Lesbók Morgunblaðsins - 30.11.1958, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS

621
Klukkan 9.30 um kvöldið hitti eg fé-
laga mína í knæpu skammt frá hinum
útvalda stað. Eg þóttist þegar sjá á
þeim að þeim væri ekki rótt, og það
var sem eg hresstist sjálfur við það.
Eg varð hugrakkur og fór að gera að
gamni mínu. Eg vissi að brátt mundu
þeir reyna að telja mér hughvarf.
— Hvernig líður þér? sögðu þeir.
Eg sagði að mér liði ágætlega.
— Heldurðu að það sé rétt af þér að
reyna þetta? sögðu þeir svo.
— Auðvitað — veðmál er veðmál,
sagði eg og bar mig mannalega.
— Ef þú vilt vera laus við það,
þá...., byrjaði annar þeirra.
— Nei, eg kæri mig ekki um að vera
laus við það, hér er engin hætta á
ferðum, sagði eg.
Svo var fátt talað, og við vorum
alltaf að horfa á klukkuna. Eg tók eftir
því er eg kveikti mér í sigarettu, að
eg var skjálfhendur. Svo afréðum við
að leggja á stað, löngu áður en við
þurftum þess.
— Eg vona að við komum nógu
snemma, sagði eg.
— Við höfum nógan tíma, sagði ann-
ar og það var eins og vonarhreimur
í röddinni.
Við gengum niður að brautinni og
enginn okkar sagði orð. Og svo gengum
við kippkorn upp með henni, þar til
við komum á hinn tiltekna stað. Þá var
klukkan 10.5. Ef hraðlestin fylgdi nú
áætlun átti öllu að vera lokið eftir 11
mínútur.
— Það er tími til að reykja seinustu
sígarettuna, sagði eg, og þá var eg viss
um það með sjálfum mér, að þetta
yrði seinasta sígarettan sem eg reykti.
Nú mátti heita aldimmt, og það var
blessuð kyrð þarna, svo mikil kyrð að
og heyrði æðasláttinn í höfði mér....
Við reyktum ákaft og reykurinn var
kyr í loftinu í kring um okkur. Við
töluðum í hálfum hljóðum. Eg man
alls ekki hvað við vorum að tala um.
Þegar klukkan var 10 mínútur yfir
tíu, var kominn tími til þess fyrir mig
að leggjast milli teinanna. Á þessari
seinustu stund reyndu þeir að koma
vitinu fyrir mig. Eg fann að þeir voru
áhyggjufullir, en nú var of seint að
snúa við.
Eg gekk upp á brautina. Neðst í
vestri var ofurlítil dagskíma, sem glóði
á teinunum. Eg stóð kyr nokkra stund
og hleraði. En eg heyrði ekkert.
— Er þér alvara? kölluðu félagar
mínir.
— Já, sagði eg, en eg hefi aldrei verið
jafn hræddur á ævi minni.
Eg stóð kyr og hlustaði. Vindblær
þaut í trjánum, hundur gelti í fjarska,
bíll fór eftir veginum — annað heyrði
eg ekki.
Eg leit aftur til vesturs. Við dag-
skímuna bar svartan flóka á hreyfingu.
Eg leit á úrið mitt. Klukkan var nú
10.13.
Ugla rak upp skræk í skóginum á
bak við mig. Eg hlustaði og reyndi að
skerpa heyrnina, en eg heyrði ekkert
nema minn eigin hjartslátt. En svo
heyrði eg það sem eg var að bíða eftir
— eimpípuhvin í fjarska.
Eg fleygði mér flötum milli brautar-
teinanna og reyndi að gera mig flatan.
Svo leit eg upp og hlustaði. Eg sá ekki
nema skammt eftir brautinni, en rauða
Ijósið, sem þar hafði verið áður, hvarf
nú og grænt kom í staðinn. Svo heyrði
eg skrölt og fann titring á járnbrautar-
teinunum.
