Lesbók Morgunblaðsins - 30.11.1958, Blaðsíða 10

626
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
*
Feitur ánamaðkur freistar breiðnefsins
einnig mývargurinn og hann of-
sótti okkur látlaust nótt eftir nótt.
Dagarnir liðu hver af öðrum. Við
leituðum í slími þöktum pollum í
árfarvegunum og kviðum fyrir
staðvindinum og regninu, sem kem
ur í febrúar. Þá hleypur æsivöxtur
í allar ár, og eftir það þýddi ekki
að vera á breiðnefjaveiðum. Það
varð þá að bíða til næsta árs.
í ljósaskiftunum að morgni 22.
janúar, sá ég líkt og straumrákir
í pytti einum. Ég læddist nær í
skjóli runna. Þarna var þá lítill
breiðnefur að leitasérætis. Skyndi-
lega skvetti hann og fór á kaf.
Hann hafði orðið var við mig. Svo
kom hann úr kafi og starði á mig.
Honum leizt víst ekki á mig, því
hann sneri sér við og synti sem
hraðast í burt. Ég stökk á fætur
og elti hann, en varð heldur sein-n.
Hann hvarf mér og þegar ég gætti
betur að, sá ég að hann mundi hafa
horfið niður í þrönga klappar-
sprungu. Það er ótrúlegt hvað
svona dýr geta troðið sér inn 1
þröngar sprungur.
Nóttina eftir settum við gildru
þarna og veiddum hann. Þetta var
lítið og magurt kvendýr og mundi
sennilega hafa drepist þarna úr
hungri hefðum við ekki náð því.
Fjórum nóttum seinna náðum
við öðrum í öðrum polli. Hann var
víst fjögurra mánaða gamall, en
hafði haft nóg að eta og var gljá-
andi á belginn.
Nú komu þreytandi dagar. Hit-
inn og flugurnar ætluðu að gera út
af við okkur. Við settum gildrur
hingað og þangað, en veiddum ekk-
ert í þær, nema vatnasnáka, krabba
-dýr, skjaldbökur og stóra ála. Jú,
þrisvar sinnum fengum við stórar
vatnarottur.
Svo náði félagi minn í breiðnefju,
en hún reyndist svo gömul, að við
slepptum henni aftur. Við veiddum
fleiri, sem við urðum að sleppa, en
að lokum náðum við í ungan breið-
nef.
Við fluttum þá alla þrjá heim til
mín og höfðum þá þar til sýnis,
svo að þeir vendust návist ókunnra
manna og ókunnum röddum. Og
smám saman urðu þeir rólegir. Og
þá gátu þeir etið! Vegna þurkanna
var illt að ná í ánamaðka. Við
leigðum stráka og svertingja og
hvern sem hægt var að fá, til þess
að ná í mat handa þeim, því að við
þurftum að fita þá undir ferðalag-
ið. Verðið á hornsílum komst upp
í 3 pence, hve lítil sem þau voru.
Og við vorum neyddir til að kaupa.
Breiðnefirnir urðu dýrir á fóðrun-
um.
Svo fórum við reynsluflug með
þá til Brisbane og heim aftur. Ég
vildi komast að raun um hvaða
áhrif það hefði á þá að fljúga.
Hvernig mundi þeim líða undir
skrúfuhvininum, þegar þeir voru
svo næmir að þeir fundu það á sér
djúpt í vatni ef eitthvert kvikindi
iðaði þar? Við létum kassana
standa á togleðursdúkum og hlóð-
um heyi ofan á þá.
Eftir tvo sólarhringa höfðu tveir
þeirra náð sér eftir skelfingar flug-
ferðarinnar, en einn var vitlaus.
Ekki var hægt að fara með hann í
langferð, svo að ég sleppti honum.
Rétt á eftir náði félagi minn í full-
orðna breiðnefju, 15 þumlunga
langa með nefi og hala. Hún var
frískleg og ég afréð að fara með
hana.
Ég varð að flytja þá í trékössum,
og til þess að venja þá við, hafði
ég þá í kössum nokkrar nætur, en
það voru mestu vandræði. Svo
lögðum við á stað með þá 3. júní í
bíl. Förinni var heitið til Brisbane,
þar áttum við að stíga á flugvél og
fara með henni til Sydney og ná
þar í ameríska flugvél til Hono-
lulu. Það var einkennilegur farang-
ur, sem við höfðum meðferðis: þrír
breiðnefir, 10,000 ánamaðkar, 2500
bjöllulirfur og 550 hornsíli. Þessar
birgðir reyndust þó ekki nægar. Ég
varð að fá 2000 ánamaðka og 50
hornsíli í viðbót.
Hinn 5. júní lagði flugvélin á
stað frá Sydney. í geymslukjallar-
anum voru breiðnefirnir. Ég heyrði
í þeim þegar við vorum að ganga