Lesbók Morgunblaðsins - 30.11.1958, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
623
(Frá Ungverjalandi).
Einn var hengdur, annnar var skotinn,
óspart mig sækja þankabrotin:
hvers skal njóta, hvers skal gjalda,
hver er framsókn liðinna alda?
Ennþá brotalaust menn eru myrtir
og menn sem því ráða af þjóðum virtir(?);
þeir eiga að skipa mönnum og málum
og marka bása lifandi sálum.
Blóðið storknar á böðlanna höndum,
böðla sem ráða þjóðum og löndum,
á meðan tala þeir flest um friðinn,
fögru þeir lofa og brjóta griðin.
Frelsi þeir boða með fjálgum orðum,
en fyrst þarf að ljúka nokkrum morðum,
og skipuleggja svo skynjun manna
að skilji þeir forsjá valdhafanna.
Einn verður hengdur, annar mun skotinn,
íslenzku þorpin og heiðakotin
njóta sem aðrir fjarlægra fregna,
fólkið sem býr þar á hlutverki að gegna.
Verður þess framtíð að verða að hlýða,
verða þess kjör að læra að skríða?
Reynir það ef til vill upprétt að standa
ennþá og neyta geðs og handa?
Oflítið virðist áfram miða,
enn gætir víða blendinna siða,
ennþá er veröldin öll 1 sárum
eins og hún var fyrir 1000 árum.
Eigum vér land vort einir, sjálfir,
eru ekki margir 1 ráðum hálfir,
flytja ekki sumir boðskap böðla,
bjóða hér varir, naust og stöðla?
Kostirnir bjóðast, vort er að velja,
viljum vér aðeins kaupa og selja,
ellegar viljum vér áþján neita,
íslenzkir menn og drengir heita?
28. júní 1958
Alagabletfir
Hólminn Múli
Óiafur Sveinsson í Purkey hefir
skráð þessa sögu:
í Látrum í Flateyarsókn bjó mað
-ur, Ingimundur að nafni. Var það
maður vel við efni, og eru barna-
börn hans enn á lífi. Þessi Ingi-
mundur var atorkumaður og
óblautgerður í geði. í landareign-
inni var hólmi, er mér hefir sagt
verið að Múli heiti. Hann hafði
aldrei mátt slá, og aldrei var hann
sleginn, en gras mikið var á hólm-
anum. Þetta tók upp á geðsmuni
Ingimundar, að sjá hólmann með
mikiu grasi, en mega eigi nota sér
það. Gat hann nú ekki lengur unað
við það, og bauð því mönnum sín-
um að slá hólmann. Kona hans bað
hann um að láta eigi gera það. En
hann gaf sig þar ekki að og lét slá
hólmann á móti vilja konu sinnar.
Svo var hólminn sleginn og nýttist
vel grasið og var mikið hey af
hólmanum, og þóttist Ingimundur
vel hafa ráðið að láta slá hólm-
ann.-----
Síðan segir frá því að um haust-
ið dreymdi þau hjónin konu
nokkra angurbitna, sem kvaðst nú
verða að lóga kúnni sinni, vegna
þess að Ingimundur hefði slegið
hólmann. Skyldi hann gjalda þess,
en þó njóta konu sinnar, þar sem
hún hefði beðið hann um að slá
ekki hólmann. Tók hún síðan í
hönd Ingimundar og sagði: „Eigi
skaltu nú harðara á kenna“. Síðan
gekk hún burt en hann vaknaði við
verk í hendinni. Visnaði hún svo
upp og gat hann aldrei unnið neitt
með henni framar. „Þetta er satt“
segir Ólafur að lokum.

ARNI g. eylands