Eg hlustaði enn. Nú færðist skarkal-
inn óðum nær. Lestin fór með 100 km.
hraða. Hún var að koma ofan á mig,
Eg gat ekkert hugsað. En eg fann titr-
ing eins og jarðskjálfta.
Þá greip mig skelfing. Eg þrýsti höfð-
inu eins fast niður og eg gat og helt
mér dauðahaldi í undirlægjurnar. Eg
reyndi að gera mig flatari, reyndi að
komast ofan í jörðina.
Nú tóku undirlögin að hristast
ískyggilega mikið. Og hristingurinn
jókst. En eg heyrði ekkert í lestinni.
Eg fann þó að hún kom, sífelt nær —
nær — nær.
Mér fannst að á næstu stundu mundi
hún rífa mig upp og þyrlá mér inn í
eilífðina. Eg helt mér dauðahaldi. Nú
titraði öll jörðin og skalf.
Nú heyrði eg í lestinni, samfeldan
gný. Hún var að steypast yfir mig. Allt
lék á reiðiskjálfi. Mig langaði mest
til að æpa, stökkva á fætur og flýa.
En það var eins og eg væri negldur
við brautina og algerlega máttlaus.
Hún kom yfir mig eins og þrumu-
gnýr, eða eins og skriða, sem hleypur
úr háfjalli. Eg stóð á öndinni og vissi
varla af mér.
Skriðann helt áfram — áfram.
Skyndilega var hún komin framhjá.
Það var eins og bylur dytti af húsi.
Skröltið fjarlægðist og varð æ ógreini-
legra.
Eg lá kyr lengi eftir þetta, að mér
fannst, og helt mér dauðahaldi. Þá
skall á mér loftstrokan, sem fylgir
hraðlestinni, og um leið var eins og eg
vaknaði af martröð. Nýtt líf færðist í
mig allan. Eg hóf upp höfuðið og lit-
aðist um.
Langt í burtu sá eg ljós á hreyfingu.
Svo skaut upp rauðu ljósi. Eg skreidd-
ist á fjóra fætur, hægt og silalega. Svo
stóð eg á fætur. Eg skalf og nötraði
frá hvirfli til ilja.
Nokkra stund stóð eg þarna til þess
að reyna að jafna mig. Langt í fjarska
heyrði eg dyninn af lestinni, eg heyrði
hjólaskröltið, en smám saman varð það
ógreinilegra.
Eg staulaðist niður af brautinni. Þar
biðu félagar mínir. Við sögðum ekk-
ert. Það var ekkert að segja, og veð-
málið hafði enga þýðingu. Það var
heimska.
Brátt komum við aftur til knæpunn-
ar. Klukkan var 10.20. En það leið
enn langur tími áður en eg treysti mér
til þess að lyfta glasi.
(Ur „The Manchester Guardian“)
Erfðabreytingar
DR. O. G. FAHMY við „Royal
Cancer Hospital“ í London hefir
tilkynnt að hann hafi gert þá stór-
kostlegu uppgötvun, að hægt sé að
koma á stökkbreytingum í erfðum,
og muni þetta geta haft geisilega
þýðingu fyrir mannkynið. Menn
höfðu áður veitt því eftirtekt ,að
ósýnisgeislar geta valdið stökk-
breytingum, en 1948 segist hann
fyrst hafa uppgötvað, að með sér-
stökum efnum sé hægt að valda
stökkbreytingu, sem er gagnólík
hinni. Nú segist hann hafa náð svo
langt að hægt sé að hafa vald á
þessum stökkbreytingum þannig,
að þær verði allar til bóta.
Ef þetta reynist rétt, mun það
fyrst koma landbúnaðinum að
gagni. Þá verður hægt að rækta
sérstök holdakyn, og kjötið af þeim
verður miklu betra en annað kjöt.
Einnig verður hægt að framleiða
mjólkurkyn, sem gefur af sér meiri
og betri mjólk en áður hefir
þekkzt. Þá verður og hægt að
framleiða nytjajurtir, sem þola
frost og geta ekki sýkst.