum
sem hillingasýn yfir einmana ferðamanns braut.
Sem ginnheilagt musteri gnæfði fjallbáknsins veldi
með glitrandi snæþök og dimmbláa hamraboga,
en framan við gaflaðið glóðu í daggafeldi
grösugir vellir í morgunsins sólarloga.
Það var eins og eilífðin ætti hér bústað og lendur,
á útjaðri lífs, milli fjalla og þögulla heiða
og jöklarnir gnæfðu sem háborg við himinsins strendur
á höfða við upphaf torsóttra siglingaleiða.
Ea eldhraunsins barmur og bláfagur fjallanna hringur
sem brimgarðar lykja um fjalldalsins grösugu vin
og vallgresið grær yftr veginn. I hömrunum syngur
er vellirnir óma af sporléttra hófa dyn.
£g horfði til f jalla. Þá sýndist mér verur á sveimi
í sólgeislastraumi, sem rann inn um fjaJlanna skörð,
en sýnirnar brugðust og enn var ég aleinn í heimi.
I ágndjúpri kyrrðinni spurði ég himinn og jörð:
Til hvers rísa sólir úr sæ yfir gieði og þrautir
og sníða af Yggdrasils stofni hinn þarflausa dag?
En háskýin sigldu um himinsins ómældu brautir
og háfjaliavindurinn þuldi sinn orðvana brag.
Hörður Þórhallsson.
fjalL Þegar eg er kominn inn í
Dökkólfsdal, er skollinn á grenj-
andi bylur með töluverðu frosti.
Sem snöggvast brá fyrir í huga
mínum eftirsjá út af því að hafa
ekki hætt við að leggja á fjallið.
En hvað var nú að fárast um það.
Nú tók baggi minn að síga illi-
lega í og lúi að gera vart við sig
í hryggnum. Tók eg nú að ugga
um minn hag, sá ekkert út frá mér
fyrir dimmviðri, og nú bættist
rökkrið við. Bað eg þá guð heitt
og innilega um hjálp, og er mér
óhætt að fullyrða, að sjaldan eða
aldrei hefi eg lagt jafnmikinn
kraft í bæn mína. — Og hugsaðu
þér: Rétt í sömu svifum rofar til
í hríðina, svo að eg sé alla stað-
hætti, að eg er á réttri leið og gat
áttað mig íullkomlega á stefnunni.
Þetta óvænta upprof stóð aðeins
andartak, eða í mesta lagi tvær
mínútur, og var þá komið sama
veðrið aftur.
Eg set nú í mig kjark, og fer nú
nýtt líf um mig allan. Held eg svo
áíram og næ nú Selvalla-hyrnu.
Þaðan tek eg svo strykið og held
áfram um hríð. En allt í einu er
eg kominn í vatn upp 1 mitti. Vakna
eg nú við vondan draum og veit
þegar, að eg muni vera kominn út
í Hraunsfjarðarvatn, og er mér
ljóst að veðrið hefir borið mig af
leið.
Nú voru góð ráð dýr. Eg hrökl-
aðist til baka og upp á bakkann og
veit nú ekki hvað til bragðs skuli
taka. En að yfirveguðu ráði tel eg
samt að bezt muni vera að hafa mig
aftur upp undir Hyrnuna og kom-
ast í skjól, hvað sem síðan tæki við.
Kemst eg nú þangað aftur eftir
nokkurt erfiði og ákveð að láta þar
fyrirberast til morguns. Sezt eg
síðan niður, en þá sækir brátt að
mér kuldi. Um leið er eins og hvísl-
að sé að mér: „Haltu áfram.“ Eg
var þegar viss um að þetta væri
vísbending til mín, varpa baggan-
um á bak mér, tek stefnu og held
á stað til að reyna að komast til
byggða.-------------
Og að Hraunsfiröi komst hann
um nóttina, og var heimafólk þar
steinhissa á, að hann skyldi hafa
haldið yfir fjallið í slíkri hríð og
veðurofsa.
(Söguþættir landpóstanna).